تمام شده رمان جانان من باش|شکوفه فدیعمی

---

نام رمان : جانان من باش
نام نویسنده: شکوفه فدیعمی
ژانر :#اجتماعی#عاشقانه#تراژدی
ناظر: @Laluosh

خلاصه:
یعنی می‌شود تابستان، بشود عروس زمستان؟
یعنی می‌شود جانان قصه‌ی ما بشود عروس کوه سرد غرور؟
یعنی می‌شود دختر قصه‌ی ما وقتی از طوفان‌های بزرگ زندگی‌اش تن نحیفش شروع به لرزش کند، کسی باشد که دست‌های او را بگیرد و با گرمای دستش وجود او را سراسر گرما و آرامش کند؟
امّا چه کسی می‌تواند باور کند که کوه سرد غرور دارای دستان گرمی باشد.
تقدیر چه سرنوشتی را برای دختر قصه‌ی ما رقم خواهد زد و جانان ما جنون وجانان چه کسی خواهد شد؟

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۱۹

---

با حرفش قطره اشکی از چشمم لغزید و با بغض گفتم:
- باور نمی‌کنم که ثمره عشق من و سیاوش الان توی وجود، خونِ منه.
ساحل با حرفم آهی کشید و گفت:
- از دست تو جانان! با این‌ حرف‌ها آخرش خودت رو به کُشتن میدی. تو دیشب به امیرحسین بله دادی حواست هست دختر؛ پس دیگه حق نداری به سیاوش فکر کنی! خواهش می‌کنم سیاوش رو فراموش کن.
با این حرف اشک‌هام پشت سر هم سُر خوردن و با صدای لرزونی گفتم:
- من که دارم سعی خودم رو می‌کنم که فراموشش کنم؛ امّا این قلب زبون نفهم من مگه حرف حالیش میشه! تو بگو چی کار کنم ساحل؟! به هم یاد بده چه‌طور دلتنگش نباشم. چه‌طوری باید ریشه‌ی عشق سیاوش رو از اعماق وجودم بِکَنم. وقتی که ریشه‌ی جدیدی اون هم توی شکم من تازه داره جوونه میزنه. به هم یاد بده لامصب چه‌طور اشک توی کاسه‌ی چشمم رو خشک کنم!
با این حرف دستم رو مشت کردم و محکم به سینم کوبیدم. گفتم:
- به هم یاد بده چه‌طور قلب خودم رو بکُشم. هان؟
ساحل با دیدن حال ‌و روزم با بغض آروم بغلم کرد، گفت:
- نمی‌دونم خواهری؛ ولی این رو خوب می‌دونم که این ثمره باعث نابودیت میشه. اون هم توسط اون مرتیکه‌ی روانی! وای به روزی که بفهمه جانان. وای؛ ولی خواهری نترس یک فکری براش می‌کنیم عزیزم. الان فقط آروم باش خب؟
با حرف‌هاش آروم هق زدم و گفتم:
- می‌دونی ساحل! ‌‏روزهاى خوب و بدى زیادی با سیاوش داشتم كه بيشترشون خوب بودن. نمی‌دونی چه حر‌ف‌های قشنگی و چه کار‌های برای من کرد که دل هر دختری رو می‌برد و حالا من با تموم بدبختیم اون روزهای قشنگ رو مى‌بوسم و بر خلاف میلم می‌ذارم کنار تا خاک بخورن؛ چون از کجا خبر داشته باشم که ته عشق قشنگمون به این بدبختی ختم می‌شد؟
ساحل آروم موهام رو نوازش کرد که من در ادامه گفتم:
- خب من هم انسانم قلب دارم. بی‌اراده عاشقش شدم. دست خودم نبودم! این‌قدر کورکورانه عاشقش شدم که نقاب اصلیش رو نتونستم ببینم. آه ساحل اوّلین تجربه‌ام بود چه می‌دونستم این‌جور می‌شد.
ساحل با حرفم آروم هقی زد و گفت:
- غصّه نخور خواهری. بالاخره باید این خاطرات هر چند خوب و قشنگ رو فراموش کنی. تا بتونی صفحه‌ی جدیدی رو برای خودت باز کنی. اوّلین قدم برای زندگی جدیدت این‌که هر چیزی که به گذشتت مربوط میشه رو باید از بین ببری جانان.
منظور ساحل رو به خوبی دریافت کردم که می‌خواست بچّه رو سقط کنم؛ پس با حرف ساحل لبخند تلخی زدم و گفتم:
- هیچ کاری نمی‌کنم ساحل؛ چون من بچّم رو می‌خوام.
ساحل با حرفم با بهت از بغلم بیرون اومد و گفت:
- با وجود این بچّه، مگه می‌تونی با امیرحسین زندگی کنی؟!
با حرفش پوزخندی زدم، گفتم:
- آره می‌شه. اگه نگران دیوونگی امیرحسین هستی. این رو بهت بگم که اصلاً برای من مهم نیست. فوقش می‌خواد چی‌کارم کنه؟ می‌خواد من رو بکشه! خب بکشه ثوابم می‌بره؛ چون من خیلی وقته از این زندگی بریدم. الان که می‌بینی سر پا هستم و کمی خو‌ش‌حالم به‌خاطر وجود این بچّه‌است؛ چون این بچّه به هم امید به زندگی داد

