انتشاریافته دلنوشته مانیا | آرا (هستی همتی)

نام دلنوشته: مانیا
نویسنده: آرا (هستی همتی)
ژانر: عاشقانه

*_هدف: تحریر انعکاسی از درماندگی شیدایی... .

*_مقدمه_*

شیدایی، آغاز غایت زیستن
و دگرگونی احوال مستوری‌ست
که والهانه‌‌های زهرگونی را، به خورد مانیای روایت می‌‌دهند‌.
خموش باش!
مخطور مجهورت پا به میدان گذاشته و تناقض تفکرات، اختلال روانی‌‌ات را هدیه می‌‌دهند... .
شیفتگی، مسیر صعب العبوری‌ست که جز زخم خوردگان، عطش مرگش را نمی‌‌دانند و باز چه دیوانه‌‌وار کبوتر در قفس بال بال می‌‌زند برای ثانیه‌‌ای پرواز!

۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۰
هفت غروب

پ.ن: مانیا به معنای شیدایی دیوانه‌‌واری‌ست که عاقبت آدم را از پای در می‌‌آورد.

 

[ARA.O.O]

و اسکار زیباترین مبهوت کننده از سکانس‌‌های برفی، به نشستن سردی دستان آدمی در حفره‌‍‌ی مشت گرم دلبر می‌‌رسد که شاید به عینه دیده نشود؛ اما تنها وصله پاره‌‌ی جان می‌‌داند شوری که از آن لحظه در وجود آدمی دمیده می‌‌شود، دیوانگی را مهمان خانه‌‌ی دل می‌‌کند و لغات از تشریح حال عرفانی بشر قاصراند.
لغزش مواج پاهای کوچکش روی تکه بلورهای یخ و خرد شدن آرامشان که صدای «تق» نرمی دارد، تلاطم روانش را با آرامش غریبی آشنا می‌‌کند و گام برداشتن شانه به شانه‌‌ی یار به زیر سقف بلند آسمان و ریزش برف، چه حالی دارد و نگاه خیره‌‌اش بر گونه‌‌های گلگونت... .

 

[ARA.O.O]

*غایت ناپیدا

و دلبستگی، معمای عدد پی حل نشدنی‌ست که مجهول معادله‌‌اش، ناگاه زمانی که انتظارش را نداری، مهمان خانه‌‌ی دلت می‌‌شود. آغازی‌ست که انتهایش، در مه بلعیده شده و توان پیش بینی‌‌اش را نیست و چه عاشقانه، آدمی که عقلش احتمال یک درصدی را هم رد نمی‌‌کند، قلب کوچکش ریسک شیدایی می‌‌کند و به دنبال مسیر مانیا، سوی بالای تپه‌‌ی ناپیدای اسارت شیفتگی می‌‌رود.
شعف جنون اصوات خنده‌‌ی یار، حتی اگر انتهای دردمندی را مهمان وجود آدمی کند، در لحظه می‌‌ارزد و شیرینی‌‌اش کفایت می‌‌کند که خلق دلباخته‌‌ی کردگار، عمری تلخی زهرگون را بچشد و دم نزند.

 

[ARA.O.O]

در آمیختگی با عشق، غایت ناپیدایی دارد که تنها دل، تاب گام گذاشتن در صخره‌‌های بلند قامتش را دارد و درد دلباختگی، صدها بار از زیستن بی‌‌عاطفه و احساس، خوش‌‌تر است. چون گنجشکی که می‌‌داند گر بخواند، صدایش بانی اسارتش می‌‌شود؛ اما باز نیز، از آرامش خوانش آواز کوتاه نمی‌‌آید.
در کنج خانه نشستنش اشتباهی بود که به قطع، جسم خسته‌‌اش را پوشاند و روان بلند پروازش را در اسارت عقده‌‌ای پوچ به دام انداخت. گاه بی‌‌گدار به آب زدن و به دنبال ادله نبودنش، لازمه‌‌ی زیستن مواجش می‌‌شد و روتینش، نافرجام!
هر که در غل نگاه یار نرقصد، زندگی ناکرده است و عمرش بی‌‌ثمر خواهد بود. خوشا او که در پیچ و خم جاده‌‌ی مه آلود زمستانی، جان به یار باخت!



«پایان»
۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۰
ساعت پنج و پنجاه دقیقه‌‌ی عصر

 

[مدیر تایپ]

عرض سلام و خسته نباشیدی ویژه خدمت شما نویسنده‌ی عزیز!
بدین وسیله پایان تایپ اثر شما را اعلام می‌‌دارم. با آرزوی موفقیت روز افزون!

|مدیریت کتابدونی|​