مثل همیشه زیر بارون راه می‌رفتم و به آسمونی که می‌بارید، زل زده بودم. وقتی به خونه رسیدم، در رو باز کردم. داخل رفتم و لباس‌هام رو با لباس‌های راحتی عوض کردم.
این‌قدر گشنه بودم که می‌تونستم یک گاو رو بخورم! تصمیم گرفتم ماکارونی بپزم.
از اون‌جایی که لیلا از من بدش می‌اومد، هیچ‌وقت برای من غذا نمی‌ذاشت؛ اصلاً انگار من تو این خونه نبودم. ماکارونی‌های من خیلی معروف بود، این‌قدر که خوشمزه درست می‌کردم.
ته‌دیگ سیب زمینی رو گذاشتم.
***
ماکارونیم آماده شد. اون رو داخل یک ظرف ریختم و سس کچاپ رو روی اون ریختم. با گشنگی نشستم و شروع به خوردن کردم که در باز شد و لیلا داخل اومد.
- باز آشغال درست کردی؟ معلوم نیست مادرت چی بهت یاد داده.
- همون چیزهایی که حتی تو املتشم بلد نیستی.
- دلت برای انباری سرد و سوسک و موش‌ها تنگ شده؛ نه؟
با ترس این‌که دوباره من رو داخل انباری بندازه و من رو بزنه، ساکت شدم. بعضی وقت‌ها این‌قدر من رو میزد که نمی‌تونستم تا یک هفته به دانشگاه برم!
- اگه تو و اون مادرت اصلاً وجود نداشتید، من خوش‌بخت‌ترین زن دنیا می‌شدم؛ امّا حالا از عشق و ثروت فقط ثروت دارم که اونم اردشی... .
با این‌که کنجکاو شده بودم بدونم اردشیر کیه و این‌دفعه لیلا برای کی تور پهن کرده؛ اما اهمیت ندادم و به اتاقم رفتم تا بخوابم.
