در دست اقدام رمان راهی جز او نیست| دردانه

نام رمان: راهی جز او نیست
نام نویسنده: دردانه
ژانر: عاشقانه، تراژدی
ناظر: @ننه سرما
خلاصه:
نخستین‌هاست که عشق را می‌سازد. نخستین روز، نخستین ساعت، نخستین نگاه... .
یاد عشق فریب‌مان می‌دهد. برای آن‌که عشق زنده بماند به چیزی فراتر از یاد نیاز است.
و درد زمانی‌ست که آتش عشق به خاکستر فراق بنشیند، آن‌گاه جان شوریده‌ای می‌خواهد تا به یاد نخستین‌ها به دنبال عشق بگردد.
اما...
آتشی که خاکستر شد دیگر آتش نیست، حتی اگر داغ‌داغ باشد.
فریب حرارت را نخور، نباید گذاشت شعله بمیرد، اصل رقص شعله‌هاست.

مقدمه:
آدمی تا زمانی که دوستی را ندیده، تنهایی را می‌تواند تحمل کند؛ اما همین که طعم دوستی را چشید دیگر نمی‌تواند به تنهایی بازگردد. در این زمان تنهایی تبدیل به مشکل بغرنجی می‌شود که باید آن را حل کرد.
برخی مسئله را پاک می‌کنند، برخی تنهایی را با دیگری پر می‌کنند
فقط اندکی هستند که با کاوش گذشته در پی حل برمی‌آیند و فقط این‌ها رستگارند، حتی اگر پاسخ را نیابند.

 

[دردانه]

- باشه، قبول؛ خدای من قوانین طبیعی؛ شما بگید چرا وقتی که قوانین طبیعی رو کشف کردیم و اثبات هم کردیم، باید به یه قدرت نادیده و غیرقابل‌اثبات معتقد باشم؟
- خدا نادیده هست، اما غیرقابل‌اثبات نه!
کلافه شدم.
- شما متوجه منظور من نمی‌شید.
- چرا میشم. شما می‌گید چون همه عالم هستی تو حصار قوانین ایجاد شده و بر همون اساس پایدار هست، پس جهان آفریدگاری نداره؛ اما در حقیقت اعتقادتون اینه که قوانین طبیعی آفریدگار جهان‌اند؛ حتی اگه خودتون متوجه نشده باشید.
به او که جهت نگاهش به من نبود خیره شدم.
- قابل قبول نیست که یک اراده خلاف قوانین طبیعی وجود داشته باشه، اصلاً چه‌طور قبول کنم جهان رو خدا همین‌طوری از هیچ آفریده؟
خونسرد بود.
- چرا فکر می‌کنید قدرت خدا خارج از طبیعته؟ از نظر شما خدا اون دور دورها وایساده به جهان کاری نداره، جهان هم خودش داره کار خودش رو می‌کنه.
سریع گفتم:
- اگر خدا وجود داشت، ما باید اثر اِعمال قدرتش رو می‌دیدم؛ ولی اِعمال قدرتی نیست، چون اِعمال قدرت باعث بی‌نظمی می‌شد، حالا که هیچ بی‌نظمی‌ای نیست، یعنی خدایی نیست که قدرت‌‌نمایی کنه.
کمی به طرف من برگشت.
- این اشتباهه که فکر می‌کنید خدا یه موجود خودسر هست که اگر اعمال قدرت کنه، جهان بی‌نظم میشه. بله، ما می‌گیم خدا قدرت مطلق هست و توانایی همه کاری داره، اما این هم می‌گیم که خدا براساس حکمت کار می‌کنه، خدا نمیاد قوانین طبیعت رو به‌هم بزنه که خودش رو نشون بده؛ شما می‌گید این جهان چون منظمه پس خدایی نداره؛ من میگم این جهان چون منظمه پس خدایی داره. تفاوت عقیده من و شما در همینه.
کمی ابروهایم را جمع کردم.
- جای این قوانین طبیعی که اثبات شدن، توی دیدگاه شما کجاست؟
دوباره به باغچه کنار دست‌مان خیره شد.
- خدا کارهاش رو با همین قوانین طبیعی انجام میده که خودش برقرار کرده، اصلاً وجود قوانین طبیعی نه تنها مخالفتی با وجود خدا نداره بلکه وجود خدا رو اثبات می‌کنه.
سرم را نزدیک بردم.
- پس نشون بده خدات کجاست؟
دوباره سرش را به طرفم چرخاند.
- خدا زمان و مکان نداره که بگم این‌جا هست اون‌جا نیست؛ خدا همه‌جا هست، هرجای عالم که قوانین طبیعی برقراره و نظم طبیعی ایجاد شده، خدا هم اون‌جاست.
شانه‌ای بالا انداختم.
- من هنوزم میگم به وجود خدا نیاز نداریم.
علی دستانش را روی میز گذاشت و انگشتانش را درهم فرو کرد، سرش را نزدیک آورد.
- این رو قبول دارید که در طبیعت هر پدیده‌ای علتی داره؟
- خب، بله.
- این رو هم قبول دارید هر پدیده‌ای هم اثری داره؟
- بله، خوب؟
دستانش را باز کرد، خود را عقب کشید.
- خدا اون علت اصلی هست که همه پدیده‌ها به اون برمی‌گرده و خدا هست که از طریق پدیده‌ها اثرگذاری می‌کنه.
- یعنی چی این حرف؟
- یعنی خدا براساس همین قوانین طبیعی که گفتید حاکم بر جهان هست، عمل می‌کنه و نظم طبیعت رو برقرار می‌کنه، این‌طوری که وجود قوانین طبیعی منافاتی با خدا نداره، بلکه اثبات کننده وجود خداست.
مکث کردم.
- چطور اثبات می‌کنه؟
- این قوانین نظمی رو در جهان ایجاد کردن که نشون میده یه قدرت برتر وجود داره که مراقب جهان از مدار نظم خارج نشه، این قدرت برتر خداست.
خود را به عقب کشیدم.
- آها! الان فهمیدم چرا گفتید من قوانین رو خدا می‌دونم؛ خب، طبق حرف الانتون، این اعتقاد من اثبات شد که همین قوانین خدا هستند.
کمی لبش به لبخند کش آمد.
- نه منظورم این نبود، من میگم هیچ خدایی خارج از این جهان وجود نداره؛ خدا داخل همین جهان کار می‌کنه؛ اما اصلاً منظورم این نبود که قوانین حاکم بر طبیعت خدا هستن.
حرف‌هایش کلافه‌ام می‌کرد.
- پس منظورتون چیه؟
روی میز تکیه داد.
- این قوانین ابزار اراده خدا هستن؛ خدا از طریق اون‌ها نظم رو در جهان برقرار می‌کنه، این‌که فکر می‌کنید خداپرست‌ها چون به خدا اعتقاد دارن پس دیگه به قوانین طبیعی معتقد نیستند، اشتباهه؛ در حالی‌که اون‌ها بیشتر این قوانین رو باور دارن، چون می‌دونن خدا از طریق همین قوانین کار می‌کنه.
جهت نگاهم را تغییر دادم.
- نه دیگه، شما این‌قدر هم که ادعا می‌کنید منطقی نیستید، شما به چیزی به اسم معجزه اعتقاد دارید که مظهر کامل بی‌منطقی و بی‌دلیلی و بی‌قانونی و بی‌علتیه.
سری تکان داد.
- نه، اصلاً، ما معجزه رو غیرمنطقی نمی‌دونیم، ما اعتقاد داریم اون معجزه هم براساس یک دلیل و منطق شکل گرفته، فقط این‌که ما هنوز پی به اون منطق نبردیم؛ فقط طریقه رخ دادن اون اتفاق یا معجزه برای ما غیرقابل درکه، نه این‌که بگیم بی‌دلیل رخ داده.
نفسم را بیرون دادم.
- نمی‌دونم چی بگم؟
علی خود را عقب کشید، صورتش آرام بود، بدون هیچ واکنشی؛ اما من لبخند پیروزمندانه حرص‌آورش را حس می‌کردم. به بچه‌های بازیگوشی که دنبال هم می‌دویدند نگاه کرد.
- لازم نیست چیزی بگید، فقط به حرف‌هام فکر کنید.

