تمام شده رمان جانان من باش|شکوفه فدیعمی

---

نام رمان : جانان من باش
نام نویسنده: شکوفه فدیعمی
ژانر :#اجتماعی#عاشقانه#تراژدی
ناظر: @Laluosh

خلاصه:
یعنی می‌شود تابستان، بشود عروس زمستان؟
یعنی می‌شود جانان قصه‌ی ما بشود عروس کوه سرد غرور؟
یعنی می‌شود دختر قصه‌ی ما وقتی از طوفان‌های بزرگ زندگی‌اش تن نحیفش شروع به لرزش کند، کسی باشد که دست‌های او را بگیرد و با گرمای دستش وجود او را سراسر گرما و آرامش کند؟
امّا چه کسی می‌تواند باور کند که کوه سرد غرور دارای دستان گرمی باشد.
تقدیر چه سرنوشتی را برای دختر قصه‌ی ما رقم خواهد زد و جانان ما جنون وجانان چه کسی خواهد شد؟

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۱۹۹

---

بعد با خشم یقه‌اش رو گرفتم و با داد گفتم:
- گرفتی از من لعنتی!
سخته بفهمی همه عمرت تلف شده؛ چون من یک درختی بودم که کور-کورانه عاشق تبر شده. با این‌که قلبم خب می‌دونه زخمیش می‌کنه؛ امّا می‌خواد تو رو با عشق بغل کنه. سیاوش با داد من چشم‌هاش رو بست. قطره اشکی از چشمش‌ لغزید و با لب‌‌های لرزونی گفت:
- می‌دونم دیر شده؛ امّا وقتی به خودم اومدم دیدم قلبم رو مالک خودت کردی.
با این حرف با صدای لرزونی بهش اشاره کردم و گفتم:
- تو مرد نیستی سیاوش؛ پس نمی‌تونی عاشق بشی؛ چون مردی که عشقش رو به چند قرون بفروشه. نمی‌تونه اسم مرد بودن رو به یدک بکشه.
سیاوش با چشم‌های به خون نشسته از غم نگاهم کردم و گفت:
- به‌خاطر پول نبود جانان به‌خاطر... .
منتظرانه نگاهش کردم و گفتم:
- به‌خاطر چی؟!
سیاوش سرش رو به معنی نه تکون داد و گفت:
- نمی‌تونم بگم؛ امّا می‌تونم این رو بگم که عشق من نسبت بهت حقیقی بود جانان.
با حرف‌هاش سرم رو پایین انداختم و گریه کردم. یک ماه قبل به طرز شدیدی به شنیدن این حرف‌هاش نیاز داشتم؛ امّا حالا باور کردن این حرف‌ها از جانب سیاوش برای من خیلی سخت بود؛ چون من احمق سابق نیستم. سیاوش با این حرف می‌خواست من رو توی بغلش بگیره که با خشم ازش فاصله گرفتم و گفتم:
- دیگه این حق رو بهت نمی‌دم که باز بهم دست بزنی سیاوش؛ چون مردی که قولش رو شکسته حرف بعدیش هم زر زیادیه.
سیاوش با چشم‌های غمگین نگاهم کرد که با گریه روم رو ازش برگردوندم و گفتم:
- من خیلی دوست داشتم سیاوش؛ ولی دیگه نمی‌تونم دوباره بهت اعتماد کنم. پسر بهتره هر کدوممون به راه خودش بره.
- من به سمت تو، تو به سمت من جانان.
با حرفش پر از غمش لبم رو گاز گرفتم و هق زدم. داشت با حرف‌هاش که به قول خودش اعتراف بود. عذاب می‌داد و من تحمل شنیدن دوباره‌ی دورغ رو نداشتم. من دیگه به عشق سیاوش اعتماد نداشتم؛ حتّی اگه واقعی هم باشه دیگه نمی‌تونستم ظلمی که در حقم کرده رو فراموش کنم؛ چون سیاوش عشقمون رو فروخت و از همون شبی که با حرف‌هاش خردم کرد. من دیگه منِ سابق نشدم. اشک‌هام رو با پشت دست پاک کردم و با تحکّم گفتم:
- نه سیاوش! راه من تو از هم جداست. دیگه حال قلبی من انتظار تو رو نداره؛ چون دیگه نه من حال عاشقی رو دارم نه تو لیاقت عاشق شدن دوباره‌ی من. راستی؟!
در این‌جا پوزخند صدا داری زدم و گفتم:
- پول‌های که امیرحسین بهت داده هم نوش‌جونت.
به سمت در رفتم و خواستم دست‌گیره در رو پایین بکشم و در رو باز کنم که با لحن عصبی عجیبی سیاوش گفت:
- جانان اگه تو دوباره به زندگیم برنگردی. امید اومدنت رو برای همیشه به گور می‌برم؛ چون زندگی که توش نباشی رو من نمی‌‌خوام.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۰

