متروکه دلنوشته کودکان کار | مبینا عباسی

نام نویسنده: مبینا عباسی
نام دلنوشته: کودکان کار!
ژانر: اجتماعی، تراژدی
مقدمه: کاش در پشت تمام لبخند هایت می توانستم یک رگه ای از شادی را پیدا کنم!
عزیزم! چه بگویم که در این روزگار جایگاه تو شده سخت ترین جای در این دنیا... حق تو نیست مهربانم...حق تو نیست

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک​

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!​

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.​

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!​

[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته] ​

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]​

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست رصد​

پس از اتمام رصد برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]​

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]​

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!​

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

چراغ قرمز بود! خیلی خسته بودم... دیر شده بود! کودکی را دیدم روی سبزه های بلوار از سرما به خود پیچیده بود... خواستم از ماشین پیاده شوم! چراغ سبز شد راننده حرکت کرد و تمام من در آن بلوار ماند... بلواری که نامش را فرشته ای محکوم شده گذاشتم.

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

هوا واقعا سرد بود! منم برای یک مسئله کوچیک خیلی غمگین بودم و گوشه ی یک خیابان ایستاده بودم و به صفحه گوشیم خیره شده بودم! ناگهان پسرکی با جعبه های دستمال کاغذی کنارم ایستاد و لبخندی به من می زند که غربت تمام مرا فرا می گیرد! تمام مرا... هیچی نداشتم به او بدهم جز یک لبخند گرم و دلنشین تا به او یادآور شوم صبحی روشن در راه است!!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

بازهم کودکی 6 ساله در کنار یک خیابون اشک را هدیه به چشمانم داد، نه توانی داشتم که این کودکان را سیر کنم و سامان دهم و نه قدرتی که دستوری برای این فرشتگان محکوم شده صادر کنم. کاش عصای جادویی داشتم که فقط با سه ضربه لبخندی حقیقی را بر روی صورت این فرشتگان حک کنم... کاش جایی وجود داشت که این دردها فقط مال قصه ها بود!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

ساکت تر از آنی بود که گریه کند!
خسته تر از آنی بود که لبخند زند!
آشفته نبود، سرحال هم نبود!
پس چه بود؟ آرزو به دل بود شاید..
یا شاید خسته از این چراغ های قرمز..
خسته از این چهارراه های تنهایی...
شاید آنقدر بزرگ شده بود تو اوج کودکی
که یادش رفت چگونه کودکی کند!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

بادبادک نداشت!
شیشه پاک داشت!
کفش نداشت..
یک جفت دمپایی داشت!
مدرسه نرفت!
تا خود صبح گوشه ی چراغ راهنما ایستاد!
هیچی نداشت، جز کودکی هایش!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

دیدم تورا، ای فرشته ی بی بال و پرم! دیدم تورا خسته از هر فرشته ای بودی عزیزم... با چه حسرتی به کودکانی که در آغوش مادر ها و پدرهایشان لبخند زده بودند نگاه میکردی! نفس هایم به شماره افتاد وقتی دیدم که با لحن بدی به تو گفتند: از جلوی چشم ما دور شو!
فرشته ی زندانی من! میدانم سخته این روزهایی که بدتر از هر روز دیگری است .... میدانم در دل تو چه آشوبی به پاشده... ولی بازهم چشمانت را به فروغ زیبایی ها بسپار..

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

لقمه ای کوچک تو را شاد میکند... ای جان دل من! برای آن شادی های کوچک و آرزوهای کوچک تو من بمیرم عزیزم! برای آن همه حسرت دلت من بمیرم! نترس عزیزم... از چیزی نترس! روزی میرسد که ظالمان را به زندان ها روانه کنند... نترس عزیزم امید داشته باش پرنده ی کوچکم

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

میدانم که دلت میخواهد دست بندازی دور گردن پدرت تا تورا به شهربازی ببرد..ولی کو آن پدر؟
میدانم دلت آغوش مادری را میخواهد کت عاشقانه تورا نوازش کند! میدانم چه میشود در دل تو وقتی آدم ها بی تفاوت از کنار تو عبور میکنند فرشته ی زیبای من...چه میکنند بر حال کودکانه تو عزیز بی پناهم..؟

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

چقدر خسته و تنها ماندی کبوتر زخمی من...
اصلا کودکی نکردی تو ای تنهای من...
چرا گذر نکردی از این بحران ها... حواسم نبود! تو طفلی بیش نیستی!! دیروز تورا خواب آلود دیدم گوشه ی یک خیابان... چاره ای جز تحمل نمانده برای ما