پارت 108
ناگهان گوشی ام زنگ خورد. جوابِ مرتضی را دادم. صدایش بسیار آهسته بود، انگار که سعی داشت صدایش را مخفی کند.
- آرهان کجایی تو پس؟ اومدن سراغِ نادر.
از جا بلند شدم و فریاد زدم: چی؟! کی اومده؟
- نمی دونیم هنوز. دستور چیه؟
- الان خودم رو می رسونم. نذارید بهش آسیبی بزنه!
سریع حرکت کردم و خودم را به خانه ی نادر که در حومه ی شهر بود و فاصله ی زیادی با من نداشت، رساندم. به سرعت ماشینِ پارسا را شناسایی کردم و داخل آن نشستم. مبین با دوربینی که در دست داشت، مشغولِ بررسیِ خانه ی نادر بود. همه با تعجب مرا نگاه کردند. مرتضی گفت: داداش! چرا انقدر دیر اومدی؟ شانس آوردیم این یارویی که اومده دنبال نادر هنوز خودش رو یه گوشه قایم کرده. فکر کنم از کسی دستور می گیره.
- به نادر وصلیم؟
امیر گفت: آره بهش یه بیسیم دادم، بذار تو گوشش.می تونید الان باهاش حرف بزنید.
بی سیمِ کوچکی را به دستم داد و دکمه اش را فشرد. صدایم را صاف کردم و گفتم: نادر، صدام رو داری؟
صدایِ ضعیف نادر را شنیدیم. ظاهرا داشت غذا می خورد به خاطر همین واضح نمی فهمیدیم چه می گفت.
- نادر، یه دقیقه هیچی نخور! باهات کار واجب دارم.
مبین گفت: از سرِ سفره داره بلند میشه. الان دیگه جوابتون رو میده.
الحق که دوربین مبین به چشم هایش، قدرتِ چشم هایِ یک شاهین را می داد!
نادر بالاخره گفت: بله آقا.چی شده؟
- ببین!کاملا خونسرد باش و اصلا واکنش خاصی نشون نده. حتی نذار مادرت چیزی بفهمه. یه فرد مشکوک دم خونتونه که هر لحظه ممکنه بیاد تو.
داد زد: چی؟!
- همین الان گفتم ضایع نکن!
- خب پس باید چیکار کنم؟
- الان فقط میری به مادرت میگی برات یه کارِ فوری پیش اومده و می زنی بیرون.
- خب اینجوری که طرف میاد منو میکشه!
- ما همین جا دمِ خونتونیم. نمی ذاریم بهت آسیبی بزنه. فقط همین کاری که گفتم رو انجام بده.
- خدا بخیر کنه. باشه.
ارتباط را قطع کردم و گفتم: بچه ها باید بریم به موقعیت. مرتضی تو پشتِ دیوارِ کنار ماشین وایمیسی که اگه فرار کرد، بگیریش. مبین، تو هم با من میای تا نزدیکِ خونه که بریزیم سرش. پارسا، تو هم توی ماشین می مونی که اگه ماشین اومد سراغش، بری دنبالش.
من و مبین، کُلت هایمان را آماده کردیم و از ماشین پیاده شدیم. در این تاریکیِ شب که چشم، چشم را نمی دید، قصد داشتم مجرمی را دستگیر کنم که تمام سرنخ ها به دست او بود! همان طور که اسلحه را کنار گوشمان گرفته بودیم، به موازات دیوارِ خانه جلوتر می رفتیم. به انتهای دیوار که رسیدیم، من نیم نگاهی به آن سوی دیوار که درِ خانه قرار داشت انداختم. مردک هنوز هم پشت در، منتظر بود. بیسیمِ داخل گوشم را فعال کردم و به نادر گفتم: الان بیا بیرون.
همین که در باز شد، مردِ پشت در، کمی عقب رفت و خودش را میانِ سایه های درختان پوشاند. کمین کرده بود تا از پشتِ سر، نادر را زمین بزند. گذاشتیم نادر کمی از در فاصله بگیرد. به محض اینکه مردِ تفنگ به دست، کُلتش را روی سرِ نادر قرار داد، از پشت سر غافلگیرش کردیم. من جلوتر از مبین، به سمت مرد حرکت کردم که سرش را به سویم متمایل کرد و تا چهره ام را دید، خواست فرار کند که سریع خود را به او رساندم و خودم را به رویش پرتاب کردم. هر دو روی زمینِ خاکی افتادیم. تقلا می کرد تا تفنگش را که روی زمین انداخته بود، بردارد اما مبین تفنگ را با پا به گوشه ای راند و کُلت خودش را روی سرِ او گرفت. روی سینه ی مردی که نقابِ سیاه بر چهره داشت، نشستم و در یک حرکت نقابش را از چهره جدا کردم. کاوه بود! همان قاتلِ پست فطرت!
با عصبانیت گفتم: پس همش کار تو بود، محافظِ قلابی!
لبخندی زشت زد و دندان هایِ نامتوازنش پیدا شدند. به قدری حالم از او بهم خورد که مشتی به گونه اش زدم. بیشتر در زمین فرو رفت. مرتضی سریع خودش را به من رساند و گفت: ولش کن این احمق رو! بیا زودتر ببریمش.
خواستم از رویِ سینه اش بلند شوم که صدای خنده های زشتش به گوش رسید. با دهانی پر از خون، شروع کرد به خندیدن.
- مرتضی، بذار یه مشت دیگه بزنمش. به ولله حقشه آدم کش بی همه چیز!
مرتضی دستبندش را درآورد و گفت: برو یه گوشه، یکم نفس عمیق بکش! من می برمش تو ماشین.
مرتضی و مبین، کاوه را به زور ایستادند و دستبند زده او را بردند. من هم لباس های خاکی ام را تکاندم و به سمتِ نادر رفتم که در گوشه ای ماتش برده بود.
- نادر دیگه از این به بعد، کلا آزادی. برو پیش مادرت و بیشتر مراقبش باش. نذار یه روز به خاطر کارای پسرش، از ناراحتی دق کنه! از همکاریت هم ممنونم.