---

با شنیدن حرفش با شک به سمتش برگشتم که با دیدن اسلحه اون هم دقیقاً روی سرش گذاشته بود. رنگ از رخم پرید. جیغی از ترس کشیدم و دستم رو روی دهنم گذاشتم. سیاوش با دست‌های لرزون اسلحه رو روی سرش گذاشته بود. قطره اشکی از چشمش لغزید و گفت:
- من لیاقت زنده موندن رو ندارم جانان! من یک ع×و×ض×ی‌ام که جاش فقط توی سینه‌ی قبرستونه همین.
این‌قدر از دیدن اسلحه ترسیده بودم که کل بدنم شروع به لرزیدن کرد. با ترس به سیاوش نگاه کردم و با تته‌پته گفتم:
- ن... نه سیاوش! ت... تو رو خدا این کار رو نکن.
سیاوش با چشم‌های به خون نشسته نگاهم کرد و با بغض مردونه‌اش گفت:
- این‌ رو از من نخواه جانان! نخواه.
با دیدن این صحنه از ترس زیر گریه زدم و با التماس دو قدم بهش نزدیک شدم و گفتم:
- تو رو خدا سیاوش. اونی که تو دستته خطرناکه! بذارش روی زمین فدات شم. خواهش می‌کنم.
سیاوش دست آزادش رو روی قلبش گذاشت. با چشم‌های اشکی و صدای لرزونی گفت:
- من تو رو به این‌جام قفل کردم.
بعد دستش رو آروم روی گلوش گذاشت و در ادامه گفت:
- و به این‌جام گره زدم.
بعد با لحن غمگینی در ادامه گفت:
- من تو رو توی کل وجودم حبس کردم جانان. من بدون تو نمی‌تونم... .
با این حرفش می‌خواست فشاری به انگشتش که روی ماشه‌ای اسلحه گذاشته بود بده که من به تندی به سمتش رفتم و محکم ضربه‌ی به اسلحه زدم. اسلحه روی زمین پرت شد و من محکم سیاوش رو گرفتم و با صدای بلندی زیر گریه زدم. سیاوش هم آروم من رو گرفت و شونه‌هاش شروع به لرزیدن شدن. با دیدن صحنه‌ی چند دقیقه پیش دلم آتیش گرفت. به قدری آتیش گرفت که بی‌اراده هق می‌زدم و به بدبختیمون گریه می‌کردم. چرا باید سرنوشت عشق ما این‌طور می‌شد؟ چرا باید هردومون این‌قدر عذاب بکشیم؟ خدایا چی رو می‌خوای به هم ثابت کنی؟ چرا دقیقاً جای که تقدیر دست پای من رو بست. سیاوش رو دوباره وارد زندگیم کردی؟ خدایا چرا؟ به سردرگمی خودم هق زدم. بعد از کمی گریه کردن هر دو آروم شدیم و سیاوش با چشم‌های اشکی نگاهم کرد که من با یادآوری امیرحسین نگاهم رو ازش گرفتم. سیاوش آروم با دستش سرم رو بالا گرفت و گفت:
- میشه از امروز جانانِ من باشی؟
با گفتن این حرف از جانب سیاوش چشم‌هام رو با درد بستم و گفتم:
- سیاوش من خیلی وقته تو رو از زندگیم حذف کردم. این رو بهت بگم که واسه گفتن این حرف خیلی دیر کردی؛ چون من متعلق به یک نفر دیگه‌ام. به نفری که تو توی آسمون شب با قلبی زخمی رهاش کردی و اون توی تاریکی دست من رو گرفت. روی قلب زخمیم مرهم گذاشت.
سیاوش با این حرفم اخمی کرد و گفت:
- چه‌طور این‌حرف رو می‌زنی وقتی همه‌ی این آتیش‌ها از زیر سر همون امیرحسین لعنتی بلند شده؟ نه، من نمی‌ذارم این اتفاق بیفته جانان!

