در همین حین به مردی برخورد کرد و زمین خورد.
اشک در چشمانم حلقه زد و رویِ گونه‌هایم افتاد.
صدایِ گریه‌هایش بلند شد در همین حین گفتم:
- مارتیکم!
به طرفش دویدم و نگاهی به مرد که صورتش پر از ترس و نگرانی بود کردم و دستانِ مارتیک را گرفتم و با یک حرکت از روی زمین بلندش کردم و در حالی که شلوارش را می‌تکاندم گفتم:
- پسرم، قربونت برم خوبی؟ چیزیت که نشده نه؟
در حالی که اشک‌هایش را با دستانِ کوچکش پاک می‌کرد برگشت و مرا در آغوش گرفت. مرد نگاهی به ما کرد و با شرمنده‌گی گفت:
- من رو ببخشید، شرمنده من این پسر کوچولوی زیبا رو ندیدم. متاسفم
لبخند ملیحی زدم و گفتم:
- خواهش می‌کنم، ولی بیشتر دقت کنین.
یک سر به نشانه‌ی تایید تکان داد و دستانش را رویِ سینه‌هایش قرار داد و باز معذرت خواهی کرد و بعد هم با به زبان آوردنِ با اجازتون از کنارم رد شد و رفت.
مارتیک را از آغوشم جدا کردم و در حالی که صورتش را قاب می‌گرفتم گفتم:
- خوبی؟
سری به نشانه‌ی تایید تکان داد و دستانش را گرفتم.
مارتیک صفحه‌ی دیگری را ورق زد و ادامه داد:
- به شرکت رفتم اما کسی از او خبری نداشت؛ حتی گفتن کسی به نام کوین نمی‌شناسند، همین بیشتر مرا ناراحت و دل نگران کرد. پسرکم پیشِ منشی با ماشین اسباب بازیِ زیبایی بازی می‌کرد تا من را دید گفت:
- مادر، خاله به من ماشینِ اسباب بازی داد.
اما من در فکر کوین داشتم جان می‌دادم و اصلاً متوجه نشدم مارتیک چه می‌گوید تا این‌که مرا چند باری تکان داد و باز گفت:
- مادر، ماشینم قشنگه؟
نگاهی به او کردم و در جوابش لبخند ملیحی زدم و گفتم:
- آره، کی اون رو بهت داده پسرکم؟
با خنده نگاهی به منشی کرد و با سر اشاره‌ای به منشی که روی صندلی نشسته بود و چیزی یادداشت می‌کرد کرد و گفت:
- خاله بهم داده.
از او تشکر کرد و در آخر خانوم منشی به او شکلاتی داد و از شرکت خارج شدیم. نگرانی‌هایم به حدی رسید که دیگر نتوانستم آرام بگیرم و خودم را کنترل کنم و تا از شرکت بیرون آمدیم اشک‌هایم از چشمانم سرازیر شدند و گوشه‌ای از خیابان نشستم و بلند اشک ریختم.
با زنگ خوردنِ تلفنم اشک‌هایم پایان یافت و جایِ اشک‌هایم را خنده فرا گرفت. اشک‌هایم را پاک کردم و تماس را جواب دادم:
- سلام کایلی؟
- بله خودمم!
- به آدرسی که می‌فرستم بیا.
- تو کی هستی؟ از جونم چی می‌خوای؟
- به آدرستی که پیامک می‌کنم بیا می‌فهمی!
ترس کلِ تنم را فرا گرفته بود او چه کسی بود که به من زنگ میزد؟ نکند کوین را به عنوانِ گروگان گرفته‌اند و من هم بروم و مرا هم گروگان بگیرند؟
حال پسرم را به کی بسپارم؟ به چه کسی او را امانت دهم که مثلِ من مواظبِ او باشد؟ ذهنم قد نمی‌داد و نمی‌دانستم که پسرم را به دستِ کی بسپارم؟ چند دقیقه‌ای را قدم برداشتم مارتیک مات و مبهوت به من زل زده بود تا مردمکِ چشمانم به طرفش چرخید سیلِ اشکانم جاری شد و او را در آغوش گرفتم و لب زدم:
- پسرم، من رو ببخش. من معذرت می‌خوام.
در حالی که از آغوشش جدا می‌شدم شماره‌ی کاترین را گرفتم بعد از گذشتِ چند بوق جواب داد:
- سلام، خوابه یا واقعیته؟ کایلی تویی دخترم؟