 

[دردانه]

***
صبح با صدای ایران که به در می‌زد بیدار شدم. مغزم هیچ استراحت نکرده بود، پریشان در را باز کردم و در جواب صبح‌ بخیر او، فقط دستی به صورتم کشیدم که یعنی بیدارم. ایران با انگشتانش موهایم را روی سرم مرتب کرد.
- یه کم به سر و وضعت برس، بیا صبحونه بخور.
سرم را تکان دادم و دوباره داخل رفتم؛ چند دقیقه طول کشید تا دوباره آماده پایین رفتن شوم. پدر پشت میز آشپزخانه صبحانه می‌خورد و ایران شیرعسل هر روزِ مرا هم می‌زد، خبری از رضا نبود، پشت میز نشستم.
- رضا کجاست؟
ایران لیوان شیرعسل را جلویم گذاشت.
- رفت ماموریت.
- چه بی‌خبر.
- صبح برای نماز که بیدار شدم، دیدم بساطش رو جمع کرده گفتم کجا؟ گفت دیشب دیر وقت تماس گرفتن گفتن امروز صبح باید حتماً بره شهرستان؛ مثل این‌که یه کار عجله‌ای پیش اومده، یادم رفت بپرسم کجا میره؟ ولی خب حتماً یه حسابرسی دیگه‌اس.
شیرعسلم را خوردم. به بابا که چایش را هم می‌زد، گفتم:
- بابا! رضا همه‌ش داره حسابرسی‌های این‌جا و ‌اون‌جا رو انجام میده، یه بار هم حسابرسی شرکت رو بهش بده، حتماً کارش خوبه که نصفه‌شب هم دست از سرش برنمی‌دارن.
بابا بدون آن‌که نگاه کند، گفت:
- من کارم تو شرکت درسته، نیاز به حسابرس ندارم.
ایران روبه‌روی من نشست.
- رضا می‌گفت می‌خوای دَرسِت رو ول کنی. دُرست گفت؟ دیگه نمی‌خوای بری دانشگاه؟
همین‌طور که مشغول خوردن بودم، سری تکان دادم و گفتم:
- آره درسته.
- دخترم! توی تصمیمت تجدیدنظر کن؛ کار درستی نیست دَرسِت رو ول کنی.
پدر به جای من جواب داد.
- اتفاقاً کار درست همینه.
- آقا! این چه حرفیه؟ سارینا این‌قدر روز و شب زحمت کشیده تا این‌جا اومده، حالا بدون نتیجه ول کنه؟
پدر فنجان خالی چایش را روی میز گذاشت.
- دانشگاه به درد این دختر نمی‌خوره، این چند سال هم ول معطل بود.
معترض گفتم :
- بابا!
به طرف من برگشت.
- چیه؟ دروغ میگم؟ به‌خاطر دانشگاه شش هفت سال از زندگی عقب افتادی.
ایران گفت:
- آقا! ساریناجان عقب نیفتاده، درس خونده، مدرکش رو هم بگیره خانم‌ مهندس میشه.
- ایران! چرا مدام می‌خوای اشتباهاتش رو بپوشونی؟ از همون ابتدا اشتباه کرد رفت شیمی خوند، باید می‌رفت مدیریت می‌خوند، یه فایده‌ای براش داشت.
دست از غذا کشیدم.
- بابا شما که می‌گفتید باید پزشکی بخونم.
پدر از پشت میز بلند شد.
- اون‌موقع دیدم رتبه‌ات خوبه، دوست داشتم دخترم خانم‌‌دکتر بشه پزش رو بدم، گوش نکردی.
پدر به طرف کت کرم رنگش رفت که به عادت هر صبح قبل از صبحانه، روی دسته مبل می‌انداخت و بعد از صبحانه می‌پوشید.
ایران گفت:
- الان هم ساریناجان اگه دکترا قبول بشه خانوم‌دکتر میشه، بعد پزش رو به همه بدید.
- الان اگه خواست ادامه بده، مدیریت باید بخونه.
بلند شدم و پیش پدر که کتش را می‌پوشید رفتم.
- حالا چرا مدیریت؟
پدر یقه کتش را درست کرد و چشم در چشم من گفت:
- برای این‌که بشینی سرجای من.
باتعجب گفتم:
- من؟ جای شما؟ چرا آخه؟
پدر درحالی‌که به طرف آینه کنار در ورودی می‌رفت گفت:
- دوست دارم کارها رو بسپارم به تو.
به دنبالش راه افتادم.
- بابا من حوصله شرکت و کارهاش رو ندارم.
با وسواس در آینه به صورت اصلاح کرده‌اش دست کشید.
- دست از بچه‌‌بازی برنمی‌داری؟
- کدوم بچه‌‌بازی؟
موهای جوگندمی سرش را با دست کمی مرتب کرد و به طرفم برگشت.
- این‌که اصلاً حرف گوش نمیدی و فقط ساز خودت رو می‌زنی، حتی به غلط. بی‌خود و بی‌جهت رفتی چسبیدی به شیمی؛ چه فایده‌ای داشت برات؟
- باباجون! من به‌خاطر علاقه‌ام رفتم شیمی، هنوز هم به شیمی علاقه دارم، فقط فعلاً یه مدت حوصله درس رو ندارم.
پدر کیفش را برداشت.
- واسه چی می‌خوای علاف و بیکار بگردی؟ بیا شرکت کنار دست خودم.
به سمت ایران که از آشپزخانه بیرون آمده بود کرد و گفت:
- خانم! من دیگه میرم.
- خداحافظ‌تون باشه، نگران سارینا هم نباشید، اجازه بدید یه مدت استراحت کنه، حالش که خوب شد، شرکت هم میاد.
پدر که رفت، دنبالش تا بالکن رفتم و همان‌جا روی صندلی نشستم و به پدر خیره شدم که ماشینش را از پارک بیرون می‌آورد. می‌دانستم پدر دست از پیشنهادش برنمی‌دارد و باید خودم را برای تلاش مداومی آماده می‌کردم تا پدر را متقاعد کنم دست از سر شرکت رفتن من بردارد. خوب می‌دانستم سروکله زدن روزانه با آن همه آدم کار من نیست، جای من مکان کم رفت و آمدی مثل آزمایشگاه بود، به دور از مردم و دغدغه‌های دیگران.

