انتشاریافته دلنوشته پشت نقاب | آلباتروس کاربر انجمن رمانیک

​

دلنوشته: پشت نقاب
دلنویس: آلباتروس
ژانر: تراژدی

مقدمه:
...
...
...
به دنبال چه هستی؟ من همیشه سکوت کرده‌ام!

(این دلنوشته بر اساس واقعیت می‌باشد، با اندکی تغییر!
همچنین دلنویس قصد هیچ گونه توهینی ندارد.)

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک​

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!​

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.​

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!​

[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته] ​

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]​

پس از اعلام اتمام نگارش برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]​

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]​

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!​

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[آلباتروس]

جهانم با تو معنا می‌شود، هستی‌ام با تو آغاز می‌شود، پس ای جانِ جهانم، مبارکم باشی!
بی تو تنم نمی‌کشد، حتی یک قطره نفس، پس ای همه خوبی، ای همه عشق، سلام!

 

[آلباتروس]

دیدمت، دیدی مرا؟
زیر بارانی از برگ، نگاهت خسته، لبانت خشکیده، نفس‌هایت منقطع!
شاید آغازمان با غم بود، وگرنه که با گریه متولد می‌شدی؛ ولی چه کنم که توان تحمل لبخند اَشکینت را نداشتم؟

 

[آلباتروس]

خواستم فرایت خوانم؛ ولی چرا صدایم سکوت شد؟
خواستم به سویت آیم؛ اما چرا پاهانم ریشه داد؟ هم‌چو مجسمه‌ای خاکیده، نظاره‌گرت بودم. به راستی چرا این همه غم؟

 

[آلباتروس]

آسمانت هم‌چو آسمانم، تیره بود!
شیشه دلت هم‌چو شیشه دلم، غبار گرفته بود؟
لبخندهایت چه طعمی داشت؟ به راستی که من به تلخی‌ها عادت داشتم!

 

[آلباتروس]

ما محو بودیم یا عابران عادت داشتند؟ در این دنیای رنگین، تنها من و تو لباس‌های سیاه، سفید بر تن داشتیم یا جماعت تظاهر بیهوده می‌کردند؟

 

[آلباتروس]

چرایش را نفهمیدم؛ ولی گویی خودم، خودم را منع کرده بودم تا به بالین غم پاییزی‌ات نیایم و در دردی که آهش آوازمان بود، شریکت نشوم.
گویا سالیان درازی روی آن نیمکت سبزِ شوریده رنگ، جای گرفته بودی که در زیر چتر رنگین درخت، آدمک گِلی شدی!

 

[آلباتروس]

تاریخش را به یاد دارم، روز آشنایی‌مان را می‌گویم.
روز پاییز دل، ماه غم، سال فراق بود!
اشک درخت، بر سر و رویت روان بود؛ اما برای ثانیه‌ای هم سرت را بالا نیاوردی.

 

[آلباتروس]

خورشید می‌خواست بخوابد؛ اما با تمام قدرت سعی داشت تا از حال ما آگاه شود. گویی سوژه تکراری؛ اما جذابی برایش بودیم.
ابرهای سیَه، چادر آسمان شدند و با تندخویی تلاش داشتند تا دستان خورشید را پس بزنند و باری دیگر، قدرت نمایی کنند.
به راستی، آسمان‌مان چرا همیشه ابری بود؟!