انتشاریافته داستان گارد لنف و نایره | آبی«زینب.م»

به نام آفریننده‌ی زلالی آب و گرمای آتش


نام اثر: داستان گارد لنف و نایره
نویسنده: آبی«زینب.م»
ژانر: فانتزی، معمایی، رئال جادویی
خلاصه:
تمرکز کرد به برترین خاطرات تمام عمرش نگاهی انداخت. قدرت و نیروی‌های مختلف را در ذره‌ ذره خونش حس می‌کرد! حال، آماده بود تا با هر کسی مبارزه کند! حتی گر دشمن یکی از عزیزانش باشد!
سخن نویسنده: همه‌ی شخصیت‌های اصلی داستان واقعی هستند.

گارد لنف و نایره: نگهبانان آب و آتش​

 

[Aby]

اگر هر چه زودتر دایانا به خانه نمی‌رفت، مادربزرگ و عمویش گمان می‌کردند که اتفاقی افتاده است.
- بل... بله درسته. اسم م... من آذرخشِ، م... مأموریت دارم ک...که شما رو بر... برگردونم به... به سرزمینتون! ب... بدون کمک شما و آذ... آذربانو ش... شکست دا... دادن اون‌ها غیر مم... ممکنه!
گیج به موجود آذرخش نام نگاه می‌کرد. در ذهنش در حال حلاجی بود که کجا و در چه زمانی این نام را شنیده؟!
با صدا زدن آفرین، به خود آمد و به آذرخش زل زد. نمی‌دانست چه بگوید. هم گیج شده بود هم این اتفاقات اخیر برایش غیر قابل هضم بود.
سرش را به طرفین تکان داد و گفت:
- اصلاً متوجه منظورت نمیشم.کجا بیام؟ الان اصلاً نمیشه بعداً باهات حرف می‌زنم، باشه؟ فعلاً.
بعد اتمام حرفش، دستانش را در هوا تکان داد و با سرعت به سمت خانه دوید. به قدری عجله کرد که نزدیک بود سر دو پله بالکن، به شدت زمین بخورد و آسیب ببیند.
آذرخش یکی از گردنبندهای اسکلتی‌ مانندش را چرخاند و غیب شد.
***
تند تند پیازهای خرد شده را با چشمان اشکیش درون ماهیتابه ریخت. به دلیل تأخیر زیادش، باید شام امشب را او می‌پخت.
همه‌ی کارها را با سرعت انجام می‌داد و زیر لب آفرین را دشنام می‌داد. همیشه همین بود! آفرین برعکس دایانا، از آشپزی متنفر بود و این کار را به عهده دایانا می‌گذاشت.
از زمانی که به روستایشان آمدند، کارها را تقسیم کردند. کل تمیز کاری خانه با آفرین بود و آشپزی با دایانا، در آخر هم هر دو با هم ظرف‌ها را می‌شستند. به قدری از غذا پختن تنفر داشت که حاضر بود به تنهایی کل خانه‌ی به آن بزرگی را مرتب و تمیز کند.
دایانا بعد کلی کلنجار رفتن با خود، ماکارانی را بار گذاشت و خسته، کنار پدربزرگش که در حال تماشای سریال مورد علاقه‌اش بود، دراز کشید.
بابا حاجی پدربزرگ دایانا و آفرین، به محض دیدن خستگی دایانا با آن لهجه‌ی محلی زیبایش شروع کرد به قربان صدقه‌اش رفتن‌.
- دخترام قُربون دخترام، عزیزا قُربون دخترام، به به! این‌ دَفه کم نمک نَبا بَرَتون یَه چیا خوب می‌گیرِم.
با این حرف بابا حاجی، دایانا خستگیش را فراموش کرد و با لبخند پهنش به پدربزرگش زل زد.
- مثلاً چی می‌گیری برامون بابا حاجی؟
بابا حاجی دستش را درون جیب پیراهنش کرد و چند تراول ده‌ تومانی درآورد؛ اما هر کاری کرد دایانا پول‌ها را قبول نکرد و قول دادند که اگر غذا طعمش خوب بود، پول‌ها را بگیرد و برای خود و آفرین هر چیزی را که دوست دارد بخرد.
بابا حاجی علاقه خاصی به این دو نوه‌اش داشت. به قول خودش معرفتشان از پدرانشان و بقیه بسیار بیش‌تر بود، چون کارهایشان را درون شهر رها کردند و برای کمک به او و مادربزرگشان به این روستا آمدند.
مادر جان مادربزرگ دایانا و آفرین، نمازش را تمام کرد و بعد جمع کردن سجاده و چادرش به آشپزخانه رفت.
با لهجه‌ی روستایی‌اش گفت:
- امشو هم دس‌پخت دایاناعَه؟ به به! بل بینم ای دفیه هِم کم نمک نبا!
دایانا با اخم و لحن ساختگیش که چاشنی بامزگی را هم به آن اضافه کرد، گفت:
- عه! مادر! اصلاً به خاطر خودته‌، نمک ضرر داره برات فشار هم که داری دیگه فبها.
با خنده، بحثشان داغ شد. آفرین هم از فرصت استفاده کرد و در بحثشان شرکت کرد.

