تمام شده دلنوشته صدای بی صدای قلبم | آرمیتا حسینی کاربر انجمن رمانیک

نام: صدای بی صدای قلبم
نویسنده: آرمیتا حسینی
ژانر: عاشقانه
مقدمه:
خوشحالم! بابت لبخندت، بابت دستان گرمت، بابت خورشیدی که روی سرت می‌تابد، بابت لبخند جاری روی لبانت!
من خوشحالم
به خاطر وجودت!

 

[دمیــــــورژ]

تو مگر کوری؟
شماره عینکت چند است؟ عشقی که به تو دارم را نمی‌بینی؟
نیشی که برایت باز می‌شود را چه؟
گوش‌‌هایت می‌شنود؟ صدای قلبم را می‌شنوی که هم‌‌‌چون شیهه‌‌ی اسب فریاد می‌کشد؟
تو مگر کر و کوری؟
مگر لالی که نمی‌گویی دوستم داری یا نه؟
من که راه سر در آوردن از مغزت را نمی‌دانم،
این چه کاریست که می‌کنی؟
نمی‌گویی از رنج دوری‌‌ات نابود می‌شوم؟

 

[دمیــــــورژ]

قاصدک قلبم!
بیا و بنشین روی دستانم تا ب×و×س×ه‌‌ی داغم را رویت بکارم و سپس آن رشد خواهد کرد و درختی را که میوه‌اش قلب است، پرورش خواهد داد و تو قاصدک زیبای من!
همواره شاه نشین قلب من خواهی ماند.

 

[دمیــــــورژ]

کمی نیاز داشتم درکم کنی.
درک شدن به معنای این نبود که غمم را به دوش بکشی!
فقط باید درک می‌کردی که عاشقت هستم!
فقط باید می‌فهمیدی که عاشقت هستم!
آن وقت غمم چه بود؟
کنارم بودی و لبخند می‌زدی و درک نمی‌کردی لبخندت مرا می‌کشت!
کنارم بودی و کمکم می‌کردی، دستم را می‌گرفتی و بلندم می‌کردی! اشکم را پاک می‌کردی و
نمی‌فهمیدی با این کارت بیش از پیش مجنون می‌شوم.
رسمش این بود که مجنونت را رها کنی و به آغوش آسمان بروی؟
هوری آسمانی گولت زد؟
رسمش بود؟ حداقل باید می‌گفتی به خاطر عشق من، با این زمین تاریک وداع گفتی.

 

[دمیــــــورژ]

خبر داری از بغضم که با بی‌‌رحمی راه گلویم را بسته؟
ببین! نگاهش کن! گل رز آبی است، همانی که عاشقش بودی.
آن روز برایم یک دسته از این گل‌ها آوردی و گفتی
مال تو است.
پرسیدم چرا این گل؟
و تو گفتی این گل موردعلاقه‌ات است.
دستانت را دراز کن و گل را بگیر، مرا به خود نزدیک کن و باز لبخند جذابت را نشانم بده!
چرا باید روی سنگ قبرت بگذارمش؟ حیف نیست؟ گلبرگ‌ها یخ می‌زنند، بلند شو.
کم آزارم بده!

 

[دمیــــــورژ]

حالت خوب است؟ بی‌‌شک بدتر از حال من است.
چگونه توانستی نبینی و بروی؟
من می‌گفتم عشق ما افسانه است، پس چه شد؟
اگر واقعاً دوستم داشتی، پس چرا چیزی نگفتی؟
باید سنگ قبرت زبان باز می‌کرد و می‌گفت؟ هوا سرد است و یخ زده؛ دندان‌هایم به یکدیگر مشت می‌کوبند و قلبم برعکس همیشه، ساکت و راکد گه گاهی می‌تپد.
چشمانم دیگر مشتاق دیدن چیزی نیستند، وقتی تو نیستی چه چیزی را ببیند؟
سنگ قبرت؟
نوشته روی قبرت بدجور سخن قلبم است، آیا سخن قلب تو نیز هست؟
(ای کاش قبل از این‌‌‌که برای همیشه بروم،
برای همیشه بروی،
ای کاش قبل از این‌‌‌که نگاهم از نگاهت بسته شد،
دستانت را گرم می‌گرفتم و لب می‌زدم:
- دوستت دارم گلبرگ آرزوهای من؛ اما نشد و مرگ حریصانه تو را از من و مرا از تو راند!
این ور هوا خفه است، سمت تو چه؟)

 

[دمیــــــورژ]

همه چیز ساده آغاز شد!
تو لبخند زدی و من لبخند زدم!
تو دستانت را برای گرفتن دستانم دراز کردی و من محکم دستانت را گرفتم!
تو با عشق به من خیره شدی و من نیز عاشقانه‌تر از تو؛ اما پایانش آسان و ساده نبود... سخت بود! آن‌‌‌قدر سخت که هنوز باور نمی‌کنم!
مانند نسکافه‌ای که اولش شیرینی‌های جذابی دارد و تو را وادار می‌کند تا ته بنوشی؛ اما تمام تلخی‌ها ته نسکافه جمع شده‌اند تا تو را از نوشیدن منصرف کنند!
دقیقاً مانند همان بود.
آن‌‌قدر تلخ بود که از آغازِ ساده و شیرین، منصرف و پشیمان شدم.

 

[دمیــــــورژ]

از دست من دلخور نباش،
من کاری نکردم.
این روزگار است که از باهم بودن‌ها و ما بودن‌ها نفرت دارد!
او جدایی و تنهایی را دوست دارد و چون خود تنهاست، از باهم بودن‌ها خوشش نمی‌آید!
برو یقه‌‌ی روزگار را بگیر،
بی‌‌‌شک پشت میزش نشسته و سیگار به لب مشغول پوزخند زدن است!
اگر رفتی پیشش، بیا و بگو لذتش برای نابودی ما چیست؟!

 

[دمیــــــورژ]

مقدار زیادی عسل مقابلم گذاشته‌ام.
مشغول دیدن فیلم خنده‌های‌مان،
گردش‌ها،
بازی‌ها و خاطرات زیبایمان هستم.
بی‌‌‌شک بسیار تلخ است،
این عسل‌ها نیاز می‌شوند!

 

[دمیــــــورژ]

بعضی چیزها زیادی سنگین است
و آیا ما تحمل آن‌‌ها را داریم؟
من ندارم، دیگران را نمی‌دانم.
می‌خواهم پرده‌ها را کنار بکشم تا نور خورشید همه جا را آفتابی کند؛ اما احساس می‌کنم نور نیز با من غریبه است. من نیز زیاد خواهشش نمی‌کنم که در خانه‌ام بماند، آخر معذب شده‌ام!
من با تاریکی راحت‌ترم.

 

[دمیــــــورژ]

من مزه‌‌‌ی خیلی چیزها را با تو چشیدم.
حال، بی‌‌تو چشیدنشان لذت بخش نیست!
یادت است گفتم عاشق بستنی شکلاتی هستم؟
تو سریع بستنی را برایم خریدی.
حال از بستنی متنفرم؛ چه شکلاتی چه هر طعمی!
البته ناگفته نماند نگاه حسرت‌‌بارش را می‌بینم.
می‌دانم بستنی دلش برایم تنگ شده و از این‌‌‌که رهایش کردم، دلخور است؛ اما بگذار یک بار، کسی جز من هم طعم تنهایی و رها شدن را بچشد.