در دست اقدام رمان رجا در یأس | Mahsa83(M.M)

نام: رجا در یأس
نویسنده: Mahsa83(M.M)
ژانر: تراژدی، عاشقانه، اجتماعی
ناظر: @BAD_GRIL
خلاصه:
گاهی گذشته‌ی آدم‌ها میتونه اون‌ها رو به مسیر دیگه‌ای بکشونه.
عشق هرگز مطالبه نمی‌کنه، همیشه می‌بخشه، عشق همیشه رنج می‌کشه؛ اما هرگز آزرده خاطر نمیشه، عشق هرگز انتقام نمی‌گیره.
مقدمه:
کوه‌ها با نخستین سنگ‌ها آغاز می‌شوند و انسان با نخستین درد، و من با نگاه تو آغاز شده‌ام.
آوای صدای تو نشان از زیبایی کار خداوند می‌دهد و من رقصان بر زیر چتر پر محبت تو می‌روم.
به یاد داشته باش که اگر خورشید نباشد دنیا نیز از هم خواهد پاشید، بدان که تو همان خورشید من هستی.

 

[Mahi83M]

- به‌خدا دروغ نیست.
سیگارش رو که تقریباً ته کشیده بود رو به بازوم نزدیک کرد؛ که حرارتش بازوم رو گرم کرد. با ترس بهش نگاهی کردم؛ که سیگارش رو روی بازوم فشرد و خاموشش کرد.
از درد و شوزشی که ایجاد شده بود جیغی کشیدم و به گریه افتادم، خاکستر رو که روی بازوم ریخته بود رو فوت کرد و حرف R نمایان شد. ته دلم ضعف می‌رفت و احساس درد و سوزش روی بازوم امونم رو بریده بود. از روی صندلی بلند شد و همون‌جور که توی اتاق قدم می‌زد گفت:
خیلی درد داره مگه نه؟ رویای من خیلی بیش‌تر درد کشید. توی بغلم پرپر شد و من شاهد درد کشیدنش بودم، اون برادر ع×و×ض×ی‌ات خیلی بیش‌تر از این‌ها درد بکشه؛ اما اون رفته و خواهر دسته گلش ذره‌ذره درد می‌کشه.
بعد از اتمام جمله‌اش از اتاق بیرون رفت و پشت بندش صدای چرخوندن کلید توی قفل اومد. به خودم به امید این‌که به‌زودی از این خراب شده میرم دل‌گرمی می‌دادم؛ که با همین فکر و خیالی که در سرم می‌چرخید به خواب فرو رفتم.
***
آروم‌آروم روی زمین سنگی که هیچ چیزی در اون‌جا وجود نداشت، راه می‌رفتم و متعجب به اطرافم نگاه می‌انداختم. واقعاً عجیب بود! عجیب بود که دور و اطراف خالی از هر گونه آدمی‌زاد شده بود.
از دور بابا و رعنا خانوم رو دیدم. دویدم که برم پیش‌شون؛ اما اون‌ها هر چه‌قدر من جلو می‌رفتم عقب می‌رفتن، بالاخره بهشون رسیدم، دستم رو روی شونه‌ی رعنا خانوم گذاشتم که یهو با صورت ترسناکی به سمتم برگشت.
وحشت زده نگاهش کردم و جیغی کشیدم که همون لحظه از خواب پریدم... .
دستی به صورت خیس از عرقم کشیدم و با دست‌های لرزون گلوم رو ماساژ دادم؛ تا بغض چسبیده به دیواره‌ی گلوم پایین بره. این دیگه چه خوابی بود؟ چرا رعنا خانوم این‌جوری شده بود؟ چرا باید به من حمله کنه؟ پوفی کشیدم و دستم رو فوت کردم؛ تا شاید کمی سوزشش کم بشه. با بغض به سقف زل زدم و با درد چشم‌هام رو بستم، یعنی بابا متوجه نبود من شده؟ اگر هم شده باشه اون که نمی‌تونه از این‌جا نجاتم بده، آه عمیقی کشیدم و به شروین که باعث و بانی حال و روزم بود لعنت فرستادم. با صدای قار و قور شکمم تازه به یاد آوردم که چه‌قدر گرسنمه؛ اما این فرزاد ظالم که حداقل برای زنده نگه داشتنم بهم غذا نمیده. پوفی کشیدم و مجدد به سقف خیره شدم‌. نمی‌دونم چه‌قدر یا چند ساعت گذشت که با صدای چرخش کلید توی قفل به خودم اومدم، که فرزاد سینی به دست وارد اتاق شد. بوی غذا توی اتاق پیچید و معده‌ام رو گشنه‌تر، بی‌صدا نگاهش می‌کردم و با هر قدم که نزدیک‌تر می‌شد بوی زرشک پلو بیشتر وسوسه‌‌ام می‌کرد. به تخت که رسید سینی حاوی غذا، آب و نون رو روی میز عسلی کهنه و پوسیده گذاشت، دست و پاهام باز کرد و از روی میز سینی غذا رو برداشت و روی تخت کنارم گذاشت. نگاهی به بشقاب زرشک پلو با مرغ انداختم و آب دهنم رو با سر و صدا قورت دادم. نگاهی به فرزاد که داشت از اتاق خارج می‌شد انداختم و مشغول غذا خوردن شدم‌. به قدری گرسنه بودم که نمی‌دونستم غذا رو توی چشمم بذازم یا توی دهنم، بعد از اتمام غذا لیوان نوشابه‌ای که برام گذاشته بود رو سر کشیدم؛ هم خیلی خنک بود و هم تکه‌های کوچیک یخ داشت که جگرم رو حال می‌آورد.
سینی رو روی میز گذاشتم و از روی تخت بلند شدم، به سمت پنجره‌ی کوچکی که سمت راست اتاق قرار داشت رفتم، کنار پنجره ایستادم و تکیه‌ام رو به دیوار پشت سرم دادم. یه باغ بزرگ بود؛ که سمت چپ خونه یه باغچه پر از گل‌های مختلف بود و سمت راست با فاصله پنج متری از خونه یه استخر بزرگ قرار داشت. ته باغ هم درخت‌های زیادی قرار گرفته بود. در کل زیبایی خاصی رو به باغ بخشیده بود، لبخندی به روی این زیبایی خاص زدم و سرم رو به دیوار پشتم تکیه دادم. با پاهایی که از ایستادن خسته شده بود به سمت تخت حرکت کردم و روش نشستم. درب اتاق با صدای قیژقیژ وحشت‌ناکی باز شد و پشت بندش فرزاد داخل اتاق شد. اخم‌هاش در هم بود و از حرکات دستش؛ که لای موهاش می‌کشید مشخص بود که عصبی هم هست. بدون اهمیت دادن بهش نگاهم رو ازش گرفتم و به بازوی دردناکم دوختم، حرف R به خوبی حک شده بود و این نشون دهنده‌ی اسارتم بود.
سمت دیگه تخت نشست و صورتش رو بین دست‌هاش گرفت و گفت:شروین کجاست؟
با صدایی که خودمم شک داشتم که شنیده باشه لب باز کردم.
- نمی‌دونم.
پوف کلافه‌ای کشید و به سمت کمک رفت و لحظه‌ای بعد؛ همراه با یک دست لباس مشکی برکشت.

