یک جرعه کتاب! | قسمتی از کتاب

[S O-O M]

مصاحبه اوریانا با محمدرضا شاه، در اکتبر سال 1973. فالاچی مینویسد: اعلیحضرت، در میان سالن با شکوهی که به منزله دفتر کار اوست، ایستاده و منتظر بود. به صحبت مختصر من که می خواستم از این که مرا به حضور پذیرفته بود تشکر کنم جواب نداد و بدون این که کلمه ای بر زبان بیاورد دستش را به طرف من دراز کرد و دست دادنش سرد و خشک بود و تعارفش برای اینکه بنشینم سردتر و خشکتر.

همه اینها بدون یک کلمه حرف و بدون یک لبخند. لبها مانند در بسته ای به هم فشرده شده بود و نگاه مثل سوز زمستان سرد بود. گویی شاه میخواست به خاطر چیزی مرا سرزنش کند و من نمیدانستم به خاطر چه چیز. شاید هم این رفتار از روی غرور بود و به خاطر این که روش شاهانه را از دست ندهد!

فالاچی: و هنوز یک لبخند در صورت شما از یک شهاب در آسمان نایاب تر است. آیا شما هیچ وقت می خندید اعلیحضرتا؟

محمدرضا: فقط وقتی که موضوع خنده داری اتفاق بیفتد. اما این موضوع باید خیلی خنده دار باشد که غالبا اتفاق نمی افتد. نه، من از آن آدم هایی نیستم که به هر موضوع احمقانه ای بخندم؛ اما شما باید درک کنید که زندگانی من همیشه یک زندگانی سخت و دشوار و خسته آور بوده است.

فقط دوازده سال اول سلطنت مرا تصور کنید که مجبور بودم چکار کنم، رم در سال 1953... مصدق... به یاد دارید؟ و تازه من به رنج های شخصی خودم کاری ندارم، من به رنج هایم در نقش یک شاه اشاره می کنم. البته من نمی توانم خودم را از شاه جدا کنم. پیش از مثل یک «مرد» بودن، من یک شاهم. شاهی که سرنوشتش به اتمام رساندن ماموریتش است. بقیه اهمیتی ندارد.

مصاحبه با تاریخ | اوریانا فالاچی

 

[S O-O M]

بعضی وقتا آدمی پیدا می شود که می خواهد چیز ناشناخته ای را به مردم بشناساند و همیشه هم مردم به ریشش می خندند و حتی گاهی هم اتفاق می افتد که او را به زندان می اندازند و سرانجام پس از مرگ آن مرد است که مردم متوجه می شوند حق با او بوده. آن وقت مجسمه اش را می سازند و این همان کسی است که به او می گویند: نابغه!

تیستو سبز انگشتی | موریس دروئون

 

[S O-O M]

به حضرت داوود وحی آمد که ای داوود خانه ای را برای من پاکیزه کن تا بدان خانه آیم. داوود گفت: بار خدایا کدام جا و چه خانه ای گنجایش تو را دارد؟ که عظمت و جلال تو را شاید؟

ندا آمد: آن دل بنده مومن من است.

گفت: خداوندا! چگونه آن را پاکیزه کنم و پاک گردانم؟

پاسخ شنید: عشق در او زن تا هرچه به ما نسبت ندارد سوخته گردد. آنگاه با جاروب حسرت جاروب کن تا اگر چیزی مانده باشد پاک بروبد. ای داوود از آن پس اگر سرگشته ای بینی در راه طلب ما آنجا را نشانش ده که بارگاه قدس ما آنجاست.

کشف الاسرار و عُدّة الابرار | خواجه عبدالله انصاری

 

[S O-O M]

ما نوع بشر جزئی از چیزی بسیار بزرگتر هستیم.

وقتی راه میرویم شاید سوسکی را زیر پا له کنیم، یا تغییری در هوا به وجود بیاوریم که به واسطه ی آن مگسی به جایی رود که در غیر اینصورت نمیرفت. حال بیاییم خودمان را در مَثَل چون حشره در عالمی برتر و مسلط فرض کنیم، آنگاه کاملا آشکار میشود که زندگی روزانه مان تحت تاثیر نیروهایی قرار دارد که اختیار ما بر آن بیش از اختیاری که سوسک بی نوا در زیر قدم های غول آسای ما بر زندگیش دارد نیست.

چه باید کرد؟ باید به هر راهی که میتوانیم از درک گردش کائنات و زمان بندی اقدام به عمل با آن استفاده کنیم که مجبور به جنگ با آن نشویم، با آن حرکت کنیم.

خاطرات یک گیشا | آرتور گلدن

 

[S O-O M]

کسی که وظیفه خاص انسان را به خوبی انجام می دهد هم عقلانی است و هم اجتماعی. برای به انجام رساندن وظیفه اجتماعی ام – یعنی وظیفه ام در قبال همنوعانم - باید دغدغه همه افراد بشر را داشته باشم. باید به خاطر داشته باشم که ما آدمیان برای یکدیگر آفریده شده ایم و به قول مارکوس، به دنیا آمده ایم تا مثل دست ها و دیدگان با هم کار کنیم و یار هم باشیم.


