پارت 118
کیان جاوید
زنگ گوشی ام که به صدا درآمد، چشم هایم را باز کردم و همزمان دردی وحشتناک، کلِ سرم را در بر گرفت. حتما از تاثیرات نوشیدنِ بیش از حد بود! خواستم گوشی ام را از روی میز عسلی بردارم که صدایِ ظریفِ احلام به گوشم خورد.
- بیدار شدی؟!
سرم را به سمتِ پنجره، درست جایی که احلام با ربدوشامبر سفیدش؛ روی مبلِ راحتی در کنار پنجره نشسته بود، گرداندم. دستم را روی چشمانم گرفتم تا نوری که از پنجره، مستقیم به چشمم می تابید را، پس بزنم. احلام فنجانِ قهوه اش را روی میز عسلی گذاشت و گفت: چرا گوشیت رو جواب نمیدی؟!
تازه یادم آمده بود که احلام دیشب پس از مهمانی، به خانه بازنگشته و در کنار من مانده بود. لبخندی به چهره ی دلربایش زدم و گفتم: از بس که محو تو شدم!
بدون این که بمانم و بخواهم واکنشش را ببینم؛ به ربدوشامبری که روی زمین افتاده بود، چنگ زدم و آن را پوشیدم. اتاق را ترک کردم و وارد سالن شدم.
تماس را وصل کردم و به آهستگی گفتم: چیه ایرج اول صبحی؟!
- آقا کیان، مژدگونی بده که اومدن سراغِ کبیر!
با هیجان گفتم: خیلی زود افتادند تو تله ام!
- حالا واقعا اینا پلیسن؟ یارو چند کیلو مواد می خواست آخه!
- اگه همه چیز همون طور پیش رفته که برنامه ریزی کردم، یعنی کاوه رو گرفتند و اون هم کبیر رو به جایِ من لو داده!
- آقا، اگه این طور باشه که شما میگید که کار من زاره! پلیس ها می ریزند قمارخونه ام رو کن فیکون می کنند.
- نترس! من خودم هزینه ی تخلیه و جابه جایی رو میدم. همون طور که زن و بچه ی کاوه رو هم تا آخرِ عمر، زیر بال و پرِ خودم می گیرم! من همیشه پایِ حرفم هستم.
- خدا از بزرگی کمت نکنه آقا! من الان باید چیکار کنم؟
- تو فقط به کبیر زنگ بزن و بگو که براش مشتری جور کردی و قرار مدارِ ملاقات براشون بذار. کبیر اونقدر حریص هست که قبول کنه. دیگه بقیه اش هم که خودِ پلیس ها جمعش می کنند.
- پس من بهتون خبرش رو میدم.
گوشی را قطع کردم و با خوشحالی قهقه ای سر دادم. آفرین به من! نقشه هایم همیشه جواب می داد. تا مرزِ رهایی از دستِ کبیر، فقط چند قدم فاصله باقی مانده بود. کبیر حالا با دستِ خودش، خود را به نابودی می کشاند.
باز هم گوشی ام به صدا در آمد. این بار اما به پایی بود که برای جانان گذاشته بودم.
- سلام آقا یه خبر براتون دارم.
- چیه؟! به دنیا اومد؟
- آقا، نمی دونم چوری باید بهتون بگم.
- خب بنال دیگه!
- رفتم تو بیمارستان، گفتند که بچه مرده به دنیا اومده.
- مطمئنی؟!
- بله. الان دختره و مادرش مرخص شدند؛ ولی بچه همراهشون نبود!
داد زدم: لعنتی! خب شاید اشتباه شنیدی!
- نه قربان. من تموم سوراخ سنبه های بیمارستان رو گشتم؛ ولی بچه ای با همچین مشخصاتی، پیدا نکردم.
از شدتِ عصبانیت، تنم می لرزید.گوشی را محکم روی زمین پرت کردم و فریاد زدم. چطور جرئت کرده بود بچه ی مرا بکشد؟ یعنی تا این حد بی عرضه بود که نتوانسته بود یک بچه را هم سالم به دنیا بیاورد؟
داد زدم: احمق! بچه ی منو کشتی؟! می کشمت.
انتقامِ بچه ام را از این دختره ی بی عرضه می گرفتم! وقتی او را دست بسته؛ تحویلِ صارم می دادم، آن وقت می فهمید که نباید نسل مرا قطع کند!
ناگهان از پشتِ سرم صدای احلام را شنیدم که می گفت: چرا انقدر خودتو عصبانی می کنی؟
سمتش برگشتم و با خشم گفتم: به تو ربطی نداره!
ربدوشامبرش را سفت، دور خود گرفت و به من نزدیک تر شد. روی سرپنجه هایش بلند شد وصورتش را به من نزدیک کرد.
- اتفاقا کاملا به من مربوطه. تو داشتی درباره ی بچه ات حرف می زدی. فکر کنم مرده!
تمامِ خشمی که داشتم را داخلِ صدایم ریختم.
- فکر کردی کی هستی که منو سوال جواب می کنی؟ ها؟!
چشمانِ گربه ای اش را ریز تر کرد و به آرامی و با اعتماد به نفس گفت: من تموم چیزی ام که بهش نیاز داری. من حالِ توام! آینده ی توام! بدون من نمی تونی ادامه بدی!
نفسی عمیق کشیده و به عقب هلش دادم. اگر قرار بود من یک ورژنِ دخترانه از خودم را داشته باشم؛ آن بی شک، احلام بود! دستِ کم او تنها دختری بود که بعد از گذراندن چند روز با او، از داشتنش لذت می بردم!
ادامه داد: برام مهم نیست باهام چجوری رفتار می کنی چون من دوست دارم!
باز هم فاصله مان را پر کرد و گفت: بهت نمیاد سرِ یه چیزِ پیش پا افتاده، انقدر عصبانی بشی! من خودم می تونم برات یه بچه بیارم. بچه ای که بیشترین شباهت رو به خودت داشته باشه!
بند ربدوشامبرش را کمی شل کرد و ادامه داد: هر وقت اراده کنی می تونی این بچه رو داشته باشی.
لحنِ کلامش، تا حدی آرامم کرده بود. وسوسه شده بودم که به آنچه می گفت، عمل کنم. نفس های داغش را که رویِ پوستی صورتم حس کردم، طاقتم را از دست دادم.