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۱

---

با حرفش پوزخندی زدم. از سیاوش فاصله گرفتم و گفتم:
- خواهش می‌کنم دیگه کاری نکن سیاوش. من خیلی وقته عشقت رو از قلبم بیرون کندم.
سیاوش با این حرف می‌خواست چیزی بگه که من دستم رو به معنی نه بالا بردم، گفتم:
- دیگه تمومش کن. لطفاً از این به بعد برای زندگی من تصمیم نگیر؛ چون خیلی وقته خودم رو به تنهایی عادت دادم. خواهش می‌کنم بفهم که من با خواست خودم می‌خوام با امیرحسین ازدواج کنم؛ چون با گندی که تو به زندگیم زدی همین طوریش هم قلب مامانم رو شکستم. لاقل با ازدواجم کمی اون رو خوش‌حال کنم.
با این حرف نگاهم رو ازش گرفتم تا از حال دلم با خبر نشه. تا نفهمه که من چه‌قدر دوستش دارم. آخ سیاوش چه‌قدر دوست داشتم. چه‌قدر سنگت رو به سینه‌ام زدم؛ امّا تو با همون سنگ به سر من زدی و از خجالتم به خوبی در اومدی. آه چه غصّه‌ها که نخوردم از آشنایی تو؛ امّا دیگه بسه؛ با قبول کردن عشق دوباره‌ات همون یک ذره غروری که برای من مونده با خاک یکسان میشه و من دیگه تحمّل دوباره رکب خورد از جانب تو رو ندارم؛ چون ظرفیت قلبم پر شده از زخم و آه. دوباره با فکر تلخم آهی کشیدم اشک‌هام رو با دست پاک کردم و قاطعانه در ادامه گفتم:
- لطفاً از زندگی من برو بیرون سیاوش. اگه من رو یک ذره دوست داری. دست از سر من بردار؛ چون به حد کافی نابودم کردی از اینی که هست نابودترم نکن‌. اگه به‌خاطر کاری که با من کردی عذاب‌وجدان گرفتی. هه، نترس می‌بخشمت؛ چون من این‌قدر مثل تو بی‌رحم نیستم. احمق هم نیستم که یک بار دیگه به تو اعتماد کنم!
با گفتن این حرف نگاه سردی بهش انداختم. به سمت در رفتم و دستگیره رو پایین کشیدم که در باز شد. پوزخندی به کارهای بچگونه‌ی ساحل زدم، می‌خواستم از در خارج بشم که سیاوش گفت:
- امّا من عشقم رو بهت ثابت می‌کنم جانان!
بدون اهمیّت دادن به حرفش از خونه‌ی ساحل بیرون زدم. با بدنی لرزون به سمت ماشینم رفتم و با بی‌حالی به ماشینم تکیه دادم‌. با ناباوری دستم رو روی دهنم گذاشتم. من تازه شاهد چه صحنه‌ی بودم! واقعاً اون سیاوش بود که این حرف‌ها رو به هم زد؟ خ... خودش بود یعنی؟ تپش قلبم با یادآوری حرف‌هاش بالا رفت که نفس عمیقی کشیدم و آروم سوار ماشین شدم، به سمت خونه راه افتادم. توی مسیر همه‌اش حرف‌های سیاوش توی سرم اکو می‌شد‌ن. چشم‌هام بی‌اختیار دوباره بارونی شدن به بدبختیم؛ چون برای اوّلین بار عاشق شدم؛ امّا به خوبی در مسیر عشق مجازات شدم. اون هم به دست معشوقم. شنیده بودم که عشق خیلی کم یافت می‌شود. بعضی وقت‌ها اصلاً یافت هم نمی‌شود و باید با تشنگی به دنبالش بگردی؛ چون عشق‌ خیلی خنده‌دارست و خیلی هم گریه داره. عشق یا هست یا نیست، اگر نیست که نیست؛ امّا وای به روزی که باشد که اگه باشد، اگر توی زندگیت سر کلّه‌اش بیاد. از همون روز دیگه توی سابق نخواهی شد.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۲

---

برای فرار از افکار مزاحمم با دست‌های لرزونم دکمه ظبط ماشین رو روشن کردم که صدای آهنگ توی ماشین پخش شد.
- دلم از دنیا گرفته
شب من مهتاب نداره.
روز من بی تو عزیزم
حتّی خورشیدم هم نداره.
نگو که باور نداری.
عاشقم عاشق خسته
نگو که تنهام می‌ذاری‌.
با یک دنیای حماسه
دلم از دنیا گرفته‌... .
***
با ورودم به خونه با بی‌حالی می‌خواستم به سمت اتاقم برم که مامان با اخم جلوم راهم رو گرفت و با نگرانی گفت:
- کجا بودی تا الان؟!
چشم‌هام رو با بی‌حوصلگی توی کاسه چرخوندم و گفتم:
- مامان! جونِ من دست از سرم بردار. امروز اصلاً حوصله‌ ندارم.
مامان از حرفم اخمی کرد و بازوم رو محکم توی دستش فشار داد، آروم گفت:
- شوهرت توی اتاق یک ساعته منتظرته. بگو ببینم تا الان کجا رفته بودی. هان؟! می‌خوای همین یک شوهری که تو رو با عیبت قبول کرده رو بپرونی تو دختر؟
با حرف‌هاش چشم‌هام گرد شد و با بهت به مامان خیره شدم. شوهر؟ اون هم کی؟ امیرحسین میکروب! با حرفش پوزخندی زدم و گفتم:
- مامان این‌قدر جلوی من شوهر‌شوهر نکن. به‌خدا از این حرفت عوقم می‌گیره.
مامان با این حرف چشم غره‌ایی بدی به هم رفت و با تشر گفت:
- آخرش من رو با این کارهات سکته میدی دختر! ببین کی گفتم.
با بی‌حوصلگی پفی کشیدم و به سمت اتاقم رفتم. ای‌خدا الان باید امیرحسین میکروب رو با اون اخلاق مزخرفش تحمّل کنم‌؟! خدایا صبرم بده. ببین دارم صدات می‌زنم؛ پس هوای منِ بدبخت رو داشته باش. نفس عمیقی از حرص کشیدم و وارد اتاق شدم. با دیدن امیرحسین که روی لبه‌ی تخت نشسته بود و منتظرانه با پاش روی زمین ضربه می‌زد پفی کشیدم. از حرکات بدنیش مشخصه که خیلی از دستم عصبانیه؛ امّا خب به درک. کنار در اتاقم ایستادم و در اتاقم رو تا آخرین حد باز کردم. با دست به در اشاره کردم و گفتم:
- امیرحسین میشه بیرون بری. من خیلی خسته‌ام و به شدت نیاز به استراحت دارم.
امیرحسین با شنیدن حرفم دست از ضربه زدن روی زمین برداشت و با چشم‌های به خون نشسته نگاهم کرد. با لحن ترسناکی گفت:
- تا الان کدوم گوری بودی؟
با چشم تو چشم شدن امیرحسین دلم هری ریخت؛ امّا غرورم رو حفظ کردم با شجاعت تظاهری یک تای ابروم رو بالا دادم و گفتم:
- چه‌طور؟ باید برای هر بیرون رفتنم از تو حساب پس بگیرم؟