 

[دردانه]

***
یکی از همان روزهای اول عقدمان بود. با علی در بالکن روبه‌روی هم نشسته بودیم و بستنی می‌خوردیم.
- علی‌جان! تو دوست داری خانمت چطوری باشه؟
نیم‌نگاهی کرد.
- یکی مثل تو!
کمی با قاشق بستنی را هم زدم.
- می‌دونی علی‌جان! نقص بزرگ من چیه؟
یک قاشق بستنی در دهان گذاشت.
- تو نقصی نداری.
به بستنی‌ام که در حال بازی کردن با آن بودم، نگاه کردم.
- تعارف که نداریم، به قول شهرزاد من چیزی از زن بودن بلد نیستم.
به علی که با لبخند به من چشم دوخته بود، نگاه کردم.
- علی‌جان! من از ابتدا با زن بودنم مشکل داشتم و نخواستم هیچ‌وقت این ظرافت‌های زنانه رو یاد بگیرم، الان هم برام خیلی دیره، دیگه چیزی یاد نمی‌گیرم.
لبخند زد.
- چرا اصرار داری خودت رو اذیت کنی؟
قاشق را در ظرف رها کردم.
- من می‌خوام همون‌قدر که من از بودن تو کنارم خوشحالم و لذت می‌برم، تو هم از بودن من لذت ببری و خوشحال باشی.
دستش را روی دستم گذاشت.
- من خوشحالم، باور کن من از بودن کنار تو خیلی خوشحالم.
لبخند تلخی زدم. سرم را زیر انداختم.
- این‌ها همه‌اش برای دل‌خوش‌کردن منه، من دیگه خودم این‌قدر می‌فهمم که از زن‌های دیگه عقب‌ترم، اون‌ها بلدن هزار جور آرایش کنن، من هیچ‌وقت یاد نگرفتم چون همیشه برام کار بی‌فایده‌ای بود، بلدن چطور لباس‌هاشون رو با هم سِت کنن، اما من همیشه فقط سعی می‌کردم سریع یه چیزی بپوشم تا به کارها و درس‌هام برسم، حتی زبون نرمی هم ندارم که بلد باشم چطور با تو صحبت کنم، از همین حرف‌ها که بقیه به عشقشون میگن.
به علی نگاه کردم، دستانش را در سینه جمع کرده، به صندلی تکیه داده و با لبخند مرا نگاه می‌کرد.
- علی! باور کن اگر من زنی نیستم که تو دلت می‌خواد، به‌خاطر اینه که بلد نیستم، نه این‌که نخوام؛ کاش می‌تونستم طوری باشم که برات تکراری نشم.
خندید. دستانش را روی میز گذاشت و نزدیک آمد.
- خانمم! چرا اعصابت رو با این فکرهای بیهوده به‌هم می‌ریزی؟ به‌نظر من، تو هیچ مشکلی نداری! نه الان، نه هیچ‌وقت دیگه برام تکراری نمی‌شی؛ من تو رو همین‌جوری که هستی انتخاب کردم؛ اگه عوض بشی که دیگه خانم‌گل من نیستی؛ من به وجود خانمم افتخار می‌کنم، نمی‌خوام تغییر کنه، پس حرص نخور.

***

قطره اشکی از گوشه‌ی چشمم پایین آمد.
- قلبم داره کنده میشه علی؛ چرا با حرف‌هات گذاشتی امیدوار بشم؟ این چه ظلمی بود که در حق من کردی؟
در حیاط باز شد و شهرزاد داخل شد. بلند شدم و لبه نرده‌های سنگی ایوان قرار گرفتم. شهرزاد که به‌ آهستگی و سنگینی قدم برمی‌داشت، برایم دست تکان داد و صدا زد:
- چطوری دختر؟
دستم را روی نرده‌ها گذاشتم و گفتم:
- سلام، تو که باز اومدی؟
نفس‌نفس‌‌زنان از پله‌ها بالا آمد.
- بله دیگه، تا وقتی جناب‌علّیه از دپرسی درنیایی، بنده مامورم که مزاحم بشم.
به طرف او برگشتم و برایش صندلی عقب کشیدم.
- بشین، خسته شدی.
شهرزاد به سختی نشست.
- آخیش! دستت درد نکنه، خیلی هوا گرم شده!
سرجای خودم نشستم.
- به‌خاطر این وضعیتته؛ وگرنه هوا خیلی هم گرم نیست.
شهرزاد بادبزن دستی‌اش را از کیفش درآورد و خود را باد زد.
- تا فسقل بیاد بخار میشم، دکتر میگه ماه آخری برو پیاده‌روی؛ مگه میشه؟ یه ذره راه میرم، نفس کم میارم.
- آخی! دیگه آخرشه، یه کم تحمل کنی، تموم می‌شه.
شهرزاد فقط سری تکان داد. شالش را باز کرد و مشغول باد زدن خودش شد.
ایران با لیوان‌های شربت بیرون آمد، با شهرزاد سلام و علیک کرد و احوال مادرش را پرسید و در آخر گفت:
- خیلی خوب شد اومدی؛ یه کم با سارینا حرف بزن از این حال و هوا درش بیار.
- ایران‌ جون! نگران نباش، بسپارش به خودم؛ آدمش می‌کنم.

 

[دردانه]