 

[Aby]

دایانا و آفرین در این‌ زمان گمان می‌کردند که خوشبخت‌ترین افراد جهان‌اند. دایانا به کل آذرخش را فراموش کرد و سعی در ساختن برترین لحظه‌ها بود. سوال است! آیا همه‌ چیز همین‌گونه گل و بلبل‌وار، باقی خواهد ماند؟!
***
دستانش را زیر چانه‌اش گذاشت و به آتش خیره شد. برسام با آن شعله‌های بدنش کنارش نشست.
آذرخش با گرما میانه خوبی نداشت، برای همین گفت:
- خو... خودت که می‌دونی... ای... این بد... بدنم با گر...گرمای زی.... زی... زیاد... لعنت!
برسام لبخندی زد و از جایش بلند شد. بعد از آن‌که رو به‌ روی آذرخش نشست، گفت:
- هیی! بیخیالش تو از هرچی نصفش رو هم بگی من کلی می‌فهمم، راحت باش.
سرش را تکان داد و باز به سوژه همیشگی‌اش فکر کرد.
- بانو رو دیدی؟
- آره د... دیدمش ب... بچه بود! چ... چرا باید ب... بر... بره توی کا... کالبد یه دو... دختر پانزده ‌سا.... پانزده‌ساله؟! ت... تازه هفتصد‌ سالش‌ش... شده بود! بچه بود... .
برسام تک‌ خنده‌ای کرد. بعضی مواقع درک کردن آذرخش برایش سخت بود.
- اگه الان می‌گفتی سن اصلیش چقدره یا خفت می‌کرد یا خودش سکته می‌کرد، چون توی آذراب هفتصد سال خیلی کمه، ولی برای زمینی‌ها خیلی‌ خیلی زیاده!
مقابل خنده‌های برسام فقط لبخند بسیار کم جانی زد. همیشه همین بود، او اصلاً نمی‌خندید!
برسام از جایش برخواست. نگاه سوالی آذرخش را که دید گفت:
- میرم به آذربانو بگم که قراره ببرمش!
- ی... یادت با... باشه تو رو ی... یاد... به یاد نداره پ... پس ک...کاری ن... نک.... نکن که... .
تا خواست جمله‌اش را به اتمام برساند دید که برسام نیست. دستش را زیر چانه‌اش گذاشت و باز به آتش خیره شد. به این عجالت برسام عادت داشت.
شانه‌اش را بالا انداخت. بالاخره روزی چوب این عجول بودنش را می‌خورد.
***
زیر لب موسیقی مورد علاقه‌اش را زمزمه می‌کرد. لگن پر از پوست‌ خیار و ته‌ هندوانه را در آخور گاوها ریخت. چون ظرف‌ها را گردن دایانا انداخت، مجبور به این کار شد.
بعد انجام کارش به محض این‌که سرش را برگرداند، وحشت کرد! مردی با جثه‌‌ی بسیار بزرگ رو به‌ رویش بود که بیش‌تر از هرچیزی نقاب و حرارت بدنش او را وحشت‌زده‌تر می‌کرد.
تا دهن باز کرد که جیغ بزند، دستانی بزرگ با هفت‌ انگشت دهان او را اسیر خود کردند. هر چه حرکت و تکنیک‌های حرفه‌ای که از مربیش یاد گرفته بود پیاده کرد؛ اما فایده‌ای نداشت!