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۳

---

امیرحسین که از حرف‌هام حسابی حرصش گرفته بود. از جاش بلند شد و با قدم های سنگین به سمتم اومد. من هم با بی‌خیالی؛ امّا با دلی پر از ترس و دلهره بهش نگاهش کردم که امیرحسین بدون این‌که چشم از چشم من برداره. در اتاق رو بست و من رو محکم به در چسبوند و از بین دندون‌های کلید شده‌اش غرید گفت:
- وقتی ازت سوال می‌پرسم. باید عین بچه‌ی آدم جواب من رو بدی. حالا بگو ببینم. تا الان کدوم گوری بودی؟!
با چشم‌های از حدقه در اومده بهش خیره شدم. ته چشم‌های به خون نشسته‌ی امیرحسین فقط یک آدم روانی رو داشت به هم نشون می‌داد. این یعنی هشدار خطرناکی برای من بود. بهتره باهاش راه بیام تا یک بلای سرم نیاورده؛ چون امیرحسین از بچّگی اختلال روانی داره و از همون سن کم دل به قرص‌های اعصاب داده بود. به‌خاطر همین قدرت تشخیص کدوم کار درسته و کدوم کار غلط رو نداره؛ پس نفس عمیقی کشیدم. با لحن آرومی گفتم:
- خونه‌ی ساحل بودم.
امیرحسین نگاه مشکوکی به هم انداخت، گفت:
- مطمئنی؟
سری به معنی آره تکون دادم که امیرحسین عصبی‌تر، غرید:
- پس چرا چشم‌هات این‌قدر قرمزن جانان؟
صورتم رو جمع کردم و به زور گفتم:
- درد و دل کر‌... کردیم همین.
امیرحسین با حرفم اخمی کرد. با لحن تهدید‌واری گفت:
- خب گوش‌هات رو باز کن جانان! من تو رو توی این دنیا بیشتر از هر چیزی دوست دارم.
امیرحسین همین‌طور با خشم توی چشم‌هام زل زده بود و در ادامه گفت:
- اون هم خیلی زیاد.
با این حرف بغضی ته گلوم بی‌اراده نشست. ای‌کاش هیچ‌وقت عاشقم نبودی امیرحسین! ای‌کاش مِهرم به دل بی‌رحمت نمی‌نشست تا این‌طور من رو عذاب نمی‌دادی؛ امّا افسوس که برای گفتن این ای‌کاش‌ها خیلی دیر شده خیلی دیر.
- امّا این رو خب آویزه‌ی گوشت کن جانان. دلم نمی‌خواد پشت سر من یک کارهای پنهونی انجام بدی و از پشت به هم خنجر بزنی؛ چون از زیر آبی رفتن متنفرم و اگه بفهمم دور از چشم من زیر آبی رفتی. شک نکن با همین دست‌های خودم تو رو توی همون آب خفه می‌کنم.
با حرفش قطره اشکی از چشمم لغزید و با لب‌های لرزونی گفتم:
- اگه می‌خوای خفه کنی، خ... خفه کن؛ چ... چون من دوست ندارم.
امیرحسین با حرفم پوزخندی زد و گفت:
- برای من اصلاً مهم نیست که من رو دوست داری یا نه. مهم این‌که من تو رو دیوونه‌وار دوست دارم و خیلی خوش‌حال هستم. از این‌که در آینده قراره دونفری زیر یک سقف با هم زندگی کنیم.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۴