 

[Mahi83M]

لباس رو به سمتم گرفت و با همون اخمی که توی صورتش بود گفت: این لباس‌ها رو زود تنت کن.
از دستش لباس‌ها رو گرفتم و نگاهی بهشون انداختم، یه تاپ نیم تنه به رنگ مشکی؛ که جلوش با پارچه سنتی دوخته شده بود، همراه با یه دامن مشکی ساده. لباس بازی بود و نه تنها من؛ بلکه هیچ‌کس حاظر نمی‌شد که اون رو بپوشه.
با چشم‌های گرد شده از تعجب به فرزاد که پشتش به من بود و داشت سیگار می‌کشید نگاه کردم و لب زدم.
- من عمراً این لباس رو نمی‌پوشم.
این‌بار کاملاً خون‌سرد سمتم برگشت و گفت: نپوشی؛ خودم تنت می‌کنم.
با ترس به جفت تیله مشکی رنگی؛ که مثل یه مرداب آدم رو بیشتر توی خودش می‌کشید، نگاهی انداختم و با تته پته گفتم:
خ...خو...ودم می....پوشم.
لبخندی روی لب‌های خوش‌فرمش نشست و سیگارش رو توی جاسیگاری روی عسلی خاموش کرد، سمت پنجره قدم برداشت و دست‌هاش رو توی جیب شلوارش برد و پشت به من ایستاد.
انگار انتظار داشت که با حضورش توی اتاق لباسم رو عوض کنم؛ اما کور خونده بود و از طرفی هم چاره‌ای نداشتم؛ وگرنه دوباره شکنجه‌ام می‌داد.
فرصت رو غنیمت سپردم و تا اون حواسش پرت بود لباس‌هام رو عوض کردم. مجدد نگاهی بهش انداختم و جا سیگاری روی میز رو برداشتم. از شانس خوبم حواسش به باغ بود و من می‌تونستم راحت کارم رو انجام بدم، آروم‌آروم نزدیکش شدم و دستم رو بالا بردم؛ اما لحظه آخر سمتم برگشت که فوراً جا سیگاری رو تو سرش کوبیدم.
چند قطره خون از کناره‌ی شقیقه‌اش روی زمین چکید و تا اومد سمتم قدم برداره، روی زمین افتاد و بی‌هوش شد.
ترسیده نگاهی بهش انداختم و با قدم‌هایی لرزون قدمی به عقب رفتم.
من چی‌کار کرده بودم؟ اگه مرده باشه چی؟
با ترس و دلهره بزاق دهنم رو صدا دار قورت دادم؛ که از شانس بد من همون لحظه فربد وارد اتاق شد.
با تعجب نگاهی به من و بعد به فرزاد انداخت و سمت فرزاد قدم برداشت.
از روی تخت ملحفه سفید رنگ رو برداشتم و دور خودم پیچیدم و بدون توجه به فربد نگران و فرزاد نقش بر زمین، از اتاق بیرون رفتم.
لحظه‌ای بعد فربد هم با عجله از اتاق بیرون اومد، بزاق دهنم رو قورت دادم و شروع به دویدن کردم.
با عجله از عمارت و سپس از باغ بیرون رفتم، سر کوچه یک مرد با موهای جوگندمی ایستاده بود.
مَرد: کی اون‌جاست؟
خواستم به سمتش برم؛ که لحظه آخر دستی از پشت روی دهنم قرار گرفت. وحشت زده به دست کسی که پشتم بود چنگ زدم که کنار گوشم گفت:
هیس، صدات در نیاد دختر کوچولو.
صدای فربد بود که هنوز هم‌توی گوشم می‌پیچید و باعث وحشت بیشتری توی دلم می‌شد. دستش رو محکم گاز گرفتم و لحظه آخه پاش رو له کردم که باعث شد از دستش نجات پیدا کنم. ملحفه رو محکم‌تر دور خودم پیچیدم و با تمام توانی که توی پاهام بود به سمت سر کوچه دویدم.
با نفس‌نفس کنار اون مرد ایستادم که از شانسم همون لحظه فربد هم اومد. مرد با تعجب نگاهم می‌کرد و لحظه‌ای نگاهش به لباس‌هام افتاد؛ سریع قبل از این‌که چیزی بگه گفتم: آقا این‌ها من رو دزدیدن و توی اون عمارت شکنجه‌ام میکنن.
با دست به عمارت اشاره کردم و ادامه دادم: تروخدا کمکم کنید‌.
بعد از اتمام جمله‌ام فربد همون‌طور که دستش رو روی زانوهاش گذاشته بود و نفس‌نفس می‌زد گفت: ای وای خانومم، باز هم داروهات رو فراموش کردن بدن و این حرف‌ها رو میزنی؟ صد بار به معصومه خانوم گفتم که داروهات رو سرموقع بده؛ ولی باز هم فراموش کردن.
بعد از اتمام حرفش با خوش‌رویی رو به اون مرد گفت:
از شما هم معذرت میخوام، همسرم چند وقتی هستش که بیمار شدن و هر چند مدت یه بار از این حرف‌ها میزنه. باز هم عذر خواهی می‌کنم.
مَرد: لطفاً بیشتر مراقب همسرتون باشید.
فربد: چشم، باز هم معذرت میخوام.
با چشم‌های گرد شده به فربد نگاهی انداختم که دستم رو در دستش گرفت و به اجبار مجبور شدم که سمت عمارت حرکت کنم.