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۰

---

با حرفم ساحل اخم کرد و می‌خواست حرفی بزنه که یکهو دره اتاقم زده شد. ساحل نگاهی به هم کرد و به سمت در اتاق رفت و در رو آروم باز کرد. من هم اشک‌هام رو فوراً با دست‌ پاک کردم و به سمت در رفتم که با دیدن مامان و یک خانوم غریبه با کلی کتاب عروس در دستش ابرویی بالا انداختم و گفتم:
- بله؟!
خانوم غریبه لبخندی به هم زد و گفت:
- من خانوم یوسفی بهترین طراح لباس‌های عروس در تهران هستم. اومدم که با کمک نظرات من یک لباس عروس رویایی برای شب عروسیتون طراحی کنیم.
با حرفش پوزخندی زدم و گفتم:
- به دستور آقا دوماد. درسته؟
خانوم یوسفی سری تکون داد، با لبخند گفت:
- بله عروس‌خانوم.
با آوردن کلمه‌ی عروس خانوم دهن کجی کردم و با لحن پر از نفرتی گفتم:
- به آقا دومادت بگو عروس‌خانوم لباس عروس نمی‌خواد. طراح لباس کفن می‌خواد. اگه داره لطفاً برام بیارتش. شیرفهم شدی؟!
زن بی‌چاره با گیجی نگاهی به هم کرد که من محکم در رو به صورتش کوبیدم و زیر لب با حرص گفتم:
- عروس خانوم.
ساحل با دیدن رفتارم پفی کشید. گفت:
- زن بی‌چاره چه گناهی داشت آخه؟
با حرف ساحل شونه‌ی بالا انداختم. با بی‌خیالی به سمت تخت رفتم. هندزفری‌هام رو توی گوشیم وصل کردم و توی گوشم گذاشتم. با اعصابی به هم ریخته توی لیست آهنگ رفتم و به دنبالِ پیدا کردن آهنگِ غمگینی شدم که با یافتنش آهنگ غمگین رو پلی کردم. شروع به گوش دادن شدم. شاید این آهنگ بتونه حال بد من رو خوب بکنه. هه، البته اگه بتونه! ساحل با دیدنم سری از ناراحتی تکون داد. کیفش رو آروم برداشت. با دست به هم اشاره کرد و گفت:
- هر کاری می‌خوای بکنی. اوّل من رو در جریان بذار جانان. باشه؟
با حرفش سری تکون دادم و بعد از این حرف از هم خداحافظی کردیم که ساحل با حال گرفته از اتاقم بیرون رفت. من هم چشم‌هام رو بستم. آروم شروع به گوش دادن آهنگ مورد علاقه‌ام شدم؛ چون فقط این آهنگ بود که حال خراب من رو تسکین می‌داد.
*می‌گذره ماه و سال، همش درگیر کار و بار
نمی‌دونم پس کِی وقت زندگی ماست.
غرق میشه دونه‌دونه آرزوهام زیرِ آب
برش دار ببینم چیه پشت این نقاب؟
که تنگ نمیشه اون دلِ تو بس که یک دندست
خیلی وقته این لب‌هام لنگِ یک خنده‌است.
همیشه اونی که بی‌رحمه برنده‌است.
بیا خونه شهر پُر گرگ درنده‌است.
هیشکی نمی‌فهمه من رو مثل یک رازم
این منه بی تو رو ببین شکل جنازه‌ام
تا کِی واسه اومدنت قِصه بسازم!
این همه دست و پا زدم حیفه ببازم.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۱

