صبح شده بود و انگار کاسه‌ی آبِ آسمان هجرت کرده بود. خبری از اشعه‌هایِ خورشید در لا به لای پرده‌ی پنجره و تابیدن روی دیوار اتاقش نبود. اما قطرات باران به پنجره‌ی اتاقش ضربه میزد. انگار کم‌کم خورشید از پشت پلکانش می‌درخشید و در ادامه‌ی راهش، طلوع می‌کند. آرام پلک‌هایش را باز می‌کند در همین حین کش و قوسی به تنش می‌دهد. نگاهی به اطرافش می‌اندازد سابین هنوز خواب است. آن‌قدر ناز خوابیده است که دلش نمی‌آید او را از خواب بیدار کند. مثل همیشه بعد از بیداری‌اش قلم سردش را از روی میز برمی‌دارد و در دفتر خاطراتش شروع به نوشتن می‌کند:
- آدم دلش می‌خواهد هر صبح خورشید از چشمانِ تو طلوع کند، آدم دلش می‌خواهد رویِ لب‌هایِ تو خنده‌ای باشد و جان بکند. انگار بویِ صبحانه به مشامش رسیده بود و مشامش را قلقلک می‌داد. به طرفِ آشپزخانه رفت. دو فنجان چایی ریخت. بویِ عطر چایی مشامش را قلقلک می‌داد. در را باز کرد وارد نانوایی شد، دو تا نان سنگک داغ خرید و رویِ میز گذاشت. تکه‌ای از نان را برداشت و با لذت خورد. برای او چند لقمه زندگی کافی بود. هرگز امیدش را از دست نمی‌داد. او امیدش تنها به خدایش بود.
خودش بسازد از همه چیز بهتر است. انگار در جیب‌هایش مُشتی امید ریخته بود و از چوب لباسی‌اش چند رویا آویزان کرده بود. انگار روی گلدان‌های زندگی‌اش قطراتی باران چکیده بود، و انگار کفشِ عفت و همت را پاهایش کرده بود.
خدا و طلوعِ خورشیداش خودش امید است.
هر صبح و طلوع خورشید را فرصتی برای دوباره شروع کردن زندگی‌اش می‌دانست هر فرصت را غنیمت می‌شمرد. سابین با چشمانی خواب‌آلود و نیمه‌باز از اتاق بیرون آمد. دلش می‌خواست اولین صبحش را در این خانه صبحانه بخورد.
مارتیک لبخندی زد و دستی در موهایِ فرفری و ژولیده و به هم ریخته‌ی سابین کشید و لب زد:
- سلام، صبح بخیر!
سابین در حالی که وارد سرویس بهداشتی میشد گفت:
- سلام داداش، صبح شما هم بخیر.
مارتیک از خانه بیرون رفت و رو به پیرمرد لب زد:
- آش‌سبزی می‌خواستم.
ظرفی پر از آش‌سبزی خرید و پولش را حساب کرد و وارد خانه شد. سابین رویِ صندلی نشسته بود و تکه‌ای نان را در دست گرفته بود و می‌خورد، مارتیک ظرفی را پر از آش کرد و رویِ میز گذاشت و از سابین خواست تا بخورد.
مارتیک خود هم روی صندلی نشست و یک لقمه آش‌سبزی خورد و گفت:
- چرا این‌قدر زود بیدار شدی؟
سابین در حالی که دست و دهانش را با دستمال تمیز می‌کرد و برای خود لقمه‌ای از نو می‌گرفت گفت:
- همیشه این ساعت‌ها بیدارم. باید برم سرکار
مارتیک تکه نانی که در دستش بود را روی میز گذاشت و کمی چای را خورد و با اخمی که رویِ ابروهایش نشسته بود لب زد:
- سرکار؟! اگر تا دیروز هم سرکار می‌رفتی. امروز نمیری، من خودم میرم کافیه!
سابین سرش را پایین انداخت و چیزی نگفت. مارتیک از روی صندلی بلند شد و رو به سابین گفت:
- موزیک گوش میدی؟
- ... .
اما سابین حرفی نزد؛ مارتیک سیستم را روشن کرد و کابل را به گوشی‌اش وصل کرد و آهنگی گذاشت.
Теперь прошу – ты, пожалуйста молчи
Teper’ proshu – ty, pojaluysta molchi
حالا ازت می‌خوام که ساکت باشی و چیزی نگی.
Смотри в глаза и ничего не говори
Smotri v glaza i nichego ne govori
توی چشم‌هام نگاه کن و هیچی نگو.
Я всё решил. Наша речь не о любви
Ya vsyo reshil. Nasha rech’ ne o lyubvi
تصمیم خودم رو گرفتم ، راجب عشق حرف نمی‌زنیم.
И отпустил; Ты, пожалуйста, живи
I otpustil; Ty, pojaluysta, jivi
بهت اجازه میدم که بری، لطفاً برو.
Просто убегай и не вспоминай
Prosto ubegay i ne vspominay
فقط برو و به گذشته و خاطرات‌مون فکر نکن.
