بحث و گفتگو *مشاعره با ابیات شاعران ایران*

[.Mahdieh]

دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم

من یکسره آتش، همه ذرات هوا تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا-تو

« محمدعلی بهمنی»

وفا نکردی و کردم خطا ندیدی و دیدم شکستی و نشکستم بریدی و نبریدم

مهرداد اوستا

 

[Nil@85]

وفا نکردی و کردم خطا ندیدی و دیدم شکستی و نشکستم بریدی و نبریدم

مهرداد اوستا

معنای زنده بودن مـن، با تـو بودن اسـت.

نزدیک، دور

سیر، گرسنه

رها، اسیر

دلتنگ، شاد

آن لحظه اي کـه بی‌ تـو سر آید مرا مباد.

«فریدون مشیری»

 

[.Mahdieh]

معنای زنده بودن مـن، با تـو بودن اسـت.

نزدیک، دور

سیر، گرسنه

رها، اسیر

دلتنگ، شاد

آن لحظه اي کـه بی‌ تـو سر آید مرا مباد.

«فریدون مشیری»

در دايره قسمت ما نقطه ي تسليميم لطف آنچه تو انديشي حكم آنچه تو فرمايي

حافظ

 

[Nil@85]

در دايره قسمت ما نقطه ي تسليميم لطف آنچه تو انديشي حكم آنچه تو فرمايي

حافظ

یِه زن تیلَه زنی، آهی کشیَه
وِ گمون خاطِرِم خیری نَه دیَه
( ترجمه: یه زن جوون آه کشیده، گمون کنم توی زندگی خیری ندیده باشه)

« میر نوروز»

 

[.Mahdieh]

یِه زن تیلَه زنی، آهی کشیَه
وِ گمون خاطِرِم خیری نَه دیَه
( ترجمه: یه زن جوون آه کشیده، گمون کنم توی زندگی خیری ندیده باشه)

« میر نوروز»

هر کجا عدل روي بنموده است نعمت اندر جهان بيفزوده است
سنايي

 

[Nil@85]

هر کجا عدل روي بنموده است نعمت اندر جهان بيفزوده است
سنايي

ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی
ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی
ته که مرهم نه‌ای زخم دلم را
نمک پاش دل ریشم چرایی
« بابا طاهر»

 

[.Mahdieh]

ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی
ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی
ته که مرهم نه‌ای زخم دلم را
نمک پاش دل ریشم چرایی
« بابا طاهر»

یادگار از تو همین سوخته جانی است مرا شعله از توست اگر گرم زبانی ست مرا

ساعد باقری

 

[Nil@85]

یادگار از تو همین سوخته جانی است مرا شعله از توست اگر گرم زبانی ست مرا

ساعد باقری

ای آمده از عالم روحانی تفت
حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت
می نوش ندانی از کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت
« خیام»

 

[.Mahdieh]

ای آمده از عالم روحانی تفت
حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت
می نوش ندانی از کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت
« خیام»

تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود

جلال الدین همایی

 

[Nil@85]

تا چند عمر در ه*و*س و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود

جلال الدین همایی

دل شوريده چو با زلف تو پيوست به هم

تار و پيوند بتان يکسره بگسست به هم

از وفای تو گريزم نبود تا که قضا

رشته ی مهر ميان من و تو بست به هم

« مستوره اردلان کردستانی»