تمام شده دلنوشته در چنگال پلیدی ها | مبینا عباسی

نام دلنوشته: در چنگال پلیدی ها
ژانر: اجتماعی، تراژدی
نام نویسنده: مبینا عباسی
مقدمه: از اوج تاریکی برایت یک شعله پنهان آورده ام! از خود تاریکی من برایت نور شده ام! تو چرا تن به اجباری میدهی که نامش را دروغ می نامند!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

تمام وجود من زیر پاهای تعصب له می شود
تمام نفس های من را دستان تو خفه می کند
تمام عشق من گناه می شود
نام من می شود گناهی که حتی به زبان آوردنش هم گناه است!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

دستان ناتوانم زنجیر شده به دروغ هایی که از ترس باورش کردم!
نفس های من متصل شده به هوایی که فقط اجبار دارد!
من تمام قلبم را درگیر آزادی دوباره کردم، همان قلبی راشکستند که آزادی تنها حرف آن بود!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

مگر چه شد که حالا به این بحران عظیم رسیدیم؟
چرا تنهایی باید جنگید؟
هدف ها یکسان! قدم ها یکسان!
جدا از هم گوشه ای از خاک خود چرا ساکت نشستیم؟ همه باهم برای آبادی، برای آزادی و هم صدایی به سمت نا حق و تاریکی بتازیم.

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

مهم آن است که شیطان شکست میخورد!
هرچند سالی که میخواهند بگزارید فرمانروایی کنند روزی آتش میزنیم تمام ریشه های شیاطین را...
مهم آن است که در نهایت آن روشنایی پیروز میشود که تو اوج تاریکی میجنگید!
سکوت های ما بغضی از فریاد های ما است!
جهنم را باور نکن! ما درست تو خود بهشت هستیم... کافیه پیدایش کنیم

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

خصلت هر سیاهی آن است که نابود کند تمام روشنایی هایی را که پیدا کردیم از روزنه ی غم و اندوه... ولی چرابعضی فکر میکنند هم پا شدن با پلیدی ها راهی برای پیشرفت خودشونه؟ شاید حال ذره ای از آزادی در رگ های ما جریان ندارد! ولی فردا چه؟ سال های دیگر چه؟ آن لحظه ای که پرنده از قفسی به اسم اجبار... دروغ... آزاد شود تویی که هم پا شدی با سیاهی ها.. پلیدی ها! چه خواهی کرد؟ فکر کنید! اندیشه کنید... که فردایی نزدیک است...

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

شرم کنید! از همان خدایی که خودتان از او می ترسید! شرم کنید! تا کی قرار است دستانی گلوی حق را فشار دهد؟ شرم کنید! مگر چه باید بشود تا باور کنید شما هم روزی از این دیار خواهید رفت.. شرم کنید... اگر کمی وجودتان از خدا سرچشمه میگیرد... تو اوج کودکی بچه ها بزرگ شدند! تو اوج جوونی جوان ها پیر شدند... و این شد سزاوار مردمانی که یک اشتباه کردند و هزاران سال است گویا! که دارند تاوان پس میدهند..حالا اگر یک ذره از عشق در وجود آدم باشد! تمام پلیدی هارا نابود خواهد کرد... ظلم بس است! ستم کافی است! پایمال شدن حق ها دگر تمام باید گردد... و تنها چیزی که میماند همانی است که سال ها فراموش شده... انسانیست!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

سکوت تنها راه نجات نیست!
آی آدما، سکوت شما بهر چیست؟
تو داری آرامش؟ تو داری آزادی؟
تو چه داری که گذاشتی چنگال های پلیدی در گوشت تو فرو بروند؟ از چه میترسی وقتی که هیچ راهی نمانده؟ بحران اصلی همینه که تو اوج سکوت داری فریاد میزنی که خسته شده ای از سنگینی بغض!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

من امید دارم که پس از این تاریکی! پس از این ظلم و ستم یک آزادی و یک نور روشنایی پدید می آید که هرگز فراموش نمیشود ظلم هایی که صورت گرفت!
درد هایی که به جان مردمی بی گناه افتاد! خورشید میرسید حتی از پشت ابرهای تیره... تو بخواه که این دوران تمام شود... که میشود!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

من هم حق دارم! من هم انسان هستم! مگر چقدر قرار است در این دنیا ما زندگی کنیم که اینثدر به یکدیگر ظلم میکنیم؟ بس نیست؟ این همه اشک مظلوم بس نیست؟ تا کی قرار است زیر پاهای غرور نابود شویم؟ تا کی؟

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

بجنگم دست خالی؟ با یک قلب پر از درد؟
بجنگم با چه من پیروز این جنگ شوم؟
نمی خواهم جنگ را هرگز... نمی خواهم خشونت بشود پایه و اساس یک ملت!
کاش بودی ای کاوه! ضحاک ها بیدار گشتند...کجایی که ببینی!