یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

تمام بیماری های انسان، از افکار او سرچشمه میگیرند؛ یعنی افکار ما هستند که بیماری ها را در وجودمان تولید میکنند:

تیروئید: وجود بغضی در گلو، که ترکیده نمیشود!

سرطان: ناشی از نبخشیدن خود و دیگران است!

ام اس: به دلیل عصبانیت طولانی مدت و کینه ورزی است!

بیماری قند: بخاطر افسوس گذشته ها را خوردن است!

سر درد: به دلیل انتقاد از خود و دیگران است!

زکام: بخاطر وجود آشفتگی های ذهنی است!

درد مفاصل: به دلیل نیاز به محبت و آغوش گرم است!

فشارخون: به خاطر مشکل عاطفی درازمدتی است که حل نشده باقی مانده!

پس بیایید ذهن هایمان را پاک کرده و شستشو دهیم. دیگران را ببخشیم، خودمان را ببخشیم، بیشتر محبت کنیم، کمتر گله و شکایت کنیم، فراوان تر بخندیم و شاد باشیم و بدانیم افکار ما بسیار قدرتمند و اثرگذار هستند و تاثیرات بسیار شگفت انگیزی از خود باقی می گذارند.

شفای زندگی | لوئیز. ال. هی

 

[S O-O M]

مملکت ما مملکت کویرهای لوت و دیوارهای بلند است؛ دیوار گِلی در دهات و آجری در شهرها.

و این تنها در عالم خارج نیست؛ در درون هر آدمی نیز چنین دیوارها، سربه فلک کشیده است. هر آدمی، بَست نشسته در حصاری است از بدبینی و کج اندیشی و بی اعتمادی و تک رَوی.

غرب زدگی | جلال آل احمد

 

[S O-O M]

ازدواج سرنوشتی است که جامعه سنتی به زن عرضه می کند. زن مجرد خواه محروم مانده از پیوند، خواه طغیان کرده بر آن و یا حتی بی اعتنا به این نهاد، براساس ازدواج تعریف می شود.

...ازدواج به دو دلیل به زن تحمیل شده است:

1. زن باید کودکانی به جامعه بدهد. 2. زن وظیفه دارد نیازهای ج×ن×س×ی مرد را براورد و مراقبت از خانه او را به عهده گیرد.

برای هردو طرف ازدواج در آن واحد، هم لازم است و هم سودمند، اما در موقعیت های این دو طرف، موازنه وجود ندارد. برای دختران جوان، ازدواج یگانه وسیله ای است که بتوانند جزو اجتماع شوند و اگر «روی دست بمانند» از نظر اجتماع تحقیر شده اند.

دختر جوان مطلقا منفعل است؛ پسرها ازدواج می کنند، زن می گیرند. پسرها در ازدواج، انبساط و تاکید وجود خود را می جویند نه حق وجود داشتن را. ازدواج برای آنها نوعی شیوه زندگی است نه سرنوشت.

وقتی بالاخره شروع به تحقیق کردم تا ببینم زن بار آمدنم به واقع چه تاثیر متفاوتی در سرنوشت من داشته است، به یکباره همه چیز برایم روشن شد. این دنیا، دنیایی مردانه بود. کودکی من با اسطوره هایی گذشته بود که مردان ساخته بودند و واکنش من در برابر آنها اصلا شبیه آن نبود که اگر پسر می بودم می داشتم.

این انقلاب شخصی من در یک جمله خلاصه می شود: من که می خواستم درباره خودم حرف بزنم، به این نتیجه رسیدم که برای این کار نخست باید وضع زنان را به طور کلی توصیف کنم، جنس دوم خلق شد، من چهل ساله بودم. در مذهبی که جسم، نفرین شده است زن به عنوان هولناک ترین وسوسه اهریمن جلوه می کند.

اگر روزی فرا برسد که زن، نه از سر ضعف، که با قدرت عشق بورزد دوست داشتن برای او نیز همچون مرد، سرچشمه ی زندگی خواهد بود و نه خطری مرگ بار! شخصیت زن محصولی اجتماعی است و نه زیستی، ارزشهای خرد، اخلاق، ذوق و رفتار زن را باید برحسب موقعیت و تاریخ او توضیح داد چرا که این خصوصیات ذاتی و فطری نیستند.

درهای کارخانه ها، اداره ها و دانشکده ها را به روی زنان بازمی کنند، ولی همچنان براین عقیده اند که ازدواج برای زنان محترمانه ترین کسب و کار است.

جنس دوم | سیمون دوبووار

 

[S O-O M]

شک نیست که نیل به هدفهای مشترک و کارآمدی اجتماعی تا حدی مستلزم انتزاع شخصیت و ساده کردن روابط است. پیچیدگی زندگی روزمره چنان است که به مردم مجال تامل در صفات و خصایص کسانی که فقط برای مدت کوتاه و به منظوری خاص با آنان مربوط می شوند نمی دهد.

