شعر رباعیات سیف فرغانی

[S O-O M]

عشقت جگرم خورد و بدل روی آورد
رنگ از رخ من برد زتو بوی آورد

پای از در تو باز نگیرم که مرا
سودای توسر گشته درین کوی آورد

 

[S O-O M]

عشقت که بدل گرفته ام چون جانش
در دست و بصبر می کنم درمانش

وز غایت عزت که خیالت دارد
در خانه چشم کرده ام پنهانش

 

[S O-O M]

خط تو که ننوشت کسی زآن سان خوش
چون شمع وصال در شب هجران خوش

آورد ببنده شاهدی خوش گرچه
شاهد که خط آرد نبود چندان خوش

 

[S O-O M]

ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک
بد گفته همه عمر و شنیده زتو نیک

حد بدی و غایت نیکی اینست
کز من بتوبد بمن رسیده زتونیک

 

[S O-O M]

ای کرده غم عشق تو غمخواری دل
درد تو شده شفای بیماری دل

رویت که بخواب درندیست کسش
دیده نشود مگر بیداری دل

 

[S O-O M]

برکرده خویشتن چو بگمارم چشم
بر هم زدن از ترس نمی یارم چشم

ای دیده شوخ بین که من چندین سال
بد کردم و نیکی از تو میدارم چشم!

 

[S O-O M]

دل را چو بعشق توسپردم چکنم
دل دادم و اندوه توبردم چکنم

من زنده بعشق توام ای دوست و لیک
از آرزوی روی تو مردم چکنم

 

[S O-O M]

ای سلسله عشق تو اندر پایم
بندیست ز گیسوی تو برهر پایم

این شعرا اگر بدستت افتد روزی
گردن مکش وبنه سری بر پایم

 

[S O-O M]

گر زان توام هردو جهانم بستان
باکی نبود سود و زیانم بستان

باز آی بپرسش و ببین چشم ترم
لب برلب خشکم نه و جانم بستان

 

[S O-O M]

ای جوهر دینت بزرو سیم گرو
بانقد نبهر نزد صراف مرو

روسکه بدل کن که در آن دارالضرب
این ناسره دینار تو نرزد بدو جو