 

[Mahi83M]

مگه بیماری هم هست که آدم توهم بزنه؟ من بیمار بودم؟ این مرد همراه با برادرش مریض بودن و به نظرم باید حتماً یه سر پیش روان‌پزشک می‌رفتن. به محض این‌که از اون کوچه دور شدیم با حرص و عصبانیت دستم رو از دستش بیرون کشیدم و گفتم: به من دست نزن روانی!
خنده‌ای کرد و همون‌جور که دستش رو لای موهای پر کلاغی‌اش می‌کشید گفت: اگه من روانی‌ام؛ پس توام وحشی آمازونی‌ای.
پوزخندی به این حرفش زدم و به قدم‌هاش نگاهی انداختم و توی یه حرکت براش زیر پایی گرفتم؛ که با زانو روی تکه سنگ کوچکی فرود اومد.
فرصت رو غنیمت شمردم و بدون توجه به فربد زخمی، سمت بیرون از کوچه‌ی عمارت دویدم‌.
اطرافم رو چند بار نگاه کردم تا مطمئن بشم فربد دنبالم‌نمیاد؛ اما با دیدن پراید سفیدی که داشت می‌اومد زود سوارش شدم و رو به راننده‌اش که یه خانم حدود سی و پنج- چهل سال سن داشت گفتم:
خانوم تروخدا زود حرکت کن.
با دست‌پاچگی بیرون رو دید می‌زدم تا خیالم راحت شه که فربد دنبالم نیست. اون خانوم هم فوراً ماشین رو به راه انداخت و با تموم سرعتی که داشت از اون‌جا دور شدیم؛ که با رفتنمون حاله‌ای از گرد و غبار اون اطراف رو در بر گرفت. نفس راحتی کشیدم که گفت: ازش دزدی کردی مگه نه؟!
با چشم‌های گرد شده نگاهش کردم که همون‌جور که سیگارش رو به آتیش می‌کشید، ادامه داد:
نظرت چیه با هم یه همکاری‌ای داشته باشیم خانوم کوچولو؟!
این چی داشت می‌گفت؟ کدوم دزدی؟ از کی؟ از اون فربد و برادرش؟
با زبون لب‌هاب خشک شده‌ام رو تر کردم و لب زدم:
خانوم چی میگی؟ من از کسی دزدی نکردم فق....
بین حرفم پرید و گفت: برات یه پیشنهاد دارم، تو با من همکاری کن و منم چیزی به کسی نمیگم. نظرت چیه؟
- درمورد چی همکاری کنم؟
- آدم‌ها رو گول بزنی و با مظلوم نمایی کاری کنی که بیان سمتت و بعد من کلیه‌هاشون رو از بدنشون خارج می‌کنم.
با چشم‌های گرد شده بهش زل زدم و با ترسی که به دلم افتاده بود داد زدم: چی؟
بزاق دهنم رو قورت دادم و با همون ترس افتاده به جونم با صدایی لرزون گفتم:
نگه دار می‌خوام پیاده بشم!
اما اون ریلکس به رانندگیش ادامه می‌داد، دستم رو روی دستگیره درب گذاشتم و خواستم بازش کنم؛ اما از شانسم درب رو قفل کرده بود.
این‌بار با جیغ و گریه داد زدم:
بهت گفتم نگه دار!
گوشه‌ای نگه داشت تا نفسی تازه کنه و مجدد به راه بی‌افته.
با گریه کمی پاهام رو توی شکمم جمع کردم و سرم رو به صندلی تکیه دادم؛ که دستی روی بینی‌ و دهنم قرار گرفت و بوی تلخ الکل توی مشامم پیچید.
به دست‌های فرد پشت سرم چنگ زدم؛ اما در آخر نفس کم آوردم و کم‌کم چشم‌هام داشت روی هم می‌افتاد که صدای شکستن شیشه ماشین اومد و چهره‌ی تار فربد که با اون‌ها درگیر شده بود جلوی چشمم اومد. با صدایی که از ته چاه بلند می‌شد اسمش رو صدا زدم و چشم‌هام بسته شد و در تاریکی مطلق فرو رفتم.
***
فربد:
اون آدم‌ها هر کدوم گوشه‌ای افتاده بودن، پسری که قصد بی‌هوش کردن آروشا رو داشت با صورتی پر از خون گوشه‌ای هُل دادم و به سمت آروشای مظلوم که حالا بی‌هوش شده بود رفتم. نفس عمیقی کشیدم و دستی لای موهام کشیدم، یه دستم رو زیر زانوش و دست دیگه‌ام رو پشت گردنش گذاشتم و به آغوش کشیدمش، از ماشین بیرون آوردم و به سمت ماشین خودم که فقط کمی از میشین اون‌ها دورتر بود راه افتادم.
به مشین که رسیدم، با هر سختی بود درب ماشین رو باز کردم و آروم آروشا رو روی صندلی خوابوندم. درب ماشین رو بستم و درب سمت راننده رو باز کردم و سوار شدم، ماشین رو روشن کردم و به سمت عمارت به راه افتادم.

 

[Mahi83M]

***
آروشا:
با نوری که مستقیم به چشم‌هام می‌تابید چشم‌هام رو بیش‌تر به هم فشردم. بعد از چند دقیقه که به نور عادت کرد، آروم چشم‌هام رو باز کردم و خودم رو توی همون اتاقی که فرزاد شکنجه‌ام می‌داد یافتم. یعنی همش خواب بود؟ ای کاش خواب باشه. نفس عمیقی کشیدم و نگاهم رو چرخوندم تا ببینم قضیه چیه، فرزاد روی صندلی کنار تخت نشسته بود و سرش رو توی دست‌هاش گرفته بود و فربد هم گوشه‌ای از تخت نشسته بود؛ که با دیدن چشم‌های بازم از جاش بلند شد، فرزاد هم بعد از چند دقیقه از روی صندلی بلند شد و به سمتم اومد.
فربد خواست حرفی بزنه که فرزاد با صدایی خش‌دار گفت:
فربد برو بیرون.
- نمیرم!
اخم‌هاش رو توی هم کشید و با عصبانیت رو به فربد غرید:
گفتم برو بیرون.
- اما...
بین حرفش پرید و همون‌جور که دستی به موهاش می‌کشید گفت:
نگران نباش باهاش کاری ندارم.
فربد مردد نگاهی به من وسپس به فرزاد انداخت؛ تموم التماسم رو توی چشم‌هام ریختم و نگاهش کردم تا شاید از رفتنش منصرف بشه و توی اتاق بمونه. فربد از اتاق بیرون رفت و من با مرد ظالم این یکی-دو روزم تنها شدم.
- که از دست من فرار میکنی آره؟
با ترس بزاق دهنم رو قورت دادم و به چشم‌های قرمزش خیره شدم؛ که ادامه داد:
سوار ماشین هرکسی از راه رسید میشی؟
نفس‌هات رو قطع می‌کنم دختره‌ی احمق. فکر کردی میتونی از شرم خلاص بشی؟
قدمی به جلو برداشت و من یک قدم به عقب رفتم، اون‌قدری اون جلو اومد و من عقب رفتم که به کمد آهنی و لَقِ گوشه‌ی اتاق برخورد کردم. نزدیکم شد و از توی همون کمد زنجیری که هر بار به تخت بسته می‌شدم رو بیرون آورد و با عصبانیت دست‌هام رو بست، سمت تخت هولم داد که مستقیم روی تخت افتادم و شروع به بستن دست و پاهام به هر چهار طرف تخت کرد.
با ترس سرم رو کمی از تخت فاصله دادم و نگاهی بهش انداختم که همراه با فندک، شلاق و شمع بالای سرم ایستاد. نگاهی خالی از هر گونه احساس به صورتم انداخت و گفت:
تاوان فرار کردنت چطور باشه هوم؟ دردی حس نکنی و بعد درد بکشی یا شکنجه؟
بدون فکر و با مِن‌مِن و ترسی که هر لحظه بیشتر به دلم می‌افتاد زبونم رو روی لب‌های خشکم کشیدم و گفتم:
ش...شکنجه.
- انتخاب خوبیه؛ اما اگه بعد هم درد نکشی چه فایده‌؟
بزاق دهنم رو با صدا قورت دادم که کمی توی صورتم خم شد و با دندون‌های کلید شده‌اش غرید:
شروین کجاست؟
-به‌خدا نمی‌دونم، تروخدا ولم کن برم.
- چرا فرار کردی؟
با گریه و گلویی که به خس‌خس افتاده بود لب زدم:
شکنجه میدی
پوزخندی گوشه لبش جا گرفت و فندک طرح عقابش رو روشن کرد و باهاش شمع رو روشن کرد. بزاق دهنم رو قورت دادم و به دستش که شمع رو سمت شونه‌ام برد خیره شدم؛ که به کسری از ثانیه، مایع داغی روی شونه‌ام ریخت و سوزش شدیدی ایجاد شد.
از درد جیغی کشیدم که فوراً پارچه‌ای رو توی دهنم چپوند، ته دلم ضعف می‌رفت و هم‌زمان درد و گرسنگی باعث شده بود که حالت تهوع بگیرم.
تا آخر شمع رو آب کرد و ذره‌ذره روی شونه‌ام ریخت، سمت پنجره رفت و سیگار مارلبرو‌اش رو از روی عسلی کهنه و چوبی برداشت. یک نخ بیرون کشید و بین لب‌هاش گذاشت و با همون فندک طرح عقاب سیگار رو روشن کرد. گرسنگی و بوی سیگار باعث شد که چینی به بینی‌ام بدم و کمی جمعش کنم؛ اما با حس این‌که محتویات معده‌ام داره بالا میاد کمی سرم رو به سمت پایین تخت کج کردم و بالا آوردم.
بی‌حال چشم‌هام رو روی هم فشردم و با درد ناله کردم:
تروخدا کاری بهم نداشته باش، نمی‌دونم شروین کجاست باور کن‌.
- باور نمی‌کنم!