 

[Aby]

با تمام توان تقلا می‌کرد. بعد کلی کلنجار رفتن، آن‌ موجود دستش را برداشت.
- جان مادرت داد نزن! منم دیگه!
آفرین وحشت‌زده به صحنه رو به‌ رویش نگاه می‌کرد. آیا خواب بود؟ ابداً این اتماس‌‌ها و جان کندن‌ها خواب نبود. نزدیک بود از شدت ترس اشکش در بیاید.
- عه! من رو یادتون رفته؟ منم دیگه! صد بار من رو توی این کالبد دیدین ‌ها!
این مرد چه می‌گفت؟! هر لحظه شدت اضطراب و ترس آفرین بیش‌تر و بیش‌تر میشد.
چند قدم به جلو برداشت. برسام با گمان این‌که او را شناخته، از زیر نقابش لبخند پهنی زد و چند قدم نزدیک‌تر شد. آفرین از غفلت برسام سوء استفاده کرد و با سرعت از کنارش گذشت و خود را به خانه رساند.
برسام هول کرده سریع خود را پشت دیوار پنهان کرد. در فکر بود تا پرواز کند؛ اما اگر بال‌هایش را به رخ می‌کشید، زبانه‌های آتش را مردم می‌توانستند ببینند.
با تمام توانش با کم‌ترین صدا طی‌ الارض کرد و خود را به آذرخش رساند.
- دختره روانی! چرا خل شده؟
آذرخش خنثی به برسام نگاه کرد. برخی مواقع شخصیت او را نمی‌توانست درک کند.
- و... وسط حر... حرفم رفتی. ن... نذا... نذاشتی بگم که م... ما رو کل...کلاً از... از یاد بردن!
- عه! جان ما؟
بعد اتمام جمله‌اش، بلند زیر خنده زد. بدون توجه به موقعیت مکانی‌شان بلند-بلند می‌خندید. بعد از آن‌که چهره جدی آذرخش را دید، باقی خنده‌اش را خورد و روی زمین دراز کشید.
- آذرخش از کجا فهمیدی این‌جا هستن؟
آذرخش از فکر و خیال‌ درآمد و به چشمان قرمز رنگ برسام خیره شد. تمام تمرکزش را به‌کار گرفت و سعی در کنترل لکنتش کرد.
- خ... خب آنیابانو و... وقتی عصبانی میشه، هن... هنوز نمی‌تونه ک... کنترلش کنه! ناخودآگاه نیروش آ... آزاد میشه و تخریب کننده‌ست! سر بازی با... با اون پسرها، هفته پ... پیش یکی‌شون عصبانیش کرد. رد... ردشون رو زدم و این‌جا رو پ... پیدا کردم.
برسام نه تنها شگفت‌زده شده بود، بلکه از شدت تعجب پلک هم نمیزد.
- چطور دویست ‌سال یادت مونده که عصبانیتش تخریب کننده‌ست؟ بابا ایول داری!
تنها در جواب برسام یک‌ لبخند بی‌روح زد.
- من خ... خاطرات هزار سال پی... پیش هم یادمه!
***

 

[Aby]

دایانا همانند خروس سرکنده در اتاق رژه می‌رفت و به اتفاقات امروز فکر می‌کرد. هیچ‌ چیز عادی نبود! آفرین هم از وقتی با دایانا به حیاط رفت و چیزی نیافت، با کسی درست حرف نمیزد.
با اعصابی متشنج، سمت آفرین که نشسته بود و به دیوار زل زده بود گام برداشت. به محض رسیدن به او کنارش روی فرش گل‌گلی اتاق نشست.
هر وقت که به روستا می‌آمدند، این اتاق بسیار ساده را برای خود می‌دانستند. دو فرش دوازده‌ متری در اتاق بود و ته اتاق دو کمد چوبی و مدرن قرار داشت. سمت دیگر اتاق یک‌ کمد شیشه‌ای که درونش زیورآلات قدیمی و جالب آفرین و دایانا بود، در گوشه اتاق جای داشت.
آفرین با دیدن دایانا که به او زل زده، متعجب شد. با نگاه سوالی‌اش به او فهماند که توضیح دهد چرا به او زل زده.
- می‌دونم دیشب یک‌ چیزی دیدی. بگو چی بوده.
لحن دایانا کاملاً امری بود! آفرین نگاهش را از دایانا گرفت و به زمین زل زد.
- یادته صبح بهت گفتم یه ‌حرارت دیدم؟ دیشب کل جسمش رو دیدم. به معنای واقعی کلمه من الان گرخیدم! راضی شدی؟
دایانا بسیار تعجب کرده بود. هیچ‌گاه آفرین به ترسیدنش اعتراف نمی‌کرد. سرش را به سمت آفرین نزدیک کرد و گفت:
- راستش دیشب یادته دیر اومدم؟ من هم یه چیزی دیدم!
آفرین با تعجب سرش را برگرداند و به دایانا نگاه کرد. با دیدن نزدیکی زیاد دایانا، چشم‌هایش را از هم بازتر کرد و با شانه‌اش به شانه دایانا کوبید.
دایانا خندید و کمی از آفرین فاصله گرفت. آفرین از نزدیکی زیاد همیشه متنفر بود و دایانا هم همیشه از این کار برای اذیت کردن او استفاده می‌کرد.
- خب! چی دیدی مگه؟
دایانا چشم از آفرین گرفت و به زمین زل زد. یادآوری چیزی که تا به حال در تصور یک توهم بوده، اصلاً برایش جالب نبود.
- نمی‌دونم چطور توصیفش کنم که نگی خل شدی یا دارم سر کارت می‌ذارم.
- از اون‌جا که دیروز تا حد مرگ اتفاق‌های برگ‌ریزون افتاده و من هم یه چیزایی دیدم، پس باور می‌کنم. بعدش هم تو خل بودی.
دایانا سرش را بالا آورد و به چشم‌های آفرین زل زد. از این‌که از حال و هوایی که داشت خارج شده بود، خوشحال شد.
- نمی‌دونم چی بود. فکر می‌کردم باز تو همه و باید مثل شخصیت‌های فیلم ترسناک‌ها ترسو نباشم و فرار نکنم، باهاش حرف زدم. بدنش انگار یه چیزی تو مایه‌های ریشه درخت لزجی بود و چشم‌هاش دو تا دایره بزرگ سفید بودن! اول خیلی گرخیدم یادمه لکنت هم داشت و همش خیلی با ادب حرف میزد. بهم می‌گفت "بانو" تازه گفت "طلسم شده که این‌جوری لکنت داره و این جسم واقعیش نیست" یادمه دو تا شاخ بزرگ هم داشت که یه جورایی شبیه گوش بودن و دهنش که بهم وصل بود. تازه... .
آفرین با خنده در میان حرفش پرید و گفت:
- زپلشک گفت "بانو" به تو؟! اون هم چه کسی تو؟ بَه‌ بَه اصلاً مشتاق دیدار گشتم.