ایران که ما را ترک کرد، شهرزاد با ذوق لیوان شربت را برداشت.
- دستش درد نکنه، جیگرحال‌‌کن آورد.
دست‌هایم را در بغلم جمع کردم و به صندلی تکیه دادم.
- حتماً ایران خبرت کرده بیایی.
لیوان شربت را سر کشید، آخیشی گفت و بعد به من نگاه کرد.
- چته دختر؟ چرا این‌قدر ایران رو اذیت می‌کنی؟ گناه داره به خدا، زنگ زده میگه سارینا فقط یه جا نشسته رفته تو فکر، نه حرفی می‌زنه، نه کاری می‌کنه.
نگاهی به ساعت کردم.
- اووه! حق داره؛ نزدیک یک ساعت و نیم هست که این‌جا نشستم، اصلاً متوجه خودم نبودم.
به دستم اشاره کرد.
- پانسمان رو عوض کردی؟
- امروز نه!
- پس برم از ایران وسایل رو بگیرم بیام.
بلند شدم.
- نه تو خسته‌ای، خودم میرم تا برمی‌گردم شربت من هم بخور، نمی‌خورم.
- فکر کردی بشکه‌ام؟
همان‌طور که بلند می‌شدم گفتم:
- گفتم گرمازده شدی، خواستم محبت کنم؛ ولی مثل این‌که بی‌جنبه‌ای وگرنه کم شبیه بشکه نیستی.
- برو نی‌‌قلیون، فکر خودت باش.
خندیدم و داخل رفتم. با وسایل پانسمان که برگشتم، شربت مرا هم خورده بود. نشستم و به لیوان‌های خالی اشاره کردم.
- تو که می‌گفتی بشکه نیستی، چطور شربت رو جا دادی.
ابروهایش را جمع کرد.
- شربت؟ کدوم شربت؟ توهم نزن، دستت رو بیار جلو.
خندیدم و دستم را روی میز گذاشتم، شهرزاد مشغول باز کردن شد.
- حالا بگو دو ساعتی که نشسته بودی این‌جا، به چی فکر می‌کردی؟
- داشتم گل‌های باغچه رو نگاه می‌کردم. بهار بهترین فصل این خونه‌اس؛ اگه این باغچه و گل‌ها و درخت‌ها نبودن، از غصه دق می‌کردم.
-اون‌که بله، حیاط خونه شما معرکه‌اس، مخصوصا‍ً بهار که گل‌ها درمیاد و درخت‌ها شکوفه میدن. ولی اگه جناب‌‌عالی می‌خواستی از گل‌ها لذت ببری باید می‌رفتی پایین، نه این بالا بشینی.
شهرزاد پماد را روی زخم کشید و گفت:
- تا این جذب بشه، بگو به چی فکر می‌کردی؟
به فکر رفتم.
- علی این سه‌‌سال خیلی کم خونه ما اومد. بیش‌تر من می‌رفتم اون‌جا. به‌خاطر همین کم اومدنش، قشنگ یادمه خاطره‌هاش؛ یه روز همین‌جا که تو نشستی، نشسته بود و با هم بستنی می‌خوردیم، داشتم به اون روز فکر می‌کردم.
سری تکان داد.
- کاش می‌تونستم کاری بکنم این پسر از ذهنت بره؛ فقط خودت می‌تونی فراموشش کنی.
- مدام به این فکر می‌کنم چرا علی رفت؟ شاید مقصرش خودم بودم؛ من یه دختر بی‌احساسم که از اولش هم علی اشتباه کرد من رو انتخاب کرد.
- مقصر رفتن علی فقط خودشه.
- حرف‌های خودت یادت رفته؟ چقدر بهم می‌گفتی میری دیدن علی یه کم به خودت برس، من تنها هنرم یه ذره رژ کشیدن بود، یادته می‌گفتی علی از بس توی لباس دانشگاه دیدت عُقش گرفت؟ من هم دلم می‌خواست لباس‌های بهتر بخرم، اما واقعاً نمی‌دونستم چه لباس‌هایی بخرم که بهم بیان، بعد هم هیچ‌وقت وقت اضافه نداشتم برم خرید، مدام درگیر پروژه و پایان‌نامه بودم، همین اواخر که کارهامون سبک‌تر شده بود، تصمیم داشتم یه روز تو رو بردارم بریم خرید. من نمی‌خواستم علی رو از دست بدم، اما نگه‌ داشتنش رو بلد نبودم.
شهرزاد پماد دوم را روی دستم زد و گفت:
- بی‌خود به علی فکر می‌کنی؛ فراموشش کن! من‌هم اگه یه زمانی چیزی گفتم، برای کمک بود، نمی‌خواستم الان سوهان روحت بشه.
- علی حق داشته ازم خسته بشه، من خیلی کمتر از علی بودم، نه تنها بلد نبودم چطور دلبری کنم و مثل چوب خشک بودم، تازه مدام هم عصبی می‌شدم، نمی‌تونستم خودم رو کنترل کنم؛ علی خیلی جلوی من کوتاه می‌اومد و من رو آروم می‌کرد، گاهی شد که از سر عصبانیت چیزهایی گفتم که خودم زود پشیمون شدم، رفتار نابه‌جا زیاد داشتم، اشتباه زیاد کردم.
نفسم را بیرون دادم.
- بالاخره هرکس تحملی داره، علی هم صبرش تموم شد و رفت.
شهرزاد به چشمانم زل زد.
- خودآزاری کیف هم داره؟ چرا مدام دنبال اینی خودت رو مقصر بدونی؟ مقصر رفتن علی فقط خودشه. هزاری هم دلبر باشی و جذاب، اونی که بخواد بره، میره. علی تحفه‌ای نبود که این‌قدر بالا بردیش. اون باید جلوی تو کوتاه می‌اومد، این بشر از اولش قصدش فریب تو بود، اگه جلوت کوتاه نمی‌اومد که گولش رو نمی‌خوردی.
شهرزاد باند را برداشت، باز کرد تا دور دستم بپیچد.
گفتم:
- یعنی واقعاً می‌خواسته من رو گول بزنه؟
شهرزاد با عصبانیت باند را می‌بست.
- تو هنوز هم باور نداری گولت زده؟ موندم تو دیگه چه بَبویی هستی؟
اخم کردم.
- دلم از رفتنش آتیش گرفته، شهرزاد تو دیگه با طعنه‌ زدن اذیت نکن.
پانسمان را محکم کرد.
- حق دارم بهت تیکه بندازم؛ بَبویی که نشستی با یادآوری خاطراتش دل خودت رو آتیش می‌زنی؛ هزاربار بهت گفتم فراموشش کن.
عصبی شدم.
- نمی‌شه، نمی‌شه، باور کنید نمی‌شه، همه‌تون می‌گید فراموشش کن، دست خودم نیست که بتونم فراموشش کنم.
شهرزاد آرام گفت:
- باشه عزیزم! باشه. خودت رو اذیت نکن؛ ببخش اگه چیزی بهت گفتم؛ این پسر از اولش رو اعصاب من بود، بهت گفتم انتخابت اشتباهه، گوش نکردی، الان غصه‌ام می‌شه این‌جوری درب و داغون ببینمت.
من هم آرام شدم و با باند روی مچ دستم سرگرم شدم.
- نگران نباشید، خوب میشم، بالاخره راه خوب شدن رو پیدا می‌کنم.

 

[دردانه]

کارتن کتاب‌های دانشگاه را دست گرفته و از پله‌ها پایین می‌آمدم. ایران سراسیمه خود را رساند.
- چی‌کار می‌کنی دختر؟
پایین پله‌ها رسیده بودم.
- مگه چی شده؟ می‌خوام این‌ها رو ببرم توی زیرزمین.
- با این دست زخمی کارتن سنگین بلند می‌کنی؟ بده دست من، بده، نمی‌ترسی بخیه‌ها باز بشن؟
کارتن را از دستم گرفت.
- طوری نمیشه، نگران نباش!
- بیا، ده کیلو کتاب رو انداختی روی دستت بعد می‌خوای طوری نشه؟ تو برو بشین خودم می‌برم تو زیرزمین.
- باشه، ولی یکی دیگه هم هست.
- اون هم خودم میام می‌برم.
- سبکه یه دستی میارمش.
- حواست به دست زخمی‌ات باشه.
به اتاق برگشتم، کارتن دیگر را که با خورده‌‌ریزهایی مثل جامدادی و چسب و خط‌کش و چیزهای دیگر پر کرده بودم، یک دستی برداشتم و به حیاط رفتم. از پله‌های ایوان پایین رفتم و در ضلع سمت چپ ساختمان از پله‌های زیرزمین پایین رفتم، ایران کارتن را زمین گذاشته بود و مشغول جابه‌جایی وسایل روی قفسه قدیمی بود تا جایی برای کارتن باز شود. کارتن دستم را روی قبلی گذاشتم و نگاهی به اطراف کردم، چشمم به کیف کلاس اولم افتاد. دستی روی کیف که داخل پلاستیک خاک گرفته‌ای بود، کشیدم.
- ایران‌جون! روز اول کلاس اولم رو یادته؟
ایران که جایی را روی قفسه باز کرده بود، فقط نگاه کرد و لبخند زد.
- تو رضا رو بردی مدرسه، بابا من رو.
ایران کارتن کتاب‌ها را برداشت تا جا دهد. روی صندلی قدیمی که آن‌جا بود نشستم.
- بابا شرکت کار داشت، من رو داد دست خانم‌دکتر که با شهرزاد اومده بود و خودش رفت، این‌قدر ناراحت شدم که نگو، حتی خانم‌دکتر هم برخلاف خیلی از اوقات، اون روز همراه شهرزاد بود، اما من تنها بودم. ما رو بردن توی کلاس تا با درس و معلم و کلاس آشنا بشیم، اما من فقط اخم کرده بودم، نفهمیدم چی گفتن؛ وقتی اومدم بیرون و تو رو دیدم این‌قدر خوشحال شدم که نگو.
ایران کارهایش را تمام کرده بود.
-‌ بریم بیرون، این‌جا گرد و خاک زیاده اذیت میشی.
کیف را کناری گذاشتم و از پله‌ها بالا رفتیم.
بلند شدم و همراه ایران به راه افتادم
- چرا رضا رو ول کردی اومدی پیش من؟ بیچاره رضا به‌خاطر من همیشه بهش سخت گذشته.
دست ایران روی کمرم نشست.
- نه عزیزم! نگران رضا نباش وقتی بردمش مدرسه مثل این‌که خجالت می‌کشید همراهش باشم، همش می‌گفت لازم نیست بمونی، من بزرگ شدم و این حرف‌ها، پسر بود احساس استقلال می‌کرد، این بود که اومدم پیش تو، بعد هم که باهم رفتیم دنبال رضا‌.
به پله‌های ایوان رسیده بودیم.
- یادش بخیر اون سال سه‌تا کلاس اولی داشتی علاوه بر من و رضا. شهرزاد هم همیشه خونه ما بود؛ عجب دردسری اون سال کشیدی، سه‌تا کلاس اولی همزمان.
ایران خندید و در ساختمان را باز کرد.
- چه روزهای خوبی بود، شهرزاد حرف‌گوش‌کن بود، اما تو و رضا شیطون و حرف‌گوش‌نکن.
لبخند زدم.
- شهرزاد می‌نشست مشق‌هاش رو می‌نوشت اما من و رضا نه؛ رضا هم بچه آرومی بود، من از راه به درش کردم.
- تقصیر تو نبود، هر دوتون شیطون بودید که مدام دنبال هم می‌دویدید، پس چرا شهرزاد از راه به در نشد؟
- شهرزاد کلاً بدو‌بدو دوست نداشت، یه دختر کامل بود؛ عروسک‌‌بازی دوست داشت؛ ولی من و رضا نه.
ایران داخل آشپزخانه رفت.
- با کلی دردسر می‌نشوندمتون پای درس و مشق، بعد یه لحظه غفلت می‌کردم، می‌دیدم دوباره دزد و پلیس افتادید دنبال هم؛ مشق نوشتن‌هاتون تا آخر شب طول می‌کشید.
پشت میز آشپزخانه نشستم و به یاد خاطرات گذشته خندیدم.
ایران لیوان آبمیوه‌ای را جلویم گذاشت.
- این رو بخور جون بگیری.
تشکر کردم. روبه‌رویم‌ نشست و دستش را روی دستم گذاشت.
- ساریناجان! حواست به پدرت باشه، اون تو رو خیلی دوست داره، نمی‌گم برخلاف میلت برو شرکت، فقط میگم بشین پای حرف‌هاش، می‌خواد برات پدری کنه، حتی اگه کار پدرت رو دوست نداری، برو بهش با دلیل بگو اون‌ هم قبول می‌کنه.
من هم حرفش را قبول داشتم. باید با پدر حرف می‌زدم و متقاعدش می‌کردم که به درد شرکت نمی‌خورم. اما آن شب پدر تا دیروقت در شرکت ماند و من هم به اتاقم رفتم تا بخوابم.

