تمام شده دلنوشته اقیانوس غم|میناجرجندی

دل‌نوشته: اقیانوس‌غم
نویسنده: میناجرجندی
ژانر: تراژدی

مقدمه:
چه کسی منظر کرد این غم بی‌انتها را؟
روزگاری می‌شود! می‌رسد که مرا رها کند؟ که شوم به دور از این غم.
می‌چکد اشک، می‌شود جواهری دیگر برای اقیانوس غم!
در این ژرفای غم، به کدام سو روم؟ تا که پیدا کنم رد پای از امید... .​

 

[Romanik Bot]

سلام خدمت شما دلنویس عزیز

متشکریم از شما بابت انتخاب انجمن رمانیک برای نگارش آثار ارزشمندتان

خواهشمندیم قبل از شروع دلنوشته‌ی خود، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین ایجاد دلنوشته

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
درخواست جلد برای دلنوشته

آموزش درخواست جلد رو در لینک زیر مشاهده کنید:

آموزش درخواست جلد برای دلنوشته​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست نقد و بررسی دلنوشته

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
تاپیک اعلام پایان تایپ

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد برای دلنوشته ​

بعد از اتمام رصد، مدیران هر تالار تاپیک‌های مربوطه رو ایجاد و نظر شما رو در پایان میپرسند و نیازی به ایجاد تاپیک‌های مختلف تا بر روی سایت رفتن اثر نمی‌باشد.

در صورت علاقمندی به صوتی شدن اثر خودتان، در لینک زیر درخواست صوتی شدن دهید.
درخواست صوتی شدن دلنوشته

آموزش و قوانین درخواست صوتی شدن رو در لینک زیر مشاهده کنید:
آموزش و قوانین صوتی شدن

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست انتقال یا خروج از متروکه

|متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[CANDY]

می‌شوم قایق، می‌روم در دل اقیانوس غم!
دور و دورتر می‌شوم من، ز آشیانه‌ی خویش!
مرغان سحر نغمه‌ی غم می‌دمند.
حمل می‌کنم من، آن فانوس زنگار را
تا شود همسفر شب‌های طوفانی‌ام.
خویش را می‌سپارم به آن اقیانوس تیره
تا به هر سو روانه‌ام کنند، امواجش!
آن اقیانوس بی‌کران می‌شود، مرحم شود؟
تا ز یاد ببرم که چه شد رویای من؟!

 

[CANDY]

روزگاری در ساحل اقیانوس غم، بودم تکه‌هایی پراکنده و پوسیده!
به آغوش نگرفتند تکه‌های خسته و فرسوده‌ام را.
گذراندم ایام دردناکم را در حسرت اقیانوس.
حتیٰ در آن هنگام که لگدمال کردند مرا،
جدا نشد دیدگانِ اندوهگینم از آن اقیانوس مواج.
در شبی مهتابی می‌پروراندم در سر رویای اقیانوس را!
که ناگه یک انسان به آغوش گرفت تکه‌ای از من!
تیمار کرد جانِ فرسوده‌ام را بی‌آنکه اهمیت دهد ذره‌ای به جراحت دستان خود.
روشن شد آن برق خاموش امید، پس از سالیان در دیدگانم!
ندانست که معجزه شد برای این تنِ زخم خورده‌.
به نا‌گه رفت هم‌ چون نسیمی ملایم، و ندید که شده‌ام لبریز از محبتش.

 

[CANDY]

اینک که چشیدم طعم آن آغوش پرمحبت را
مرا رویای اقیانوس چرا؟
حال می‌خواهم بمانم در انتظار آن آغوش
طرح کنم رویای جدیدی که باشد من و او!
می‌گیرم در دست قلمی تا بسازم رویایی با طیف رنگ‌های شاد.
می‌برم از یاد، آن‌ همه زخم را!
و خواهم سپرد به قعر اقیانوس آن غم بی‌انتها را.

 

[CANDY]

می‌گیرد شیفت شب را ماه!
و می‌بازد آسمان، روشنایی را.
غرق در تلاطم افکار خویش تا که شود آن انسان، غریق نجات.
می‌آید مثل تمامی شب‌های دگر!
تا که می‌بیند تنِ رنجور مرا
لبخند می‌بوسد لب‌هایش را
می‌شوند غرق شادی دیدگانم
و پی خواهم برد به پرواز پروانه‌ها در خود.
اویی که پس از ایام‌ها ساخته بود منِ فرسوده را، حال چرا بر خلاف لب‌هایش کور می‌کرد برق غمِ دیدگانش، دیده‌ای را!

 

[CANDY]

خیره مانده‌ام با دیدگانی متحیر، به اویی که کلام از رفتن می‌گوید.
بود آن برق غم از این، که کند مرا رها؟
که شوم باز تنهای تنها!
به ناگه باخت دنیایم آن طیف رنگ‌های شاد را،
شد سهمم ز سیاهی!
و آوار شد آن رویاهای رنگین.
پی بردم به آن غم بازگشته‌ی از اعماق اقیانوس را، بر تنِ شکسته‌ام!
حال چه کنم با درد فراق؟!
زین پس چه کنم با جای خالیِ این امیدِ در من مرده!
کاش اقیانوس کاری کند؛ برای این حال اندوهگینم.

 

[CANDY]

درهم شکاند تمام آن رویاها... . و دست کشید از دنیای من!
می‌رود، می‌شود آخرین تصویر او از من، رفتنش.
می‌شنوم، زوزه‌ی پر درد گرگ‌ها را از غمِ بی‌وفایی!
به تلاطم می‌افتد اقیانوس!
و می‌بارد باران غم بر کویر قلبم.
انسان‌ها، با محبت‌های سراب خود، می‌آیند و می‌شوند مرحم شیشه‌های ترک خورده‌ی قلب‌ها و وابسته‌ می‌کنند تو را، به تمام خود.
می‌برند تو را به اوج بی‌نهایت از عشق و به ناگه پرتابت می‌کنند از آسمان‌ها به اعماق اقیانوس.
خواهی سوخت در تب دوری و جان می‌دهی در اعماق اقیانوس؛ امّا دگر نخواهی داشت ارزش برای اویی که بود روزگاری مکانیکِ قلبت.

 

[CANDY]

ایام‌ها، می‌مانم به انتظار که شاید باز بینم او را.
فصل‌ها می‌گذرد، می‌آید بهار و می‌کند به تنِ درختان، لباس‌های سبز خود را؛ امّا نمی‌آید آن انسان!
کاش باری دیگر می‌آمد، تا ببینند این دیدگانِ پر از یأس برای آخرین بار او را.
اقیانوس، فرا می‌خواند مرا که رها سازم انتظار آن انسان و بپذیرم آغوش او را.
نمی‌گنجید در این ذهن بیمار که روزی شوم روانه‌ی آن اقیانوس، که دگر نبود رویایم.

 

[CANDY]

طوفانی قوی فاصله می‌دهد مرا از صندوقچه‌ی خاطراتِ آن انسان!
می‌بینم باز خویش را در آن اقیانوس طوفان زده.
رها می‌شوم از موج‌ها و اسیر خواهم شد در چنگال طوفان!
دچار شده است اقیانوس، به تلاطمی هولناک.
نمی‌بینم دگر مرغان نغمه خوان را.
می‌شنوم حال ناله‌ی هراسِ ماهی‌ها را.
گم می‌شود صدای جیغ‌های تنِ فرسوده‌ام از درد، در غرشِ آن آسمانِ تیره و سهمگین.