انتشاریافته دلنوشته تنهایم نگذار|گل سرخ

جلد اثر
نام دلنوشته: تنهایم نگذار

نام نویسنده: گل سرخ

《مقدمه》

من در این دنیا تنهای تنها ماندم؛ بدون این‌که کسی وجودم رو حس کنه، این‌ور و اون‌ور میرم، شاید دیگه براشون بی‌ارزش شدم.

 

[Awrezoo]

چرا این‌گونه است؟
من ماندم بی‌پناه!
چگونه این‌گونه شد؟!
هیچ‌وقت نمی‌بخشمت!
من در میان این گرگ‌ها،
چه کنم؟
شاید باید بگذارم زمان بگذرد...

 

[Awrezoo]

سرگردانم بی‌تو، تنهایم بی‌تو...
خدایا تنهایم نگذار.
من جز تو کسی را ندارم...
تو هم من را...
من تنهاترین تنهایان هستم.
بی‌پناه‌ترین بی‌پناهان من هستم.

 

[Awrezoo]

تنها ماندن یک موهبت است، زیرا از انسان یک دیواره‌ی غرور می‌سازد.

من میان این زندگان، یک مرده‌ی متحرک هستم. من منفورترین آدم زندگیمم، منفورترینشون!

 

[Awrezoo]

اَشک‌های شبانه ا‌م، دلیلش تنها گذاشتن تو بود.

یه زمان می‌گفتم:
« تو اضافی‌ترین فرد زندگی من هستی! »
حالا که نیستی، میگم:
« تو خاص‌ترین فرد زندگی من بودی!»

 

[Awrezoo]

گذر زمان!
تاثیرات زیادی روی من می‌ذاره، مثل رفتن تو!
من مثل تو زود رد نمی‌شم، ولی زود فراموش می‌کنم.

 

[Awrezoo]

انتخابم برای بودن با تو سخت‌ترین تصمیمی بود که گرفتم!

من حاکم نطق نقاط مناطق مبهم مغزم هستم!

 

[Awrezoo]

دلم از این بی‌رحمی، می‌گیره.
بلندپروازی‌کردن!
مثل سقوط ‌کردن می‌مونه.

 

[Awrezoo]

- تنهایی خوش می‌گذره؟
- آره کلاً بدون تو، خیلی خوش می‌گذره!

تنها گذاشتن من!
مثل آبی درون آتش هستش.

 

[Awrezoo]

آتش سوزان است.
قلب من هم مثل او...
سوزاندنِ من از سوزاندن کاغذ هم ساده‌تر هستش.