لبخندهایی که زدم، خوشحالی‌هام و خلاصه از همه چی نوشتم. بزار اون‌هایی که کتاب‌هام رو می‌خونن زندگیم رو بدونن و زود قضاوت نکنن.
***
خسته اومدیم خونه. امروز عروسی جانان و کامیار، به همراه نوازش و توفان بود. یک عروسی چهار نفره‌ی عالی! کامیار خیلی می‌ترسید اونم مثل بهار باشه و آقا تازه بعدها فهمید احساسی که به بهار داشته عشق نبوده و یک احساس بچگونه بوده و این احساسی که به جانان داره عشقه؛ چون داره از درون اون رو می‌خوره و اگه یه روز نبینتش دیوونه میشه. ساره حامله شده و
یک دختر بامزه داره و اسمشم ساتین گذاشتن. بچه‌های منم الان دو سالشونه. رمانی که نوشتم وسط‌هاشه و کم کم داره تموم میشه. امیدوارم رمانم، داستان زندگیم به خیلی از آدم‌ها یاد بده قضاوت نکنیم. مثلاً وقتی توی زندان بودم همه به چشم یک قاتل روانی بهم نگاه می‌کردن؛ اما هیچ،کس نمی‌دونست من و نوازش بی‌گناهیم. ما هیچ‌کاره بودیم، ما ساده بودیم و همین سادگیمون بود که بهمون ضربه زد. کارهایی که می‌کنیم به خودمون بر می‌گرده؛ چه خوب، چه بد. مثلاً من به نوازش خوبی کردم و آوردمش بیرون اونم بهم نجلا رو معرفی کرد. آیندم عالی میشه. چرا؛ چون همه‌ی آرزوهام دونه به دونه داره برآورده میشه.
***
امروز قرار بود بریم باغ پدربزرگ من و جشن بگیریم؛ اونم به مناسبت چاپ اولین کتاب من.
ساره، ساتین، سیروان، جانان که حامله بود به همراه کامیار،
