یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

سرنوشت چون مجسمه ای است که در وسط دشت نصب شده و روی آدم سایه انداخته و قسمتی از آن را تاریک نموده است. مادامی که ما در آن تاریکی زندگی میکنیم نقاط ضعیف روح و عادات و قیود تا پایان عمر ما را زیر همین سایه نگه میدارد و حتی ممکن است تاثیر این سایه در بعضی از افراد زیادتر باشد و با شدت بیشتری بر آنها حکومت نماید و براثر مواریث یا عادات کاملا مطیع تاثیر آن باشند. ما درون این سایه متولد شده و زندگی میکنیم و اگر گاه گاهی به نیروی تفکر و توجه به ضمیر خود را از زیر سایه این مجسمه بیرون کشیم و یا بهتر بگویم از فراز کوه عقل به پایین این مجسمه نگاه کنیم خواهیم دید که سراسر صحرا تاریک نیست و فقط حدود مجسمه روی سطح روشن صحرا مشخص و معلوم است.

بدبختی اگر به خردمندان حمله نماید روح آنها را بزرگ و تصفیه میکند؛ زیرا روشنایی روح خردمند تیرگی نمی پذیرد و هرگز ناامید نمیشود؛ زیرا خوشبختی و بدبختی مثل آبی است که از هر طرف وارد ظرفی شود شکل ظرف را به خود گیرد.

عقل و سرنوشت | موریس مترلینگ

 

[S O-O M]

اوایل ازدواجمان به چهره همسرم در خواب نگاه می کردم. این تنها چیزی بود که آرامم می کرد و به من احساس امنیت می داد. برای همین مدت زیادی او را در خواب تماشا می کردم. اما یک روز این عادت را ترک کردم. از کی؟ سعی کردم به خاطر آورم. شاید از آن روزی که من و مادرشوهرم، سر اسم گذاشتن روی پسرم بحثمان شد.

آن روز دعوای شدیدی بین ما درگرفت، اما همسرم نتوانست چیزی به هیچ کدام مان بگوید. او کنار ایستاده بود و سعی می کرد ما را آرام کند. از آن به بعد، دیگر احساس نکردم همسرم حامی من است.. فکر کنم این تنها چیزی بود که از او خواستم و او نتوانست به من بدهد. البته همه این ها به سال ها پیش برمی گردد. من و مادرشوهرم مدتهاست آشتی کرده ایم. من روی پسرم، اسمی را گذاشتم که دلم می خواست. به علاوه، رابطه من و همسرم هم خیلی زود به حالت عادی بازگشت. اما مطمئنم این پایان نگاه کردن های من به چهره خوابیده او بود.

کجا ممکن است پیداش کنم | هاروکی موراکامی

 

[S O-O M]

درحال صعود، برمی گردی نفس نفس زنان به دورو برت نگاه می کنی. به خودت میگی آفرین به خودم که این همه اومدم بالا. جز من، کسی پاش به این بالاها نرسیده؛ بعد توی برف، چند تا جای پا پیدا می کنی. آره، یه نفر قبل از تو اونجا بوده. چه به خدا ایمان بیاری، چه ازش ناامید شی، چه به یه زن اعتقاد پیدا کنی، چه ازش دلسرد شی، چه تمام فلسفه ها رو نهی کنی، چه با دو تا زن هم زمان زندگی کنی، چه خودت رو غرق زندگی دنیا کنی، چه از این عالم برحذر باشی، یا حتی اگه بری دکتر، بهت خبر بده که سرطان معده داری و چهارسال دیگه هم بیشتر دووم نمیاری...

همه ی این حالت ها رو یه نفر قبل از تو هم داشته. قبل از تو هم یه نفر باور داشته، شک داشته، خندیده، گریه کرده، توی فکر که بوده دستش رو توی دماغش کرده، درست عین تو، همیشه یه نفر قبلا همه ی این کارا رو کرده. به حال تو فرقی نمی کنه. می دونم، تو دفعه ی اولته. برای تو همه ی اینا مثِ برفِ نخوردس. اما برف پا نخورده، وجود نداره.

بعضی ها هیچ وقت نمی فهمن |کورت توخولسکی

 

[S O-O M]

رابطه ی آزادی و جنایت، همانقدر ناگسستنی است که حرکت هواپیما و سرعت آن. یعنی وقتی سرعت هواپیما به صفر می رسد، دیگر حرکت نمی کند؛ وقتی آزادی بشر به صفر میرسد، دیگر مرتکب جنایت نمی شود این واضح است. تنها راه رهایی بشر از شر جنایت، رهایی بخشیدن وی از شرّ آزادی است.