 

[دردانه]

***
دختر اسکیت‌بازی از کنار میز ما رد شد. با چشم دنبالش کردم و بعد به طرف علی برگشتم که گوشی‌اش را نگاه می‌کرد. سر جایم جابه‌جا شدم و گفتم:
- آقای درویشیان! من واقعاً نمی‌فهمم توی این دوره زمونه چرا شماها هنوز دم از خدا می‌زنید؟
سرش را بالا آورد، گوشی را کنار گذاشت.
- خب، چرا دم نزنیم؟
به صندلی سیمانی تکیه دادم.
- اصلاً توی این دوران انسان این‌قدر تواناست که نیازی به خدا نداره، چقدر ساخته‌های شگفت‌‌انگیزی ساخته، ابزار پیشرفته، ماشین‌آلات مدرن، با ساخته‌هاش داره فضا رو تسخیر می‌کنه، رحم‌مصنوعی ساخته، حتی می‌تونم این اطمینان رو بدم یه روزی به سطحی از پیشرفت برسه که مرگ رو عقب بندازه یا اصلاً مرده رو زنده کنه؛ حالا این انسان قدرتمند چه نیازی داره به یه مفهوم ذهنی مثل خدا چنگ بزنه؟
بعد روی میز خم شدم تا نزدیک‌تر باشم و شمرده‌شمرده گفتم:
- من میگم ماها دیگه برای رفع نیازهامون به خدا نیازی نداریم.
لبخند محوی زد.
- نیاز انسان فقط مادیات و ابزار و وسایل نیست که بگیم در قدیم مردم چون پیشرفته نبودن خدا لازم داشتن، الان چون تکنولوژی دارن دیگه خدا رو لازم ندارن.
علی هم مثل من روی میز خم شد و شمرده‌شمرده گفت:
- اصلاً وجود خدا ربطی به خواستن یا نخواستن ما نداره، خدا همیشه بوده، نیازی به ما نداره، ماییم که نیاز داریم خدا رو بفهمیم.
خودم را عقب کشیدم.
- من معتقدم به خدا نیاز ندارم.
علی هم عقب نشست.
- یه خصلت خیلی بدی که آدم‌ها دارن اینه که خیلی زود متکبر و خودبزرگ‌بین میشن، ماها تا یه کم احساس بی‌نیازی کنیم، طغیان می‌کنیم و فکر می‌کنیم کسی شدیم، پس خدا رو می‌ذاریم کنار؛ یکی از چیزهایی هم که باعث این غرور میشه علمِ.
سریع دستانم را روی میز گذاشتم و خودم را جلو کشیدم.
- دیدید گفتم شماها با علم مخالفید؟ اصلاً اگه علم آدم رو بی‌خدا می‌کنه، چرا شما اومدید دانشگاه؟ می‌موندید خونه به خداتون می‌رسیدید.
دیدم کنار لب علی به پوزخند کمی کش آمد.
- من که نگفتم علم بده، گفتم آدم‌ها این خاصیت رو دارن تا به علم رسیدن و پیشرفت کردن غافل میشن و دیگه خدا رو بنده نیستن؛ مشکل علم نیست، مشکل خود آدمه که فکر می‌کنه خالق علم خودشه؛ درحالی‌که فقط چیزی رو فهمیده که از قبل توی طبیعت خدا بوده؛ علم که مال ما نیست، اصل علم مال خداست، ما فقط به ظاهر علم دست پیدا کردیم.
به عقب برگشتم. ابرویی بالا انداختم.
- پس ادعا می‌کنید مخالف علم نیستید؟
- نه تنها مخالف علم نیستیم، بلکه از اون‌جایی که علم‌آموزی شناخت نشانه‌های خداست اتفاقاً خداشناسی هم محسوب می‌شه و توصیه هم شده.
این‌که برای هر چیزی جوابی داشت کلافه‌ام کرده بود.
- پس چرا می‌گید علم انسان رو غافل می‌کنه؟
- چون بعضی‌ از ما بعد از شناخت علم به جای این‌که به قدرت خدا پی ببریم، علم رو حاصل کار خودمون می‌بینیم بعد احساس خدایی می‌کنیم.
- چطوری با علم به خدا پی می‌بری؟
درحالی‌که فکر می‌کرد، نگاهی به اطراف کرد و بعد به طرف من برگشت.
- مثلاً آدم‌ها فهمیدن یه چیزی در طبیعت وجود داره به اسم نیروی گرانش که باعث شده همه سیارات با نظم در مدار خودشون حرکت کنند؛ خب؟
کلافه گفتم:
- خب!
- حالا آدم‌ها چی میگن؟ میگن چون جاذبه باعث نظم جهان شده پس خدایی وجود نداره، در حالی‌که باید بگه یه خدایی هست که این جاذبه رو ساخته، تا با اون جهان رو در مسیر نظم قرار بده.

