پارت 128
قرار بود، امروز به آزمایشگاه برویم و چند روز دیگر، خرید حلقه هایمان را انجام دهیم. از خانه بیرون زدم و در اطراف کوچه، سرک کشیدم تا اینکه پژوی آرهان را دیدم. او هم وقتی مرا دید، پیاده شد و به سمتم آمد. حقیقتا نمی دانستم باید چه برخوردی با او داشته باشم. به گونه ای آرهان، شوهرم محسوب می شد؛ اما هنوز از او خجالت می کشیدم! سرم رابه زیر انداختم و خودم را کنار ماشین رساندم. از صدایش، اشتیاقِ فراوان می بارید.
- سلام. چطوری؟ حالت خوبه؟
نیم نگاهی به او انداختم و آرام پاسخ دادم: سلام. خداروشکر. شما خوبی؟!
ابروهایِ پر پشتتش را بالا داد و گفت: هیچ وقت بهتر از الان، نبودم!
این را گفت و در ماشین را برایم باز کرد. کنار هم که نشستیم، دستش را به سمتِ صندلی هایِ پشت سرمان برد و یک شاخه گل برایم آورد. شاخه گل رزِ بنفشی را به سمتم گرفت و گفت: تقدیم به شما! برای اینکه دیگه به رزای قرمز فکر نکنی! ببین، گل رز چقدر رنگای قشنگی داره!
شنیده بودم که گل رز، وابستگی ایجاد می کند. از وابستگی می ترسیدم؛ ولی نمی توانستم دستش را رد کنم و هدیه اش را نپذیرم. گل را که از دستش گرفتم، لحظه ای تماسِ کوتاهی میانِ دست هایمان، برقرار شد و من همانند دیشب، سریع دستم را عقب کشیدم و خودم را به آن راه، زدم! دستش میان هوا خشک شده بود و خیره، نگاهم می کرد. سعی کردم جو را عوض کنم.
- خیلی زیباست! واقعا ممنونم!
- همین؟!
وادارم می کرد که نگاهش کنم. با تعجب به او زل زدم و گفتم: چی؟!
نگاهِ خندانش را به من دوخت و گفت: نمی خوای بدونی معنیش چیه؟
- خب چیه؟!
مکثی کرد و گفت: عشقی که با یک نگاه به چشمات شروع شد!
مسخِ چشمانِ عسلی اش شدم. از کی تا حالا او آنقدر جذاب شده بود؟! چرا با همین پیراهنِ مشکی ساده انقدر به چشم می آمد؟! فورا نگاهم را از او گرفتم و مِن مِن کنان گفتم: خب بریم دیگه... اگه دیر بشه؛ باران، مامانو اذیت می کنه!
دستِ مردانه و بزرگش را روی فرمان گذاشت و گفت: چشم. هر چی شما بگی!
به راه که افتاد، نفسم را آهسته بیرون دادم تا ضربان قلبم، اندکی پایین بیاید. چرا آرهان این کار را با من می کرد؟ کاش انقدر به عشقش اعتراف نمی ورزید تا من هم؛ راحت تر با این ازدواج، کنار می آمدم.
به آزمایشگاه که رسیدیم، پیاده شدیم و در قسمتِ پذیرش، به ما گفتند که باید چند دقیقه ای منتظر بمانیم. کنار هم روی صندلی های آزمایشگاه، نشستیم. متوجه نگاه های گاه و بی گاهش می شدم؛ ولی سعی می کردم به رویِ خودم نیاورم. ناگهان گفت: چقدر خوبه که اینجا همه می دونند، تو قراره مال من بشی!
جا خوردم و نگاهش کردم. تازه حالا می فهمیدم، عاشق واقعی چگونه رفتار می کند. این چیزی بود که من تا مدت ها در کنار کیان، فقط توهمش را داشتم!
پذیرش که صدایمان زد، ناگهان دستم را میانِ دستش گرفت و مرا همراه خود به سمتِ اتاق خون گیری برد. به دستم خیره شدم که میانِ دست بزرگش، گم شده بود! زیر لب غریدم: آقا آرهان!
نگاهی گرم به من کرد و گفت: چی شده؟!
و دستم را محکم تر فشرد تا نتوانم از او جدا شوم. خواستم چیزی بگویم که مسئول خون گیری آمد و به من گفت که روی صندلی بنشینم. بالاخره آرهان، دستم را رها کرد و گفت: نمی ترسی که؟
آهسته خندیدم و گفتم: من؟! من از زیر تیغ، سالم بیرون اومدم!
سرش را به پایین تکان داد و گفت: البته که همین طوره!
روی صندلی نشستم و آستینم را بالا دادم. سوزن که وارد رگم شد، لبم را گاز گرفتم و آهسته، آخی گفتم. آرهان که تا آن موقع در گوشه ای ایستاده بود و نگاهم می کرد، رو به مسئول گفت:خانوم یکم آروم تر لطفا!
مسئول که خانمی تقریبا چهل ساله بود، لبخندی به او زد و همان طور که نمونه ام را در جای خود می گذاشت، گفت: نگران نباش، پسر جان! من هر روز از چندین زوج، خون گیری می کنم! خانوم شما که اولیش نیست!
از لفظی که او برایم به کار برده بود، خجالت کشیدم! من خانومِ آرهان بودم؟! هنوز برایم به طور کامل، جانیفتاده بود!
از جا بلند شدم. آرهان به جایی من نشست، ساعتش را درآورد وآستینش را بالا داد. زیر چشمی به او نگاه کردم. دست عضلانی اش، چنان پر از رگ بود که خانوم مسئول گفت: خب دیگه خداروشکر.یه رگ گیری کمتر شد!
آرهان که نگاهم را غافلگیر کرد، سریع چشمانم را از او برداشتم و از اتاق، بیرون زدم. من چه مرگم شده بود؟! چرا انقدر قلبم مثل دیوانه ها، بالا و پایین می پرید؟