 

[Mahi83M]

بعد از اتمام جمله‌اش از اتاق خارج شد و درب رو پشت سرش بست؛ که پشت‌بندش صدای چرخوندن کلید توی قفل به گوش رسید، آهی از دردی که توی شونه‌ام پیچیده بود کشیدم و چشم‌هام رو روی هم گذاشتم و زیر لب زمزمه کردم.
- کاش می شد قفل دلتنگی، شکست
کاش می شد درب تاریکی، گسست
کاش می شد بین مردم، بودو زیست
کاش می شد مثل باران ها، گریست
کاش می شد با محبت، جان سپرد
کاش می شد بی توقع بودو مرد
بغض چسبیده به دیواره‌ی گلوم مجدد شکست و اشک‌هام راه خودشون رو توی موهام پیدا کردن، دلم برای بابا، رعنا خانوم و یا حتی بقیه فامیل تنگ شده بود. منی که حتی یک ثانیه از عمرم رو دور از بابا نگذروندم؛ به وضعی افتادم که باید از دور‌دست‌ها فقط دلتنگش بشم. چرا؟ مگه من چه گناهی کردم؟ چرا باید تاوان کارهای شروین رو من پس بدم؟ خدایا مگه من چی‌کارت کردم؟ هان؟ چشم‌هام به شدت می‌سوخت و احساس این رو بهم می‌داد که یک مشت خاک توی چشم‌هام فرو رفته. روی هم فشارشون دادم تا کمی از سوزشش کم بشه و کم‌کم چشم‌هام گرم شدن و به خواب عمیقی فرو رفتم.
***
با صدای کشیدن یک شیء روی سطح آهنی که روی روح و روانم خط می‌انداخت چشم‌هام رو باز کردم و گوشم رو محکم به تخت چسبوندم تا این صدای گوش خراش رو دیگه نشنوم.
به فرزاد که با یک میخ روی سطح صاف آهنی می‌کشید نگاهی انداختم که با دیدن چشم‌های باز من از روی صندلی بلند شد و به سمت کمد رفت. درب کمد رو باز کرد و شلاق و خنجر طرح اژدها بیرون آورد. درب کمد رو بست و سمتم اومد، بدون هیچ حسی فقط نگاهش کردم و خودم رو با وجود این‌‌که به تخت بسته شده بودم کمی جمع کردم؛ اما کشیده شدن زنجیری که به پاهام بسته شده بود ازدرد کمی صورتم رو جمع کردم و پاهام رو به حالت قبل برگردوندم. فرزاد روی صندلی کنار تخت نشست و همون‌جور که با خنجر داشت خرابی‌های شلاق رو درست می‌کرد گفت: می‌دونی رویای من خیلی بیشتر از این شکنجه‌ها به دست برادر ع×و×ض×ی‌ات اذیت شد، اون هم فقط به‌خاطر مشکلی که با پدر رویا داشت باعث شد که من برای همیشه عشقم رو از دست بدم. رویای من هم مثل تو بی‌گناه بود؛ اما برادرت این رو هیچ‌وقت نفهمید و باعث شد که رویا توی بغلم پرپر بشه.
خنجر رو آروم کف پام کشید که باعث شد کمی بریده و خون بیاد، سپس ادامه داد:
توام داری تاوان کارهای برادرت رو پس میدی، همین!
شاید این‌درد و رنج‌ها حقِ شروین بود؛ اما من چی؟ نه من نمی‌تونستم بیشتر از این این‌جا بمونم و شکنجه بشم. با فکر فرار مجدد چشم‌هام رو روی هم گذاشته که بعد از چند دقیقه چشم‌هام گرم شد و به خواب فرو رفتم.
***
فرزاد:
می‌دونستم کارم اشتباهِ و باید به خونه‌اش برگرده؛ اما کاری که شروین با رویا کرد چی؟ کار اون درست بود؟ نه من باید انتقام رویا رو می‌گرفتم؛ اما نمی‌دونم چرا یه حسی همش مانع گرفتن انتقامم می‌شد. کلافه نفسم رو بیرون فرستادم و به چهره‌ی مظلوم و غرق در خوابش نگاهی انداختم، از روی صندلی بلند شدم و دست و پاهاش رو که از دیشت تا به الان به زنجیر بودن رو باز کردم تا کمی راحت باشه، زنجیرها رو همون‌جا روی صندلی رها کردم و از اتاق خارج شدم. درب رو پشت سرم بستم و قفلش کردم. گلافگی‌ام رو با یک نفس عمیق بیرون فرستادم و به سمت حیاط عمارت رفتم.
سوار لکسوز مشکی‌ رنگم شدم و به سمت استدیو حرکت کردم، بعد از یک ساعت جلوی درب پارک کردم.
خیابون‌ها بر خلاف همیشه آروم و دلگیر بودن، از ماشین پیاده شدم و وارد استدیو شدم. با همه‌ی بچه‌ها سلام و احوال‌پرسی کردم و بهشون دست دادم، به سمت صندلی همیشگی‌ام رفتم و روش نشستم و مشغول انجام دادن کارهای کنسرت که بیست و پنج تیر بود شدم. امروز می‌خواستم همراه با احمد به یکی از خیریه‌ها و یا به یه پرورشگاه برم؛ تا وسیله‌هایی که مورد نیازشون هست رو تهیه کنم. نفس عمیقی کشیدم و لپ‌تاپم رو بستم و به صندلی تکیه دادم و چشم‌هام رو روی هم گذاشتم، سرم درد می‌کرد و دلم می‌خواست که همین‌جا کمی بخوابم تا شاید درد سرم آروم‌تر بشه و بعد به کارهام رسیدگی کنم.

