تمام شده دلنوشته حضور خالی| زهرا وحیدی نکو

دلنوشته:حضور خالی
دلنویس: زهرا وحیدی نکو
ژانر: تراژدی
مقدمه:
محو می‌گویم تا ندانند از احساس نهفته‌ام، چرا که از بازگویی‌اش هراس دارم، از قضاوت‌ها و فکرهایی که به دورم پیله می‌کنند، هراس دارم. و این پیله‌ها، تا عمر دارم، بال پروازم را از من می‌گیرند و رهایم نمی‌کنند.

 

[Like crazy<3]

نبودش سنگم می‌کند و او را بیش از پیش دورتر؛ اما بودنش هم نمکی‌است که بر روی زخمم می‌پاشد.
پس چه کنم؟ خود را زندانی تاریکی کنم یا او را به دست باد بسپارم؟!

 

[Like crazy<3]

ناگزیرم انتخاب کنم، نخش را از قلبم جدا کنم و خاطره‌اش را برای رودی بگویم تا او را برای همیشه با خود ببرد و شاید دست کس دیگری بسپارد، چرا که محافظ توانایی برایش نبودم!

 

[Like crazy<3]

هیچ‌نمی‌دانم از او و باز با این حال تنم از نبودش رعشه می‌گیرد.
حال نیست، خود را برایش محو کردم و می‌دانم حفره خالی‌ای را در خود احساس نمی‌کند.
اما من قلبم را سوراخ می‌یابم!

 

[Like crazy<3]

ترس دارم!
وحشت از این‌که بفهمند و بمب سرزنش هارا بر زندگیم ببارانند!
از قضاوت ‌‌‌‌‌‌هایی که از همان بدو ورود سیاه هستند و در عمق قلبم می‌نشینند، روی خرده شیشه‌ها و آن‌ها را مانند غیری به سیاهی ابدی فرو می‌برند.

 

[Like crazy<3]

نمی‌توانم فریاد بزنم تا رهایم کنند!
چون فایده‌ای ندارد، خسته تر از هرزمان گوشه‌ای پرت می‌شوم و باید با فرمان‌های جدیدش قدم‌بردارم!
رحمی ندارد مانند چشمانی که حالم را می‌بینند؛ اما همه‌اش را خالی می‌نامند.

 

[Like crazy<3]

آن چشم‌ها عمق وجودم را نمی‌بینند که بفهمند ناگزیر بودم محو باشم، دودی باشم که فقط بگذرد و مانند مهی رازآلود تا چهره واقعی‌ام را نبیند.
ناگزیر محو و از درون هیچ!

 

[Like crazy<3]

حرف‌هایم هنوز پایان ندارد؛ اما انگار قلمم هم می‌خواهد محو شود!
انگار لکه‌‌ی اجبار بر روی سینه‌ام حک شده و مانند داغی تا ابد باقی خواهد ماند و این‌بار اجبار پایان را به دوش می‌کشم تا شاید کل زندگیم روزی محو شود!
پایان

 

[مدیر تایپ]

عرض سلام و خسته نباشیدی ویژه خدمت شما نویسنده‌ی عزیز!
بدین وسیله پایان تایپ اثر شما را اعلام می‌‌دارم. با آرزوی موفقیت روز افزون!

|مدیریت کتابدونی|​