شعر دیوان اشعار پروین اعتصامی

[خآنومِاَلف؛]

شعر دل


به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر
که هرکه در صف باغ است صاحب هنریست
بنفشه مژده‌ی نوروز می‌دهد مارا
شکوفه را ز خزان وز مهرگان خبریست
به جز رخ تو که زیب و فرش ز خون دل است
بهر رخی که درین منظر است زیب و فریست
جواب داد که من نیز صاحب هنرم
در این صحیفه ز من نیز نقشی و اثریست
میان آتشم و هیچگه نمی‌سوزم
هماره بر سرم از جور آسمان شرریست
علامت خطر است این قبای خون آلود
هرآن که در ره هستی است در ره خطریست
بریخت خون من و نوبت تو نیز رسد
بدست رهزن گیتی هماره نیشتریست
خوش است اگر گل امروز خوش بود فردا
ولی میان ز شب تا سحر گهان اگریست
از آن، زمانه بما ایستادگی آموخت
که تا ز پای نیفتیم، تا که پا و سریست
یکی نظر به گل افکند و دیگری بگیاه
ز خوب و ز شب چه منظور، هرکه را نظریست
نه هر نسیم که اینجاست بر تو می‌گذرد
صبا صباست، به هر سبزه و گلش نظریست
میان لاله و نرگس چه فرق، هردو خوشند
که گل بطرف چمن هرچه هست عشوه گریست
تو غرق سیم و زر و من ز خون دل رنگین
بفقر خلق چه خندی، تو را که سیم و زریست
ز آب چشمه و باران نمی‌شود خاموش
که آتشی که در اینجاست آتش جگریست
هنرنمای نبودم بدین هنرمندی
سحن حدیث دگر، کار قصه دگریست

(شهر کامل رو ننوشتم)