---

با شنیدن آهنگ با خستگی هندزفری‌هام رو گوشه‌ی عسلی کنار تخت پرت کردم. به سقف اتاقم خیره شدم که بی‌اراده دستم روی شکمم رفت. نمی‌دونم چرا؛ امّا وجود این بچّه به هم امید به زندگی میده و بی‌اراده لبخند رو روی لب‌های پر از غم من میاره. با این‌که من روزهاس با لبخند زدن غریبه بودم؛ امّا می‌دونم که فقط یک نفر می‌تونه پایان داستان زندگیِ غمگینِ من رو قشنگ کنه. اون هم کسی جز سیاوش نبود؛ چون هنوز هم بهترین انتخاب اشتباه من بود. با دست شکمم رو نوازش کردم و آروم گفتم:
- عزیز دلم! الان خوابیدی کوچولو؟
یک‌دفعه به حرف‌های خودم خنده‌ای کردم. با دست محکم توی سرم زدم و گفتم:
- دیونه! اون الان قد لوبیاست. چه خوابیدنی، چه کشکی!
با یادآوری حرف‌های سیاوش توی شب آخرمون ناگهان خنده‌ی کم‌رنگم به بغض ته گلوم تبدیل شد." اگه دختردار شدیم. اسمش رو جولیا می‌ذاریم؛ اگه پسردار شدیم اسمش رو آرتان می‌ذاریم."
با یادآوری حرف‌هاش با غم چشم‌هام رو آروم بستم و آهی کشیدم. سرم رو با بی‌قراری تکون دادم؛ چون نمی‌خواستم با یادآوری گذشته‌ام دوباره غمگین بشم. نمی‌خواستم با فکر کردن به گذشته‌ی تلخم دوباره دل به اشک ریختن بدم. با این فکر سری از تأسف برای خودم تکون دادم. می‌خواستم از جام بلند بشم که یک‌دفعه یادم افتاد. برای چک کردن و سالم بودن بچّه حتماً باید یک سونوگرافی بدم. تا از سالم بودن بچّه مطمئن بشم. پس زودی به سمت گوشیم رفتم و پیش یک دکتر خوب نوبت گرفتم که خدا رو شکر برای ساعت بعدی نوبت داشتن. من هم بی‌معطلی فوراً نوبت گرفتم. از جام آروم بلند شدم و به ساعت دیواری اتاقم نگاه کردم که ساعت پنج و نیم بود. خوبه! ساعت بعدی نوبت من بود؛ پس وقتی برای حاضر شدنم بود. زودی لباس‌هام رو با یک شلوار مام‌استایل و مانتوی مشکی حالت کُتی عوض کردم. یک شال و کفش مشکی پوشیدم و از توی آیینه به خودم نگاهی کردم و پوزخندی به خودم زدم؛ چون سر تاپای لباس‌هام همه‌اش مشکی بود. انگارنه‌انگار پس فردا عروسیمه! البته چه عروسی؟ بیشتر شبیه عزاداری برای من بود تا عروسی. به خودم لبخند تلخی زدم و کیفم رو برداشتم. از خونه بیرون زدم و دستم رو برای اوّلین تاکسی بلند کردم. ماشین زیر پام بود؛ امّا حسش نبود که رانندگی کنم. همون بهتره با تاکسی برم.
***
- خب عزیزم بهت تبریک میگم. بچّه‌تون کاملاً سالمه.
با حرف خانوم دکتر قطره اشکی از چشمم لغزید. با لبخند گفتم:
- واقعاً؟!