 

[دردانه]

***
صدای ایران از خواب بیدارم کرد.
- ساریناجان! دخترم پاشو.
چشمانم را باز کردم. درحالی‌که به خودم کش و قوس می‌دادم به ایران که بالای سرم بود نگاه کردم.
- سلام ایران‌‌جون!
- زود آماده شو بیا پایین یه صبحونه مفصل بخور.
بلند شدم و پاهایم را از تخت آویزان کردم.
- اشتها ندارم، می‌خوام برم حموم.
ایران آرام و بانگرانی گفت:
- حموم؟
بلند شدم. از کشو تن‌پوش حوله‌ایم را بیرون آوردم.
- نگران نباش! این بار واقعاً می‌خوام حموم کنم، کلی وقته نرفتم حموم، بوگند گرفتم.
- آخه زخم دستت نباید خیس بشه، بذار بعداً برو.
- حواسم هست، نمی‌ذارم خیس بشه.
- چطور می‌خوای یه دستی حموم کنی، می‌خوای خودم بیام؟ گفتی بچه بودی دوست داشتی موهات رو بشورم.
خندیدم.
- من که دیگه بچه نیستم.
- آخه زخمت خیس بشه عفونت می‌کنه.
کمربند تن‌پوش را درآوردم
- این رو می‌بندم روش آب بهش نرسه.
- پس بذار خودم ببندم.
ایران کمربند را روی مچ دستم بست.
- یه شیرعسل داغ برات آماده می‌کنم، اومدی بیرون بخور.
- دستت درد نکنه.
داخل حمام که رفتم، روز خودکشی برایم تداعی شد. در آینه به سر و صورتم نگاه کردم. بهتر از آن روز بودم. دستی روی آینه کشیدم.
- علی! نمی‌ذارم شکست من رو ببینی، شکستت میدم اما شکست نمی‌خورم.
از حمام که بیرون آمدم، دیدم بند حوله‌ای هم افاقه نکرده و پانسمان خیس شده باید عوضش می‌کردم. موهایم را خشک کردم و شانه زدم و بعد به آشپزخانه رفتم. شیرعسلم آماده بود، خوردم؛ وسایل پانسمان را برداشتم و برای پیدا کردن ایران به حیاط رفتم. پدر در ایوان نشسته بود.
- سلام بابا! نرفتی شرکت؟
- سلام دخترم! دیشب دیروقت اومدم، خسته بودم، خواستم استراحت کنم، گفتم اگه کاری بود خبرم کنن.
- ایران کجاست؟ می‌خوام پانسمان دستم رو عوض کنم.
- رفته اون‌ور رز بچینه برای گلدون‌های داخل؛ بیار خودم عوضش می‌کنم.
- شما؟
- فکر کردی بلد نیستم؟
- نه بابا منظورم این نبود.
روبه‌روی پدر نشستم و دستم را روی میز گذاشتم. او همین‌طور که باند را باز می‌کرد، گفت:
- روی پیشنهادم فکر کردی؟
- کدوم؟
- مگه چندتا بود؟ فقط گفتم بیا شرکت کنار دست خودم.
- ایران هم گفت به حرف‌هاتون فکر کنم و باهاتون حرف بزنم.
- خب؟
- بابا! من واقعاً به‌خاطر انتخاب علی از شما معذرت می‌خوام، ببخشید به حرف‌هاتون گوش نکردم، شما بارها گفتید اما من... .
پدر که بخیه‌ها را وارسی می‌کرد، نگذاشت ادامه دهم.
- ماجرای اون پسر دیگه تموم شد، فراموشش کن!
یکی از پمادها را به دست پدر دادم.
- تموم نمیشه بابا! من تا زمانی که ذهنم درگیرش باشه، نمی‌تونم به چیزی فکر کنم.
پدر پماد را روی دستم زد.
- من و تو قبلاً رابطه خوبی باهم داشتیم ولی همین پسر بین‌مون فاصله انداخت.
- بابا... .
- نمی‌خوام چیز بیش‌تری از اون مرتیکه بشنوم، از وقتی پاش رو گذاشت توی زندگی تو، همه‌چیز تو شد، چشم‌هات رو روی بقیه بستی و فقط اون رو دیدی، تا قبل از اومدن اون دختری داشتم قوی و مستقل، دور از این تفکرات متحجرانه؛ خوشحال بودم که می‌تونه جای من بشینه و دم و دستگاهی رو که سال‌ها براش جنگیدم، حفظ کنه، ولی یه‌دفعه تو اون رو آوردی گفتی عاشق شدم، گفتم اشتباهه، گفتی نه من بهتر می‌فهمم، نخواستم دلت رو بشکنم، قبول کردم، با این‌که می‌دونستم پشیمون میشی.
پدر آهی کشید.
- اون اومد، شد همه‌کَس تو و بین من و تو فاصله انداخت، یادته چقدر شب‌ها توی همین ایوون من و تو باهم تا دیروقت حرف می‌زدیم؟ کار و درس هم مانعمون نبود، ولی چی شد؟ حالا یادت میاد کِی این‌جوری دونفری حرف زده باشیم؟
به چشمانم نگاه کرد.
- اون پسر از تو احساساتت رو گرفت از من دخترم رو، حتی حالا هم که رفته تو رو پس نمیده، تو هنوز هم به‌خاطر فکر اون به حرف من گوش نمیدی.
- بابایی! کار شرکت واقعاً کار من نیست.
- پس کار کیه؟
- نمی‌دونم، مثلاً رضا، اون بهتر از من از عهده کار شرکت برمیاد، تازه حسابدار هم هست مناسب‌تر از منه.
پدر پماد درون دستش را کناری انداخت.
- اون شرکت مال توئه نه رضا؛ چرا اموال تو رو بدم دست یه نفر دیگه؟
- رضا که غریبه نیست، مطمئنه، اصلاً من وکالت میدم به رضا، بشه وکیل من برای کارهای شرکت.
- چی میگی دختر؟ من حتی حسابداری شرکتم رو نمیدم دست رضا، بعد مدیریتش رو بدم دستش؟
- مگه رضا چِشه؟ پسر به این خوبی، دست‌پاک، کاردرست.
- نقطه ضعفش همین پاک‌دستیشه دیگه!

 

[دردانه]