---

با زدن این حرف رهام کرد و از من فاصله گرفت. من هم با درد فکم رو مالش دادم و زیر لب ع×و×ض×ی نثارش کردم که امیرحسین به سمت تخت رفت. تکیه‌اش رو به تاج تخت داد و پا روی پا انداخت. با لحن مسخره‌ایی گفت:
- عشقم من خیلی گشنمه شام چی داریم؟!
با حرص نگاهش کردم و با پشت دست قطره اشکم که توی گوشه‌ی چشمم بود رو پاک کردم و گفتم:
- کوفت و زهرمار داریم. می‌خوای؟!
امیرحسین با این حرف لبش رو گاز گرفت و با لحن پر حرص‌دراری گفت:
- اوف! کوفت و زهرماری که با دست‌های قشنگ تو پخته میشه رو چرا نخوام عشقم؟!
با این حرف چپ‌چپ نگاهش کردم. با اکراه نگاهم رو ازش گرفتم و دست‌هام رو رو به آسمون بالا بردم، گفتم:
- خدایا صبرم بده‌.
بعد نگاه خشمگینی بهش کردم. با عصبانیت از اتاق بیرون زدم که دیدم مامان با سینی غذا دم در ایستاده بود و با لبخند داشت نگاهم می‌کرد. ابرویی بالا پروندم و با تعجّب گفتم:
- اوه، چه‌خبره مامان! رئیس جمهور اومده برامون؟ این‌طور آشپزخونه رو زدی و ترکوندی؟!
مامان با ابن حرف چشم غره‌ایی برام رفت و گفت:
- آره. دوماد گلم اومده.
بعد مامان با اخم سینی غذا رو انداخت توی بغلم و گفت:
- فعلاً برو شکم شوهرت رو سیر کن بعد بیا برای من مثل بلبل چه‌چه کن.
بعد از این حرف دوباره چشم غره‌ایی به هم رفت. با همون اخمش به سمت آشپزخونه رفت.‌ مامان ما رو باش! چه دومادم دومادم برای خودش راه انداخته. رسماً توی فاز عروسی رفته و من خبر نداشتم. پف! با غمگینی نگاهی به سینی غذا کردم که همانا برگ‌هام ریخت. جوجه کباب با کلّی مخلفات درست کرده بود که با دیدن یک بشقاب پُر برنج و دو تا قاشق دهنم باز موند. مامانم با این کارهاش مثلاً می‌خواست من رو به امیرحسین نزدیک کنه؟ زهی خیال باطل. اگه عشق با غذا خوردن آغاز می‌شد که من با یک پیتزا خوردن سیاوش رو فراموش می‌کردم؛ امّا مامان ساده‌ی من خبر نداشت که عشق آدم رو نابود می‌کنه. اگه من این‌جا هستم. اگه این همه درد و رنج رو تحمل می‌کنم. اگه برای نفس کشیدن تلاش بیشتری به خرج می‌دهم. اگه این همه بی‌مزگی امیرحسین رو با صبر زیاد تحمل می‌کنم و می‌پذیرم. به‌خاطر این‌که یک بار دیگه غم رو توی چشم‌های مامانم نبینم. خورد شدن غرورش رو جلوی همه نبینم. من تا آخرین نفسم تاوان عشق اشتباهم رو میدم. توی دلم هک می‌کنم که عاشق شدن توی این شهر به والله حرام است. دوباره به سینی غذا نگاه کردم. حیف نیست غذا به این خوشمزگی رو بدم به این گوریل بدم بخوره؟! ای‌کوفت بخوری امیر‌حسین. الهی که برات زهرمار بشه تا یکم این دل بی‌چاره‌ی من از دستت کمی خنک بشه.
آروم وارد اتاق شدم و سینی غذا رو روی تخت گذاشتم که امیرحسین با لحن مثلاً بامزه‌ایی گفت:
- اوه! عجب کوفت و زهرماریه به‌به!

