پارت 138
از کلوب که خارج شدم و چشمکی برای مرتضی که در ونِ آن طرفِ خیابان ایستاده بود، زدم و راه خود را گرفتم و سوارِ سانتافه ای که قرض گرفته بودیم، شدم! باید احتیاط می کردم و تا هتل را، خودم تنهایی می راندم. بی سیم را دوباره متصل کردم و گفتم: فعلا عملیات تموم شد. من میرم سمتِ هتل.
صدای سرهنگ آمد که می گفت: نه! نرو سمتِ هتل خودمون. دارن تعقیبت می کنند!
از آینه بغل ماشین، جاده را نگاه کردم و مازراتیِ مشکی ای را دیدم که در فاصله ای نه چندان زیاد با من، حرکت می کرد. گفتم: پس گمراهش می کنم و میرم یه هتل دیگه!
مرتضی گفت: آرهان حواستو جمع کن که نفهمن مقصدت رو تغییر میدی!
- نگران نباش!
مسیرم را به سمتِ یکی از گران ترین هتل های دبی، کج کردم و زیر لب گفتم: چقدر هم که بهم اعتماد داشت، ناکَس!
به هتل که رسیدم، از ماشین پیاده شدم و سوئیچ ماشین را به دستِ پیشکار پارکینگ سپردم و همان طور که از گوشه چشم، ماشینی که به آهستگی در کنارِ هتل پارک می کرد را می پاییدم، وارد شدم. عظمت هتل وصف ناپذیر بود! تا چشم کار می کرد، در همه جا، طلا و کریستال های رنگارنگِ کوچک و بزرگ کار شده بود! تا انتهای سقف را تمشا کردم و از دیدنِ لوستر های بزرگشان که به نظر می آمد، چند برابر یک انسان بالغ باشد، دهانم باز ماند. همان طور که عقب عقب می رفتم به میزی خوردم که روی آن، ماکتِ هتل قرار داشت. ماکت، با خودِ ساختمان مو نمی زد! ناگهان چمدان بر، دستم را از پشت سر گرفت و به عربی چیزهایی را گفت. من که تسلطی به این زبان نداشتم، سرم را به پایین تکان دادم.
باید به طور پنهانی از از دری دیگر، هتل را ترک می کردم. سمتِ دختری که پشتِ میز پذیرش نشسته بود، رفتم و با مترجمی که روی گوشی داشتم، به او فهماندم که درب اضطراری هتل را به من نشان دهد؛ ولی او می گفت که اجازه ی همچین کاری را ندارد. خشمگین، تماسی با سرهنگ برقرار کردم.
- حاجی اینا هنوز دنبالِ منن؟
- آره دمِ هتل وایسادن. داری اون تو چیکار می کنی؟!
- می خوام از یه در دیگه خارج بشم؛ ولی پذیرش میگه که نمی تونه در اضطراری رو بهم نشون بده.
- صبر کن الان با پلیس تماس می گیرم.
پس از چند دقیقه، تلفنِ هتل به صدا درآمد و مسئول پذیرش، پس از قطع تماس، مردی را که در کنار در ایستاده بود صدا زد. مرد که نامش مجتبی بود، کنار من آمد و به فارسی گفت: با من بیا...
با تعجب گفتم: تو ایرانی هستی؟!
پوزخندی زد و گفت: مگه اولین ایرانی ای هستم که تو دبی می بینی؟ بهم گفتند می خوای از در اضطراری خارج بشی. همراهم بیا.
پشت سرش به راه افتادم. کمی جلوتر، از تعدادی پله پایین رفتیم و درِ اضطرای را دیدیم. در را باز کردم و وارد کوچه ای تاریک شدم که فقط تعدادی مغازه ی قدیمی و چند موتورپارک شده، در آن وجود داشت. برای مرتضی لوکیشن فرستادم وطولی نکشید که سر و کله ی ونی مشکی پیدا شد. خسته و کلافه، خودم را روی صندلی ماشین، پرت کردم. مبین که کنارم نشسته بود، بطریِ آبی را به من داد و گفت: گمونم اونجا یه قطره آب خالص هم پیدا نمی شد!
بطری را از او گرفتم و یک نفس، سر کشیدم.
- نزدیک بود زهرماری به خوردم بدن!
مرتضی که مشغول رانندگی بود، گفت: حالا نه که تو هم نخوردی!
سرهنگ گفت: نمی بینی خسته اس؟ چرا به پروپاش می پیچی تو، بچه؟!
مرتضی گفت: جناب سرهنگ احیانا آرهان پسرته یا من؟
سرهنگ به او چشم غره ای رفت و سمتِ امیر که پشتِ او نشسته بود، برگشت و گفت: لوکیشن رو فرستاد، امیر؟
امیر که مثل همیشه با لپ تاپش که روی دو پایش قرار داشت؛ کار می کرد، گفت: آره همین الان اومد رو سیستم. یه کارخونه ی متروکه اس که توی شمال غربِ دبی واقع شده و به نام صارمه!
سرهنگ رو کرد به من و گفت: دیگه نیازی نیست فردا خودت بری، بقیه اش رو ما هستیم!
روی صندلی صاف شدم و گفتم: یعنی چی؟! من تا اینجاشو رفتم، بقیه اش هم میرم. اصلا کبیر تا منو نبینه که خودش رو نشون نمیده! این طوری بدتر فراریش میدیم!
مبین دست بر شانه ام گذاشت و گفت: یکی رو به جای تو می فرستیم جلو که بهشون علامت بده. تو به هر حال تازه دامادی. خانومت نگرانته. بهتر نیست که عقب بمونی و نظارت کنی؟
شک نداشتم که مادرم، با سرهنگ تماس گرفته بود. با عجله گفتم: مادرم زنگ زده؟
سرهنگ گفت: فاطمه خانوم که نه؛ ولی جانان خانوم چرا!
با تعجب پرسیدم: جانان؟!
مرتضی خندید و گفت: هنوزم باور نکردی که زنت شده نه؟
صدای خنده ی هر چهارنفرشان که بالا رفت، لبخندی زدم و گفتم: نه واقعا؟! سراغم رو گرفت؟
سرهنگ گفت: نه تنها سراغت رو گرفت که گفت، دو شبه خواب پریشون می بینه و حسابی نگرانت شده. از من خواست که نذارم هیچ حرکتِ خطرناکی بزنی!
باورم نمی شد که او تا این حد، نگرانم شده بود! کاش اکنون کنارم بود و سفت در آغوش می فشردمش تا علاوه بر رفع دلتنگی؛ از او بابتِ این محبتش، تشکر می کردم.
- حاجی شما که می دونید خانوم ها همیشه نگرانند؛ ولی من که نمی تونم به خاطر یه خواب پریشون، ماموریتی که خودم شروعش کردم رو به امان خدا بسپارم! گفتم که. من این کار رو به ثمر می رسونم!
مرتضی گفت: این رو که می شناسی حاجی. سرش درد می کنه برای دردسر. ولش کن بذار به رئیس بازیش ادامه بده تا خودشو تلف نکرده!
سرهنگ رو به من گفت: به شرطی که خودت زنگ بزنی و با خانومت صحبت کنی. الان دیگه زندگیت فقط متعلق به خودت نیست؛ پس رضایت اون هم باید توی تصمیم های مهم زندگیت، تاثیر داشته باشه. پس ساده از این مسئله، نگذر!
***