 

[Mahi83M]

نفس عمیقی کشیدم و چشم‌هام رو باز کردم و نگاهم رو به سقف استدیو دوختم، کمی روی صندلی جابه‌جا شدم و مجدد روش نشستم و کمرم رو به تکیه‌گاه صندلی تکیه دادم و به احمد که درست صندلی کنارم نشسته بود نگاهی انداختم.
- احمد!
درحالی که تکیه‌اش رو به صندلی داده بود و با گوشی مشغول بود زبونش رو روی لبش کشید.
- جونم داداش.
پام رو روی پای راستم انداختم.
- عصر می‌خوام به بچه‌های یتیم و بی‌سرپرست کمک کنم، می‌خوام توام همراهم بیای و با هم هر چیزی که بچه‌ها نیاز دارن رو تهیه کنیم.
- باشه داداش.
سکوت کردم و مجدد چشم‌هام رو روی هم گذاشتم و دقایقی بعد چشم‌هام گرم شد و به خواب عمیقی فرو رفتم... .
***
با سر و صدای بچه‌ها چشم‌هام رو آروم باز کردم و اطرافم نگاهی انداختم، جمال مثل من روی صندلی خوابش برده بود و بقیه هم داشتن واسه کنسرت تمرین می‌کردن. با انگشت شصت و اشاره‌ام چشم‌هام رو مالش دادم و صاف روی صندلی نشستم و خمیازه‌ای کشیدم. گوشیم رو برداشتم و ساعت رو چک کردم؛ که عقربه‌هاش دو بعد از ظهر رو نشون می‌داد.
رمز مبایلم رو زدم و شماره‌ی فربد رو گرفتم. یه بوق، دو بوق، سه بوق، بوق ششم بود که با گلافگی گوشی رو از گوشم فاصله دادم و خواستم تماس رو قطع کنم که بالاخره صدای فربد توی گوشی پیچید.
- الو؟
- الو و درد، کدوم گوری بودی که این‌قدر دیر جواب دادی؟
- خب حالا جبه نگیر. داشتم دنبال دختره می‌گشتم.
با صدای بلند داد زدم.
- چی؟
با صدام جمال که خواب بود از صندلی افتاد و بقیه هم با نگرانی نگاهم می‌کردم؛ این‌بار با صدای آروم‌تری گفتم:
فوراً پیداش کن فربد! میدونی که برگردم و خبری از دختره نباشه بهت رحم نمی‌کنم.
- باشه!
عصبی گوشی رو قطع کردم و روی میز گذاشتم. پوف کلافه‌ای کشیدم و گوشی و سوییچ ماشینم رو برداشتم و از استدیو بیرون زدم.
***
آروشا:
با تابش مستقیم نور خورشید که به چشم‌هام می‌تابید چشم‌هام رو بیش‌تر به هم فشردم و پهلو به پهلو شدم و بعد چشم‌هام رو باز کردم. دست و پاهام باز بود و زنجیر اسارتم هم کنارم روی صندلی که قفل از خوابیدنم فرزاد اون‌جا نشسته بود گذاشته بود. لبخندی روی لب‌های خشک و ترک خورده‌ام نقش بست، فرصتی ناب برای فرار از دست این‌ها گیرم اومده بود و چی بهتر از این؟ از روی تخت بلند شدم و به سمت پنجره‌ی گوشه‌ی اتاق رفتم، پنجره‌ی کوچکی بود و رد شدن ازش کمی سخت بود.
پنجره‌ رو باز کردم و یکی از پاهام رو توی باغ گذاشتم و آروم‌آروم خودم رو از بین پنجره به بیرون کشیدم، پنجره رو بستم که اگه کسی وارد اتاق شد متوجه‌ی نبود من نشه و بعد به سمت دیوار باغ رفتم. دیوار صاف و بلندی بود و بالا رفتن ازش سخت بود؛ چون هر آن ممکن بود کسی بیاد و یا پام سُر بخوره و بیوفتم.
نفس عمیقی کشیدم و آروم‌آروم از دیوار بالا رفتم، روی دیوار نشستم و با یه نفس عمیق از اون ارتفاع پایین پریدم؛ که لحظه‌ی آخر پام پیج خورد و روی زمین افتادم. با هر زوری بود از زمین بلند شدم و با اون درد وحشت‌ناک درون پام، آروم‌آروم به راه افتادم.
***
نمی‌دونم چه‌قدر راه رفته بودم و به کجا خودم رو رسونده بودم؛ اما حسابی تشنه‌ام شده بود. با دیدن آبادی که اون اطراف بود، کمی تندتر به راه رفتنم ادامه دادم تا زودتر برسم. با تشنگی که هر لحظه بیش‌تر از قبل می‌شد درب خونه‌ای رو با سنگ کوچکی زدم و منتظر شدم تا صاحب خونه بیاد و درب رو باز کنه.
بعد از چند دقیقه پیرمردی اومد و درب رو باز کرد، پیرمرد با خوش‌رویی لبخندی زد و گفت:
بفرما دخترم؛ کمکی از من ساخته‌است؟
- آقا میشه بهم کمی آب بدین؟ خواهش می‌کنم.
لبخندی زد و همون‌طور که یه دستش رو به سمت داخل خونه دراز کرده بود گفت:
بفرما داخل!
لبخند کم جونی به مهربونیش زدم و سر به زیر داخل خونه رفتم.