 

[Aby]

دایانا با اخم لب‌هایش را غنچه کرد و به خنده‌های آفرین زل زد. دست راستش را بالا آورد و تا خواست فرود آورد، آفرین با خنده مانعش شد. به خوبی می‌دانست که دایانا دستانش بسیار سنگین است و هر ضربه آن درد فراوانی برایش دارد.
- می‌ذاری ادامه‌اش رو بگم یا نه؟ عجب ها!
- باشه! باشه! قول میدم نخندم.
- خب... داشتم می‌گفتم. گفت " جن و روح نیست از اهالی یه جایی به اسم ستاک لنف" اسمش هم گفت "آذرخشه" و من رو می‌خواد ببره سرزمینم که با یه آذر بانو نامی اون‌ها رو شکست بدم. نمی‌دونمم اون‌ها کی هستن. گفت "من بانوی ارشد لنف و یکی از شاهزاده‌های آذرابم، اون هم دستیار و محافظ منه"
آفرین از شدت بهت پلک نمیزد و زیر لب کلمه "آذراب" و "آذرخش" را زمزمه می‌کرد. با نگاه سوالی دایانا به حرف آمد.
- اون نامه رو که توی اون خونه پیدا کردیم یادته؟ اون توش نوشته بود آذراب، کسی هم که نامه رو نوشته بود اسمش آذرخش بود. وای! بیش‌ترش یادم نیست مطمئنم از آذراب گفته بود.
دایانا بهت زده و دپرس به دیوار تکیه داد و دست و پایش را به یک سمت بدنش انداخت.
- ای خدا! چرا همه چیز الان واقعی شده؟ اصلاً چیز خوردم که زندگی هیجانی خواستم، تو چرا نمی‌بخشی؟
- واه! خدا کدوم ساز برات بزنه تا برقصی؟ کی تا چند شب پیش چرت و پرت برای من بلغور می‌کرد؟ جای این کارها برو و به فکر ناهار باش.
آفرین بعد اتمام حرفش از اتاق خارج شد. دایانا هم خود را جمع کرد و دنبال آفرین راه افتاد. به سمت آشپزخانه گام برداشت. با لبخند کجی آفرین را صدا زد.
آفرین از اتاق کناری جوابش را داد. کمی خود را خم کرد و از در به دایانا نگریست. با دیدن لبخند کج او ابروهایش بالا پرید.
- باز چی تو سرته؟
دایانا خنده‌ای کرد و گفت:
- بریم از مادر پول بگیریم، من پیتزا مخلوط برای ناهار درست کنم؟ فکر کنم این یارو که فامیل مامانته و سر خونه مغازه داره داشته باشه، یک ذره هم فکرام رو جمع کنم ببینم چه غلطی کنیم.
متفکر به هم زل زدند. آفرین سری تکان داد و گفت:
- پس تا من خونه رو تمیز کنم خودم بهت پول میدم تو بخر، نمی‌خواد از مادر بگیری‌‌.
سری تکان داد و وارد اتاقشان شد. به نظر خودش لباسش موردی نداشت. پیراهن آستین کوتاه گشاد و شلوار ست لباسش تنش بود که هر دو مشکی بودند. تنها گپ سبز تیره‌اش را پوشید و شال مشکیش را هم سر کرد.
سمت بالکن رفت و آفرین را دید که منتظر او ایستاده. سمتش رفت و بعد از آن‌که پول را گرفت، به سمت درب خروجی گام برداشت. به وسط‌های حیاط که رسید، آذرخش را دید.
نفس عمیقی کشید و وانمود کرد که چیزی ندیده. از رو به‌ رو شدن مجدد با او هراس داشت. از چیزهایی که در ذهنش پیش بینی کرده بود می‌ترسید.