ما | یوگنی زامیاتین

 

[S O-O M]

زندگی یعنی سیرک. بچه شیرهای کوچولو، که شلاق بر تن شان می چسبد، تا به حلقه ی آتش نگاه کنند، تکه ای گوشت نیم پز آبدار، یک شلاق، حلقه ی آتش، مربی، گوشت، شلاق، نگاه، مربی، شلاق، اشک و بعد اراده ی پریدن. بچه شیرها زود یاد می گیرند که از حلقه ی آتش بگذرند، روزی می رسد به زودی که شلاق در هوا و ترکیدنش بر زمین کودکی را باز می گرداند تا شیر خسته، از حلقه بگذرد که شب بتواند تنهایی اش را مرور کند. شاید زن ها این جوری مادر می شوند، و مردها این جوری پابه میدان مبارزه می گذارند. بعد اشاره ی یک شلاق کافی است که هرکس با پیشداوری خود زندگی را تعریف کند.

تماما مخصوص | عباس معروفی

 

[S O-O M]

گاهی من یقین ندارم کی حق داره بگه فلان آدم چه وقت دیوونه ست، چه وقت نیست. گاهی پیش خودم میگم هیچ کدوم ما دیوونه ی دیوونه نیستیم، هیچ کدوم هم عاقلِ عاقل نیستیم، تا روزی که باقی ما با حرفهایمان تکلیفش را معلوم میکنیم. مثل اینکه قضیه این نیست که آدم چه کاری میکنه، قضیه اینه که اکثریت مردم چه جوری به کارش نگاه میکنند.

گور به گور | ویلیام فاکنر

 

[S O-O M]

شانزده سالم بود که پول توجیبی و کادوی تولد و عیدی های دوسالم را جمع کردم گیتار برقی بخرم، بابا اجازه نداد. خیلی که اصرار کردم قبول کرد. گیتار و یک آمپلی فایر کوچک خریدم. همه ی تهران را گشتم تا معلم گیتار زن پیدا کنم. پیدا نشد. بابا اجازه نداد پیش مغلم مرد بروم. خودم تمرین میکردم. فایده نداشت. سیم های گیتار خیلی سففت بود. دستم را درد می آورد. نمی توانستم کوک اش کنم. صدایش بلند بود و خانواده را اذیت میکرد.


ناامید شدم. دو سال گذشت. گیتار کنار اتاق ماند و خاک خورد. برایش که مشتری پیدا شد، به اصرار مامان و بابا فروختمش. مامان گفت پول گیتار را دست بند طلا بخر و نگه دار، برایت بماند. دست بند را هنوز دارم. حتی بعد ازدواج که برای خرید خانه، همه ی طلاهایم را فروختم، نگه اش داشتم، همیشه هم دستم است. گاهی دختر دو سال و نیمه ام و لبخند می زند. می گوید: مامان چرا از دستت آهنگ می آد؟

کفش هاتو جفت کن | ضحی کاظمی

 

[S O-O M]

هرکسی حق داره برای زندگی خودش تصمیم بگیره، این اصلیه که همه قبول دارن، یعنی هیچ کس تو این دنیا وصی و قیم لازم نداره. اما یه چیزای دیگه ام هست، آدم تنها واسه خودش زندگی نمی کنه. اگه غیر این بود که حرفی نداشتیم، اما دیگرونم هستن، اونایی که آدم به اون دل بسته س، یا اونایی که به آدم دل بسته ن، به هرصورت دیگرونم باید در نظر گرفت، بی اعتنایی به دیگران، فکر نمی کنم تنها وسیله ی راحتی و رهایی باشه...

واهمه های بی نام و نشان | غلامحسین ساعدی

 

[S O-O M]

دنیای بدون زن می تواند شبیه چیزی مانند این باشد: مردان صورتشان را نه می شویند و نه اصلاح می کنند. مردان کار نمی کنند. کشوی کمد ما فقط حاوی چیزهای ساده ای مثل تی شرت، ع×ر×ق گیر، جوراب و شاید هم یک کفش کتانی برای مواقعی باشد که مجبوریم از منزل خارج شویم. هیچ نیازی به داشتن هیچ ظرفی نیست و غذایمان را در بشقاب یک بار مصرف کاغذی پیتزا و یک لیوان نوشابه همه چیز حل میشود. اسباب و لوازم منزل تا حد امکان کم است. فقط یک ماشین لباسشویی، یک یخچال و یک تلویزیون واقعا بزرگ؛ دستگاه کنترل از راه دور آن فراموش نشود.

مانند زن رفتار کن - مانند مرد فکر کن | استیو هاروی

 

[S O-O M]

چیزهایی هست که هر چه هم که نخواهیشان ببینی باز می‌آیند، باز سنگین و بی‌رحم می‌آیند و خود را روی تو می‌افکنند.

و گرد تو را می‌گیرند و توی چشم و جانت می‌روند و همهٔ وجودت را پر می‌کنند و آن را می‌ربایند که دیگر تو نمی‌مانی،

که دیگر تو نمانده‌ای که آن‌ها را بخواهی یا نخواهی. آن‌ها تو را از خودت بیرون رانده‌اند و جایت را گرفته‌اند و خود تو شده‌اند.

دیگر تو نیستی که درد را حس کنی تو خود درد شده‌ای...

آذر ماه، آخر پاییز | ابراهیم گلستان