تمام شده دلنوشته دلباخته در شهر | شبنم بهرامی فرد

موضوع:دلنوشته
سال نشر: ۱۴۰۲
منتشر شده در: انجمن رمانیک
نام اثر: دلباخته در شهر
نام نویسنده:شبنم بهرامی فرد
ژانر /سبک: عاشقانه_تراژدی
سطح اثر: نقره ای​

چکیده:
می نویسم از
لذت
آرامش
غم
دلتنگی
انتظار
خاطرات
حسرت
خیال
و تویی که رنگ دادی به تمام آنچه گفته‌ام؛ عشق را به سلول سلول بدنم تزریق کردی و معنای زندگی را برایم گاه تلخ‌تر از زهر و گاه شیرین‌تر از هر عسلی کردی.

 

[Romanik Bot]

سلام خدمت شما دلنویس عزیز

متشکریم از شما بابت انتخاب انجمن رمانیک برای نگارش آثار ارزشمندتان

خواهشمندیم قبل از شروع دلنوشته‌ی خود، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین ایجاد دلنوشته

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
درخواست جلد برای دلنوشته

آموزش درخواست جلد رو در لینک زیر مشاهده کنید:

آموزش درخواست جلد برای دلنوشته​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست نقد و بررسی دلنوشته

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
تاپیک اعلام پایان تایپ

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد برای دلنوشته ​

بعد از اتمام رصد، مدیران هر تالار تاپیک‌های مربوطه رو ایجاد و نظر شما رو در پایان میپرسند و نیازی به ایجاد تاپیک‌های مختلف تا بر روی سایت رفتن اثر نمی‌باشد.

در صورت علاقمندی به صوتی شدن اثر خودتان، در لینک زیر درخواست صوتی شدن دهید.
درخواست صوتی شدن دلنوشته

آموزش و قوانین درخواست صوتی شدن رو در لینک زیر مشاهده کنید:
آموزش و قوانین صوتی شدن

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست انتقال یا خروج از متروکه

|متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[آرامـش]

در آغاز دانه‌ای کوچک بودی، خیلی زود جوانه زدی و در بند بند وجودم ریشه دواندی!
تبدیل به درختی تنومند شدی که هیچ تبری توان ساقط کردنش را نداشت،
جانم را سبز نمودی و عشقت را به تمام وجودم تزریق کردی؛
شاخ و برگ وجودت روحم را احاطه کرد بود،
تا به خود آمدم شدی تمامِ من.

 

[آرامـش]

تعریفم از عشق، آوای مستانه خنده‌هایی بود که تا آسمان هفتم می‌رسید،
رقص موها و برق چشمانی که هر شیرینی را از پا در می‌آورد،
چهره مردانه زیبایی که به مانند خورشید تابشی گرم و نورانی به زندگی می‌داد،
نجوا‌های دلبرانه‌ای که جانی میشد بر جسم مرده‌ای متحرک،
شانه‌هایی سخت و محکم که پذیرایی بودند برای تنی خسته و آزرده؛
آری تعریف من از عشق تو بودی ای آرامِ جان!


پ ن: منظور از شیرین معشوق خسرو است.

 

[آرامـش]

گویی در غارت‌گری مهارت خاصی داری،
آمدی و تنها با سلاح چشمانت، دل و دین و عقلم را ربودی و من مبارزی ناتوان، تسلیم برق تیز چشمانت شدم.
در این مبارزه من محکوم به اسارت در قلبت شدم؛ اما تو قدرتمند‌تر از آن بودی که دادگاهی توان محکوم کردنت را داشته باشد!

 

[آرامـش]

در میان انبوهی از خلأهای خیالم درگیر شده‌ام...
جانانم!
این بار تمنای دلم را بپذیر و برگرد!
برگرد تا کورسوی نوری بر پنجره‌ی کوچک قلبم شوی و تسکینی بر جراحت‌های روحم؛
امید دارم تا قبل از اینکه آتش شلعه‌ور عشقت در وجودم خاکستر شود برگردی... .

 

[آرامـش]

در آن شب بغض آسمان سر باز کرد و اشک‌هایش پی‌درپی به زمین می‌افتادند،
اما قلب من بر خلاف آسمان لبریز از شعف بود و جز لبخند چیزی بر لبانم دیده نمیشد؛ کنارم بودی و هیچ چیز برایم خوشایندتر از این نبود!
دستم را گرفتی و زیر آسمان شهر بردی،
با هم قدم زدیم،
با شدت بارش دویدیم و قهقه زدیم،
عشقمان را فریاد زدیم و کل شهر را خبردار کردیم؛
چتر را رها کردی و مرا در آغوش کشیدی؛ موها و لباس‌هایمان از قطرات تند باران خیس شده بودند، اما چه اهمیتی داشت؟
ما دیوانه بودیم؛
نگاهم کردی... خندیدم، خندیدی!
به یک باره از خواب پریدم!
از پنجره به آسمان نگریستم، آرام و با لبخند نگاهم می‌کرد، این‌بار این من بودم که گریستم.

 

[آرامـش]

عادت کرده‌لم بی‌صدا و به دور از چشم غیر گریه کنم، عاشق شدم!
دیوانه وار در افکار، به زندگی‌ام خندیدم،
یاد گرفتم و عادت کرده‌ام پایانم را به رفتنت پیوند بزنم، گویی فرمول اشتباهی را برای زندگی به کار بسته‌ام و هر بار مردود شدن خویش را به چشم می‌بینم اما تلاشی برای جبران اشتباه نمی‌کنم؛ کوله بار اندوخته‌های غمگین، قامتم را خمیده است اما هنوز کلاس اول را رد نکرده‌ام!

 

[آرامـش]

می‌شنوی؟
صدای دختری که وجودش را فریاد می‌زند؛
می‌بینی؟
سیلاب به راه افتاده از اشک‌ها را؟
می‌دانم، هم می‌بینی و هم می‌شنوی؛
اما دلیل سکوت طولانی و نگاه خیره‌ات را درک نمی‌کنم،
یا نه، انگار مشکل از من است که از قطعه‌ای عکس توقع عطوفت دارم،
گویی خواسته‌ی زیادی است که آرامشی از جنس تو را از عکست طلب می‌کنم!

 

[آرامـش]

این روزها سخت دلتنگم!
دلم برای کودکی‌ام تنگ شده است،
برای شادی‌های بی‌دلیل، دغدغه‌ی مشق‌های ننوشته، ماجراجویی‌ها و کنجکاوی‌های شیرین، تکرار لذت بخش بازی قایم باشک، خوابیدن با آرامش درست لحظه‌ای که سر روی بالشت می‌گذاشتم، آرزوهای کوچکی که گاه برای بدست آوردنشان با زمین و زمان درگیر می‌شدم؛
اما حال که خوب فکر می‌کنم می‌بینم این روزها چوب آرزوهای کودکی‌ام را می‌خورم، خواستن هر چه زودتر بزرگ شدن تمام روزهای شیرین زندگی‌ام را به تاراج برد.