در دست اقدام دلنوشته ناقص بود| سارا

نام اثر: ناقص بود...
به قلم: Sara. Jt
ژانر: تراژدی، اجتماعی
خلاصه:
مادر را مهربانی تعریف کردم اما تعریفی ناقص بود.
مادر را ایثار تعریف کردم اما ناقص بود. مادر را صبور نام نهادم اما ناقص بود.
مادر را زیبایی معنی کردم باز هم ناقص بود. مادر را محبت تعریف نمودم ناقص بود.
مادر را بخشنده معنی کردم اما ناقص بود و مادر را عشق تعریف کردم اما باز …

 

[Romanik Bot]

سلام خدمت شما دلنویس عزیز

متشکریم از شما بابت انتخاب انجمن رمانیک برای نگارش آثار ارزشمندتان

خواهشمندیم قبل از شروع دلنوشته‌ی خود، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین ایجاد دلنوشته

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
درخواست جلد برای دلنوشته

آموزش درخواست جلد رو در لینک زیر مشاهده کنید:

آموزش درخواست جلد برای دلنوشته​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست نقد و بررسی دلنوشته

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
تاپیک اعلام پایان تایپ

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد برای دلنوشته ​

بعد از اتمام رصد، مدیران هر تالار تاپیک‌های مربوطه رو ایجاد و نظر شما رو در پایان میپرسند و نیازی به ایجاد تاپیک‌های مختلف تا بر روی سایت رفتن اثر نمی‌باشد.

در صورت علاقمندی به صوتی شدن اثر خودتان، در لینک زیر درخواست صوتی شدن دهید.
درخواست صوتی شدن دلنوشته

آموزش و قوانین درخواست صوتی شدن رو در لینک زیر مشاهده کنید:
آموزش و قوانین صوتی شدن

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست انتقال یا خروج از متروکه

|متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[Ocean]

مادر یعنی به تعداد همه روزهای گذشته تو، صبوری!
مادر یعنی به تعداد همه روزهای آینده تو، دلواپسی!
مادر یعنی به تعداد آرامش همه خواب‌های کودکانه تو، بیداری!
مادر یعنی بوسیدن دست‌هایی که عمری به پای بالیدن تو چروک شد!
مادر یعنی بهانه در آغوش کشیدن زنی که نوازش‌گر همه سال‌های دل‌تنگی تو بود!
مادر یعنی باز هم بهانه مادر گرفتن…

 

[Ocean]

از تمام دلتنگی‌ها، از اشک‌ها و شکایت‌ها که بگذریم، باید اعتراف کنم مادرم که می‌خندد خوشبختم...
خنده‌هایش دنیایی دارد، آغوشش سیاره‌ای دیگر است. زمین که می‌خوری فرشته‌ای به نام مادر کمکت می‌کند.
مهم نیست در چه سنی باشم،
هر زمان که چیز جدید یاد می‌گیرم دلم می‌خواهد فریاد بزنم:
- مامان بیا نگاه کن...! ببین چی کار کردم!

 

[Ocean]

گفتم درد دارم! گفت:
- به جانم.
گفتم گرسنه‌ام! گفت:
- بخور از سهمِ نانم.
گفتم کجا بخوابم؟ گفت:
- روی چشمانم.
اما یک‌بار نگفتم:
-مادر من خوبم، شادم!
همیشه از درد گفتم و از رنج! نالیدم از روزگار نامرد!
فریاد کشیدم... اما باز هم عاشقانه مرا دوست می‌دارد.
گفتم من تنهام! گفت:
- کنارت می‌مانم... تنهایت نمی‌گذارم.

 

[Ocean]

دوستی به من گفته بود که درد آدم را بزرگ می‌‌کند و روح را صیقل می‌دهد و تجربه را زیاد می‌کند. هیچ جا ننوشته‌اند که درد با یک زن، با یک مادر چه می‌کند. مادران درد کشیده یا زود می‌میرند، یا برای همیشه می‌‌روند، یا می‌‌مانند با چشمانی که رنگِ بی‌‌تفاوتی‌ گرفته است و دستانی که زیر ناخن‌هایش جز خستگی‌ چیزی نمی‌روید، و گیسوانی که رقص بر شانه‌های زنانه را به خاطر نمی‌‌آورند. مادرانی بی‌ هیچ آرزویی، با ‌دنیایی کوچک. دنیایی بسیار بسیار کوچک. هیچ‌کس از مادرانی که به بهشت نمی‌‌روند چیزی ننوشته است.

 

[Ocean]

هم‌سنگ تمام نبودن‌هایت به این شب‌های اندوه‌بار اشک بدهکارم و به اندازه همه آرامشت به چشمان بی‌قرارم خواب؛ برای ترسیم دغدغه‌هایم کنج آغوش امنت را کم آورده‌ام و برای تسکین دردهایم تمام نوازش دست‌هایت را. صادقانه بگویم، من کم آورده‌ام...
من همه بودن‌ها را در نبودن‌هایت کم آورده‌ام. تا هستی قدر تو را خواهم دانست. لب تر کن، من دنیا را به پایت می‌ریزم!

 

[Ocean]

می‌دانم هر چروک و خطی که به صورتت افتاده حکایت غریبی دارد و اگر پای قصه چین و چروک‌های چهره ات بنشینم حاصلش چندین کتاب از سختی‌ها و رنج‌هایی خواهد بود که به عشق همسر و فرزندانت کشیده‌ای … من گاهی چقدر ناسپاس بوده‌ام و قلب تو در مقابل ناسپاسی من چقدر با گذشت و بزرگ!
هربار من را می‌بخشی. بزرگ‌ترین گناهانم را هم باز تو می‌بخشی. دلت آن‌قدر بزرگ است که از توصیفش عاجزم!

 

[Ocean]

گاهی حواست را بیش‌تر جمع کن!
گاهی کم‌تر داشته‌هایت را فریاد بزن!
داشته‌های باارزشی مثل “وجود مادر” !
شاید کسی حوالی حرف‌های تو، بندِ دلش پاره شود با تصور، تصویر سیاه و سفید مادرش روی دیوار اتاق!
حواست باشد این روزها!
تا هست قدرش را بدان. کم‌تر سرش فریاد بزن. چشمانت را باز می‌کنی و می‌بندی اما روزی چشمانت را که باز می‌کنی دیگر نیست. حاضری تمام داشته‌هایت را بدهی برای یک ثانیه بیشتر در کنارش بودن... حواست باشد!

 

[Ocean]

یادت هست مادر؟ اسم قاشق را گذاشتی قطار، هواپیما، کشتی تا یک لقمه بیش‌تر بخورم!
یادت هست؟ شدی خلبان، ملوان، لوکوموتیوران؛ می‌گفتی بخور تا بزرگ بشوی.
و من عادت کردم که هر چیزی را بدون این‌که دوست داشته باشم قورت بدهم حتی بغض‌های نترکیده‌ام را. تمام داشته‌هایم را مدیون تو هستم. قوی بودن را از تو یاد گرفتم.