انتشاریافته دلنوشته افكار چراغاني | Rigina

"به نام چاشني بخش زبان‌ها"

نام: افكار چراغاني
دلنويس: ر. دوست حسيني
ژانر: اجتماعي _ تراژدي

مقدمه:

همه‌چیز از يک‌جرقه آغاز مي‌شود.

افكار و احساسات خوب، مثل يک ميدان‌ مغناطيسي مي‌‌‌ماندكه هرچه

دورتر شوي، جاذبه آن هم زيادخواهد‌ شد.اگر قلب مهربانت را از حصار

زنجيرهاي غم،كينه و دشمني‌، آزادكني؛ با چشمانِ خودت نظاره‌گر

رهاشدن فرشته‌ي درونت خواهي‌ شد.​

استارت: 1400/10/7

 

[Rigina]

سعی كنيد، درونتان همانند ليوان‌ِ آب، شفاف و پاک باشد.
افكارتان، همانند جاده‌ی يک طرفه اتوبان، مستقيم باشد.
قلبتان، همانند قلب دختربچه‌ای كه خودش را مادر عروسک‌هايش می‌داند، بزرگ باشد و دستانتان، همانند ماه تابان كه اميدبخش شب است؛ به ديگران اميد هديه دهد.​

 

[Rigina]

در سكوت صدایی از درونم شنيدم؛ امواجی طوفانی، همچون صدای آبشار كه شرابه می‌شود؛ آلايش رُخش را در آغوش می‌كشند.
موج در دريای سكوت به چشمان من باز می‌گردد و كاشانه‌اش، در آينه‌ی آسمان، خود را شبيه به گيسوی زنی آشفته از كوه پايين می‌ديد كه به مجسمه‌ای مرمر، تراش خورده با بدنی بی‌روح كه تنها قلبی با پرده‌ای از لاله‌های كمياب می‌تپيد.​

 

[Rigina]

می‌خواهم مانند آينه‌ای باشم كه سكوت می‌كند، در برابر قيافه‌ی مَذموم آدم‌ها؛ اما سكوتش، هزاران حرف‌ است كه زيبایی درونش، آن‌ را منعكس می‌كند.
پاره‌ای می‌فهمند و تلاش برای تغيير خود می‌كنند،
عده‌ای هم خود را گول می‌زنند و انگار كه آينه‌ای نديدند؛ اما...
يک‌ زمانی هم می‌رسد كه آينه دلش می‌شكند!
آيا دليلش به سكوت‌های پی در‌ پی است؟​

---

مذموم: زشت

 

[Rigina]

ديروز در غربت شهر، من بودم و خروارها خاک،
با هزاران چشمه‌های شعله‌وری كه خاطراتِ تيره و روشن را زنده می‌كرد.
امروز، رنگين‌كمان در آن صفحه‌ی آبی، ناجی من است.
روحش چنان آشنایی، گرما بخش و صدايش دلنشين... .​

 

[Rigina]

تقويم را كه نگاه می‌كنی؛ می‌بينی
«روزها»و «هفته‌ها»، مانند ماشينی كه ترمزش را بريده،
با سرعت از ميان من و تو می‌گذرد... .
اما تسليم نشو! تو خودت سعی كن روغن‌ كار خوبی باشی،
تا زود به زود روغن ماشينت را تعويض كنی و تندتر برانی!
اين هنر‍ است... !​

 

[Rigina]

نجوای ابريشمی باد، سنگ‌ ريزه‌های خاک را مس‌ كشاند و
دلتنگی مراهم به دوش می‌كشد.
پاهايم رقصان‌كنان به قطار خاطرات تنگ، می‌رسد.
در ميان كوپه‌های كودكی‌اش، لباسی از جنس آب كه
از گريه‌های آتشين نقاشی شده‌ است؛ پديدار می‌شود.
جامه‌ای كه هم‌ سفر كفش‌هايم بود؛ دوست داشتم
تن تفت‌ ديده‌ام را به حاله‌ی نسيم بسپارم تا
به آوازه‌های روشنش برساند.​

 

[Rigina]

«زندگی» من را از ميان جمعيت سياه بيرون كشيد،
گفت: - قايق شكسته‌ات را بازسازی كردی؟
گفتم: - آره، همان‌ روزِ بارانی!
گفت: - ای كاش، آن‌ها هم تو را آينه خود انتخاب ‌می‌كردند.
همراهشان برو؛ شايد سايه‌ات را دنبال كنند.
گفتم: - به ديار خويش می‌روم... .
ستاره‌های كوچه‌ی ذهنم آماده‌ی ورودشان هستند.​

 

[Rigina]

جالب است!
حتی ساعت هم، اعدادش را باهم ست می‌كند،
پس چرا ما نبايد خودمان را با زيبایی‌های حقيقی دنيا، سِت‌ كنيم؟​

 

[Rigina]

غرقِ زندگی كه می‌شويم، حقايقِ زيادی برايمان روشن می‌شود.
اين‌كه زندگی، تنها بازی كردن نيست، بلكه بايد مبارزه هم كرد.
هميشه مانند جاده‌ای كه زمان زيادی از آسفالت
كردن آن نمی‌گذرد، هموار نيست!
هميشه شادی و خنده، مهمان لبانمان نمی‌شود.
پستی و بلندی دارد،
همانند دامنه‌كوه كه تلاش فراوانی برای فتح‌كردن آن می‌كنيم.
اين‌هم همين است!
به زمين می‌خوريم، لباسمان خاکی می‌شود،
دستانمان آسيب می‌بيند و يا شايد هم چيز‌هایی فراتر از آن... .
اما مَرهمش، روح خودمان است،
روحت را نگه‌دار و به آغوش بگيرش؛ شايد زندگی، دلش به رحم‌ آيد.​

 

[Rigina]

مكعبِ روبيک را ديدی؟
از اول، همه‌ی رنگ‌هايش با نظم در كنار يكديگر چيده شدند؛ اما ما آدم‌ها با دستانمان، شاهد جدایی‌شان می‌شويم.
دقايقی كه می‌گذرد، مكث می‌كنيم... پشيمان می‌شويم و به هر طريقی آن را درست می‌كنيم.
ما با اين دست‌ها شاهد خراب شدن يک زندگی هستيم، شاهد شنيدن آه يک مادر برای از دست دادن پاره‌ی تنش، شاهد شكستن لانه‌ی چوبی كبوتری كه مدتی از اتمام آن نمی‌گذشت و شاهد از دست دادن فردی كه به ما اعتماد كرد؛ اما ما خودمان آن‌ را از بين برديم.
آری! همه‌ی اين‌ها، با همان دست‌ها، صورت گرفت.
درست است، در آخر پشيمان می‌شويم؛ اما اين‌ها با مكعب‌ روبيک، فرق دارند... .
راهی برای جبران ندارد.​