شعر رباعیات مهستی گنجوی

[S O-O M]

چون زور کمان در بر و دوش تو رسد
تیرش به لب چشمهٔ نوش تو رسد

گوئی زهش از حدیث من تافته‌اند
زیرا که به صد حیله به گوش تو رسد

 

[S O-O M]

شاها ز منت مدح و ثنا بس باشد

وز پیرزنی تو را دعا بس باشد

گر گاو نیم شاخ نه در خورد منست

ور گاو شدم شاخ دو تا بس باشد

 

[S O-O M]

سرمایهٔ روزگارم از دست بشد
یعنی سر زلف یارم از دست بشد

بر دست حنا نهادم از بهر نگار
در خواب شدم نگارم از دست بشد

 

[S O-O M]

گفتم نظری که عمر من فاسد شد

گفتا ز حسد جهان پر از حاسد شد

گفتم بوسی به جان دهی گفت برو

بازار لب من اینچنین کاسد شد

 

[S O-O M]

این اشک عقیق رنگ من چون بچکد
آب از دل سنگ و چشم گردون بچکد

چشمم چو ز تو برید ازو خون بچکید
شک نیست که از بریدگی خون بچکید

 

[S O-O M]

سودازدهٔ جمال تو باز آمد
تشنه شدهٔ وصال تو باز آمد

نو کن قفس و دانهٔ لطفی تو بپاش
کان مرغ شکسته بال تو باز آمد

 

[S O-O M]

ایام بر آن است که تا بتواند

یک روز مرا به کام دل ننشاند

عهدی دارد فلک که تا گرد جهان

خود می‌گردد مرا همی گرداند

 

[S O-O M]

تا از تف آب چرخ افراشته‌اند
غم در دل من چو آتش انباشته‌اند

سرگشته چو باد می‌دوم در عالم
تا خاک من از چه جای برداشته‌اند

 

[S O-O M]

آن‌ها که هوای عشق موزون زده‌اند
هر نیم شبی سجاده در خون زده‌اند

نشنیدستی که عاشقان خیمهٔ عشق
از گردش هفت چرخ بیرون زده‌اند

 

[S O-O M]

پیوسته خرابات ز رندان خوش باد
در دامن زهد و زاهدی آتش باد

آن در صد پاره و آن صوف کبود
افتاده به زیر پای دُردی‌کش باد