 

[Aby]

آذرخش حس دایانا را درک کرد و چند قدم عقب رفت. محیط حیاط طوری بود که آذرخش به راحتی در زیر سایه‌های بلند و خنک درختان باغ پناه بگیرد و از گرمای این ظهر تابستان دوری کند.
دایانا دستش را همانند سایه‌بان روی سرش گذاشت و با حرکات لبانش گفت:
- وقتی برگشتم حرف می‌زنیم.
آذرخش هم سرش را تکان داد و غیب شد.
نفس عمیقی کشید و از حیاط خارج شد. خوشبختانه فروشگاه دِه در نزدیکی خانه بود. به محض این‌که به دم فروشگاه رسید، ایستاد. موهایش را درست کرد و خانمانه وارد شد.
صاحب فروشگاه آقا رحیم از نزدیکان مادر آفرین بود. به محض دیدن دایانا، او را شناخت و شروع به احوال‌پرسی کرد. دایانا هم با احترام جواب او را می‌داد. بعد احوال پرسی، چیزهایی که می‌خواست را دانه‌ دانه گفت و آقا رحیم برای او می‌آورد و وزن می‌کرد. او هم تا وزن‌گیری تمام شود چیزهای دیگر را از گوشه و کنار فروشگاه برمی‌داشت. بعد از پرداخت صورت‌ حساب با دستانی پر از آن‌ محل خارج شد.
به محض این‌که به در حیاط رسید، مازیار را دید که داشت به سمت او می‌آمد. ایستاد و سوالی به او نگریست. مازیار با هیکل گنده‌ و درشتش از دور هم قابل تشخیص بود، حال هم که آن تیشرت زرد و شلوار کردی قهوه‌ایی که بر تن داشت، بیشتر از هر زمان جلب توجه می‌کرد.
- باز که لباس دلقکیات رو پوشیدی!
با حرف دایانا خنده کوتاهی کرد و به دستانش اشاره کرد.
- چه خبرها؟ مگه می‌خوای ناهار چی درست کنی؟
- بهت نمیگم، تو اون‌ دفعه جوجه زعفرونی درست کردی اصلاً یه ندا دادی من بیام؟ این به اون در!
مازیار باز خندید، قصد داشت وسایل را از دایانا بگیرد؛ اما او هر بار مانع میشد. بی‌توجه به مازیار در را محکم با پایش باز کرد و داخل شد.
- به هیچ عنوان تا وقتی که نگی غلط کردم، یه‌ تیکه از چیزی که می‌خوام بپزم رو هم بهت نمیدم.
مازیار با بدخلقی ادای دایانا را که بدون توجه به او راه خانه را پیش گرفته بود، درآورد و به راهی که داشت می‌رفت ادامه داد.
درحالی که به خانه نزدیک میشد اطراف را دید زد؛ اما اثری از آذرخش نیافت. شانه‌ای بالا انداخت و بیخیال راه خود را در پیش گرفت. در این اندیشه بود حالا تنها کاری که از دستش برمی‌آید، عادت کردن به شرایط حال و وفق دادن با جَو است.
با خستگی کتانی‌هایش را از پایش خارج کرد و وارد خانه شد. آفرین در حال جارو برقی کشیدن بود و با دیدن دایانا، جارو برقی را خاموش کرد و به سمتش رفت. با دیدن آن همه خوراکی، یک‌ تای از ابروهایش بالا پرید.
- می‌خوام برای امروز شکم باباجی و مادر رو بترکونم! خواهش می‌کنم تو هم سرم نق نزن.
آفرین با حرف دایانا خنده‌ای کرد و موافقتش را اعلام کرد. دایانا هم بعد از این‌که وسایل را در آشپزخانه گذاشت، به اتاق رفت و لباس و شالش را درآورد. بعد درست کردن موهای موج‌ دارش به سمت آشپزخانه گام برداشت.
پاکت‌های کاغذیی که درونش قارچ‌ها و فلفل‌ دلمه‌ای‌ها بود را خارج کرد. آقا رحیم هنوز در بعضی مواقع به یاد قدیمش میوه‌ها را درون پاکت برای مشتری‌ها می‌گذاشت.