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۲

---

خانوم دکتر با حرفم با خوش‌حالی سری تکون داد. با لبخند گفت:
- بله عزیزم. بچّه‌اتون کاملاً سالم هستش؛ ولی باید از این به بعد بیشتر مواظب خودتون بشید که چیز سنگینی بلند نکنید؛ چون ماه‌های اوّل بارداری خیلی حساس هستش.
از تخت پایین اومدم و ژل شکمم رو با دست‌مال پاک کردم و زیر لب گفتم:
- ممنون خانوم دکتر چشم حتماً.
خانوم دکتر با حرفم لبخندی به هم زد. آروم به سمت میزش رفت و گفت:
- خانوم توکلی. می‌تونید به همسرتون خبر بدید تا وارد اتاق بشن.
از حرف خانوم دکتر لبخند تلخی زدم. آروم سرم رو پایین انداختم. هه، چه همسری؟ چه خبری؟ مردی که با تموم بی‌رحمی من رو قال گذاشت و رفت. مردی که ارزش عشق من رو ندونست. هه، رسماً برای کسی دریا بودم که لیاقتش در حد مرداب بود.
- خانوم توکلی؟
با صدای خانوم دکتر سرم رو بلند کردم، گفتم:
- جانم؟!
خانوم دکتر لبخندی به هم زد و از زیر عینک نگاهی به هم انداخت و گفت:
- گفتم که می‌تونید به پدر بچّه خبر بدید که وارد اتاق بشن.
لب‌هام رو تر کردم و با تته‌پته آروم گفتم:
- شوهرم... چیزه کار داشت نتونست بیاد. من تنهای اومدم.
خانوم دکتر با این حرف نگاه غمگینی به هم انداخت. نمی‌دونم چی توی صورتم دید که لبخندش به غم تبدیل شد. خانوم دکتر با حرفم باشه‌ای گفت و شروع به نوشتن نسخه‌ شد که من هم با برداشتن نسخه و تشکر کردن از خانوم دکتر فوراً از مطب بیرون اومدم. نگاهی به اطراف کردم و نفس پر از دردم رو بیرون فرستادم. حالم زیاد خوب نبود. بهتره برم توی پارک کمی قدم بزنم. شاید حالم کمی جا بیاد. آروم‌آروم شروع به قدم برداشتن کردم و به سمت پارک رفتم. با قلبی گرفته روی صندلی نشستم و شروع به تماشای بچّه کوچولوها شدم که چه‌قدر با ذوق و شوق داشتند بازی می‌کردند. از هیاهوی جهان غافل بودن. با دیدنشون چشم‌هام پر از اشک شد و لبخندی زدم که یک‌دفعه یک دختر کوچولوی با مزه‌ی مادرش رو صدا زد. مادرش هم با لبخند به سمتش رفت و شروع به هل دادنِ تاب‌تابش شد که دختر کوچولو با خوش‌حالی می‌خندید. برای پدرش که مقابلش ایستاده بود بای‌بای می‌کرد. لب‌های لرزونم رو تَر کردم. آروم زیر لب گفتم:
- یعنی بچّه‌ی من شبیه کی در میاد؟!

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۳

---

چشم‌هام رو آروم بستم و وارد رؤیاهای قشنگم شدم. قلبم می‌گفت اگه بچّه‌ام پسر باشه، چشم و ابروش حتماً به سیاوش میره. همین‌قدر جذاب؛ امّا اگه دختر باشه خوشگلیش حتماً به من می‌رفت. با این فکر بغضی توی گلوم نشست و آروم لب‌هام رو روی‌ هم فشار دادم که مبادا بشکنم؛ چون به طرز غمگینی سراسر دنیای آرزوهام مه قرار گرفته بود و با این هوای مه آلود خیلی سخت می‌شد‌ به آرزوهای قشنگ رسید.
- خانوم توکلی؟!
با شنیدن اسمم زودی با دست چشم‌هام رو مالوندم. تا اشک چشم‌هام رو پاک کنم. بعد به سمت صدا برگشتم که با دیدن امیر محمدی وکیل سیاوش اخمی کردم و روم رو ازش برگردوندم. با لحن جدی گفتم:
- شما این‌جا چی کار می‌کنید؟!
آقای محمدی بی‌اجازه کنارم نشست و آروم گفت:
- امیدوارم بابت کار بدی که در حقتون کردم من رو بخشیده باشید.
با حرفش پوزخندی زدم و به بچّه‌هایی که در حال بازی کردن بودن خیره شدم، گفتم:
- بعضی‌هاتون رو باید دور ریخت. تا بفهمین با گفتن ببخشید هیچ چیزی حل نمیشه آقای محمدی.
آقای محمدی با حرفم دست‌هاش رو به هم مالوند. با شرمندگی سرش رو پایین انداخت و گفت:
- می‌دونم که در حقتون بدی بزرگی کردم؛ امّا می‌خوام راجب سیاوش باهاتون حرف‌های مهمی بزنم. تا دلیل این ناحقی که در حقتون کرده رو بدونید.
با این حرف با عصبانیت به سمتش برگشتم و گفتم:
- نمی‌خوام چیزی بدونم آقای محمدی! خواهش می‌کنم از این‌جا برید.
آقای محمدی با حالت التماس‌وار نگاهی به هم کرد و گفت:
- خواهش می‌کنم جانان خانوم! فقط برای آخرین‌بار حرف‌های من رو بشنوید؛ چون این حق شما که از واقعیت‌ها با خبر بشید.
نمی‌دونم چرا؛ امّا کنجکاو شدم که حرف‌هاش رو بشنوم. می‌خوام دلیل این نامردی که سیاوش در حقم کرده بود رو بدونم؛ امّا چی رو می‌خوام بدونم؟! این‌که به‌خاطر پول من رو رها کرد؟ دیگه به جز پول چه واقعیتی می‌تونه پنهون شده باشه که من ازش بی‌خبر هستم؟! با کنجکاوی نگاهی بهش کردم، گفتم:
- هر حرفی داری رو زودتر بزن؛ چون زیاد وقت ندارم.
آقای محمدی با حرفم نفس عمیقی کشید. زیر لب به طوری که من نشنوم آروم خدا رو شکری گفت و دل به حرف زدن داد گفت:
- شکارچی که برای شکار قلب آهو به جنگل رفته بود؛ امّا امان از بازی تقدیر که همه‌ چی رو بر عکس کرد و قلب شکارچی توسط آهو شکار شد؛ امّا شکارچی ما حتّی روحش هم خبر نداشت که دل و دینش رو به این آهو باخته بود.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۴