 

[Mahi83M]

با فاصله از درب نشستم و مشغول بازی کردن با انگشت‌هام بودم که لیوان آبی روبه‌روم قرار گرفت، سرم رو بالا آوردم؛ همون پیرمرد مهربون بود و همون‌جوری که کنارم می‌نشست و پاهاش رو دراز می‌کرد رو به من گفت:
- داره غروب میشه، جایی رو داری برای موندن؟
سرم رو به چپ و راست تکون دادم و مشغول وَر رفتن با گوشه‌ی روسری‌ام شدم.
یه خونه‌ی کوچیک و نقلی؛ اما با وجود کوچیک بودنش زیبا بود. یه آشپزخونه دوازده متری که درست در سمت چپش و میشه گفت کنار درب خونه هم می‌شد دست‌شویی قرار داشت. سمت چپ آشپزخونه هم حموم بود، کمی اون‌طرف‌تر هم سه اتاق قرار داشت و البته اتاق‌ها زیاد به پزیرایی دید نداشتن؛ اما خونه قشنگی بود. بی‌خیال آنالیز خونه شدم و حواسم رو به بازی کردن با روسری‌ام دادم. گرسنه‌ام بود و بوی غذایی که تو خونه پیچیده بود باعث حالت تهوع‌ام شده بود. جلوی دهنم رو گرفتم و به سمت دست‌شویی که فاصله‌ی نه چندان دور از جایی که نشسته بودم داشت رفتم، درب رو باز کردم و قبل از این‌که درب رو ببندم خواستم به سمت روشویی برم؛ اما نتونستم تحمل کنم و همون‌جا بالا آوردم. پیرمرد با مهربونی دستش رو روی شونه‌ام گذاشت و با چشم‌هایی که نگرانی توش موج میزد، همون‌طور که بهم نگاه می‌کرد گفت:
- خوبی بابا جان؟!
لحن پدرانه‌ای که داشت حس خوبی رو بهم می‌داد. حسی که یه لحظه حس کردم پدرم جای اون مرد ایستاده و داره از من این سئوال رو می‌پرسه. آهی کشیدم و همون‌طور که سعی در قورت دادن بغضی که راه گلوم رو گرفته بود داشتم، گفتم:
- ممنونم، خوبم!
- خداروشکر، از روی زمین بلند شو دخترم! سرما می‌خوری.
همون‌طور که یه دستم رو به زمین زدم و از اون‌جا بلند می‌شدم، سوالی که توی ذهنم بود رو به زبون آوردم.
- پدر جان بچه‌هاتون کجا هستن؟ از وقتی که اومدم کسی رو ندیدم.
- پسرهام رفتن سر کار، دیر وقت میان خونه، هر دو پسرم زن گرفتن. یکی از عروس‌هام رفته خونه‌ی مادرش و اون یکی عروسم عمرش رو داده به شما.
- خدا رحمتش کنه.
- ممنون!
با هم دیگه وارد پزیرایی شدیم، همون جای قبلی نشستم و اون پیرمرد هم داخل اتاق تا نمازش رو بخونه. اگه فرزاد پیدام می‌کرد چی؟ اگه این خونه هم لو بره و اون دو برادر بتونن پیدام کنن که باز هم زندگی من جهنم می‌شد، نه‌نه به هیچ عنوان نباید دوباره اسیر دست فربد و فرزاد می‌شدم. بعد از چند دقیقه پیرمرد درحالی که زیر لب ذکر می‌گفت از اتاق بیرون اومد و داخل آشپزخونه رفت، زیر قابلمه گرانیت مشکی رنگ رو روشن کرد و همون‌طور که لیمو و سبزی در دوتا سبد کوچک و صورتی می‌ریخت، گفت:
- دخترم الان بچه‌هام میان، تو که جلوشون خجول نیستی؟
- نه پدرجان.
سری تکون داد و مشغول انجام کارش شد. راستش کمی خجالت می‌کشیدم؛ اما خب این‌طوری خیال این پیرمرد هم کمی راحت می‌شد که من راحتم و نیازی به نگرانی نیست.
سفره رو پهن کردم و مشغول چیدن وسایل روی سفره شدم، گوشه‌ای نشستم و باخجالت مشغول بازی کردن با انگشت‌هام شدم تا بچه‌های این مرد بیان و شام بخوریم. بوی لوبیا گرم توی خونه پیچیده بود و همش خداخدا می‌کردم که زودتر بیان و از این گرسنگی خلاص بشم، نمی‌دونم چه‌قدر گذشت تا بالاخره دو مرد و یک زن وارد خونه شدن.
برای بار هزارم حسرت خوردم که چرا این اتفاقات افتاد و از بابا دور شدم، نفس عمیقی کشیدم و به اون‌ها نگاه کردم.
یه زن حدود صد و هفتاد سانت، تپل و چشم و ابرو مشکی همراه با لب‌های قلوه‌ای. لباس‌های جالبی به تن داشت! لباس محلی عشایر‌ها رو به رنگ قرمز پوشیده بود و آرایش ملایمی هم کرده بود.
هر دو مرد قد صد و هشتاد- صد و هشتاد و پنج داشتن، یکی کمی تپل و چشم‌های قهوه‌ای همراه با موهای مشکی داشت و دیگری هیکلی ورزشکاری داشت و چشم‌های قهوه‌ای همراه با موهای مشکی داشت. دست از براندازشون برداشتم و با صدای ضعیفی سلام کردم که زن و مرد تپل با خوش‌رویی جوابم رو دادند؛ اما نمی‌دونم چرا اون یکی مرد از وقتی اومده بود اخم‌هاش توی هم بود. حتی جواب سلامم رو هم نداد، شونه‌ای بالا انداختم و بی‌خیال گوشه‌ای نشستم. بعد از شستن دست‌هاشون به پزیرایی اومدن و ما دو خانوم غذا رو کشیدیم و همگی دور سفره نشستیم و شام رو در سکوت خوردیم.
بعد از شام من و اون زنی که حالا فهمیده بودم اسمش ثمیه‌ست، سفره رو جمع کردیم و ظرف‌ها رو با اسرار من به کمک هم شستیم.