تعجب کردم.
- وا، بابا! همه دنبال آدم مطمئن می‌گردن بعد تو میگی آدم مطمئن خوب نیست؟
- دخترجان! فکر کردی اون شرکت همه‌ش از راه‌های سالم اداره میشه؟ من تاجرم، کارم با سود و زیانه، باید همیشه از سودم محافظت کنم، حالا از هر راهی، می‌خواد فریب باشه، زدوبند باشه، رشوه باشه یا هزارتا کار جور و ناجور دیگه؛ بعد من که اصلاً به رعایت اصول اخلاقی اهمیتی نمیدم، رضا رو که پای‌بند سفت و سخت اصول اخلاقیه، بردارم ببرم شرکت؟
- خب بابا من هم دوست ندارم کسی و فریب بدم و زدوبند کنم، برای من هم رعایت اصول اخلاقی مهمه.
- خب اشتباه می‌کنی، نه! تجارت با رعایت اصول اخلاقی نمیشه.
- خب چه اصراری دارید من رو تاجر کنید؟ وقتی شما کسی رو فریب بدید، بقیه هم شما رو فریب میدن.
پدر اشاره‌ای به دستم کرد.
- الان نباید ببندیش؟
پماد دیگر را به دستش دادم.
- این هم باید بزنم.
پدر پماد را گرفت و روی دستم زد.
- دنیای تجارت جای مثبت بودن نیست، اگه گرگ نباشی نمی‌تونی سرپا بمونی، فکر کردی من چطور شدم فریدون‌خان ماندگار؟ فقط با کنار زدن رقبا، اون هم با روش‌های کاملاً غیراخلاقی با نامردی کامل.
- ولی این بی‌رحمیه، درست نیست.
پدر پماد را دستم داد.
- فکر کردی بقیه فرصت کنن به من رحم می‌کنن؟ بقیه هم همینن، من دوبار زخم رقبا به تنم خورده.
پدر به فکر رفت.
- دفعه‌ی اول همون موقع بود که ژاله می‌خواست بره و من درگیر اون بودم، غفلت کردم، اما رقبا کارشون رو کردن، نصف بیش‌تر اموالم به فنا رفت. چندسال طول کشید تا دوباره رسیدم جای اولم. دفعه‌ی آخر هم دوازده‌سال پیش بود، نزدیک بود اموالم رو از دست بدم، اما این بار حواسم جمع بود. کاری کردم که دیگه کسی طمع به اموالم نکنه.
- من اصلاً خبر نداشتم.
- هیچ‌کس نفهمید، شرط اول موفقیت رازداریه، نباید بذاری کسی حتی نزدیک‌ترین‌هات از حال بدت باخبر بشن.
- من توان این‌که تنهایی مشکلاتم رو حل کنم ندارم، من اگه جای شما بودم حداقل به خانواده‌ام می‌گفتم.
- دنیای تجارت همینه، باید بتونی از پس مشکلاتش بربیایی، من کم سختی نکشیدم تا به این‌جا رسیدم که اسم فریدون‌خان ماندگار برای خودش ابهتی پیدا کرده، از این به بعد باید تو اسم خودت رو بزرگ کنی.
- کار من نیست، خودتون کارتون رو ادامه بدید، شما بلد این کار هستید. من نیستم، باور کنید من آدم این کار نیستم.
- دختر! من تا کی می‌تونم ادامه بدم؟ پدرم این شرکت رو تاسیس کرد، داد دست من، حالا هم من باید بدم دست تو، تو وارث این دم و دستگاهی.
کلافه شدم
- من نمی‌تونم بابا! من تاجر نیستم، نمی‌تونم اون‌چه رو که بدست آوردید نگه دارم.
- تو تاجر هستی، تو دختر فریدون ماندگاری، تجارت توی خونته، فقط کافیه بیایی پیش خودم کارآموزی، همه‌ چم و خم کار رو نشونت میدم.
- من خوشم از این طرز کارکردن نمیاد؛ من دوست دارم کارم طوری باشه که اول بهش علاقه داشته باشم، بعد هم نخوام روی اصولم پا بذارم، من اهل فریب بقیه نیستم.
پدر باند را برداشت و مشغول بستن دور دستم شد.
- این‌ها همه‌اش چرندیاتی که ایران کرده توی مغزت.
سر برگرداندم ایران را دیدم که هنوز دور از ما مشغول بوته‌های رز بود.
- بابا یه‌دفعه ایران نشنوه؟
- مگه بد میگم؟ هرچی توی کارم موفق بودم، توی تربیت تو اشتباه کردم که سپردمت دست ایران.
- این حرف‌ها چیه؟
پدر کارش را با دستم تمام کرد.
- من در رابطه با تو اشتباه زیاد کردم، آخریش قبول کردن اون پسر بود، اما بزرگ‌ترینش این بود که گذاشتم ایران تو رو تربیت کنه، اون هم با اصول و عقاید خودش.
- یعنی چی بابا؟ ایران به این خوبی مگه بدی دیدید ازش؟
- مشکلش همین خوب بودنه، چرا زن من باید کسی باشه که این همه پای‌بندی به اصول اخلاقی رو یاد تو بده؟
- بابا! کجای این بده؟
- تا چندسال پیش هم اوضاع خوب بود، تو هیچ اثری از عقاید ایران و رضا نداشتی، اما نمی‌دونم چی شد که یک‌دفعه به کل عوض شدی، شدی یه سارینای دیگه، همه‌ش هم از وقتی بود که پای اون پسر الدنگ به این خونه باز شد.
صدای ایران از پایین پله‌ها حرف‌های ما را ناتمام گذاشت.
- ساریناجان! شیرعسلت رو خوردی؟
به طرف ایران که از پله‌ها بالا می‌آمد، برگشتم.
- آره دستت درد نکنه، چه‌قدر رز جمع کردی؟
ایران به بالا رسیده بود.
- گل‌های تو گلدون‌ها داشت پلاسیده می‌شد، باید عوض‌شون می‌کردم.
بعد رو به پدر کرد.
- آقا! امروز که خونه‌اید، ناهار چی درست کنم؟
پدر به صندلی تکیه داد.
- هرچی خودتون می‌خواید، برای من فرقی نداره.
ایران داخل رفت و من به پدرم چشم دوختم که امروز حرف‌های تازه‌ای از او شنیده بودم. او به صندلی تکیه داد و چشمانش را روی هم گذاشت تا چرت کوتاهی بزند
- سارینا! به حرف‌های من فکر کن، نه من جز تو چاره‌ای دارم، نه تو غیر شرکت راه‌حلی.
ناراحت از حرف‌هایی که شنیده بودم، بلند شدم و به اتاقم برگشتم.

 

[دردانه]

***
در اتاق علی پشت سیستم او نشسته بودم و مشغول تایپ قسمتی از گزارش‌کار پایان‌نامه بودم. علی از روی برگه دست‌نویسی می‌خواند تا تایپ کنم.
- بنویس در این مرحله از واکنش... .
همان‌طور‌که‌ می‌نوشتم گفتم:
- علی؟
- عقب افتادی؟
- نه!
- نیاز به گرمای بیش‌تر... .
- میگم علی پایان‌نامه رو دفاع کردیم چی میشه؟
- از سالن میایم بیرون.
- بی‌مزه! جدی حرف می‌زنم.
- عقبیم خانم‌گل! بنویس نیاز به گرمای بیش‌تر برای انجام واکنش وجود دارد.
- عقب نیستیم، من که دارم می‌نویسم.
- تو فقط داری حرف می‌زنی.
- تایپ هم می‌کنم، بیا ببین تا «وجود دارد» نوشتم.
- خب بنویس، مشکل پیش‌رو در این‌جا..‌. .
- ولی اگه این پروژه تموم بشه چی میشه؟
- خانم‌گل! آخرش حرف‌هامون رو تایپ می‌کنی.
- نترس بگو، بنده برخلاف جناب‌‌عالی می‌تونم چند کار رو همزمان انجام بدم.
- بنویس، ترکیب مواد اولیه با اکسیژن محیط است.
- یعنی دکترفروتن به قولش عمل می‌کنه؟
علی برگه‌های در دستش را روی میز انداخت.
- بی‌خیال تایپ خانم‌گل! برگرد حرف‌هات رو بزن.
به طرفش برگشتم.
- باور کن داشتم تایپ می‌کردم؛ ناراحت شدی؟
- نه، اول حرف‌هات رو بزن، تمرکزمون از بین نره، بعد به تایپ می‌رسیم.
- من مشکلی ندارم، بگو تایپ هم می‌کنم.
- چی می‌خوای بگی خانم‌گل؟ اون رو بگو راحت شی.
بلند شدم کنارش روی تخت نشستم.
- این پایان‌نامه فوقش تا دوماه دیگه نه سه‌ماه تموم شده دیگه؟
- خب؟
- بعد که دفاع کردیم و درسمون تموم شد، چی‌کار می‌کنیم؟
- آها! بگو، خانم‌علّیه در فکر زندگی خودشه.
- بله... زندگی خودمون... بگو چی‌کار می‌کنی؟
- خب بنده در یک موقعیت مناسب به همراه خانواده به منزل شما تشریف فرمایی می‌کنم و از پدر گرامی اجازه عقددائم و عروسی را می‌گیرم، بعد که تاریخ تعیین شد می‌افتم دنبال تهیه مقدمات زندگی.
برگشتم درحالی‌که دستانم را پشت سر ستون کرده بودم، به سقف خیره شدم.
- علی‌جان! فکرش رو بکن، دکترفروتن از پروژه‌مون راضی باشه، بعد به قولش هم عمل کنه تولیدش کنه.
- امیدوارم دکتر راضی باشه.
به طرفش برگشتم.
- بعد به نظرت به‌خاطر پروژه پول هم بهمون میده؟
علی سرش را خم کرد.
- نمی‌دونم، امکان هم داره.
بازویش را گرفتم.
- یه چیزی بگم گوش می‌کنی؟
- چی؟ سرمو تو آبگوشت بکنم؟
- لوس! از دکتر بخواه به جای پول تو شرکتش استخداممون کنه.
- من و تو رو؟
- آره این‌طوری مشکل کار نداریم.
- خب شاید دکتر نخواد هر کی از راه رسید رو استخدام کنه.
- من و تو که هر کی نیستیم، مخصوصاً تو؛ اگه تو از دکتر بخوای حتماً قبول می‌کنه، کار که داشته باشی بابا دیگه بهونه‌ای نداره.
- باشه، به دکتر میگم ولی نمی‌دونم قبول می‌کنه یا نه؛ ولی تو چرا می‌خوای استخدام بشی؟ مگه قرار نبود آزمون دکترا بدی؟
- خیر، یا من و تو باهم آزمون می‌دیم یا اصلاً نمیدم.
- نکن این کار رو دختر! من شرایطم با تو فرق داره، قبلاً هم باهم حرف زدیم، تو آزمون میدی من میرم سرکار، بعداً که روبه‌راه شدیم، من هم آزمون میدم.
- نوچ، بنده و جناب‌عالی باهم می‌ریم سرکار، یک‌ سال بکوب کار می‌کنیم و فقط پس‌انداز می‌کنیم تا خیال تو از بابت زندگی راحت بشه، بعد هر دو آزمون می‌دیم.
- می‌خوای خودت رو عقب بندازی؟
سرم را کمی کج کردم.
- اگه تو قبول کنی من دست به حساب بانکیم بزنم و بیارم توی زندگی، قول میدم همین امسال آزمون بدم.
- نه خانم‌گل! از اول قرار گذاشتیم مسائل مالی با من باشه؛ دارایی تو و پدرت مال خودتونه.
- بله علی‌‌جان! می‌دونم شما در این زمینه کوتاه نمیایی، ولی من هم در زمینه کارکردن کوتاه نمیام.
- عزیزم! تو نگران چیزی نباش، اگه کار پیدا بکنم از عهده تأمین هزینه‌ها برمیام، تازه همین الان یه کار نیمه هم دارم که قول استخدام هم دادن، نیاز به شرکت دکتر نیست، راحت برو آزمون بده.
- تو شرکت دکتر رو با اون شرکت فسقلی مقایسه می‌کنی؟ می‌دونی شرکت دکتر چه پروژه‌هایی دست می‌گیره؟ اون‌جا بری بیش‌تر پیشرفت می‌کنی.
- من هم می‌دونم، اگه دکتر قبول کرد براش کار می‌کنم، تو فقط برای آزمون آماده شو.
- می‌دونی اصلاً چیه علی‌ آقا؟ من فرصت همکار بودن با تو رو از دست نمیدم.
علی فقط خندید و سر تکان داد.
- فکرش رو بکن علی! همکار بشیم چقدر خوبه؟
- توی تخیلات غرق نشو، فعلاً باید این تایپ رو تموم کنیم.
بلند شدم دوباره پشت سیستم نشستم.
- علی‌آقا! من اجازه نمیدم حتی در محل کار هم تنها باشی، خونه، دانشگاه، سرکار، همه‌جا من باید با تو باشم.
- می‌ترسی بدزدنم؟
- بله که می‌دزدنت، تا توی قبر هم همراهتم، قبرمونم باید دوطبقه باشه، ولت نمی‌کنم اصلاً.
- دخترجون! کم فکر و خیال کن، فقط بنویس ترکیب مواد اولیه با اکسیژن محیط است.
- باشه بابا! این‌ها رو نوشتم ادامه رو بگو.