 

[Aby]

بعد از شستن تک‌-تک آن‌ها از یخچال گوجه‌های باغچه کوچک مادربزرگش را خارج کرد و توی سینک ظرف‌شویی گذاشت. بعد از آن‌که اطراف را مرتب کرد، تخته و چاقوی تیزی آورد و مشغول خرد کردن قارچ‌ها شد.
***
عصبی در اتاق باشکوهش رژه می‌رفت. تنها و تنها دغدغه‌اش نزدیک‌تر شدن پلشتان² بود. نمی‌دانست بدون وجود آنیا چه کند. تنها عزیزترین و رازدارش را خود با دستان خود به دنیای دیگری تبعید کرده بود. آن هم در کالبد یک‌ بچه، آن‌ هم با یک‌ دلیل بسیار مضحک!
نفس عمیقی کشید و سعی در جمع‌آوری افکارش کرد. به سمت حقیقت‌نما³ گام برداشت و سعی در حفظ ابهت همیشگی‌اش کرد. دستانش را درون ظرف بلوری گذاشت و به آرامی فرمانده اورانوس را فرا خواند.
بعد از آن‌که ارتباط متصل شد، به تصویر خسته رفیقش لبخندی زد. اورانوس هم همانند آذرخش از تعداد محدود باقی مانده‌های ستاک‌لنف بود.
- به‌گوشم امپراطور.
با صدای اورانوس دستش را از حقیقت‌نما خارج کرد و پر ابهت پشتش بهم قلاب کرد.
- چه خبر از آذرخش؟ آنیا دخترم رو پیدا کرد؟
- بله قربان، ایشون رو توی کالبد یک‌ دختر پانزده‌ ساله در یکی از روستاهای ایران توی سیاره زمین پیدا کرده. دیشب بهم گزارش داد.
طوفان لبخندی زد و قدردان به اورانوس نگاه کرد. بالاخره بعد سالیان‌ سال، تک‌ دخترش را به لطف بهترین دوستش یافت. حال تنها مشتاق دیدار بود.
- خبر خیلی خوبیه! تونستید پلشتان رو مهار کنید؟
- بدون بانو آنیا و بانوی نایره به‌ طور کامل خیر؛ اما سعیمون رو می‌کنیم.
***
روز سختی داشت. عصر مخفیانه همراه آفرین به سمت وسایلی که مخفی کرده بودند رفت. از بدشانسیشان همان‌ موقع مازیار و کسری سر رسیدند و آن‌ها را هنگام برداشتن اجسام دیدند. کنجکاوی بیش‌ از اندازه این دو پسر، طاقت دایانا را تمام کرد و ضربه‌های مهار نشدنی بر سر و صورت آن‌ دو فرود آورد. به‌ طوری که صورت هر دو خونی شد.

---

². در این داستان پلشتان، موجوداتی هستند با بدن‌هایی استخوانی و بدون دست که هر چه سر راهشان باشد را می‌بلعند. آن‌ها دارای چهار چشم هستند، دو تا جلو و دو تا طرفین. فرمانده آن‌ها تشارها هستند که درباره‌شان توضیح داده خواهد شد.
³. نوعی چشمه جوشان که تنها و تنها در قصر سرزمین لنف وجود دارد. برای برقراری ارتباط میان افراد مهم و دیگر اعضا استفاده می‌شود. نوعی دستگاه درون این‌ چشمه و ظرف است که در داستان توضیح داده خواهد شد.