 

[Mahi83M]

***
فرزاد:
سردرد شدیدی گرفته بودم و به‌خاطر بی‌حواسی فربد اون دختر فرار کرد، چشم‌هام رو روی هم گذاشتم و سعی کردم کمی بخوابم تا آروم بشم. یعنی این دختر کجا رفته بود؟ حتماً به یکی از روستاهای اطراف پناه برده بود، غیر از این هم چیزی نمی‌تونست باشه.
گوشیم رو از روی عسلی کنار تخت برداشتم و پس از باز کردن رمز، شماره‌ی فربد رو گرفتم. یه بوق، دو بوق، سه بوق و هنوز بوق چهارم رو نخورده بود که جواب داد.
- جانم داداش؟!
درحالی که لیوان آب رو روی میز می‌ذاشتم نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
- گوش کن فربد! تمام روستاهای اطراف رو یک به یک، خونه به خونه، برسی کن و یادت نره که تا وقتی اون دختر رو پیدا نکردی حق نداری برگردی.
- باشه!
گوشی رو قطع کردم و روی عسلی گذاشتم، این‌جوری نمی‌شد. باید خودم می‌رفتم دنبال اون دختر، به‌خاطر اون شروین ع×و×ض×ی، رویا برای همیشه ترکم کرد و حالا عمراً می‌ذاشتم این دختر از چنگم فرار کنه.
اون دختر هم گناهی نداره؛ اما رویای من چی؟ اون گناهی کرده بود؟ چرا باید جونش رو از دست بده اون هم توی بغل من؟ از روی تخت بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم، سوار ماشین شدم و دَر رو با ریموت باز کردم و از خونه خارج شدم. باید به جایی که دختره فرار کرده بود می‌رفتم و همراه با فربد همه جا رو می‌گشتیم و یا خودم به تنهایی، نفس عمیقی کشیدم و پام رو روی پدال گاز بیشتر فشردم. تنها دو روستا و پنج خونه در اطراف اون خونه باغ قرار داشت و امیدوارم که همون‌جا بوده باشه؛ اما اگه جای دیگه رفته باشه و به پلیس اطلاع بده چی؟ کلافه دستی بین موهام کشیدم و ماشین رو جلوی درب خونه باغ پارک کردم. از ماشین پیاده شدم و وارد خونه شدم، امروز هوا خیلی گرم بود و همین کمی اذیتم می‌کرد. از صبح سردرد بدی گرفته بودم و باعث کلافگی‌ام شده بود، دو قرص خورده بودم اما هیچ فایده‌ای نداشت. به اتاقم رفتم و پس از عوض کردن لباسم روی تخت دراز کشیدم. تازه گیج خواب شده بودم که با حس نوازش‌های کسی بی‌اون‌که چشم‌هام رو باز کنم لب زدم.
- مامان سرم درد میکنه، بزار بخوابم.
- هوم، دیگه من رو نمی‌شناسی عشقم؟!
فوراً چشم‌هام رو باز کردم و به رویا که روی تخت نشسته بود و با لبخند نگاهم می‌کرد خیره شدم.
- این‌جوری نگام نکن، خوردیم.
- رویا!
همون‌جوری که دستش رو بین موهام می‌کشید و نوازشم می‌کرد، با لبخند بهم خیره شد و لب زد.
- جون دلم!
- دیگه نرو.
- اما باید برم فرزادم، باید راجب کاری که کردی حرف بزنیم.
- چی‌کار کردم؟
- خودت رو نزن به اون راه، چرا اون دختر رو زندونی کردی و شکنجه‌اش می‌دادی؟
- تا انتقام تو رو نگیرم آروم نمیشم.
- نکن، این‌جوری بیشتر اذیت میشم. قسمت من هم این بوده، اون دختر بی‌چاره چه گناهی کرده که باید تاوان اشتباه برادرش رو بده؟
- دل من دیگه از سنگ شده!
- بهم یه قولی بده.
- چه قولی؟
- بدون من هم باید خوش‌بخت بشی.
- اصلاً!
- جون من.
پوفی کشیدم و همون‌جور که دستش رو می‌گرفتم لب زدم.
- قول میدم؛ اما تو که می‌دونی بدون تو دلم از سنگه، درضمن خوب می‌دونم منظورت از خوش‌بختی چیه.
- به مرور زمان یخ دلت باز میشه.
- رویا! هیچ‌وقت این اتفاق نمیوفته.
- هیس! چشم‌هات رو ببند و سعی کن کمی بخوابی.
روی دست‌هاش رو بوسیدم و همون‌طور که چشم‌هام رو می‌بستم لب زدم.
- بخوابم که دیگه کنارم نیستی.
دستش رو روی قلبم گذاشت و گفت:
- هروقت خواستی من رو حس کنی، بدون که من این‌جا توی قلبتم و تنها نیستی.
کم‌کم با نوازش‌های دست رویا به خواب عمیقی فرو رفتم.

 

[Mahi83M]

