انتشاریافته دلنوشته پر از احساس تلخم | مهدیه.م

به نام خدایی که با یاد او قلم بر دست گرفته‌ام
نام دلنوشته: پر از احساس تلخم
نام نویسنده: مهدیه.م
مقدمه:​

تلخی بیش از حد هم برای من از بغض‌های همیشگی سخت‌تر است
آن‌قدر تلخ که بعد از کشف من و دریای چشمانم ‌باید کمی شیرین شوی!
تلخ بودنم را به پای آدم‌ها بگذار، آدم‌هایی که در این دنیای رنگارنگ هر روز رنگ عوض می‌‌کنند.

 

[MandiBel]

دیگر حتی از زندگی خسته‌ام!
گویی همه چیز مانند دیروز است.
همه چیز تکراری است!
تو هم که نباشی جز بغض و سردردهای همیشگی چیزی سراغم نمی‌آید‌.

 

[MandiBel]

عاشق بودن را نحس می‌دانم!
عاشق‌ بشوی که درد بکشی؟
عاشق بشوی که رنج را تحمل کنی؟
عاشق بشوی که هر لحظه نگران عشقت باشی؟
عاشق بودن دردسر دارد!
ولی وای به حال عاشقانی که تنهایی خاطرات را به دوش می‌کشند.

 

[MandiBel]

آن بادکنک قرمز رنگ کنار پنجره‌ی اتاقم را یادت هست!؟
جوری با قلبم بازی کرده‌ای که هنوز با فکر به خاطراتی که تو نیز شریکم بودی
به خواب می‌روم.

 

[MandiBel]

"پنج‌شنبه ساعت ده"
همان جای همیشگی؛ همان فنجان قهوه همیشگی؛ همان عطر همیشگی!
می‌دانم که همیشه در این ساعت به ماه می‌نگری.
من هنوز قرارمان را فراموش نکرده‌ام، حتی وقتی تو دیگر نیستی!

 

[MandiBel]

تلخ شدم!
مانند همان قهوه‌ی تلخی که با خوردنش حالت بد می‌شود.
تلخی که بیش از حد شود، دنیا برایت معنا ندارد و زندگی برایت زیبا نیست!
و تنها سیاهی‌ها را می‌بینی و با آن‌ها همراه می‌شوی.

 

[MandiBel]

یک مداد سیاه می‌خواهم، برای رنگ کردن دنیایی که ساخته‌ام!
برای فرار از آدم‌هایی که دیده‌ام!
می‌خواهم برای همیشه نباشم.

 

[MandiBel]

اشک‌هایم دانه به دانه از چشمانم می‌بارد. مانند ابری که سال‌ها نباریده است!
می‌گریم، شاید بعد این گریه‌ها روح‌ام کمی آرام شد.

 

[MandiBel]

عکس چشمانت هر لحظه مانند بادی می‌آید و می‌رود.
هر شب با دیدن چشمانت یادم می‌آید
که چقدر دلتنگ هستم!

 

[MandiBel]

ساده و بی‌ریا می‌نویسم.
بدون داشتن هیچ حرف اضافه‌ای می‌نویسم.
آن‌قدر خستم؛ آن‌قدر زندگی برایم تلخ شده؛ آن‌قدر از آدم‌ها بدی دیده‌ام که هر لحظه آرزوی مرگ دارم!

 

[MandiBel]

اگر بگویند:
- آرزویت چیست؟
بعد از مکث کوتاهی می‌گویم:
- دوباره دیدن چشمانت و بعد برای همیشه خواهم رفت!
چه سرنوشت تلخی است! منی که دنیا برایم رنگارنگ بود، حال دیگر آرزویی ندارم.