ولی کار این انتزاع چنان به افراط رسیده که روابط انسانها در اجتماعات بزرگ بیشتر به ارتباط قطعات مختلف یک ماشین شبیه شده و علی رغم همه ی پیشرفتهای اقتصادی و مادی، سلامت روان افراد جامعه را به مخاطره انداخته است و به تدریج اساس ایمنی و نیکبختی و عقل و محبت را تهدید می کند.

گریز از آزادی | اریک فروم

 

[S O-O M]

شاید وقتی کنار اشیای گران بها و زیبای تکنولوژیک می ایستیم وسوسه شویم هیبت شان را انکار کنیم تا مبادا با تحسین کردنشان، احمق به نظر بیاییم.

ممکن است ازاینکه بیش از حد تحت تاثیر معماری ومهندسی قرار بگیریم احساس خطرکنیم و ازحرکت بدون راننده ی قطارهای بمب افکن بین ماهواره ها بهت زده شویم، یا در برابر موتورهای جی ای 90 جنرال الکتریک که از بال های مرکب بوئینگ 777 به مقصد سئول آویزان اند.

اما اجتناب کردن از هرگونه بهتی هم ممکن است درنهایت نوع دیگری از حماقت باشد. درجهانی پر از هرج و مرج و بی نظمی، این ترمینال پناهگاهی ارزشمند و جذاب از منطق و زیبایی به نظر می رسد.

مرکز خیالین فرهنگ معاصر بود. اگر از کسی می خواستند یکی از اهالی مریخ را برای بازدید از تنها یک مکان ببرد که سرجمع کلیه مضامین جاری در فرهنگ ما را دربر داشته باشد- ازایمان ما به تکنولوژی گرفته تا ویران کردن طبیعت، از درهم تنیدگی مان تا خیالبافی کردن مان در باب سفر- این مکان قطعا تالار ورود و خروج می بود.

یک هفته در فرودگاه | آلن دوباتن

 

[S O-O M]

آدم هرقدر بیشتر بفهمد، تنهاتر می شود. یک عمر با ترس هایمان زندگی کردیم. با ترس هایی که توی مغزمان فرو کرده اند. این تنها چیزی است که یاد گرفته ایم. اگر از بچگی می گذاشتند وقتی دلمان می خواهد فریاد بزنیم و آن را توی گلویمان خفه نکنیم، وضعمان بهتر از این بود.

روزی که هزار بار عاشق شدم | روح انگیز شریفیان

 

[S O-O M]

بسیاری از افراد وطن پرستند بی آنکه وطن پرستی آنان اصلا هزینه ای داشته باشد. من وطن پرست نیستم و نخواهم بود ولو آن که برایم گران تمام شود. بسیاری از افراد به بهشت عقیده دارند و میخ طویله الاغشان را در آنجا بر زمین کوبیده اند.

من خری ندارم، لاجرم آزاد هستم. نه از جهنمی می ترسم که احتمالا خرم در آنجا از بین برود؛ نه چشم امیدی به بهشت دارم که خرم بتواند در آنجا، با خوردن شبدر، شکمی از عزا در بیاورد. من مردی بیسواد و کله خرم، می توانم مطالب را، آن طور که دلم می خواهد ادا کنم.

زوربای یونانی | نیکوس کازانتزاکیس

 

[S O-O M]

آدمی که نمی خواند، یا کم می خواند، یا فقط پرت و پلا می خواند، بی گمان اختلالی در بیان خواهد داشت. این آدم بسیار حرف می زند، اما اندک میگوید؛ زیرا واژگانش برای بیان آنچه در دل دارد بسنده نیست.

اما مسئله تنها محدودیت کلامی نیست؛ محدودیت فکر و تخیّل نیز در میان است. مسئله، مسئله ی فقر تفکّر نیز هست؛ چرا که افکار و مفاهیم که ما به واسطه ی آن ها به رمز و راز وضعیت خود پی می بریم جدا از کلمات وجود ندارند.

ما سخن گفتن درست، پرمغز، سنجیده و زیرکانه را از ادبیات و تنها از ادبیات خوب می آموزیم!

چرا ادبیات | ماریوس بارگاس یوسا

 

[ARA.O.O]

من معتقدم که دو دلداده، یا دو زن و شوهر، پس از آنکه حادثه ی دردناکی برایشان پیش آمد و هر دو در آن مصیبت مشترک شریک شدند، بعدا همدیگر را بیشتر دوست خواهند شد و به یکدیگر زیادتر احترام خواهند گذاشت. تا کسی مصیبت بزرگی نکشیده باشد نمی تواند به ارزش صلح و صفا و وارستگی خیال پی ببرد!

*ربه کا | دافنه دوموریه*

 

[ARA.O.O]

شعرا و داستان سرایان هر چه می‌‌خواهند بگویند: عشق جز تب سوزانی نیست که در عین سوزش و بی قراری، وبال گردن انسان هم هست و من از این جهت خوشحالم که تب نخستین عشق دیگر بازگشتنی نیست. بخصوص اگر این عشق در سنین بیست یا بیست و یک سالگی به سراغ انسان بیاید و با ترس و جان بی اساس هم آمیخته شود. آنوقت است که آدم را در کار خود متحیر می‌‌کند و زود از پا می‌اندازد.

*ربه کا | دافنه دوموریه*