شعر رباعیات مهستی گنجوی

[S O-O M]

آن بت که رخش رشک گل و یاسمن است

وز غمزهٔ شوخ فتنهٔ مرد و زن است

دیدم به رهش ز لطف چون آب روان

آن آب روان هنوز در چشم من است

 

[S O-O M]

با خصم منت همیشه دمسازی‌هاست

با ما سخنت ز روی طنازی‌هاست

ز عز خود و ذلت من بیش مناز

کاندر پس پردهٔ فلک بازی‌هاست

 

[S O-O M]

گیسو به سر زلف تو در خواهم بست
تا بنشینی چو دوش نگریزی م×س×ت

پیش از م×س×ت×ی هر آنچم اندر دل هست
میگویم تا باز نگوئی شد م×س×ت

 

[S O-O M]

آن کودک نعل‌بند داس اندر دست
چون نعل بر اسب بست از پای نشست

زین نادره‌تر که دید در عالم بست
بدری بسم اسب هلالی بربست

 

[S O-O M]

چون با دل تو نیست … در یک پوست
در چشم تو یکرنگ بود دشمن و دوست

بس بس که شکایت تو ناکرده بهست
رو رو که حکایت تو ناگفته نکوست

 

[S O-O M]

جوله پسری که جان و دل خستهٔ اوست
از تار زلفش تن من بستهٔ اوست

بی پود چو تار زلف در شانه کند
ز آن این تن زار گشته پیوستهٔ اوست

 

[S O-O M]

آتش‌روئی پریر در ما پیوست
دی اب خم ببرد و عهدم بشکست

امروز اگر نه خاک پایش باشم
فردا برون باد بماند در دست

 

[S O-O M]

دل جای غم توست چنان تنگ که هست
گل چاکر روی تو به هر رنگ که هست

از آب دو چشم من بگردد هر شب
جز سنگ دلت هر آسیا سنگ که هست

 

[S O-O M]

چندان که نخواهی غم و رنجوری هست
در دوستیت آفت مهجوری هست

هنگام وداع‌ست چه می‌فرمائی
یک ساعته دیدار تو دستوری هست

 

[S O-O M]

در خانهٔ تو آن چه مرا شاید نیست
بندی ز دل رمیده بگشاید نیست

گویی همه چیز دارم از مال و منال
آری همه هست آنچه می‌باید نیست