یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

رنج بردن باعث فهمیدن می شود و ذهن را به تلاش برای شناختن وامی دارد، تا اینکه قواعد زندگی و تلخی و سختی را می شناسد و به درک و شعور می رسد.

ولی وقتی به فهمیدن و درک رسیدی، از آن به بعد دیگر خود فهمیدن باعث رنجت می شود.

دیگر هم از فهمیدن خودت رنج می بری، هم رنج فهمیدن آنچه دیگران درک نمی کنند و نمی فهمند و نمی بینند، به جانت نیش می زند و آزارت می دهد. ولی هرقدر در نادانی می شود درجا زد، در فهمیدن نمی شود.

وقتی چشم هایت باز شد، دیگر نمی توانی آن را ببندی و خودت را به نفهمی بزنی.

دالان بهشت | نازی صفوی

 

[S O-O M]

جنگ سیاه و سفید است. البته در نظر کسانی که در حاشیه هستند. برای کسانی که واقعا در صحنه جنگ هستند، رنگ های زیادی وجود دارد، رنگ های تند، خیلی زننده، خیلی سرخ، خیلی نارنجی، خیلی آبکی و ملتهب؛ اما برای دیگران جنگ مانند اخبار فیلم های کوتاه خبری است.

دارای نقش، آلوده، با رگبار صداهای منقطع و تعداد زیادی آدم های خاکستری که حمله می کنند، یا گامهای سنگین برمی دارند یا به زمین می افتند. همه اینها در جای دیگر اتفاق می افتد.

آدمکش کور | مارگارت اتوود

 

[S O-O M]

وای بر مردمی که مذاهب و قبایل بسیاری دارند، اما در بین آن ها از دین خبری نیست. وای بر مردمی که می پوشند آنچه را که خود نبافته اند و می خورند و می نوشند آنچه را که خود نفشرده اند.

وای بر مردمی که مستبدان را قهرمانان می پندارند و کشورگشایان شجاع را مهربان و دلسوز می انگارند. وای بر مردمی که در رویا از غریزه ی خویش متنفرند و در بیداری برای ارضای آن سختی های بسیاری را متحمل می شوند.

وای بر مردمی که جز به دنبال اجساد بانگ برنمی آورند و جز به ویرانه ها افتخار نمی کنند و جز زمانی که گردن به زیر تیغ نگذاشته باشند، طغیان نمی کنند.

وای بر مردمی که سیاستمدارانش همچون روبهان، فیلسوفانش همچون شعبده بازان و هنرهایشان تنها تقلید و دنباله روی از دیگران است.

وای بر مردمی که حاکمان خویش را با ساز و دهل می پذیرند و رها می کنند تا بار دیگر با صدای ساز و دهل به استقبال حاکم دیگر بروند.

وای بر مردمی که دانشمندانش از گنگی زمانه، زبان فروبسته اند و مردان قدرتمندش هنوز در بستر آرمیده اند.

وای بر مردمی که به بخش های گوناگون تقسیم شده اند و هربخش خود را یک امت می داند.

باغ پیامبر و خدایان زمین | جبران خلیل جبران

 

[S O-O M]

طرف آمده منزل شما هفت تا هم هلو خورده هسته ها را ردیف چیده یعنی آثار جرمش هم در پیش دستی مقابلش باقی و مشهود و قابل ملاحظه است بعد هی می گویی چرا هیچی میل نمی کنین؟

عزیز من ایشان با خوردن یک نصف زردآلو الان در حالتی است که اورژانس لازم میشود. تعارفات ما گاهی رسما انسان را اشتقاق می دهد. یعنی به دو بخش مساوی تقسیم می کند از وسط!

چقدر خوبیم ما | ابراهیم رها

 

[S O-O M]

عشق در عمل، در قیاس با عشق در رویا چیزی خشن و سهمگین است.

عشق در رویا آزمندِ عمل فوری است، بدون معطلی و در پیش دیدگان همه...

آدم ها حاضرند جانشان را هم بدهند، منتها به شرطی که آزمون، دشوار و طولانی نباشد و زود تمام شود! همگان هم آنچنانی که گویی در تئاتر، تماشا کنند و دست بزنند! اما عشق فعال کار شاق و پایمردی می خواهد.

برادران کارامازوف | فئودور داستایوفسکی

 

[S O-O M]

هر یک از ما برای تصاحب انرژی نمایشی مخصوص به خود داریم که بوسیله آن می خواهیم بر دیگران تسلط پیدا کنیم.

