پارت 148
کیان جاوید
پا روی پا انداختم و به مبل، تکیه زدم. صارم قهوه اش را که نوشید، فنجان را رویِ میزِ شیشه ایِ اتاقم گذاشت و گفت:
_ خب مثل اینکه بعد از ازدواج ناگهانیتان، سوپرایز بعدیتان قرار است، جشن تعیین جنسیت باشَد!
قهقه زدم و دست هایم را محکم بر هم کوبیدم. احلام که کنارم؛ روی مبلِ دونفره نشسته بود، کمی به من نزدیک تر شد و دست بر شانه ام گذاشت. همان طور که با دست دیگرش، شکمش را آهسته می مالید، گفت:
_ جشن تعیین جنسیت نه! ولی خبرِ بارداری چرا!
صارم کمی روی مبلِ چرم و قهوه ای اش، جلوتر آمد و همان طور که چشم هایش از حدقه بیرون زده بود، گفت:
_ کیان، همسرت چه میگه؟
متعاقبا، دستم را دورِ شانه ی احلام گره کرده و با دست دیگرم، شکمش را نوازش کردم.
- بالاخره قراره بچه ی خودم رو داشته باشم.
چشم از نگاهِ بهت زده ی صارم گرفتم و به احلام که از شدت شادی؛ مردمک چشمانش می لرزید، خیره ماندم. طره ای از موهای بلندش را که بر شانه ریخته بود، به کنار گوشش هدایت کردم و گفتم:
_ از خانومِ خوشگلم!
صارم از جا بلند شد و دشداشه اش را میانِ مشت، جمع کرد و گفت:
_ شیرینیِ این بچه چه باشه، بهتره؟!
احلام و من، گوشه چشمی به هم نگاه انداختیم و لبخند زدیم.
- شیرینش، دو سه هفته ی دیگه داده میشه!
صارم با تعجب پرسید:
_ نکند... می خواهی با جبار معامله کنی؟
سر تکان دادم و حرفش را تایید کردم. جبار ناخدایِ دورگه ی ایرانی و عربی بود که قرار بود سودِ کلانی را بابتِ خریدِ اجناسمان به من و صارم بدهد.
- نرسیده به بندر عباس؛ میان آب های جبل علی، قراره یه اتفاق خوشایند برای من و تو بیفته!
- باریکلا! قدمِ بچه چقدر خیره!
آنقدر ذوق زده شد که به سمتم آمد و مرا در آغوش کشید و به احلام تبریک گفت. مجددا نشستیم. قصد داشتم این بار، طور دیگر صارم را شگفت زده کنم. با لبخند گفتم:
_ این فقط اولین خبر خوشِ ما بود. یه خبر دیگه هم داریم که به شما مربوط میشه، شیخ!
صارم تسبیحش را میانِ دست چرخاند و گفت:
_ خیر باشد؟ چه خبری از فرزند دار شدنِ تو، بهتر؟!
- قطعا چیزی هست که مدت ها منتظرش بوده باشی! چرا بیشتر فکر نمی کنی؟!
صارم ریش هایش را کمی خاراند و بعد برق شادی در چشم هایش، موج زد.
- نکند سوگلی ام را آوردی؟!
ابرو بالا پراندم و چشم بر هم گذاشتم.
- همان دختری که عکسش را نشان دادی؟!
احلام سقلمه ای به من زد و آهسته گفت:
_ مثل این که حسابی، عنان از کف داده!
سرم را به سمتِ صارم چرخاندم و گفتم:
_ خودِ خودش! انگار بدجور ازش خوشت اومده!
صارم شکمِ بزرگش را خاراند و خندید سپس گفت:
_ معلوم است! با چیزی که تو داخلِ موبایلت نشان دادی، می خواستی دل ندهم؟! یک چیز دیگر است دختر ایرانی! حالا کی به خانه ام می آید؟
- خیلی زود! شاید همین فردا! دستور دادم با اولین کشتی ای که از بندر عباس به جبل علی میاد، بیارنش.
به ساعتِ روی دیوار که عدد ده شب را نشان می داد، نگاه کردم.
- تا الان باید سواری کشتیِ بندر عباس شده باشه!
- چقدر زود! چقدر خوب! پس من بروم که فردا مهمان دارم!
- نگو مهمان! بگو سوگلیم!
با عجله داشداشه اش را بالا گرفت و همان طور که لبخند به لب داشت و از پشت سرش؛ برایم دست در هوا تکان می داد، همراه محافظانش، اتاق را ترک کرد.
احلام که کمی دلخور به نظر می آمد خودش را به دسته ی مبل رساند و به با یک دست به آن تکیه زد. علتِ ناراحتی اش را نمی دانستم؛ ولی هر چه که بود از من دلخور بود.
خودم را به طرفش کشاندم. دست بر چانه اش زدم و سرش را بالا آوردم.
- این هم از علائمِ بارداریه؟!
چشم هایِ میشی و غمناکش را قفلِ نگاهم کرد.
- برای چی باید حتما اون دختر می بود؟ اگه بیاد اینجا و دوباره ببینیش چی؟!
وقتی علتِ نگرانی را فهمیدم، موزیانه لبخندی زدم و همراه با نوازشِ گونه اش گفتم:
_ واقعا؟! به خاطر این ناراحتی؟
سرش را به پایین تکان داد.
- چی باعث شده فکر کنی، من قراره ببینمش؟! اگه ببینمش که می کشمش!
- آخه چرا؟! به خاطر از دست رفتنِ بچه ات؟
- معلومه! اون به خودش جرئت داد چه خواسته، چه ناخواسته، بچه ی من رو بفرسته اون دنیا! اون وقت توقع داری بشینم و تماشاش کنم؟ کشتنِ هم خونِ من کم مجازات نداره!
- ولی تو که پدرِ خودت رو...
انگشت اشاره ام را بر لبش گذاشتم و گفتم:
_ مگر اینکه خودم هم خونِ خودم رو بکشم! همین که نذاشتم توی دستام؛ جون بده و به جاش میدمش دست یه شیخِ عرب که صبح تا شب باهاش بازی کنه،نشون میده که چقدر با رحم و مروتم! من به ساده این جا نرسیدم که ساده از آدم هایِ پستِ زندگیم، بگذرم!
با شنیدن حرف هایم، اخم هایش از هم باز شد. دستش را بر رویِ دستم گذاشت و گفت: این دست ها، هیچ وقت رهات نمی کنه! پس همین طور پر قدرت ادامه بده، کیانِ جاوید!