 

[Aby]

بابا حاجی از او قول گرفت تا دیگر همچین کاری انجام ندهد، مگرنه به پدرش اطلاع می‌دهد. دایانا هم با شرمندگی قبول کرد؛ اما نه معذرت خواست و نه وانمود به پشیمانی کرد و گفت:
- همیشه دلم می‌خواست جفتشون رو این‌جوری بزنم. کاش خون بالا می‌آوردن تا بیش‌تر دلم خنک بشه.
شب بعد از شام و شستن ظروف، هر دو به بهانه خستگی به اتاقشان رفتند و در اتاق را هم بستند.
آفرین وسایل را درون یک‌ پارچه ریخته و بقچه کرده بود. بقچه را آورد و هر دو وسط اتاق نشستند.
اول از همه دایانا بار دیگر نامه را خواند. باید هر طور شده با آذرخش در این‌ باره صحبت کند.
رو به آفرین که با کنجکاوی گردنبند برنزی را دید میزد، گفت:
- می‌خوام یه کاری کنم آذرخش بیاد خونه. توی همین اتاق باهاش حرف بزنم، بعد این‌که همه خوابیدن. موافقی؟
آفرین با بیخیالی سرش را بلند کرد و به چشمان دایانا زل زد. از طرز نگاه او دایانا لحظه‌ای پیکرش لرزید و از این ‌نگاه متعجب شد. آفرین لبخندی زد و گفت:
- باشه اما هر چی شد با خودت.
سرش را پایین انداخت و باز به گردنبند زل زد.
- این چرا این‌قدر برام جذابه؟ می‌خوامش!
از این تغییر حالت او، متعجب یک‌ تای ابروانش بالا پرید.
شانه‌اش را بالا انداخت و بدون توجه به آفرین، چشمانش را بست. هر چه فیلم‌های ترسناک و تخیلی‌ را که دیده بود را به یاد آورد. برای احضار آذرخش به این کار نیاز داشتث در تصورش کمی بچگانه می‌آمد؛ اما در حال حاضر چاره دیگری نداشت.
تمرکز کرد و چهره‌ای که از آذرخش دیده بود را به خاطر آورد. چشم‌هایش را بست و نفس عمیقی کشید. احساس کرد در این دنیا نیست. با صدای طنین انداز آذرخش در ذهنش چشمانش را باز کرد.
- اگ... اگه آ... آذر... آذر بانو آمادگیش رو د... دارن من و خ... خدمت‌گ...گذارشون خودمون رو ن... نشون بدیم!
***
ذهنش بسیار-بسیار درگیر بود. در ظاهر، انگار آرام بود اما درونش همانند مذاب‌ در حال جوش و خروش بود! نمی‌دانست برای آرام کردن خود کدام از حرف‌های درگیری ذهنش را باور کند. روی دو ‌زانوی خود در سایه درختان باغ یکی از اهالی دِه، نشسته بود.

 

[Aby]

صدای ضعیفی در سرش طنین انداخت. به خوبی این‌ صدا را به خاطر داشت. به سرعت از جایش برخواست و برسام را بلند-بلند صدا زد. بعد مدت‌ها خوشحال بود.
برسام از جایش برخواست و با چهره‌ی خواب‌آلود و کمی گیج شده به آذرخش نگریست. چشمانش را نمی‌توانست باز نگه دارد؛ اما با دیدن خنده‌ی بشاش آذرخش خواب را به کل از یاد برد و بهت زده، از جایش برخواست.
- یا خود خدا! آذرخش برادر حالت خوبه؟ تو اصلاً بلد بودی بخندی؟! چی شده؟
آذرخش لبخند عمیقی زد و سریع در کالبد دفاعی خود فرو رفت. بعد از آن‌که شاخ‌های ریشه‌ مانندش درآمد، با خنده گفت:
- آنیا ب... بانو باهام ارت... ارتباط بر... برقرار کرد! وای نم... نمی‌دونم چ... چطور، ولی ف... فق... فقط هر چه س... سریع‌تر بریم. بجنب!
برسام هم تعلل نکرد و با سرعت هرچه تمام‌تر، در کالبد دفاعی خود فرو و رفت و همراه آذرخش با طی‌ الارض خود را به خانه‌ای که احضارشان کردند، رساندند.
به محض این‌که رسیدند، با دیدن وسایلی که جلوی دخترها بود شکه شدند. گمان نمی‌کردند که آن‌ها را پیدا کنند. آذرخش که کمی دل‌گرم شده بود با لحن ملایمی با دایانا ارتباط ذهنی برقرار کرد.
- اگ... اگه آ... آذر... آذربانو آمادگی‌اش رو د... دارن من و خ... خدمت‌گ...گذارشون خودمون رو ن... نشون بدیم!
دایانا بهت‌ زده اطراف اتاق را دید زد زمانی که اثری از کسی نیافت رو به آفرین گفت:
- فری اومد. میگه یه ‌نفر دیگه هم باهاشه. آذربانو می‌شناسی؟!
آفرین با گمان این‌که دایانا قصد اذیت او را دارد با خنده گفت:
- بگو بیاد جلو ببینیمشون.
آذرخش با شنیدن این حرف از پشت کمد گردن برسام را کشید و خود را نشان داد. دایانا با دیدن آذرخش، مثل همیشه شوکه شد. شانه‌های آفرین را تکان داد و به پشت سرش اشاره کرد. آفرین هم با بیخیالی برگشت و با دیدن آن دو نفر بهت‌ زده نفسش بند آمد و تا خواست جیغ بزند دایانا دهانش را گرفت.
بسیار-بسیار از دیدن آذرخش و برسام ترسیده بود. نفس‌های عمیقی برای کنترل خود می‌کشید.
دایانا: آفرین آروم باش، باشه؟ اصلاً قرار نیست آسیب ببینی. دستم رو برمی‌دارم، اما جیغ نزن باشه؟

