شعر [~ دل نـوشتـه هـای کوچـــه پـشـتـی ~]

[.Dadmehr.]

آرامشی ملیح در گوشه چشمانم
مانند بارانی بروی شیروانی
اما…
ناودان ندارد
غصه هایم درون سی*نه ام به چاه میروند

 

[.Dadmehr.]

اینجا
روز تا روز
هر روز
چیزی آغاز می شود
من به تو قول می دهم،
باور کن،
دیر نخواهد شد

 

[.Dadmehr.]

چه سکــــــــوتی دنیـــــــــــا را فـــــــــــرا می گرفت
اگــــــــر هرکســــــــــــی
تنهــــا به انــــــــــدازه ی صــــــــــداقتش
سخـــــن میگــــــفت

 

[.Dadmehr.]

رنج را نمی شود کشید
اگر میشد
تصویر خودم را می کشیدم
با خنده ی پررنگی بر ل*ب،
و چشم هایی که اندازه ی همه ی ابرها گریسته...
و بعد پاکش میکردم، مچاله اش میکردم
دور می انداختم و تمام میشد
اما
رنج کشیدنی نیست
رنج تا مغز استخوان
حس کردنی ست

 

[.Dadmehr.]

اونجایی که حمید مصدق می گه :
" من چه می دانستم دل هر کس دل نیست!"
اینقدر براش غصه ام میشه که
برم بغلش کنم بگم غمت نباشه ها خب ؟

 

[.Dadmehr.]

وقتی تو نیستی
حوض کوچک خانه
سراب بزرگی است
تا
بنویسم
در این ثانیه ها که معکوس می شمارند
می توان نمرد
اما
نمی توان زندگی کرد

 

[.Dadmehr.]

رفتنت
دردی را
درمان نمی کند
بمان
بمان و
زخم هایم را
مرهمی باش
زخم هایی که
تنها
برای التیام
دست های تو را می شناسند

 

[.Dadmehr.]

با من راه بیا
برای تو
از بیراهه های زیادی گذشته ام

 

[.Dadmehr.]

به تو که فکر مي کنم
بي اختيار
به حماقت خود لبخند مي زنم
سياه لشکري بودم در عشق تو
و فکر مي کردم بازيگر نقش اولم
افسوس…

 

[.Dadmehr.]

هوایت دستان سنگینی داشت وقتی به سرم زد فهمیدم
دلم بچگی میخواهد
جلوی کدام مغازه پا بکوبم تا برایم ارامش بخرند