 

[دردانه]

***
به‌ پهلو روی تخت دراز کشیده بودم و به‌جای خواب بعدازظهر به‌خاطر تخیلاتی که برای زندگی با علی داشتم، اشک می‌ریختم. گوشی‌ام زنگ خورد. اشک‌هایم را پاک کردم. دست دراز کردم، گوشی را از روی میز برداشتم و جواب دادم.
- سلام شهرزاد! چی شده باز؟
- سلام خوابالو! پاشو بیا دنبال من!
- من؟ چرا؟
- می‌خوام برم آرایشگاه.
- خب پاشو برو، دیگه چرا بیام دنبالت؟
- چون اولاً ماه آخرِ، دکتر قدغن کرده پشت فرمون بشینم، دوماً حوصله پیاده‌روی توی گرما رو ندارم، اصلاً توانش رو ندارم، سوماً می‌خوام جناب‌عالی رو هم ببرم یه اصلاح کنی، شبیه حیوانات ماقبل تاریخ شدی.
- خودت چی هستی گامبالو؟
- پا میشی میایی یا به ایران زنگ بزنم بگم بهم گفتی گامبالو؟
به یاد کل‌کل‌های بچگی لبخند زدم.
- من هم میگم اول تو شروع کردی.
- ایران‌جون حرف من رو بیش‌تر از تو قبول داره.
- بله از اولش هم هر وقت دعوامون میشد می‌گفت شهرزادجان! تو بگو چی شده؟
- ایران‌ جون عشق منه.
- باشه بابا، ایران ارزونی خودت.
- پس پا میشی میایی؟
- حوصله‌ام نمی‌شه شهرزاد!
- من حامله‌م سنگینم، تو چته حوصله‌ات نمی‌شه؟ پاشو بیا یه ابرو تمیز می‌کنی و اصلاح؛ تازه دلم می‌خواد موهات رو هایلایت کنی.
- چی‌کار به من داری؟ خودت هایلایت کن!
- متاسفانه تا فسقل نیاد نمی‌تونم، وگرنه خیلی زودتر از این‌ها به موهام صفا داده بودم.
- خب پس برای چی میری؟ بمون خونه، من رو هم زابه‌راه نکن!
- میرم یه صفایی به سر و صورتم بدم، موهام رو هم کوتاه‌تر کنم، تازه جلوش رو هم چتری می‌کنم تا یه چند وقت دیگه فسقل که اومد مامان خوشگل ببینه نه یکی مثل تو.
- شهرزاد! این‌که بهت هیچی نمی‌گم فکر نکن نمی‌تونم‌ ها.
- اگه می‌خوای حرف نشنوی زودتر پاشو بیا دنبال من.
- کشتی من رو شهرزاد! باشه اومدم.
- آفرین! قربون آبجی خوشگلم بشم.
- الان شدم خوشگل؟
- تو همیشه خوشگلی عزیزم، به خودت برسی خوشگل‌تر هم میشی.

***

کارهای آرایشگر روی سر و صورت من تمام شد و سراغ موهای شهرزاد رفت. ابروهایم را در آینه چک می‌کردم واقعاً شهرزاد حق داشت، چهره‌ام حال و هوای بهتری پیدا کرده بود.
شهرزاد گفت:
- دوسی! جون من بیا یه هایلایت استخونی کن.
- نمی‌خوام، چرا قسم میدی؟
- آخه خیلی دلم تنگ شده رنگ کنم.
- تو دلت تنگ شده بعد من باید رنگ کنم؟
- این موهای پرکلاغی تو جون میده برای هایلایت استخونی.
- برو بابا!
کش موهایم را باز کردم، از دو طرف گردن دست برده و موهایم را تکان دادم، بلندی‌اش از شانه‌هایم پایین‌تر آمده بود، هیچ‌وقت تا این اندازه بلند نشده بودند. همین که از گوشم پایین‌تر می‌آمدند، کوتاهشان می‌کردم.
- هایلایت نکن، بیا یه رنگ بزن، باور کن چون تا الان رنگ نزدی، رنگشون کنی کلی تغییر می‌کنی و قشنگ‌تر میشی.
- قشنگی می‌خوام چیکار.
رو به آرایشگر گفتم:
- خانم! موهای منم کوتاه می‌کنید؟
- بله، چه مدلی؟
- کوتاهِ کوتاه، پسرونه، جلوش یه کم بلند باشه، اما پشتش رو تا جایی‌که میشه کوتاه کن.