پست هجدهم
حدودا پنج دقیقه بعد، وقتی مطمئن شدم که مادر خوابش برده، خورده‌ها را آرام از روی دشک به کنار تختم هل دادم.
دیشب تا صبح در خواب و بیداری بودم؛ اصلا خوابم نبرد. از شدت درد، صبح ساعت هفت و نیم از خواب بیدار شدم. لباس‌هایم را پوشیدم و قبل از این‌که کسی بیدار شود، به سمت خانه‌ی شیما حرکت کردم. می‌دانستم پدر و مادر شیما، ساعت هفت سرکار می‌روند؛ خواهرش هم حتما تا الان مدرسه رفته بود. زنگ در خانه‌شان را با استرس فشردم. خانه‌ی شیما چند خانه با ما فاصله داشت؛ در یک کوچه بودیم با این تفاوت که آپارتمانی که خانه‌ی شیما این‌ها در آن بود، کمی از آپارتمان ما نوتر و صد البته شیک‌تر بود. صدای خواب‌آلود شیما در آیفون پیچید:
- کیه؟
- شیما منم، باز کن.
- این وقت صبح اینجا چی‌کار می‌کنی؟
- باز کن برات تعریف می‌کنم.
در را باز کردم و وارد شدم. تا من را دید، جیغ کشید:
- وای چرا این شکلی شدی؟!
- هیس آروم باش، میام بهت میگم.
در آینه‌ی جلوی درشان که روی جاکفشی بود، خودم را برانداز کردم؛ راست می‌گفت. کنار صورتم بدجوری خراشیده شده بود و زیر چشم‌هایم حسابی گود افتاده بود. سمت اتاقش رفتیم. خانه‌ی شیما دلباز بود! هال بزرگی داشت با کاغذ دیواری سبز رنگ. انتهای خانه دو اتاق بود؛ یکی برای شیما و خواهرش و دیگری برای پدر و مادرشان.
مانتوی سفید رنگم را از تنم درآوردم و چرخیدم. جیغ بنفشی کشید و گفت:
- چی شدی کمند؟! تو رو قرآن بگو چی شده، دارم سکته می‌کنم؟ چرا لباست خونیه؟!
- شیما باید کمکم کنی، فقط تو می‌تونی. اگه خورده شیشه‌ها توی تنم بمونه، عفونت می‌کنه.
- آخه شیشه چطور توی تن تو رفته؟
- بهت میگم، فعلا بیا این‌ها رو از تنم در بیار. دارم می‌میرم، دارم دیوونه می شم! کمکم کن.
- پاشو ببرمت دکتر، من نمی‌تونم.
داد زدم:
- نه-نه، دکتر نه! شیما توروخدا, به خاطر من.
به تختش اشاره کرد و گفت:
- تاپت رو از تنت در بیار و دمر روی تخت بخواب.
خواست از اتاق بیرون برود، یک‌دفعه برگشت و گفت:
- با چی درشون بیارم؟
- با موچین.
- موچین ندارم آخه.
با تعجب نگاهش کردم! مطمئن بودم موچین داشت، فقط دلش نمی‌خواست به زخم‌های من بخورد، البته حق هم داشت.
- تو کیف من هست.
زیپ کیفم را باز کرد و موچین را درآورد. یک دستمال کاغذی کنار تخت گذاشت. لبه‌ی تخت نشست؛ دستم را دهانم گذاشتم. اولین تکه‌ی شیشه را بیرون کشید. دستم را از شدت سوزش محکم گاز گرفتم. گرمی خون را روی تنم احساس کردم؛ می‌دانستم اگه داد بزنم، شیما دست از کار می‌کشد.
شیشه‌ی بزرگ و نوک تیزی روی دستمال گذاشت. حالم داشت بهم می‌خورد! حالا نوبت دومی بود؛ یعنی واقعا داشتم زیر دستش تلف می‌شدم! کاش همان لحظه به مادر می‌گفتم این شیشه اتفاقی شکسته تا این بلاها سرم نمی‌آمد.
شیشه‌ها یکی پس از دیگری از بدنم خارج می‌شدند و من دم نمی‌زدم، اما از درد بالشت را چنگ می‌زدم؛ کم مانده بود پاره شود.
- کمند پشتت قرمز-قرمز شده! بذار اول الکل بزنم تا ضدعفونی بشه، بعدش یخ میارم.
داد زدم:
- نه! الکل نه! بدترش می‌کنه.
- چرت نگو! ما موچین رو هم ضدعفونی نکردیم، ممکنه زخم‌هات عفونت کنن.
راست می‌گفت. سرم را در بالشت فرو کردم و گفتم:
- باشه، فقط کم-کم الکل بزن.
شیشه‌ی الکل با چند تکه پنبه آورد و با خنده گفت:
- فکر کنم به جای رشته‌ی حسابداری، بهتر بود جراح می‌شدم.
پنبه را آغشته به الکل کرد و روی بدنم کشید. التهاب‌اش بیشتر شد؛ با دست بالشت را چنگ می‌زدم. پاهایم در هوا بود؛ حس وقتی را داشتم که آمپول می‌زنم، فقط این‌بار با یک درد بسیار وحشتناک‌تر! صدای زنگ اس ام اس گوشی‌ام بلند شد. شیما چند قطعه یخ در پلاستیک قرار داد و روی کمرم گذاشت.
کمی از سوزش و التهاب‌اش کم شد ولی هنوز سوزش را حس می‌کردم. کنار تخت روی زمین نشستم. شیما موبایلم را از کیفم درآورد، زیر لب آروم گفت:
- بذار ببینم کی بهت اس ام اس داده؟
اسمس را نگاه کرد و زیر خنده زد، گوشی را به سمتم انداخت. اس ام اس از کیانا بود.
«کدوم گوری رفتی ذلیل مرده؟ مامان گفت بهتره نیای خونه، چون اگه بیای زندت نمی‌ذاره!»
دو دسته بر سرم کوبیدم و گفتم:
- ای وای بدبخت شدم! مامانم بهم گفته بود تا یه هفته حق نداری بیرون بری.
شیما با تعجب نگاهم کرد و گفت:
- امروز خیلی عجیب شدی! نمی‌خوای توضیح بدی چه اتفاقی افتاده؟
یادم آمد که در اصل برای چه آمده بودم. به چشم‌های منتظرش چشم دوختم و گفتم:
- راستش دیشب یه سری اتفاقات عجیب افتاد که به نظرم نیومد اتفاقی باشه.
از کنار تخت بلند شدم و ادامه دادم:
- ببین، خیلی تعجب نکنی‌ها! به خدا قبلا این‌طوری نبوده، یک‌دفعه دیشب فهمیدم، واسه خودم هم عجیب بود.
- کمند میشه بس کنی و بگی چه اتفاقی افتاده که تو به این حال و روز افتادی؟!
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
- خیلی خب، فقط نترسی‌ها.
با ترس سرش را تکان داد و گفت:
- سعی‌ام رو می‌کنم.
جلوی آینه‌ی میز آرایشش که در اتاق صورتی رنگش خودنمایی می‌کرد، ایستادم. در این اتاق همه چیز صورتی بودـ شیما می‌گفت چون شیرین «خواهر کوچک‌ترش» عاشق رنگ صورتی است، همه چیز را صورتی خریده‌اند.
به آیینه خیره شدم؛ تا خواستم دستم را روی آیینه بکشم، متلاشی شد و هر تکه‌اش یک سمت رفت. شیما جیغ بلندی کشید و به سمت در اتاق دوید.
ناظر:
@seon-ho
ویراستار:
@Laluosh
