یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

فیلیپ با دستان گره خورده، سر متمایل به عقب و چشمان به سقف خیره شده گفت: من یک اظهارنظر و یک توصیه کوچک دارم. نیچه نوشته تفاوت عمده میان بشر و گاو این است که گاو میداند چطور زندگی کند، چطور بدون بیم و هراس، بدون حمل بار سنگین گذشته، و ناآگاه از وحشت های آینده در لحظه حال آسوده زندگی کند.

اما متاسفانه ما انسان ها آنقدر درگیر و گرفتار گذشته و آینده هستیم که فقط میتوانیم در لحظه حال اندکی پرسه بزنیم. آیا میدانی چرا تا این اندازه حسرت روزهای طلایی کودکی خود را میخوریم؟ نیچه به ما میگوید زیرا آن روزهای کودکی، روزهای آسودگی خاطر هستند. روزهایی رها از غصه و دلواپسی، روزهای قبل از خم شدن زیر بار سنگین و دردناک خاطرات که از گذشته بر سرمان آوار شده اند. زندگی، زنجیر لعنتی از دست دادن های یکی پس از دیگریست.

درمان شوپنهاور | اروین د. یالوم

 

[S O-O M]

در سال 2040 افراد زیادی به خاطر مین هایی که امروز کار گذاشته می شوند جان خود را از دست می دهند. آن ها برای جنگی که شاید حتی دیگر نام و دلیل آن را به خاطر نیاورند می میرند. در برخی از کشورها برای هر کودکی که پا به دنیا می گذارد یک جفت مین آماده انفجار است. در کنار یک پاپیون صورتی (برای تولد دختر) یا یک روبان آبی (برای تولد پسر) روی گهواره و دو شیء زیبای فلزی این طرف و آن طرف.

نفرت بشر نسبت به همنوع خود چه نفرت عمیق و جنون آسا و ریشه داری است. او که به خاطر عقیده، به خاطر حفظ یا گسترش مرزها قادر است بذر مرگ را در میان نسل های آینده بپراکند.

حرکت انسانم آرزوست | سوزانا تامارو

 

[S O-O M]

آدم ها خیال می کنند به دنبال ستاره ها می گردند ولی مثل ماهی قرمزهای داخل پارچ کارشان پایان می یابد. از خودم می پرسم آیا ساده تر این نیست که از همان ابتدا به بچه ها یاد بدهند زندگی پوچ است. این امر ممکن است پاره ای از لحظه های دوران کودکی را نابود کند ولی، در عوض به بزرگسالان اجازه می دهد زمان بسیار قابل توجهی را هدر ندهند جدا از این که آدم، دست کم، از خظر یک ضربه روحی، ضربه پارچ، در امام خواهد ماند.

ظرافت جوجه تیغی | موریل باربری

 

[S O-O M]

این جدایی بی رحمانه میان شرق و غرب، میان روسیه و آمریکا، میان کمونیست ها و کاپیتالیست ها، از چه روست؟ آیا ما همان گندمی را که شما می کارید نمی کاریم؟ آیا ما همان سگی را که شما نوازش می کنید، نوازش نمی کنیم؟ آیا جنگل های ما به همان زبان جنگل های شما زمزمه نمی کنند؟ آیا گاوهای مزارع ما شب ها همان صدایی را نمی دهند که گاوهای شما؟

آیا همان شبنمی که هرشب روی گل های بسیار ناچیز ما می نشیند، از همان شبنم شما نیست؟ آیا قصه های دایه های ما همان خوشبختی را نوید نمی دهند که قصه های دایه های شما؟ و آیا بالاخره ما همه با هم برادر نیستیم؟

مردی با کبوتر | رومن گاری

 

[S O-O M]

دخترک شش ساله ی زیبایی را می شناسم که نور چشم پدرش است. این دختر باور دارد که بابانوئل راستکی ست. او معتقد است که سندباد هم وجود دارد و آرزو دارد وقتی بزرگ شد پری دریایی شود. وقتی بزرگترها به او بگویند بابانوئل یا پریان دریایی وجود دارند، کاملا باور می کند.