---

با این حرف ابرویی بالا انداختم که آقای محمدی در ادامه گفت:
- جانان‌ خانوم! سیاوش همون شکارچی بودش که قلب خودش شکار شده بود؛ امّا غرورش بهش اجازه نمی‌داد به خودش ثابت کنه که قلب، روحش شکار یک آهوی خرامان شده بود؛ چون خودش قصد داشت اون آهو رو شکار کنه؛ امّا الان که می‌بینی همه چی برعکس شده.
با حرفش با غم به بچّه‌ها نگاه کردم؛ امّا فکر و ذهنم همه‌اش پیش حرف‌های آقای محمدی بود. که آقای محمدی در ادامه گفت:
- کیومرث کامروا یعنی پدر سیاوش همیشه عاشق پسر بزرگش سروش بود؛ چون سروش ثمره‌ی عشق اولش بود و خیلی براش عزیز بود. همسر اوّل آقای کیومرث که بعد از به دنیا اومدن سروش به طرز وحشتناکی توی زایمان از دنیا رفت و آقای کیومرث بعد از فوت عشق اولش حسابی افسرده شد. به اجبار و اصرار مادرش با خانومی به نام دلربا ازدواج کرد. دلربا خانوم بعد از یک‌سال سیاوش رو به دنیا آورد؛ امّا خودت بهتر می‌دونی بچّه‌ی که دیوونه‌وار عاشق مادرش باشی. بچّه‌اش هم همین‌قدر برات عزیز میشه.
با این حرف با ناراحتی به سمت آقای محمدی برگشتم که محمدی لبخند غمگینی به هم زد و گفت:
- سیاوش از همون بچّگی نه طعم پدری رو چشید نه مادری؛ چون دلربا خانوم وقتی رفتارهای سرد آقا کیومرث رو می‌دید. نسبت به همه چیز سرد شد. از این زندگی بدون عشق روحیه‌اش زده شد و نسبت به همه چیز بی‌خیال شد؛ امّا می‌دونی چی؟! قربانی اصلی این ازدواج بی‌عشق فقط سیاوش شده بود. سیاوشی که نه عشق آقا کیومرث رو دید. نه عشق دلربا خانوم؛ چون دلربا با بی‌خیالی شروع به مسافرت رفتن و عشق، حال کردن با دوست‌هاش شد. سیاوش از سن پنج سالگی به دست خدمتکار‌های عمارت بزرگ شد؛ امّا سروش لحظه به لحظه کنار آقا کیومرث بود و آقا کیومرث هیچ‌وقت کاری نمی‌کرد که سروش احساس تنهایی کنه؛ امّا سیاوش بی‌چاره از همون بچّگی به سروش حسادت می‌کرد و غصّه می‌خورد. همیشه سعی در تلاش این بود که خودش رو به پدرش نشون بده؛ امّا کیومرث نمی‌دید. کور بود در برابر تلاش‌های سیاوش و کر بود برای شنیدن عطش محبت پدری. تا این‌که این دو برادر بزرگ شدن. سروش با عشق ازدواج کرد و تشکیل خانواده داد؛ امّا سیاوش دل به تنهایی داده بود و وقتش رو با دختر‌های تحفه پر می‌کرد. تا این‌که یک روز شرکت به‌خاطر کلاه برداری‌های سروش به فنا رفت و شرکت در حال ورشکستگی بزرگی بودن که سروش زن و بچّه‌اش رو برد و از ایران فرار کرد.
با تک‌تک حرف‌های آقای محمدی اشک ریختم؛ چون دلم به حال سیاوش و این همه زجر کشیدنش سوخت. برای این‌همه درد و تنهایی، برای این‌همه تفرقه گذاری بین دو فرزند سوخت.
- سیاوش فرصت رو طلایی دونست و می‌خواست با نجات دادن شرکت پدرش خودش رو به باباش ثابت کنه که سروش لایق این همه محبت نبود؛ چون توی سختی ولش کرد و پا به فرار گذاشت. بعد از این اتفاقات تلخ یک روز به طور معجزه‌ای با تو آشنا شد و تو وارد زندگیش شدی. با اومدنت به زندگی سیاوش همه چی عوض شد. سیاوشی که نمی‌خندید با فکر کردن به تو لبخند میزد. سیاوشی که نسبت به همه‌ی اطرافیانش بی‌ذوق بود، با دیدن تو کل وجودش سرشار از ذوق می‌شد؛ امّا سیاوش اشتباه بزرگی در حقت کرد؛ چون با امیرح... .

