شعر رباعیات مهستی گنجوی

S O-O M · 2021-03-29

هر جوی که از چهره به ناخن کندم

از دیده کنون آب درو می‌بندم

بی‌آبی روی بود ار یک چندم

آب از مژه بر روی آن می‌بندم

S O-O M · 2021-03-29

من عهد تو سخت سست می‌دانستم

بشکستن آن درست می‌دانستم

این دشمنی ای دوست که با من ز جفا

آخر کردی نخست می‌دانستم

S O-O M · 2021-03-29

لعل تو مزیدن آرزو می‌کُنَدَم

می با تو کشیدن آرزو می‌کندم

در م×س×ت×ی و مخموری و در هشیاری

چنگ تو شنیدن آرزو می‌کندم

S O-O M · 2021-03-29

رفت آن که سری پر از خمارش دارم
چون جان دارم گهی که خوارش دارم

بر آمدنش چنان امیدم یارست
گوئی که هنوز در کنارش دارم

S O-O M · 2021-03-29

هر ناله که بر سر شتر می‌کردم
در پای شتر نثار دُر می‌کردم

هر چاه که کاروان تهی کرد ز آب
من باز به آب دیده پر می‌کردم

S O-O M · 2021-03-29

ای فاختهٔ مهر چون به تو درنگرم
زیبائی طاوس به بازی شمرم

با خندهٔ کبک چون در آئی ز درم
دل همچو کبوتری بپرّد ز برم

S O-O M · 2021-03-29

دل کو که به نامه شرح غم آغازم
یا جان ز درد با سخن پردازم

از بی‌دلی و بی‌خبری کاغذ و کلک
می‌گیرم و می‌گریم و می‌اندازم

S O-O M · 2021-03-29

قصاب منی و در غمت می‌جوشم
تا کارد به استخوان رسد می‌کوشم

رسمی‌ست تو را که چون کشی بفروشی
از بهر خدا اگر کشی مفروشم

S O-O M · 2021-03-29

در کوی خرابات یکی درویشم
ز آن خم زکات بیاور پیشم

صوفی بچه‌ام ولی نه کافرکیشم
مولای کسی نیم غلام خویشم

S O-O M · 2021-03-29

چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم
افتاده به دام و کس نداند حالم

دردی به دلم سخت پدیدار آمد
امروز من خسته از آن می‌نالم