پارت نوزدهم
بهراد
ترافیک سنگینی بود و تا به محل قرار برسم ساعت نه شده بود. از تاکسی پیاده شدم و با قدم های تند وارد کافی شاپ شدم و با چشم دنبال دریا گشتم ولی خبری از او نبود. نفس آسوده ای کشیدم و به سمت دنج ترین نقطه ای کافی شاپ قدم برداشتم؛ صندلی را کشیدم و روی آن نشستم و منتظر شدم تا دریا بیایید.
از پنجره شیشه ای بزرک کافی شاپ، به بیرون خیره شده بودم و به کسانی که درحال رفت و آمد بودند نگاه می کردم. دختر کوچکی دست مادرش را گرفته بود و با انگشت دستان کوچکش، به مغازه اسباب بازی فروشی که در آن سمت خیابان بود، اشاره می کرد. به آن سمت خیابان نگاه کردم و با دیدن ماشین های اسباب بازی رنگارنگ، لبخند بزرگی روی لبانم جان گرفت.
یاد اولین اسباب بازی که مادرم برای تولدم خریده بود، افتادم. گمانم پنج یا شش سالم بود و آن کامیون قرمز رنگ پلاستیکی که از مادرم، درست روز تولدم هدیه گرفتم حسابی ذوق زده ام کرده بود؛ بعد از گرفتن کادوی تولدم، به بیرون از خانه دویدم و شروع به بازی با خاک های داخل کوچه کردم. زمانی به خودم آمدم که هوا کاملا تاریک شده بود و لباس هایم خاکی؛ برای اینکه مادرم دعولیم نکند، یک راست به سمت حمام گوشه حیاط خانه مادربزرگ دویدم و بعد از شستن خودم و لباس های خاکیم، حوله کوچکم را دور خودم پیچیدم. از در حمام نگاهی به حیاط خانه انداختم که مبادا مادرم در حیاط باشد و من را ببیند.
با به یاد آوردن آن روز، دوباره لبخند خوشایندی کنج لب هایم خانه کرد که ناگهان دستی جلویم تکان خورد؛ سرم را بالا آوردم و با دیدن دریا درست مقابلم، لبخندم را جمع کرده و به او خیره شدم.
دریا با لبخند شیطانی نگاهم کرد و گفت:
- خداروشکر دیوونه نبودین که اونم شدین! زن و بچه مردم رو دید می زنین، لبخند ژکوند تحویل میدین!
با حرص دندان هایم را روی هم فشار دادم و گفتم:
- من زن و بچه مردم رو دید نمی زنم.
با انگشتم به آن سمت خیابان اشاره کردم و ادامه دادم: فقط با دیدن مغازه اسباب بازی فروشی، یاد چیزی افتادم.
بعد از تمام شدن حرفم، به صورتش نگاه کردم که با پوزخندی نظاره گر من بود. با اخم به دریا خیره شدم و گفتم:
- اصلا چه دلیلی داره من بخوام همه چی رو به شما توضیح بدم؛ من هرکاری دلم بخواد می کنم.
دریا چشمانش رو ریز کرد و در جوابم گفت:
- اتفاقا من باید از همه چی خبر داشته باشم؛ مثل اینکه یادتون رفته برای چی اینجا هستید؟
انگشت اشاره ام رو به سمتش نشانه گرفتم و با عصبانیت از زیر دندان های کلید شده ام غریدم:
- دعا کن کارم گیر تو یه الف بچه ست، وگرنه حالیت می کردم که نباید با من اینجوری حرف بزنی.
دریا که با دیدن چهره درهم من یکه خورده بود، به صندلی اش تکیه داد و گفت: باشه حالا، بریم سر اصل مطلب. من این پول رو بهت میدم ولی قبلش یه شرطی دارم، اگه قبول کنی کل پول رو امروز بهت میدم، اگه نه که شما رو به خیر و ما رو به سلامت...
با تعجب به دریا نگاه کردم و گفتم: شرط؟!
@-ArSham-
