شعر [~ دل نـوشتـه هـای کوچـــه پـشـتـی ~]

[.Dadmehr.]

دیگر از آن همه شیطنت و شلوغی خبری نیست
آنقدر به خاطر ضربدرهای جلوی اسمم چوب روزگار را خوردم
که شدم ساکت ترین شاگرد کلاس زندگی

 

[.Dadmehr.]

بگذار سکوت قانون زندگی باشد
وقتی واژه ها معنی درد را نمی فهمند

 

[.Dadmehr.]

بعضيا ارزونند
اما واسه ی آدم گرون تموم میشن

 

[.Dadmehr.]

سخت است
اتفاقی را انتظار بکشی
که خودت هم بدانی در راه نیست

 

[.Dadmehr.]

آرامشی ملیح در گوشه چشمانم
مانند بارانی بروی شیروانی
اما…
ناودان ندارد
غصه هایم درون سینه ام به چاه میروند

 

[.Dadmehr.]

اینجا
روز تا روز
هر روز
چیزی آغاز می شود
من به تو قول می دهم،
باور کن،
دیر نخواهد شد

 

[.Dadmehr.]

چه سکــــــــوتی دنیـــــــــــا را فـــــــــــرا می گرفت
اگــــــــر هرکســــــــــــی
تنهــــا به انــــــــــدازه ی صــــــــــداقتش
سخـــــن میگــــــفت

 

[.Dadmehr.]

رنج را نمی شود کشید
اگر میشد
تصویر خودم را می کشیدم
با خنده ی پررنگی بر لب،
و چشم هایی که اندازه ی همه ی ابرها گریسته...
و بعد پاکش میکردم، مچاله اش میکردم
دور می انداختم و تمام میشد
اما
رنج کشیدنی نیست
رنج تا مغز استخوان
حس کردنی ست

 

[.Dadmehr.]

وقتی تو نیستی
حوض کوچک خانه
سراب بزرگی است
تا
بنویسم
در این ثانیه ها که معکوس می شمارند
می توان نمرد
اما
نمی توان زندگی کرد

 

[.Dadmehr.]

با من راه بیا
برای تو
از بیراهه های زیادی گذشته ام