شعر [~ دل نـوشتـه هـای کوچـــه پـشـتـی ~]

[.Dadmehr.]

طلا رنگ می بازد
مرمر خاک می شود
فولاد زنگ می زند
نابودی با همه چیزی است در این جهان
تنها اندوه است که پایدار است

 

[.Dadmehr.]

توکجایی سهراب؟
آب را گل کردند
چشم ها را بستند! چه با دل کردند
صبرکن ای سهراب قایقت جادارد؟
من از اهل زمین دل گیرم و به امار زمین مشکوکم!
اگراین خاک پر از ادمهاست پس چرا اینهمه ادم تنهاست

 

[.Dadmehr.]

بعضی اشک ها هستند
بی دلیل
بی بهانه
یک دفعه ای
نصفه شبی
عجیب، آرامت می کنند
می گویند این اشک های بی بهانه؛
سندشان به نام خـُداست

 

[.Dadmehr.]

چقــدر باید بگذرد؟؟
تا مـن
در مـرور خـاطراتم
وقتی از کنار تو رد میشوم
تنم نلرزد
بغضم نگیرد

 

[.Dadmehr.]

خانه ي دل را تكاندم...
خانه ي دل را تكاند!
من به دور انداختم بدخواهِ او را...
او ، مرا...

 

[.Dadmehr.]

اینجا سرزمین واژه های وارونه است:
جایی که گنج, "جنگ" می شود
درمان, "نامرد" می شود
قهقه , "هق هق" می شود
اما دزد همان "دزد" است
درد همان "درد"
و گرگ همان گرگ

 

[.Dadmehr.]

از یك جایی به بعد،
برای هیچ چیز اصرار نمی كنی
به رخ دادن هر اتفاقی می گویی "باشد"
از یك جایی به بعد،
وقت رفتن شد می گویی
"خوش گذشت جانم، خدا نگهدارت"

 

[.Dadmehr.]

جهان اگر برپاست،
هنوز کسی کسی را دوست دارد.
اگرچه دیر،
اگر چه دور

 

[.Dadmehr.]

وقتی به کسی بطور کامل
وبدون هیچ شک و تردیدی اعتماد می کنید
در نهایت دو نتیجه کلی خواهید داشت
شخصی برای زندگی یادرسی برای زندگی

 

[.Dadmehr.]

ﺍﯾـﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐـﺴﯽ ﺑـﻪ ﺧـﻮﺩﺵ ﺯﺣـﻤـﺖ ﻧـﻤـﯿﺪﻫـﺪ ﯾـﮏ ﻧـﻔـﺮ ﺭﺍ
ﮐـﺸـﻒ ﮐـﻨـﺪ
ﺯﯾـﺒـﺎﯾـﯽ ﻫـﺎﯾـﺶ ﺭﺍ ﺑـﯿـﺮﻭﻥ ﺑــِﮑـﺸـﺪ
ﺗـﻠـﺨـﯽ ﻫـﺎﯾـﺶ ﺭﺍ ﺻـﺒﺮ ﮐـﻨـﺪ
ﺁﺩﻡ ﻫـﺎﯼ ﺍﻣــﺮﻭﺯ
عشق ﻫـﺎﯼِ ﮐـﻨـﺴـﺮﻭﯼ ﻣـﯽ ﺧـﻮﺍﻫـﻨـﺪ
ﯾـﮏ ﮐـﻨـﺴـﺮﻭ ﮐـﻪ ﻓـﻘـﻂ ﺩَﺭﺵ را ﺑـﺎﺯ ﮐـﻨـﻨـﺪ
ﺑـﻌـﺪ ﯾـﮏ ﻧـﻔـﺮ ﺷـﯿـﺮﯾـﻦ ﻭ ﻣـﻬـﺮﺑـﺎﻥ ﻭ ﺯﯾـﺒـﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﺧـﻞِ
ﮐـﻨـﺴـﺮﻭ ﺑـﭙـﺮﺩ ﺑـﯿـﺮﻭﻥ ......
ﻭﻫـﯽ ﻟـﺒـﺨـﻨـﺪ ﺑـﺰﻧـﺪ ﻭ ﺑـﮕـﻮﯾـﺪ :
... ﺣـﻖ ﺑــﺎ ﺗــﻮﺳـــﺖ