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۵

---

دستم رو به معنی بسه بالا بردم و گفتم:
- با امیرحسین دست به یکی کرد و هر دو گند زدن به زندگی من درسته؟
امیر با ناراحتی آهی کشید و گفت:
- نمی‌دونی که بعد به پایان رسیدن این بازی سیاوش دچار چه عشق بزرگی به تو شد. آرامشی که در کنار خانواده‌اش پیدا نکرد رو در آغوش تو پیدا کرد. لبخند‌های که مادرش بهش نزد رو تو بهش زدی. نگرانی‌های که پدرش براش نکرد رو تو کردی جانان خانوم.
آقای محمدی با این حرف آهی کشید. گوشیش رو در آورد و یک ببخشیدی گفت. شروع به تایپ کردن شد که من نفهمیدم به کی پیام داد؛ امّا بعد از اتمام تایپ کردن گوشیش رو قایم کرد و با لحن غمگینی در ادامه گفت:
- امّا وقتی‌ تو وارد زندگی سیاوش شدی. سیاوش به‌طورکلی عوض شد. سیاوشی که هیچ‌وقت نمی‌خندید در کنار تو خندید اون هم از ته دل.
با چشم‌های به اشک نشسته نگاهش کردم که آقای محمدی گفت:
- سیاوش عاشق شد جانان خانوم. اون هم عاشق شما! سیاوش با این‌که دیر فهمید؛ امّا بالاخره فهمید. محبت اجباری پدرش که از سوی پدرش تا حالا ندیده بود رو نمی‌تونه با باج دادن ببینه و به دست بیاره. اون فهمید که فقط عشق می‌تونه نجاتش بده جانان‌ خانوم‌! اون به‌خاطر شما قید پول و پدرش رو زد. فقط این‌که به شما برسه‌ و صفحه‌ی جدیدی رو باهاتون باز کنه‌.
با دست موهام رو کنار زدم و با صدای لرزونی گفتم:
- من چه‌طور می‌تونم حرف‌هات رو باور کنم؟! من به‌خاطر باور کردن حر‌ف‌های سیاوش به این حال روز افتادم.
آقای محمدی با حرفم آروم گفت:
- جانان خانوم! شما هم مثل خواهرم و سیاوش مثل برادرم هستید. من این حرف‌ها رو زدم که عشق قشنگتون رو نجات بدم.
با حرفش دستم رو روی صورتم گذاشتم. شروع به گریه کردن شدم. خدایا! من چی‌کار کنم؟ سیاوشی که من بدترین آدم دنیا فرض کرده بودمش. این‌قدر تنها بود! با این فکر تلخ دل به گریه کردن داده بودم که آقای محمدی در ادامه گفت:
- سیاوش بعد از شما خیلی عذاب کشید. به ردپاهای رفتنتون روزها خیره‌ شد. به سایه‌‌اتون که روی زمین افتاده بود با غم خیره شد؛ حتّی به خاطرات پشت سرتون و به همه‌ی روزهای قشنگتون خیره شد.
با حرفش با خشم آمیخته با گریه وِلوم صدام رو بالا بردم، گفتم:
- فقط اون عذاب کشید؟ فقط اون ناراحت شد؟! من یک ماه نتونستم بخوابم؛ چون که هرشب به خواب من می‌یومد. من به‌خاطر این‌که به خوابم نیاد کل شب رو نمی‌خوابیدم لعنتی!