***
دو ساعت بعد.
با صدای زنگ گوشیم از خواب بیدار شدم، دیگه رویا کنارم نبود و هنوز هم همون سردردی که از صبح گرفتارش شده بودم امونم رو بریده بود. گوشی رو از روی عسلی کنار تخت برداشتم و به اسم احمد که روی صفحه‌ی گوشی‌ روشن و خاموش می‌شد خیره شدم، پس از کمی مکث جواب دادم.
- بله؟!
- سلام خوبی داداش، نگرانت شدم وقتی فربد گفت که هرچی زنگ زده جواب ندادی، خواستم حالت رو بپرسم.
خمیازه‌ای کشیدم و همون‌طور که از روی تخت بلند می‌شدم و به سمت دست‌شویی می‌رفتم گفتم:
- سلام ممنونم، شرمنده داداش خواب بودم. شرمنده نگرانت کردم!
وارد دست‌شویی که کاملاً کاشی بود شدم و روبه‌روی روشویی ایستادم، آب رو باز کردم که گفت:
- دشمنت، این چه حرفیه؟ راستی داداش فربد گفت اگه تونستم باهات تماس بگیرم بگم که بهش زنگ بزنی.
- ممنونم احمد، توام تو زحمت افتادی و نگران شدی. شرمنده داداشم!
- دشمنت، کاری نداری؟
تو آیینه به خودم خیره شده بودم و همون‌طور که چشم‌هام رو تو حدقه می‌چرخوندم گفتم:
- قربانت، خدانگهدار.
- خدانگهدار.
گوشی رو قطع کردم و پس از باز کردن رمزش شماره‌ی فربد رو گرفتم که پس از سه بوق جواب داد، بی‌اون‌که بزارم حرفی بزنه مستقیم سر اصل مطلب رفتم.
- دختره رو پیدا کردی؟
- آره اما باید جوری از اون خونه بیاریش بیرون که این آدم‌ها به چیزی شک نکنن، یه خبر بد برات دارم.
- چی شده؟
- ناصری دنبالتِ!
- اون که همیشه دنبالمه، یه خبر جدید بده.
- منظورم این بود که آدم‌های اون تا مؤسسه خیریه که میری رفتن و همه جا دنبالت می‌گردن.
- یه کاریش می‌کنم، مواظب خودت باش!
بعد از اتمام جمله‌ام گوشی رو قطع کردم و همون‌جا کنار جای مسواک و اسپری‌های خوش‌بو کننده و... گذاشتم.
***
آروشا:
رخت‌خواب‌ها رو همراه با سمیه پهن کردیم، پدرجان و جفت پسرهاش توی یه اتاق و من و سمیه هم توی یه اتاق قرار بود بخوابیم. تمام چرغ‌ها خاموش بود و کمی برام سخت بود که راه اتاق رو پیدا کنم، لیوان آبی خوردم و خواستم به اتاق برم که با جسم سفت و سختی برخورد کردم و داشتم می‌افتادم که دستی دور کمرم حلقه شد و از افتادنم جلوگیری کرد.
پس از گذشت چند ثانیه بالاخره گفت:
- جلوت رو نگاه کن، مگه کوری؟!
- ببخشید اما شما جلوی من ظاهر شدید، من داشتم به اتاق می‌رفتم.
دماغم کمی درد گرفته بود، خودم رو از حصار دست‌های اون آزاد کردم و بی‌هیچ حرفی با کمک دیوار به سمت اتاق رفتم. سرجام دراز کشیدم و با هر بدبختی که بود سعی کردم بخوابم، دلم برای بچه‌های کلاس رقص تنگ شده بود، مخصوصاً آیسان که هم رفیق صمیمیم بود و هم مربی رقص. کلافه پوفی کشیدم به چپ چرخیدم، ثمیه در سمت چپم خوابیده بود و یه جورهایی خور و پوف می‌کرد که همین باعث شده بود نتونم بخوابم. از جام بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم، درب ورودی رو باز کردم و از خونه خارج شدم. نیاز داشتم کمی قدم بزنم و از این حال و هوا بیرون بیام. نفس عیقی کشیدم و قدم زنان به سمت جنگل حرکت کردم.
***
حدود یک ساعتی بود که تو جنگل بودم و از شانسم راه خونه رو گم کرده بودم، ترسیده بودم و کمی هم سردم شده بود. با قدم‌های لرزون به جلو قدم برداشتم تا بتونم زودتر راه رو پیدا کنم و برگردم؛ اما همین که یه قدم دیگه برداشتم دستی روی بینیم قرار گرفت و کم‌کم با بوی الکل که تو مشامم پی‌چید و بی‌هوش شدم.
***
فرزاد:
خوشبختانه فربد دختره رو پیدا کرده بود و داشت برمی‌گشت. تمامی وسایلی که برای شکنجه لازم بود رو آماده کرده بودم و منتظر اومدن فربد بودم که همون لحظه صدای جیغ لاستیک توی گوشم پیچید و باعجله بیرون دویدم. فربد توی ماشین نشسته بود و اون دختر هم سرش به درب ماشین تکیه داده شده بود و هنوز بی‌هوش بود.

 

[Mahi83M]

پوزخند مسخره‌ای خودم هم حالم ازش به هم میخورد روی لب‌هام نشوندم و به سمت ماشین قدم برداشتم. خیلی مظلومانِ سرش رو به شیشه تکیه داده بود و موهاش توی صورتش پخش شده بود که بعضی از تار‌هاش با حرم نفس‌هاش تکون میخورد، درب رو باز کردم و همین که خواستم دختره رو ببرم داخل؛ انگار از قبل بیدار بوده خودش رو به صندلی ماسین بیشتر چسبوند و با ترسی که تو چشم‌هاش مشهود بود نگاهم می‌کرد. کلافه نفسم رو به بیرون پرتاب کردم و دستی بین موهام کشیدم. آوردن اون دختر به اتاق رو به فربد سپردم و مستقیم رفتم تو خونه، از وقتی رویا ترکم کرده بود دیگه حالم از هرچی دختر بود به هم می‌خورد. پوف کلافه‌ای کشیدم و به اتاق شکنجه رفتم تا زنجیر‌ها رو به تخت وصل کنم و بعد از این‌که فربد آوردش دست و پاهاش رو ببندم، شاید هم یه زنجیر بلند بیارم و یکی از پاهاش رو ببندم تا اگه خواست تو اتاق چرخ بزنه. اصلاً من چرا دلم واسه این دختر می‌سوزه؟ مگه برادر این دختر رویای من رو نگرفت؟ پس چرا الان براش دل‌سوزی می‌کردم؟ هوفی کشیدم و مشغول متصل کردن زنجیر به تخت شدم، بعد از اتمام کارم از جام بلند شدم که از اتاق خارج بشم که چشمم به اون دختر خورد. روی صندلی با دست و پای بسته نشسته بود و نگاهم می‌کرد، فربد که منتظر بود تا کار من تموم بشه بلافاصله به سمت آروشا رفت و اون رو مثل یه عروسک بلند کرد و روی تخت گذاشت. زنجیر رو به یکی از پاهاش بستم و از اتاق خارج شدم.
***
آروشا:
باز هم همون اتاق لعنتی و شکنجه‌های دردناک فرزاد که هر لحظه امکان داشت به سرم بیاد، کاش از اون خونه خارج نمی‌شدم و با خیال راحت کنار سمیه دراز می‌کشیدم؛ هر چند که مطمئنن بودم خوابم نمی‌بره اما باز هم می‌دونستم خبری از اون فرزاد ظالم نیست. با پای خودم تو چنگال گرگ اومده بودم، بغض کرده به دیوارهای اتاق نگاه می‌کردم و هزار بار خودم رو لعنت می‌کردم. خوش‌بختانه مثل قبل دست و پاهام رو به زنجیر نبسته بودن؛ فقط یکی از پاهام رو با زنجیر به تخت متصل کرده بودن و همین هم جال شکر داشت. از روی تخت بلند شدم و مستقیم به سمت پنجره رفتم که این‌بار پنجره رو از بیرون بسته بودن تا دیگه نتونم فرار کنم، آه عمیقی کشیدم و به سمت تخت روانه شدم. من تازه می‌خواستم وکیل بشم اما این آدم‌ها همه چیز رو خراب کردن، اصلاً بابا تو چه حالی بود؟ نگران یا خوش‌حال؟ پوف معلومه که نگرانِ، آخه کدوم پدری از نبود بچه‌ش خوش‌حال میشه که پدر من دومی باشه؟! روی تخت دراز کشیدم و چشم‌هام رو روی هم گذاشتم که با صدای قار و قور شکمم بازشون کردم. یعنی شروین با این مرد چیکار کرده بود که داره این‌جوری تلافی می‌کنه؟ اون هم تلافی با منی که از همه چیز بی‌خبر بودم و این آدم‌ها با این وجود من رو اذیت می‌کردن، کاش می‌شد بزارن یه بار با بابا حرف بزنم. پاهام رو توی شکمم جمع کردم و سعی کردم بخوابم تا هیچ چیزی رو متوجه نشم؛ اما همون لحظه صدای باز شدن درب اتاق اومد و پشت بندش عطر فرزاد توی مشامم پیچید.