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۵

---

با این حرف چشم‌هام رو با حرص توی حدقه چرخوندم. می‌خواستم از اتاقم بیرون بزنم تا روی نحسش رو نبینم؛ امّا یک‌دفعه امیرحسین صدام زد و گفت:
- عشقم! بیا کنارم بشین تا دوتایی باهم شام بخوریم؛ چون بی تو اصلاً از گلوم پایین نمیره.
ای‌خدا کنه که پایین نره! ای‌خدا کنه گیر کنه توی اون گلوی بی‌صاحب موندت. با حرف امیرحسین آروم به سمتش برگشتم و لبخند دلقک‌مانندی زدم و گفتم:
- من میل ندارم عزیزم.
بعد لبخندم رو جمع کردم و می‌خواستم برگردم سمت در که این‌بار با لحن جدی‌تری گفت:
- گفتم بیا بشین.
با لحن کوبنده‌اش پفی کشیدم و برای کنترل کردن زبون تیزم که مبادا به امیرحسین حرفی بزنه. باز سیم‌هاش قاطی بزنند و بلای جدی‌تر از قبل سرم بیاره. نفس عمیقی کشیدم و به سمتش برگشتم. آروم روی تخت نشستم و به اجبار شروع به خوردن کردیم که با دومین لقمه‌ام بی‌اراده یاد حرف‌های چند ساعت پیش سیاوش افتادم. نمی‌دونم چرا؛ امّا ته قلبم از حرف‌های سیاوش یک جورایی امیدوار شد. دست خودم نبود! نمی‌خواستم حرف‌هاش رو جدی بگیرم؛ امّا مگه قلبم حالیش می‌شد؟! بی‌اراده دستم رو سمت گردنبندی که سیاوش به هم هدیه داد بود رفت. محکم توی دستم فشارش دادم. هنوزم این نماد عشق توی گردنم بود. آخ سیاوش با قلبم چی‌کار کردی؟
- عه، دختر غذات رو بخور سرد شد.
با حرف امیرحسین از دنیای هپروت خودم بیرون اومدم و ناراحتی شروع به بازی کردن با غذا شدم. بعد از تموم کردن غذا امیرحسین نگاهی به هم کرد و با چشم‌های قرمز با لحن دستوری گفت:
- پاشو برو قرص‌هام رو بیار.
از لحن دستوریش اصلا خوشم نیومد. مگه نوکر غلام سیاه باباشم! با حرفش یک تای ابروم رو بالا پروندم و گفتم:
- مگه قرص‌هات پیش من هستند. وا؟!
امیرحسین با حرفم خنده‌ی هیستریکی کرد و گفت:
- خنگ‌خدا قرص‌هام توی جیب کتم هستند. بگرد پیدا می‌کنی.
با حرفش اخمی کردم و گفتم:
- درست حرف بزن.
امیرحسین با دوتا دست‌هاش شقیقه‌هاش رو گرفت و یک‌دفعه با داد گفت:
- گفتم گمشو برو قرص‌هام رو بیار لعنتی!
با دادش چهار ستون بدنم لرزید. با ترس زودی به پشت سرم برگشتم که با دیدن کتش روی صندلی میز مطالعه‌ام، مثل فنر از جام بلند شدم و به سمت میز مطالعه‌ام رفتم. قرصش رو از جیب کتش در آوردم که با دیدن کلمه"آرامش‌بخش عصب" بی‌اراده با ترس آب دهنم رو بلعیدم. زودی از قوطی یک قرص در آوردم و به امیرحسین دادم که امیرحسین قرص رو فوراً بدون آب بلعید. روی تخت دراز کشید و چشم‌هاش رو بست و زیر لب زمزمه‌وار گفت:
- آخ سرم.
با بهت سرجام خشک زده بهش خیره شدم. من قراره با همچین آدمی زندگی کنم؟! امیرحسین واقعاً خطرناک بود. اگه فردا پس فردا حمله‌ی عصبی بهش دست داد و من رو زیر بار کتک فرستاد چی؟ اگه... .
وای‌خدای من! فکر کردن به این موضوع هم برای من درد آوره چه برسه به این‌که این فکر واقعی بشه. همین الانش هم به زور خودش رو کنترل کرد که به هم آسیب نرسونه؛ امّا اگه از این کنترل روزی خارج بشه چی؟! من می تونم با همچین آدم زندگی کنم؟ با فکری نگران روی زمین کنار تختم نشستم و به صورت امیرحسین که با تاثیر قرص‌ها به خواب رفته بود خیره شدم.
***
بالاخره روز موعود رسید؛ چون امشب جشن نامزدی من بود. شبی که به شدت ازش بیزار بودم رسید. خدایا داری می‌بینی دیگه؟! حواست هست چه به روزم داره میاد؛ پس چرا کاری نمی‌کنی؟ چرا معجزه رو وارد زندگیم نمی‌کنی؟ چرا من رو پیش خودت نمی‌بری تا راحت شم. با چشم‌های اشکی نگاهی به خودم از توی آیینه کردم و پوزخندی به این خوشبختی کذابی زدم. یک لباس مدل ماهی طلایی رنگی پوشیدم که از بالا دو بندی طلایی داشت و کلّی گل های ریز طلایی رو لباسم بود. موهام رو پرنسسی باز کرده بودن و یک تاج که پر از گل‌های ریز طلایی داشت رو روی موهام گذاشته بودن. به همراه آرایش ملیح و کلّی جواهرات... .

