#پارت١
برای بار هزارم به عکس داخل قاب نگاهی انداختم؛ درست دو سال پیش که با سارا رفته بودیم شمال کنار دریا یه عکس یادگاری گرفتیم؛ خیلی خوش گذشت.
جلوی چشم‌هام رو تاری از اشک گرفت نمی‌دونم چرا؛ ولی بازم اجازه‌ای از جانب من ندارن تا جاری بشن.
نگاهی به عکس انداختم؛ به دختری با موهای مثل موج‌های دریا چشم‌های وحشی داشت بهم لبخند میزد.
قاب عکس رو با دستمالی که کنار میز بود؛برداشتم و آروم دستمال کشیدم.
دوباره صدای مائده از بیرون اتاق به گوشم خورد:
-کجای مونا چند دفعه باید صدات کنم بیای بیرون؛ بیا دیگه خواهر گلم.
و کفری جوری که من بشنوم ادامه داد:
- مامان، بنظرت بهتر نیست این گل دخترت رو ببری به یه روان شناس!؟ هوف!
- هیس، ساکت شو مائده نمی‌بینی...!
دیگه اجازه ندادم به حرفاشون ادامه بدن از کارهای که می‌کنند عصبانی میشم؛ همشون رفتار هاشون عوض شده؛ مهربون شدن بی‌حد، توجه‌های بی‌خودی، از نگاه‌های که وقتی من رو می‌بینن یک غمی که تو این دوماه اصلا نفهمیدم برای چی و چه کسی هست.
به کارم ادامه دادم و با صدای خفه‌ای گفتم:
- من غذا نمی‌خورم لطفا دیگه صدام نکنین.
یه لحظه سرم درد خفیفی گرفت و عکس روی میز افتاد سرم رو با دست‌هام محکم گرفتم و فشار می‌دادم یهو یه صدای به گوشم خورد:
- سارا بس کن خیس آب شدم مگه بچه شدی آخه.
با هر دو دستم شقیقه‌هام رو ماساژ دادم؛ یک قرص از کیفم که آويز بود کنار میز برداشتم و خوردم؛ عکس رو برداشتم خداروشکر نشکسته بود.
کارم تموم شد خیلی منظم سرجاش قرار دادم.
حوصلم سر اومده بود کفری چنگی به موهام زدم و گوشی رو از روی تـ*ـخت برداشتم و به دنبال شماره سارا گشتم؛ اها پیداش کردم.
برای سومین بار زنگ زدم به سارا؛ ولی خاموش بود! یعنی چی شده.
دوباره یک تصویر مبهم مثل فیلم زود از جلوی چشمام گذشت.
***
- ببین سارا برای هچکس مهم نیست تو چجوری شب‌ها رو صبح می‌کنی! پس بزار هرکی هرچی دلش می‌خواد پشت سرت بگه!
سارا به طرف آینه اتاقش رفت دست‌هایش رو به سمت شالش برد و با بغض گفت:
- می‌دونم؛ مونا لطفا تمومش کن.
***
چشمام رو برای بار چندم باز و بسته کردم یک بغضی به گلوم چنگ میزد خیلی دوست داشتم جیغ بکشم و صداش بزنم! دیگه طاقتم برید و با توان قدرتی که از خودم سراغ داشتم جیغ فرا بنفشی کشیدم و سارا رو صدا کردم:
- سارا!
و طولی نکشید چشم‌هام تو این دو ماه بارانی از اشک شدن.
"مائده"
با مامان گرم صبحت کردن بودیم و گهگاهی به وضعیت مونا با جدیت بحث می کردیم؛ تو این مدت مونا خیلی تو خودشه، مثل مونای قدیم نیست؛ دیگه شیطون و آزار دهنده نبود؛کم حرف شده،کمتر می‌بینم که لبخند روی لـ*ـب هاش باشه هرچند! لبخندی هم که می‌زنه از روی تظاهره! هرکاری کردیم تا از این وضعیت بیاد بیرون و اون اتفاق نحس رو فراموش کنه؛اما شدنی نبود حتی به بهترین مشاوره‌هام سر زدیم؛ ولی دریغ از یک تغییر کوچیک خیلی دلم براش تنگ شده بود؛ همون مونای که سر به سر همه می‌ذاشت حتی باوجود ناراحت بودنش همه رو با کارهاش می‌خندون.
در حال فکر کردن بودم که یک صدای خیلی وحشتناک به گوشم خورد؛ اون صدای مونا بود که با صدای خیلی بلند سارا رو صدا میزد؛مامان چای که در دست داشت رو گذاشت و با گفتن یا ابوالفضل با سرعت به سمت اتاق مونا که در طبقه دوم بود حرکت کرد؛ منم بلافاصله از رفتن مامان از شوک در اومدم و به طرف اتاق مونا با بدو حرکت کردم.
وارد اتاق شدیم مونا به طور خیلی وجیهی رو تـ*ـخت به سمت دیوار تکیه کرده بود و موهاش رو با دست گرفته و زار میزد
یک آن چشم‌هام با دیدن وضعیت مونا خیس شد و گلوله‌های اشک به گونه‌ها سرازیر شدن.
مامان مونا رو ساکت کرد طولی نکشید؛ با وجود آرامش بخش‌های که مامان بخوردش داد چشم‌هاش گرم شد و خیلی زود خوابش برد؛ رفتم و یک گوشه از تـ*ـخت نشستم، دست‌هام رو نوازشگر به موهای پر کلاغیش کشیدم؛ و به صورت صاف و سبزه زیباش نگاهی انداختم، چشمم به مژهای بلندش که شبیه به مامان بود افتاد، رنگ چشم‌های مونا مشکی که با من و نازنین که سبز و ترکیبی از عسلی بود فرق داشت، دستم رو به سمت زخم و کبودی روی صورتش بردم و نوازشش کردم.
نگاهی به مامان که سرش رو روی تـ*ـخت گذاشته بود خبر از خواب بودنش رو می‌داد.
راه افتادم و پتو رو انداختم روی مامان؛ اما مامان یهو از خواب پرید و آروم گفت:
- مونا.
دستم‌هام رو بالا بردم به نشونه این‌که آروم باشه:
- هیس! فدات شم چیزی نیس مونا همین جاست و خوابیده.
مامان دست‌هاش رو به چشم‌هاش برد و مالید بعدم خطاب به من گفت:
- بریم بهتره استراحت کنه.
با تاکید حرف مامان از اتاق بیرون رفتیم؛ شب شده بود و خبر از اومدن بقیه اعضای خانواده رو می‌داد گفتن من همانا و به صدا در اومدنِ اِف اف همانا با سرعت به طرف زنگ رفتم:
- بله!
صدای امیر با شیطنت به گوشم خورد:
- باز کن که سرورت اومده خواهر!
- به به خود شیفته، مگه خودتت کلید نداری که مزاحم ملت میشی هان؟!
- هاها بازش کن تا حسابت رو نرسیدم!
- عه این‌جوریاس؟ بازش نمی‌کنم تا زیر پات ماکارونی در بیاد آقا.
آقاش رو کشیدم و بعد به طرف آشپزخونه حرکت کردم؛که به مامان در آماده کردنه شام کمک کنم.