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۶

---

آقای محمدی خواست حرفی بزنه که بهش اجازه ندادم حرفش رو بزنه و من در ادامه با غم‌ گفتم:
- می‌دونی شنیدن صدای زن توی آخرین تماسم به سیاوش چه‌قدر برای من دردناک بود؟ می‌دونی هزاران بار امتحان کردم که بهش زنگ بزنم. بهش بگم که چه‌قدر خیلی جاها برای من کم گذاشتی. بهش بگم شب‌هایی که فکر کردی حالم خوب بود. منِ لعنتی با گریه و فکر کردن به تو شبم رو صبح کردم. با نامردی که در حقم کرد. حسرت یک عالمه دوست داشتن و گفتن فقط یک دلم برات تنگ شده رو گذاشت رو دلم. چه‌قدر همه جا به فکرش بودم؛ امّا اون به فکر همه بود جز من. حرف‌های تلخ اون شب سیاوش به هم ثابت کرد که چه‌قدر بی‌لیاقته؛ امّا من با دونستن همه‌ی این‌ها باز هم با همه با تموم وجودم تا آخرش برای داستان عشقمون جنگیدم تا عشقمون رو نجات بدم؛ امّا اون عینِ خیالش هم نبود.
با این حرف اشک چشم‌هام رو با حرص پاک کردم و در ادامه گفتم:
- می‌دونی فکر کردن به این‌که از طرف عشقت حس عروسک خیمه شب بازی رو داشته باشی یعنی چی؟! من هر شب با این فکر‌ها شبم رو صبح کردم. این‌قدر با این فکرهای تکراری روز‌هام رو گذروندم. که از دست خودم حسابی خسته شدم.
آقای محمدی با غم نگاهم کرد. نفس عمیقی کشید و گفت:
- می‌دونم. جفتتون عذاب کشیدید؛ امّا... .
با غم وسط حرفش پریدم و با ناراحتی گفتم:
- امّای وجود نداره آقای محمدی؛ چون آبی که ریخته شده رو نمیشه جمع کرد. سیاوش با این کارش ابروی من رو جلوی پدر و مادرم برد. اعتمادشون از من سلب شد. برای گفتن این حرف‌ها خیلی دیر کردید آقای محمدی؛ چون من نامزد کردم‌. می‌خوام با کسی که خانوادم انتخابش کردن ازدواج کنم.
امیر از جاش بلند شد و با کلافگی دستی لای موهاش کرد و با لحن غمگینی گفت:
- ازدواج کردن با کسی که عاشقش نیستید، خودش یک گناه کبیر‌ه‌است.
با حرفش پوزخندی زدم و گفتم:
- دل شکوندن یک دختر بی‌گناه هم یک گناه کبیره‌است آقای محمدی. منی که داری می‌بینی از روی اجبار دارم تن به این ذلت می‌دم. اون هم به خاطر کارهای سیاوش که در حقم کرده بود. شاید در ظاهر راضی باشم؛ امّا در باطن یک وطنیست داره توی وجودم گریه می‌کنه.
آقای محمدی با حرفم سری تکون داد و گفت:
- به هر حال من همه چیز رو براتون تعریف کردم. این به شما بر می‌گرده که می‌خواید چه کار کنید؛ امّا جوابتون هر چه که باشه اوّل حرف‌های سیاوش رو بشنوید. بعد جواب نهایتون رو به اون بگید.
با چشم‌های اشکی نگاهش کردم و بغضم رو به زور قورت دادم و گفتم:
- هیچ حرفی باهاش ندارم؛ چون تصمیمم عوض نمیشه.
آقای محمدی نگاهی به هم کرد که با کار بعدیش تیر خلاص رو به قلبم زد. آقای محمدی گوشیش رو از کتش در آورد و به سمتم گرفت و گفت:
- بخونید.
با تعجّب نگاهش کردم که دیدم چت سیاوش با خود آقای محمدی بود.
- داداش بعد از نیم ساعت دیگه بیا پارک کنار بیمارستان... .