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۶

---

حس می‌کنم که آیینه با دیدنم دهن کجی می‌کنه و داره به حال روز من هرهر می‌خنده‌. لب‌هام رو روی هم فشار داد تا مبادا بشکنم. ترسم از شکستن قلب پر از زخممه. می‌ترسم بشکنم، دیگه نتونم خودم رو کنترل کنم و رسوای عالم بشم؛ پس نفس عمیقی کشیدم و چشم‌هام رو آروم روی هم بستم. با شنیدن باز شدن در اتاقم چشم‌هام رو باز کردم. با دیدن ساحل اون هم با نگاه غمگینی پشت سرم ایستاده بود. از توی آیینه نگاهی به هم کرد و گفت:
- جانان!
با حرفش از توی آیینه نگاهی بهش کردم و با چشم‌های اشکیم گفتم:
- ساحل خواهشاً کلماتی به من بگو که از این دلتنگی لعنتی خلاصم کنن؛ چون هیچ امیدی به عوض شد این منظره‌ی نحس ندارم.
ساحل با حرفم مثل ابر بهار اشک‌هاش پایین اومدن. آروم دستش رو روی شونم گذاشت که من در ادامه با صدای لرزونی گفتم:
- خواهری! کلماتی بگو که به اندازه‌ی خمپاره تکونم بدن که مبادا توی زندگی جدیدم به موج دلتنگی دچار بشم. می‌ترسم دلتنگ بشم و شهید این عشق ممنوعه بشم ساحل.
با این حرف بالاخره قطره اشک لجبازم از چشمم لغزید. شونه‌هام شروع به لرزش کردن. ساحل با گریه از روی صندلی آرایشی بلندم کرد و من رو توی بغلش گرفت و گفت:
- آروم باش خواهری. خیلی خب می‌دونم که غمگینی؛ امّا بعضی غم‌ها آدم رو بزرگ می‌كنه. شايد اولش احساس خورد شدن بهت دست بده، امّا گذر زمان باعث ميشه بفهمی چه‌قدر باعث رشدت شده! بعضی غم‌ها آدم رو قوی می‌كنه. همون‌های كه فكر می‌كنی هيچ‌وقت نمی‌تونی از پسشون بر بيای و فكر ميی‌كنی به ته خط رسیدی. همون‌های كه تو رو غرق گريه می‌كنه و هيچ كس هيچ كمكی نميی‌تونه بهت كنه. تو قدرت و شهامت جنگیدن رو داری جانانم؛ پس قوی باش و بجنگ.
با این حرف من رو از بغلش بیرون کشید و با احتیاط اشکم رو پاک کرد و گفت:
- همون غمه كه بهت ميگه بايد محكم وايسی و كم نياری. همون غمه که بهت ميگه تو می‌تونی بعضی غم‌های سنگین رو با اين‌كه تا ابد می‌شينن توی چشم‌های قشنگت؛ امّا یک نوری می‌شن برا‌ی ادامه راه زندگی جدیدت.
با حرفش بی‌اراده عصبانی شدم و محکم هلش دادم. با داد گفتم:
- زندگی جدیدم به جهنم بره که سرم سامون نداره. به درک غمم تمومی نداره. چشم‌های که دارن گریه می‌کنن از پاکیه دلمه. از پاکی که مثل احمق‌ها عاشق سیاوش شدم و بهش اعتماد کردم؛ امّا اون با نامردی من رو به‌خاطر پول رها کرد و الان مجبورم با امیرحسینی روانی ازدواج کنم که معلوم نیست در آینده قراره با اون اعصابش چه بلای سر من بیاره. من با بدبختی باید تن به این خاری بدم. امشب می‌خوام از ته دل گریه کنم به بدختیم به قلب بی‌چاره‌ام.
بعد سرم رو بالا گرفتم و با گریه گفتم:
- خدایا یا تو بیا پایین یا من رو ببر بالا؛ چون ادامه دادن به این زندگی نکبت‌وار برای من اصلاً جایز نیست.
ساحل با حرفم محکم بازوهام رو گرفت و با لحن کوبنده‌ای گفت:
- جانان! تو آخرین کسی نیستی که دنیا خوب باهاش تا نکرد. آخرین نفر هم نخواهی شد. خواهش می‌کنم قوی باش! تو رو خدا دیگه گریه نکن، دلم با دیدن اشک‌هات داره آتیش می‌گیره لامصب.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۷

---

با حرفش آروم هق زدم و گفتم:
- سعی می‌کنم قوی بشم. آره سعی خودم رو دارم می‌کنم و اصلاً مهم نیست که چه‌قدر امشب گریه کردم ساحل. من باز هم فردا با یک لبخند فیک جلوی همه ظاهر می‌شم. هیچ‌کس هم قرار نیست بفهمه که من دارم چی می‌کشم.
ساحل با حرفم آهی کشید و با پشت دست اشک‌هاش رو پاک کرد و با لبخند گفت:
- شاید این لبخند فیکت به واقعیت تبدیل بشه. کی می‌دونه؟! شاید امیرحسین اون‌قدرها که فکر می‌کنی آدم بدی نبا... .
با حرفش با خشم بهش خیره شدم و پوزخندی زدم. وسط حرفش پریدم و گفتم:
- تو حالا عاشق نشدی که حال عاشق‌ها رو بفهمی ساحل. توی بارون نموندی که دلی‌گیری هوا رو بدون عشقت بفهمی. تو تا حالا گریه نکردی برای کسی تا بفهمی من چی میگم.
ساحل با حرفم می‌خواست دهن باز کنه که سریع گفتم:
- تو تنها نموندی که حال دل بی قرار من رو بفهمی. تو از دست ندادی که بفهمی چیه از دست دادن این‌که دلیل نفس‌هات رو از دست بدی و دیگه قادر به ادامه‌ی این زندگی نباشی. تو نمی‌تونی بفهمی که قلب آدم فقط یک بار عاشق میشه. تو جای من نبودی که الان بفهمی فرق من و تو چیه... .
با این حرف با غمگینی به ساحل نگاه کردم که ناگهان در اتاق زده شد. ساحل با چشم‌های اشکی نگاهم کرد و زیر لب گفت:
- آره، شاید حق با تو باشه. من نمی‌تونم توی زمینه عشق درکت کنم؛ امّا دارم برات بال‌بال می‌زنم که حالت رو خوب کنم که بهت امید بدم جانان!
با حرفش پوزخندی زدم و گفتم:
- خیلی وقته با کلمه‌ی امید خداحافظی کردم ساحل؛ پس بی‌خودی تلاش نکن.
با در زدن دوباره‌ی در سریع به سمت آیینه رفتم و اشک‌هام رو با احتیاط پاک کردم که مامان امیرحسین در اتاق رو باز کرد و به سمتم اومد. ب×و×س×ه‌ی روی سرم کاشت و گفت:
- چه خوشگل شدی عروس گلم!
با گفتن عروس گلم از جانب مامان امیرحسین لب‌هام رو محکم روی هم فشار دادم و لبخند ساختگی بهش زدم که نگاهم به ساحل افتاد. ساحل با غمگینی نگاهم کرد و با چشم‌های پر از اشک اتاق رو ترک کرد. با رفتنش آهی کشیدم که مامان امیرحسین گفت:
- اگه حاضر شدی بریم عروس گلم.
با حرفش نیشخندی زدم که مامان امیرحسین نگاهی به گردنبندم کرد و گفت:
- راستی جانان! نمی‌خوای اون گردنبندت رو در بیاری خیلی ساده‌اس دخترم!
با حرف مامان امیرحسین اخمی کردم و دستم رو روی گردنبندم گذاشتم و گفتم:
- نه من عاشق همین سادگیش شدم‌.
مامان امیرحسین با حرفم دهن کجی کرد و بعد با اکراه هر دو از اتاقم بیرون زدیم که صدای کِل، جیغ، دست بلند شد و کل فامیل‌های مزخرف من همانا دورم مثل پروانه جمع شده بودن. می زدن و می‌رقصیدن.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۰۸