نمایش منزوی: در برخورد با دیگران عقب نشینی می کنیم و با احتیاط عمل می کنیم تا پر رمز و راز جلوه نماییم تا دیگران برای پی بردن به احساس واقعی ما توجه شان به ما جلب شود و از آنها انرژی بگیریم.

نمایش بازجو: وقتی ایرادی در دیگران پیدا کردیم از آن انتقاد می کنیم. فرد مورد انتقاد واقع شده متوجه این موضوع و توجه ما به خود می شود و دقت می کند که اشتباه نکند تا مورد انتقاد قرار نگیرد. همین واکنش دفاعی انرژی مورد نیاز افراد بازجو را تامین می کند.

پیشگویی آسمانی | جیمز ردفیلد

 

[S O-O M]

مرد غریب (ژان والژان) گفت: آقای اسقف، شما خوبید، مرا تحقیر نمی کنید. در خانه تان از من پذیرایی می کنید. شمع های قدی تان را برای من روشن می کنید، در صورتیکه من از شما پنهان نداشتم که جبرکارم، که از کجا آمده ام و گفتم که مرد بدبختی هستم.

اسقف کنارش نشست، دستش را با ملایمت لمس کرد و گفت: شما می توانستید خودتان را به من معرفی نکنید. اینجا، خانه من نیستف خانه عیسی مسیح است. این در، از کسی که از آن وارد می شود نمی پرسد که آیا اسمی دارد، اما میپرسد که آیا دردی دارد. شما رنج می برید، شما گرسنه و تشنه اید، پس مهمان عزیز این خانه باشید و از من تشکر نکنید، نگویید که من شما را در خانه ام پذیرایی می کنم.

اینجا هیچ کس در خانه خود نیست مگر کسی که به پناهگاهی محتاج است. من به شما که یک راهگذارید می گویم که اینجا بیش از آنکه در خانه من باشید، در خانه خودتان هستید. هرچه اینجاست از شما است. چه حاجت به دانستن اسم شما دارم؟ بعلاوه شما پیش از آنکه خود چیزی به من بگویید، اسمی دارید که من می دانستم.

مرد چشمانش را به حیرت گشود و گفت: راستی می دانستید؟ اسم من چیست؟ اسقف جواب داد، بلی. شما «برادر من» نامیده می شوید.

بینوایان | ویکتور هوگو

 

[S O-O M]

آدم وقتی جوان است، به پیری جور دیگری فکر می کند. فکر میکند پیری یک حالت عجیب و غریبی است که به اندازه ی صدها کیلومتر و صدها سال از آدم دور است. اما وقتی به آن می رسد، می بیند هنوز همان دخترک پانزده ساله است که موهایش سفید شده، دور چشم هایش چین افتاده، پاهایش ضعف می رود و دیگر نمی تواند پله ها را سه تا یکی کند.

و از همه بدتر، بار خاطره هاست که روی دوش آدم، سنگینی می کند.

چهل سالگی | ناهید طباطبایی

 

[S O-O M]

ما از نیستی به هستی می آییم و از هستی به نیستی می رویم، در فاصله این هستی و نیستی، زمان قرار دارد. زمان هم حاصل حوادث است، حوادث از زمان به وجود می آیند و زمان را تغییر می دهند.

آیا این تقصیر چه کسی است؟ هیچکس. در اینجا مطرح نیست عناصر جهان ضد یکدیگرند. همدیگر را می کشند و می خورند و نابود می کنند تا چیز دیگری به وجود اید.

انسان حیوان و گیاهان را می خورد و خودش نیز محکوم به زوال است و از نیستی آنها هستی دیگری حادث می شود.

خانواده ی خوشبخت | ژان پل سارتر

 

[S O-O M]

اولین نشانه های بارقه ی ادراک، آرزوی مرگ است. این زندگی تحمل ناپذیر می نماید و زندگی دیگر دست نیافتنی. آدم دیگر از میل به مردن احساس شرم نمی کند؛ تقاضایش این است که از سلول قدیمی اش که از آن بیزار است، به سلول تازه ای منتقل شود که از آن بیزار خواهد شد.

آخرین نشانه های ایمان هم اینجا دخیل است، زیرا در وقت انتقال شاید زندان بان اتفاقا از راهرو رد نشود تا زندانی را ببیند و بگوید: این مرد را دوباره حبس نکنید، او با من می آید.

پندهای سورائو | فرانتس کافکا