بچه ها هر آنچه را که به آنها بگویند باور می کنند. اگر بگویید که جادوگرها می توانند یک شازده را به قورباغه تبدیل کنند باور می کنند. اگر هم بگویید که بچه های بد در جهنم کباب می شوند، شب ها کابوس کباب شدن می بینند. من به تازگی شنیدم که این دخترک را بدون اجازه پدرش برای یک دوره یک هفته ای پیش یک راهبه ی کاتولیک فرستاده اند. فکر می کنید این طفل در مکتب آن راهبه چه می آموزد؟

ویروسهای ذهن | ریچارد داوکینز

 

[ansel]

نمی‌توان افعی را به خاطر زهری که در دهان دارد ولو آن زهر مسبب مرگ کسی شود سرزنش کرد، چون طبیعت است که آن زهر را به او داده است، مرا نیز به خاطر این که زیبا آفریده شده‌ام نباید سرزنش کرد. زیبایی در وجود زن نجیب به آتشی می‌ماند که از دسترس دور بماند و به شمشیری که در گوشه‌ای افتاده باشد. وقتی کسی به آن دو نزدیک نشود نه آتش می‌سوزاند و نه شمشیر می‌برد.

دن کیشوت | میگل دو سروانتس

 

[Naz...]

تو به من زندگی ندادی؟ دادی؟ در واقع نه. فقط این‌که زندگی قبلی‌ام را هم خراب کردی، درهم شکستی و تکه تکه‌اش کردی. حالا من به خرابه‌هایش چه کنم؟ پس کی می‌خواهد… دست‌هایم را به اطراف دراز می‌کنم. هوای خنک شبانه را روی پوستم حس می‌کنم. می‌بینم دوباره دارم گریه می‌کنم. «ویل، لعنت به تو». زیرلب زمزمه می‌کنم «لعنت به تو که تنهام گذاشتی.

من پیش از تو/جوجومویز

 

[Naz...]

سنگی را اگر به رودخانه ای بیندازی، چندان تاثیری ندارد. سطح آب اندکی می‌شکافد و کمی موج بر می‌دارد. صدای نامحسوس “تاپ” می‌آید، اما همین صدا هم در هیاهوی آب و موج هایش گم می‌شود. همین و بس. اما اگر همان سنگ را به برکه ای بیندازی… تاثیرش بسیار ماندگارتر و عمیق‌تر است. همان سنگ، همان سنگ کوچک، آب‌های راکد را به تلاطم در می‌آورد. در جایی که سنگ به سطح آب خورده ابتدا حلقه ای پدیدار می‌شود؛ حلقه جوانه می‌دهد، جوانه شکوفه می‌دهد، باز می‌شود و باز می‌شود، لایه به لایه. سنگی کوچک در چشم به هم زدنی چه‌ها که نمی‌کند. در تمام سطح آب پخش می‌شود و در لحظه ای می‌بینی که همه جا را فرا گرفته. دایره‌ها دایره‌ها را می‌زایند تا زمانی که آخرین دایره به ساحل بخورد و محو شود.
– ملت عشق اثر الیف شافاک

 

[Naz...]

به هیچ متمم و صفتی نیاز ندارد عشق
خود به تنهایی دنیاست عشق
یا درست در میانش هستی،در اتشش
یا بیرونش هستی در حسرتش

ملت عشق اثر الیف شافاک

 

[Naz...]

*عاشق شدن مثل گوش دادن به صدای پیانو توی یه کافه ی شلوغ می مونه، اگه بخوای به اون صدای قشنگ گوش کنی باید چشم هات رو ببندی و از بقیه ی صداها بگذری و اون ها رو نشنوی، صدای خنده ها، گریه ها، به هم خوردن فنجون ها… تو واسه من اون صدای قشنگ بودی که من به خاطرش هیچ صدایی رو نشنیدم.
قهوه سرد اقای نویسنده/روزبه معین