---

هه، حال روز من گریه داشت تا شادی. امیرحسین با کت شلوار سفید و پاپیون طلایی به سمتم اومد. دستم رو محکم گرفت و ب×و×س×ه‌ی روش کاشت که من بر خلاف میلم لبخند اجباری بهش زدم و هر دو از خونه بیرون زدیم؛ چون جشن نامزدی توی حیاط خونه‌ی بزرگ ما بود. با قدم‌های سنگین به سمت جایگاه رفتیم و با بی‌حالی روی صندلی نشستم. از صبح که بیدار شدم حالم بد بود. اصلاً نا نداشتم یک دوش ساده بگیرم؛ امّا با داد و بیداد‌های مامانم به اجبار یک دوش سرسری گرفتم؛ ولی این فضا خیلی برای من خفقان‌آور بود. نفس کشیدن در همچین فضایی برای من خیلی سخت بود. این‌که جلوی همه تظاهر به شادی کنم و لبخند بزنم. ای مردم! من توی غمگین‌ترین حالت ممکن شادم. اون هم شادی فیک و تظاهری. نفس عمیقی کشیدم و به جمعیت رو به روم زل زدم بود که داشتن می‌زدن و می‌رقصیدن. ملت فقط به فکر خوش‌حال کردن خودشون بودن. هیچ‌کدوم از این‌ها متوجّه حال بد من نشدن و نخواهند شد. هه، زندگی نیست که کلکسیون بدبختیه!
- چه‌قدر خوشگل شدی عشقم!
با حرف امیرحسین بی‌حرف نگاه سردی بهش کردم و لبخند کم‌رنگی زدم و روم رو ازش برگردوندم. به اندازه‌ی کافی امروز حالم بد بود. نمی‌خواستم با حرف‌های امیرحسین حال بدم رو بدتر کنه. از دور دو سه تا مرد امیرحسین رو صدا زدن که امیرحسین در گوشم گفت:
- عشقم زود میام.
سری تکون دادم و با بی‌حوصلگی اطراف رو نگاه کردم و بی‌اراده توی دنیای خودم غرق شدم که ناگهان سینی نوشیدنی جلوی من گرفته شد.
- بفرمایید.
بدون نگاه کردن به سینی نوشیدنی با غمگینی آروم گفتم:
- میل ندارم.
با گفتن این حرف دوباره نگاهم رو به سکوی رقص انداختم که ناگهان صدای گرم و آشنای رو دم گوشم شنیدم که می‌گفت:
- امشب زیادی زیبا شدی جانانم.
با این حرف نفسم بند اومد. این صدا متعلق به کسی نبود جز سیاوش! با بهت به سمت صدا برگشتم و با دیدن یک مرد قد بلند هیکلی با سبیل کلفت و یک خال وسط لپش متعجِب بهش خیره شدم. خدای من! این دو جفت چشم سیاه متعلق به سیاوش من بودن؟! با بهت دوباره به رو به رو نگاه کردم و زیر لب گفتم:
- نکنه خیالاتی شدم؟!
دوباره به سمتش برگشتم که این‌بار با دقت نگاهش بکنم؛ امّا در کمال ناباوری غیبش زده بود. دیگه مطمئن شده بودم اون فرد کسی جز سیاوش من نبود؛ امّا این‌جا چی‌کار می‌کرد؟! چرا تغییر چهره کرده بود؟ دوباره با چشم همه جا رو جست و جو کردم؛ امّا نبود.