پارت ۱:
انگار زمانو مکانو فراموش کرده بودم از بس گریه کرده بودم نای نگاه کردن نداشتم همه تو حاله ای از نور بودن تصویرا مات بود و سیاه ، به رنگه بخت من.
با همون حال زار سعی کردم با پاشنه های بلند کفش ده سانتی سازش کنم یه قدم به جلو بردارم .بیبی همیشه می گفت سرنوشت هر کسی یجور نوشته شده ماله منو لابد با قیر سیاه نوشته بودن که شدم عروس خون بس ، هیچکس بجز اون بالا سری از دل من خبر نداره که چه آشوبیه من همه اینارو بخاطر زنده موندن پیمان به جون خریدم .زندگی همه ما پر از ای کاش های فط و فراوونه ای کاش پام می شکست اون شمال کوفتیو نمی رفتم یا ای کاش ترانه نمی مرد .اخ ترانه ..کاش بجای تو من رفته بودم زیر خاک این مصیبتارو به چشم نمی دیدم
تاحالا بین بد و بدتر گیر کردین که مجبور شین بدو انتخاب کنین منم همین کارو کردم مهم نیست چه بلایی سر من اومده مهم اینه که پیمان اینجاست همین اطرافه داره نفس می کشه چه اهمیتی میتونه داشته باشه که من دارم زنه داداشش می شم ها؟ واسه بقیه چه اهمیتی داره که دارم از درون می میرم و متلاشی می شم؟
نتونستم تحمل کنم بغضم ترکید با نگاه خصمانه حمیرا که داشت دستمو میپیچوند به خودم اومدم سعی کردم هق هقمو‌کنترل کنم .ای خدا چی می شد پیمان امشب نمیومد اگه می دیدمش روانی می شدم . می دونم از جریان خبر داره اما خودش راضی به این کار نبود حاضر بود بمیره اما این اتفاق نیفته من گوشم بدهکار نبود خواستم زنده بمونه و من جاش قربونی شم. نمیدونم کی رسیدم سر سفره عقد
دور و برم پر از ادم های بی خبر و شادو شنگول بود که بدون اینکه از دل من خبر داشته باشن از ته دل کل می‌کشیدن و خوشحال بودن اما من انگاری مسخ شده بودم
حضور پاشا رو کنارم حس می کردم. چه غریبه اشنایی ! پاشا دیگه اون پاشا سابق نبود یه هیولای تشنه خون بود انگار با مرگ ترانه پاشا هم مرده بود یکی دیگه جاش متولد شده بود یه سنگدل بی رحم که حاضر شد به بهای ازدواج من با خودش از خیر قصاص برادره هم خونش بگذره
متوجه زیر چشمی نگاه کردنم شد نگاه پر از کینه ای حوالم کرد پک عمیق تری به سیگارش زد. کاش می شد التماسش کنم بازم کاش می شد دوباره به پاش بیفتم مثه همون روزایی که بخاطر رضایت از صبح تا شب دنبالش می دوییدم التماس می کردم ببخشه اما دیگه دیر شده بود بخشیده بود اما به فجیع ترین شکل ممکن.
سرمو که بلند کردم متوجه قیافه های ماتم زده ای شدم که تنها ادمایی بودن که از این قصه ها با خبر بودن اونام واسه سرنوشت ما سه نفر زار می زدن .کمند و گیتی و حامد و فربد و مادر پدر پاشا و پیمان یجورایی همه چیو می دونستن گیتی اینا خب چون خودشونم اونجا بودن واسه همینم از قصه عشق من به پیمان تا قصه عشق پاشا و ترانه
همرو از بر بودن می دونستن داره چه اتفاقی می افته
گیتی تا چشمش به من افتاد نتونست تحمل کنه از جاش بلند شد و رفت .کاش منم می تونستم برم اما انگار میخکوب شده بودم صدای عاقدو می شنیدم اما دهنم باز نمی شد با ضربه ای که مادر پیمان از پشت به کمرم زد فهمیدم که باید دهنمو باز کنم به زبون بیارمش تا سرمو بالا اوردم نگاهم به نگاه ماتم زده ای گره خورد .ای وای نه این پیمانه منه ؟ این چه سرو وضعیه مگه قرار نبود وقتی من لباس عروس تنمه اونم لباس دوماد تنش باشه چرا داره مثه بچه های چهار ساله که اسباب بازیشون شکسته زار می زنه تو نگاش پر از خواهش بود پر از التماس پر از حرف انگار هنوزم امید داشت که باهم دیگه فرار کنیم خبر نداشت این نقشش نقشه بر اب شده و پاشا مثه شیر زخمی رو همه چی نظارت داشت
