یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[ansel]

هیچوقت کاری را که دیگران می‌توانند برای تو انجام بدهند، خودت دنبال نکن. کارهای بزرگتری هست که از دست ما برمی‌آید.

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[ansel]

بعضی چیزها را احساس می‌کنید، رگ و پی شما را می‌تراشد، دل شما را آب می‌کند؛ اما وقتی می‌خواهید بیان کنید، می‌بینید که بی‌رنگ و جلاست. مانند تابلوئیست که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد. عینا همان تابلوست؛ اما آن روح، آن چیزی که دل شما را می‌فشارد در آن نیست.

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[ansel]

عشق پنهانی، عشقی که انسان جرات نمی‌کند هرگز با هیچکس درباره آن گفت و گو کند، به زبان بیاورد، به هر دلیلی که بخواهید – از لحاظ قیود اجتماعی، از نظر طبقاتی، به سبب اینکه معشوق ادراک نمی‌کند و به هر علت دیگری آن عشق است که درون آدم را می‌خورد و می‌سوزاند و آخرش مانند نقره گذاخته شفاف و صیقلی می‌شود.

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[ansel]

زیر تابلو، زیر قاب عکس، استاد به خط خود نوشته بود: چشم هایش- یعنی چشم های زنی که او را خوشبخت کرده یا به روز سیاه نشانده. چشم های زنی که در هر حال در زندگی استاد اثر سنگینی گذاشته و نقاش را برانگیخته است.

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[ansel]

من هیچ وقت در زندگی نفهمیدم که چه می خواهم. همیشه قوای متضادی مرا از یک سو به سوی دیگر کشانده و من نتوانسته ام دل و جان فدای یک طرف بکنم و طرف دیگر را از خود برانم. بدبختی من در همین است.

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[ansel]

در سمفونی ها گاهی اهنگی ارام و کم از میان هیاهوی ارکستر رخنه میکند.این اهنگ خفیف و لطیف پخش میشود اما به دل شما مینشیند.شما دائماً انتظارش را دارید .باز این صدای خفیف تکرار میشود.منتها این دفعه بیش از بار اول شما را میگیرد .کم کم تمام ارکستر یکصدا همان اهنگ دلخواه شما را با چنان قدرتی بیان میکند که دیگر اختیار از دستتان در می رود. مصیبت های جگر خراش هم همینطور بروز میکند. انسان اول تمام عمق آنها را ادراک نمی کند .گاهی خودی نشان می دهند و در نیستی فرو می روند. ناگهان تمام ارکستر به صدا در می اید. آن‌وقت اشک از چشمهای شما جاری میشود و خودتان نمی دانید برای چه گریه میکنید

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[ansel]

میدانید اتشی که زیر خاکستر میماند چه دوام و ثباتی دارد؟ عشق پنهانی٬ عشقی که انسان جرئت نکند هرگز با هیچکس درباره آن گفتگو کند ٬ به زبان بیاورد ٬ به هر دلیلی که بخواهد - از لحاظ قیود اجتماعی ٬ از نظر طبقاتی ٬ به سبب اینکه معشوق ادراک نمیکند و به هر علت دیگر - ان عشقی است که درون ادم را میخورد و میسوزاند و اخرش مانند نقره گداخته شفاف و صیقلی میشود

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[ansel]

با دیپلم , با پول, با شوهر, با این چیزها آدم خوشبخت نمی شود. باید درد زندگی را تحمل کرد تا از دور خوشبختی به آدم چشمک بزند. با قسمت اولش موافقم اما چه بسیار آدمها که درد را تحمل کردند و چشمکی ندیدند و چه بسیار کسان که همینجوری وسط چشمک با چیز پایین آمدند آمدنی! مگر این که خوشبختی را طوری تعریف کنیم که قضیه حل و فصل شود…

چشم‌هایش | بزرگ علوی

 

[S O-O M]

...انسان موجودی است که بی هیچ راه که سرانجام برای آنکه گم نشود دروازه ها را به روی خود می بندد اما، شروعی از یک راه، مرگ راهی دیگر است. دوستان من، راه ها مدام ما را صدا می زنند.

راه ها ما را به مقصدی که خود می دانند می برند.. انسان می تواند بر سرگردانی اش آن سان چیره شود که اگر راهی بسته بود به راه دیگری برود. وقتی گم شد همان مکانی را که در آن ایستاده، شروع راهی تازه بداند. فقط کافی است که در روزمره اش گردباری بیندازد و تحول ایجاد کند!

آخرین انار دنیا | بختیار علی

 

[S O-O M]

آغاز زندگی چه بسیار با پایان آن تفاوت دارد! یکی مملو از آرزوهای دروغین و سرشار از لذت جسمانی، و دیگری میوه ی فرسایش و فساد کالبد و بوی مرگ. زندگی، تا آن جا که به خوشبختی و لذت مربوط می شود، راهی است دو بخشی؛ اول خوشی ها، رویاهای کودکی و سرور جوانی، و دوم ناخوشی ها، زحمات میانسالی، رنج و ضعف مداوم کهنسالی، و در آخر سکرات موت و پنجه در افکندن با مرگ. آیا همه ی این ها احساسی جز آن به دست می دهند که زندگی جز یک اشتباه دیگر هیچ نیست، نتیجه ی خبطی اندک اندک هویدا می گردد؟ عاقلانه ترین کار این است که زندگی را چون پنداری بیهوده، چون یک فریب بنگریم؛ افسانه ای که بس واقعی می نماید.

جهان و تاملات فیلسوف | آرتور شوپنهاور