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۷

---

سیاوش هم در جواب نوشته بود.
- باشه امّا برای چی؟ چیزی شده؟!
در این‌جا آقای محمدی جوابی به سیاوش نداده بود که سوالی نگاهی بهش کردم. آقای محمدی لبی تر کرد و گفت:
- اون نمی‌دونه که من همه‌چی رو بهتون گفتم؛ امّا می‌خوام که جوابتون هرچی هم که باشه به سیاوش بگی؛ چون مطمئن باش سیاوش دلی دوست داره جانان خانوم.
با حرفش آهی کشیدم. گفتم:
- شهر عشقی که با ذوق چشم به راهش بودم رو با دست‌های خودش ‏نابودش کرد. ‏ديگه اومدن و نیومدنش ‏هيچ فرقى به حال زندگیِ من نمی‌کنه.
بعد از این حرف آقای محمدی لبخند تلخی به هم زد و بعد از خداحافظی با من کردن. آروم‌آروم عقب گرد کرد و رفت. من هم با غم بهش نگاه کردم و اشک‌هام رو با پشت دست پاک کردم. می‌خواستم حرف‌های آقای محمدی رو هضم کنم؛ چون واقعاً حرف‌هاش برای من خیلی سنگین بودن. اصلاً من باید چه جوابی به سیاوش بدم؟! سیاوش که عشقمون رو قربانی گذشته کرد. دیگه چه حرفی بین من و اون مونده؟! آهی کشیدم با استرس همه جا رو نگاه کردم؛ امّا خبری از سیاوش نبود. به گمونم هنوز نرسیده بود؛ پس قبل از این‌که برسه بهتره من از این‌جا برم؛ چون برای دونستن واقعیت‌ها حسابی دیر شده بود. این‌قدر دیر که دیگه نمی‌تونم دوباره به سیاوش اعتماد کنم. از اعتماد کردن دوباره می‌ترسم؛ چون مادربزرگم همیشه به هم می‌گفت. چیزهای که قلبت تو رو می‌شکنند، همون چیزهای هستند که چشم‌هات رو باز می‌کنند. با این فکر فوراً کیفم رو بلند کردم و به سمت جاده رفتم که ناگهان از پشت کشیده شدم. محکم سیلی توی صورتم نشست که بدون حفظ تعادلم روی زمین پخش شدم. شوری مزه‌ی خون توی دهنم پخش شد.

 

[شکوفه فدیعمی]

پارت_۲۲۸

---

سرم رو بلند کردم تا ببینم کی همچین غلطی رو با من کرده که با دیدن امیرحسین که مثل گاو وحشی نگاهم می‌‌کنه رنگ از رخم پرید؛ چون گیر یک روانی‌ زنجیره‌ایی افتادم که هیچی حالیش نمی‌شد. با ترس به اطرافم نگاه کردم که دیدم مردم با نگاه ترحم داشتند نگاهمون می‌کردن. کم‌کم مردم داشتن دورمون جمع می‌شدن که امیرحسین با لحن خشمگینی به سمتشون داد زد:
- چیه جمع شدید؟! نمایش تموم شد.
بعد از این حرف امیرحسین با خشم بازوم رو محکم گرفت که آخی بلند گفتم؛ امّا امیرحسین بدون اهمیّت دادن به درد‌هام من رو کشون‌کشون به سمت ماشین برد که یک پیرمرد با صورت نگرونی سمتمون اومد، گفت:
- چی کار می‌کنی پسرم. دختر مردم رو کُشتی!
امیرحسین با بی‌ادبی و نگاه پر از خشم به پیرمرده توپید:
- تو یکی خفه‌شو بینم.
با این حرف همه شروع به حرف زدن در گوشی کردن شدن که پیرمرد نگاه غمگینی به هم انداخت و رفت. تف به شخصیت آشغالت بکنم امیرحسین که احترام بزرگتر اصلاً حالیت نمیشه. امیرحسین بی‌اهمیّت به این بی‌آبروریزی در ماشین رو محکم باز کرد و من رو داخل ماشین هول داد. من هم در حالی‌که از لبم خون می‌اومد. از ترس زودی سوار شدم که امیرحسین در رو محکم باز کرد و سوار شد. بعد با همون اخم سوار ماشین شد. با آخرین سرعت شروع به رانندگی کرد که من ترس از این‌که ما رو به کشتن نده جیغ زدم:
- یواش امیرحسین! دیوونه شدی؟!
امیرحسین با چشم‌های به خون نشسته با خشم داد زد:
- آره دیوونم کردی.
با حرفش یاد سیلی که به هم جلوی مردم زده بود افتادم و با داد گفتم:
- تو به چه حقی من رو بین این همه مردم سیلی می‌زنی. هان؟! فکر کردی؛ چون نامزدتت شدم هر غلطی می‌تونی با من انجام بدی؟!
امیرحسین با خشم غیرنرمال با دست محکم به فرمون ضربه و با خشم گفت:
- اوّل زرت رو بزن بینم ع×و×ض×ی. اون مرتیکه ع×و×ض×ی با تو چه کار داشت. هان؟!
با تعجّب به امیرحسین نگاه کردم. کی رو می‌گفت؟! نکنه منظورش آقای محمد... .
با چشم‌های از حدقه در اومده نگاهش کردم و با لحن پر تعجّبی گفتم:
- تو مگه برای من به پا گذاشتی؟ بعدش هم مگه من کار خلافی کردم؟! فقط وکیل امیر محمدی... .
امیرحسین نگاه خشنی به هم انداخت. مثل دیوونه‌ها با دست به پیشونیش کوبید، وسط حرف من پرید و گفت:
- دختره آشغال! جلوی من اسم اون مرتیکه رو نیار، نیار جانان!