متروکه دلنوشته کودکان کار | مبینا عباسی

نام نویسنده: مبینا عباسی
نام دلنوشته: کودکان کار!
ژانر: اجتماعی، تراژدی
مقدمه: کاش در پشت تمام لبخند هایت می توانستم یک رگه ای از شادی را پیدا کنم!
عزیزم! چه بگویم که در این روزگار جایگاه تو شده سخت ترین جای در این دنیا... حق تو نیست مهربانم...حق تو نیست

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

آنقدر باران می بارید... که هجوم مردم داشت مرا خسته و درمانده می کرد! عصبی شدم و ایستادم یک گوشه! بازهم فرشته ای بی بال... بس نیست انگار این تلنگر هایی که مرا عذاب میدهد، انگار کافی نیست.... بازهم هیچ چیز جز لبخند گرم نداشتم! خودم آنقدر دستانم خالی بود که درد این کودک را به جان خریدم.... تا کی باید بماند این دردپایدار؟

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

داشت دعوا می کرد! جرات نداشتم جلو بروم! انگار هیچ بویی از کودکی نبرده بود... چشمانش پر از حسرت بود و وجودش خشمی عظیم بود که کودکی را از یاد او برده بود... خسته بود! شاید ترسیده بود، نمیدانم! فقط خوب می دانم خیلی ترسیده بود... دل بی قراری داشت! این را فقط من می دانم! کتک کاری به پا شد... دعوا شدت گرفت! مردم نگاه می کردند و من اشک می ریختم! گناه فرشته ها چه بود که حتی خداهم رحم نمی کند به این فرشته های زمینی!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

دستان پر مهر و خنده ی شیطونت را به من حواله که می کنی، نمی دانی چه می کنی با قلب خسته ی من! کاش هر چه ظالمان خوردند و توبارها اشک ریختی را من به تو بازگردانم! کاش فرشته ی نجاتت بودم! عذاب تو بشه عذاب من ای کاش... خسته از این شهر و آدماش! که هرکجا می روم بال و پر تورا می چینند!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

اگر جهنم همین جاست! همین جایی که تو دائم شکستی و غمت هزار بار دل مرا به لرزه انداخت! پس کجاست اون عدالت؟ پس کجاست اون صداقت؟ کو آن همه شعار؟ کودکان دارند چه گناه؟ صداقت راببین در چشمان معصوم و بی ریای او! چگونه دلت می آید بی تفاوت رد شوی؟ یا برای گدایی کردن از این فرشته ها سوءاستفاده کنید؟ چگونه راضی می شوید یک کودک را تنها تو این سرما ببینید؟

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

انگار تنها گناه تو، کودک بودنت است عزیزم!
انگار باید حق تو دائم خورده شود!
جان دل من تو بگو چرا سرت زیر بار ظلم می رود؟
حق داری... با دستان کوچک و بی پناهت با هم بزرگت چگونه در برابر دیو ها می خواهیی ایستادگی کنی؟