من وظیفه دارم به همنوعانم نیکی کنم و در ارتباط با آنها صبور باشم. مارکوس مخالف آن بود که وظایف اجتماعی مان را به طور گزینشی انجام دهیم؛ مثلا حتی با وجود اینکه با دوری از آدم های مزاحم، زندگی راحت تری خواهیم داشت، حق نداریم از مواجه شدن و تعامل با آنها پرهیز کنیم.

باید با چنین افرادی روبرو شویم و با هم برای سعادت مشترکمان تلاش کنیم. پاداش عمل به وظیفه اجتماعی چیزی به مراتب ارزشمندتر از قدردانی و تحسین یا همدلی دیگران است. پاداش عمل کردن به وظیفه اجتماعی مان از نظر مارکوس یک زندگی خوب است.

فلسفه ای برای زندگی | ویلیام اروین

 

[S O-O M]

بشر موجودی منطقی نیست، موجودی است منطق تراش. به هرکار دست زد و به هرچه عادت کرد، سعی میکند برای آن دلیلی بتراشد و عذر و بهانه ای بیاورد. وقتی حرف می زنیم، بیشتر می خواهیم خودمان را قانع کنیم تا دیگران را، کسی که قانع شده باشد، کسی که به اندیشه های خود ایمان داشته باشد، اصلا حرف نمی زند.

یادداشتهای شهر شلوغ | فریدون تنکابنی

 

[S O-O M]

هنگامی که زن ها عشق را بر هرچیز مقدم می دانند چه می کنند:

+ وقت و ارزش بیشتری صرف روابط شان می کنند.

+ دوست دارند با مرد زندگی شان صحبت کنند، با او باشند و روی ارتباطشان و حفظ و ادامه آن کار کنند.

+ دوست دارند برنامه ریزی کنند و لحظاتی خاص و به یاد ماندنی خلق کنند.

+ هرچه در توان دارند می کنند تا رابطه را صمیمی تر، نزدیکتر و ماندگارتر کنند.

سوء برداشت مردها از این ویژگی زن ها:

+ مردها فکر می کنند که ما زن ها مستقل و خودکفا نیستیم.

+ فکر می کنند پرتوقع و زیاده خواه هستیم.

+ فکر می کنند به تشویق و دلواپسی مبتلا هستیم.

+ فکر می کنند با این توقع از آنها که وقت و توجه خود را به ما بدهند، ما می خواهیم آنها را کنترل کنیم.

رازهایی درباره زنان که هر مردی باید بداند | دکتر باربارا دی آنجلس

 

[S O-O M]

نگرانی مثل همان قطره، قطره، قطره آب عمل می کند و قطره، قطره، قطره انسان را به دیوانگی می کشاند.

نگرانی قوی ترین آدم ها را هم از پای درمی آورد.

ترس، نگرانی، نفرت، خودخواهی و ناتوانی در سازش با جهان اطراف و واقعیت علل اصلی بیماریها و زخمهای گوارشی هستند.

پس: به خدا ایمان داشته باش، یاد بگیر که خوب بخوابی، عاشق موسیقی باش، جنبه مضحک زندگی را ببین و بدان که سلامتی و شادمانی برای تو خواهند بود.

آیین زندگی | دیل کارنگی

 

[S O-O M]

سر جان ماکدونال انگلیسی در باب اخلاق ایرانیان بدین قرار اظهارنظر نموده است: ایرانیان چنانکه مشهور است نژادی خوش سیما و مردمانی مهمان نواز میباشند و در مقابل مصائب بردباری و نسبت به بیگانگان مهربان هستند و در رفتار و کردار بینهایت مودب و ملایمند و حرکات و سکناتشان دلپذیر است.

گفتارشان گیرنده و دلفریب و مصاحبتشان گوارا و دلپذیر است و لکن در عوض فاقد بسیاری از صفات پسندیده اند چنانکه در تمام فنون مکر و حیله و دوروئی و ریاکاری ماهرند و نسبت به زیردستان شقی و غذار و در مقابل زبردستان افتاده و فروتن میباشند. ازین گذشته مردمی هستند بیرحم و کینه خواه و حریص فاقد ایمان و محروم از صفات قدرشناسی و شرافتمندی.

خُلقیات ما ایرانیان | سید محمدعلی جمالزاده

 

[S O-O M]

دروغ گفتن، هنری است که مانند هر هنر دیگر، همه ی نیروی آدمی را می طلبد. باید خودت را تمام و کمال در اختیارش بگذاری.

دروغ را باید اول خودت باور داشته باشی تا بتوانی دیگران را متقاعد کنی. لازمه ی دروغ گفتن، آتش شوق است. به این علت، دروغ بیش از آنچه می پوشاند، آشکار می کند. این کاری است که من از عهده اش بر نمی آیم. این است که فقط یک پناهگاه دارم: حقیقت.

گفتگو با کافکا | گوستاو یانوش