انتشاریافته دلنوشته پشت نقاب | آلباتروس کاربر انجمن رمانیک

​

دلنوشته: پشت نقاب
دلنویس: آلباتروس
ژانر: تراژدی

مقدمه:
...
...
...
به دنبال چه هستی؟ من همیشه سکوت کرده‌ام!

(این دلنوشته بر اساس واقعیت می‌باشد، با اندکی تغییر!
همچنین دلنویس قصد هیچ گونه توهینی ندارد.)

 

[آلباتروس]

آن هنگام که از سایه‌های ترس، لرزیدیم، فریاد برآوردند که مرد و ترس؟ این‌گونه بود که سکوتم مجاب احساساتم شد. نه که مرد است و بی احساسی؛ ولی سوگند که بی احساس نیستیم. ما هم ترس داریم، بغض داریم، دل‌مان نوازشی گرم در جنگل موهای‌مان را می‌خواهد، ب×و×س×ه‌هایی که بوی تشویق می‌دهد؛ ولی ما مرد بودیم، مگر مرد نیاز به احساس دارد؟

 

[آلباتروس]

به راستی که داریم، ذاتاً که داریم؛ اما کیست که گوید این مردان خشک، زمینه‌ای نوجوان در متروکه وجودشان کاشته‌اند؛ اما افسوس که باغبانی نداشتیم!

 

[آلباتروس]

ما سنگ نیستیم، این‌گونه خطاب‌مان می‌کنند. مگر در دل سنگ، جاری آب نیست؟ ما در درون‌مان اشک‌های بسیاری را خشک کرده‌ایم‌، مگر نه که مرد نمی‌گرید! آری، این‌گونه خطاب‌مان کردند و ما ناچار، تسلیم زبان‌ها شدیم.
لیکن زبان‌ها هیچ‌گاه خاموش نمی‌شوند!

 

[آلباتروس]

- چه زندگی غم انگیز است. به راستی تنها نیستی، من هم از آنِ توعم!
- ولی از کوچیکی یادمان دادند، دخترها با دخترها، پسرها با پسرها! هر یک با هم نوع خودش، پس فاصله بگیر، دور شو ز من!

 

[آلباتروس]

- برای چیست این دوری‌ها؟ چیست دلیل این همه خیانت‌؟
- خیانت!
- آری! همانی که جنست، مهر تن ما می‌کنند. مگر نه که ما دختران زمینی، از احساس روییدیم، ما را از ریشه جدا می‌کنید، بی این‌که متوجه خشک شدن‌مان باشید!

 

[آلباتروس]

- تقصیر از ماست؟
- آری! مگر نه که می‌دانید صیادان قهاری هستید، شکار می‌کنید هر که را سد راهتان باشد. گذرگاه چشمانتان، فقط صیدگاه‌هاست!

 

[آلباتروس]

- می‌شوم منکر!
- چرا؟
- چون هستید این شما که ما را به بازی می‌گیرید!
خنده‌هایم تلخ بود؟ پس چرا زبانم سوخت؟!
نفرت شد، نگاهم، تلخی شد، کلامم و تو تنها یک هدف بودی!

 

[آلباتروس]

- نگیر عُموم!
- اینک چرا پس می‌گیری تو تمام‌مان را یکی؟
کاش می‌توانستم فریاد بزنم از رگ‌هایی که جامه‌شان تیغ شد، از صورت‌هایی که با اشک شسته شد. کاش میشد به همه بگویم ما دخترها بازیچه نیستیم، اشک‌هایمان ارزان نیست، پس چرا... افسوس که اطرافیانم دوپایانی گوش دار؛ اما بی گوش بودند. چرا که فریادهایم را هیچ کس نشنید!

 

[آلباتروس]

با چشمانی لبالب پر شده، تنها زبانم به لمسی جنبید.
- چون هستم یک دختر!
لبخندهای تو هم تلخ است؟ یا نگاه من مشکل دار بود؟

 

[آلباتروس]

کلامت به سختی در گوشم جای گرفت.
- من هم هستم یک پسر!
به راستی زبان حق، کلام راست، از کدام‌مان بود؟ شاید هر دو و یا هیچ کدام!