 

[Aby]

آفرین سرش را تکان داد و دایانا هم به آرامی دستانش را از دهان او برداشت. آب دهانش را قورت داد و به برسام زل زد. به خوبی او را به یاد داشت.
آفرین: تو... تو بودی اون شب، آره؟ برای چی اومدی سراغم؟ مگه آزار داری؟
برسام با حرف‌های آفرین ناگاه بلند-بلند شروع به خندیدن کرد. اصلاً توقع همچین واکنش و حرف‌هایی را نداشت. زانو زد و آرنج دستش را روی زانوهایش گذاشت. کناره دستش، چرم‌های نامنظم و قرمز رنگی بود که حال به دلیل زانو زدن او، بیش‌تر در معرض دید بود. چکمه‌های عجیب و غریب تیره‌ از زیر دستش زیادی در چشم بود. با خنده گفت:
- قربان نفرمایید مگه مریضم؟! هیچ‌کس جراتش رو نداره که به آذربانو بگه بالای چشم‌هاش ابروه! من که دیگه جای خود دارم. ابداً دلم نمی‌خواد زبونم رو آتیش بزنید یا چشم‌هام ر‌و دربیارید و توی مذاب انداخته بشه.
بعد اتمام حرفش، بلند-بلند خندید. آفرین با چشمانی از حدقه بیرون زده و بهت‌ زده به برسام زل زده بود. با شنیدن این حرف‌ها، ناخودآگاه بغض کرده بود. حال که تازه فهمیده بود آذربانو است، حال جالبی نداشت.
یه ‌جورایی بیش‌تر گفته‌های دایانا را باور نکرده بود و الان هضم این اتفاقات برایش بسیار مشکل بود.
- آتیش گرفتن زبون و چشم‌ها تو مذاب؟ چی؟ نه! آذربانو منم؟ آخه چرا؟ همون‌طور که دایانا... .
آن‌قدر شوک‌ زده شده بود که نفس کشیدن را فراموش کرد. دایانا کمی شانه‌هاش را تکان داد تا او را از بهت خارج کند. در حالی که تند-تند شانه‌های آفرین را تکان می‌داد، رو به برسام گفت:
- خیلی خُلی که نمی‌دونستی این ‌هیچی رو باور نکرده بود، مثل من نیست که با مدارک چشمی چیزی رو باور کنه، سند می‌خواد برای باور چیزی و تو هم این‌طور بهش گفتی اگه غش نکنه شانس آوردیم. غش به کنار، اگه جای اون بودم سکته رو میزدم!
برسام از جایش بلند شد و خجالت زده پشت گردنش را شروع به خاراندن کرد و خندید. آذرخش که مدت‌ها بود همچین چیزی را از برسام ندیده بود، در دل حس نشاط ناب و افتخاری را حس می‌کرد. شادی از این‌که حال و هوای بهترین رفیقش در حال برگشتن بود و دیگر وانمود به شاد بودن نمی‌کرد و افتخار از این‌که او دایانا یا همان آنیابانو را یافته بود. این افتخار بزرگی برایش بود، به خصوص در این زمان که به دنبال جبران خطای گذشته‌اش بود.
افکار بد را پس زد و به چهره‌ی جدی و کمی مضطرب دایانا نگاه کرد. دایانا مشغول تکان دادن آفرین بود، هنوز در بهت بود و هزیان می‌گفت.
برسام: خدایی این هم کالبده؟ چی توی این جسم دیده که انتخابش کرده؟! آخه آدم این‌قدر... .
دایانا: این‌قدر چی؟ ها؟ اجازه توهین به یکی از افراد مهم زندگیم رو نداری!