شعر رباعیات مهستی گنجوی

S O-O M · 2021-03-29

گل ساخت ز شکل غنچه پیکانی چند

تا حمله برد به حسن بر تو دلبند

خورشید رخت چو تیغ بنمود از دور

پیکان سپری کرد سپر هم افکند

S O-O M · 2021-03-29

شهری زن و مرد در رخت می‌نگرند
وز سوز غم عشق تو جان در خطرند

هر جامه که سالی پدرت بفروشد
از تو عاشقان به روزی بدرند

S O-O M · 2021-03-29

شاهان چو به روز بزم ساغر گیرند

بر باد سماع و چنگ چاکر گیرند

دست چو منی که پای بند طرب است

در چرم نگیرند که در زر گیرند

S O-O M · 2021-03-29

بس جور کز آن غمزهٔ زیبات کشند

بس درد کز آن قامت رعنات کشند

بر نطع وفا بیار شطرنج مراد

آخر روزی به خانهٔ مات کشند

S O-O M · 2021-03-29

شب را چه خبر که عاشقان می چه کشند
وز جام بلا چگونه می زهر چشند

ار راز نهان کنند غمشان بکشد
ور فاش کنند مردمانش بکشند

S O-O M · 2021-03-29

با هر که دلم ز عشق تو راز کند
اول سخن از هجر تو آغاز کند

از ناز دو چشم خود چنان باز کنی
کاندم زده لب به خنده‌ای باز کند

S O-O M · 2021-03-29

کس چون تو به عقل زندگانی نکند
در شیوهٔ عشق مهربانی نکند

ای یار سبک روح ز وصلت امشب
شادم اگر این صبح گرانی نکند

S O-O M · 2021-03-29

تا سنبل تو غالیه‌سائی نکند
باد سحری نافه‌گشایی نکند

گر زاهد صد ساله ببیند دستت
بر گردن من که پارسایی نکند

S O-O M · 2021-03-29

آن کاتش مهر در دل ما افکند

در آب نظر بر رخ زیبا افکند

بند سر زلف خویش آشفته بدید

پنداشت که کار ماست در پا افکند

S O-O M · 2021-03-29

منگر به زمین که خاک و آبت بیند

منگر به فلک که آفتابت بیند

جانم بشود ز غیرت ای جان و جهان

گر زانکه شبی کسی به خوابت بیند