شعر اشعار کمال خجندی

[S O-O M]

حمیدک همی گفت با دوستان

که ماموش مه پیکر و دوست روست

چو ما گربه ایم ای عزیزان چه عیب

که ما موش را دوست داریم دوست

 

[S O-O M]

خادمی نااهل خوارزمی که باد
هر دو دندانش شکسته همچو دست

کوزه کز لطف آبش می چکد
تا شکسته تشنگی ما شکست

 

[S O-O M]

دی بمن شیرین لبی گفت این لغت
گر بمن نا اهل و دانا گویمت

چیست قبل دانی و حتی اقول
گفتمش بوسی بده تا گویمت

 

[S O-O M]

دهقان فضل عالم بردان هلال دین
آنی که جنه است چو خمی پرزگندم است

پردانی تو ساخت تنت را چوخم بزرگ
تن پروران برند گمان کز تنعم است

چون تو فقیه خشکی و مسکر نمیخوری
دستار تو همیشه چرا بر سر خم است

 

[S O-O M]

ذاکر حق که دل روشنت از بیداریست
همدم صبح سحر خیز و خنک جان و تنت

گر تو در ذکری و فکری شده زانسان مشغول
که دگر باد نیاید زمن و حال منت

من هم از فکر نیم خالی و از ذکر دمی
گو بذکر توام و گاه بفکر دهنت

 

[S O-O M]

زر طلبان همچو در حلقه بگوش آمدند
شکر کز آزادگی بنده در آن سلک نیست

باغ اگرم نیست هست نخل معانی بسی
نخل مرا برگ و شاخ جز ورق و کلک نیست

خانه ملکی من نیست بجز بیت شعر
ملک دگر قافیه خود ملک نیست

 

[S O-O M]

ز ما ای صبا با محمد رسان

خدا را درودی که او را سزاست

بگو با درود آنگهش در نهفت

که ای ساز معنی ز طبع تو راست

گرفتم که باشد ترا صد گرفت

بهر یک غزل کاختراعی مراست

نه آخر غریب دیار تواند

ترا با غریبان خصومت چراست

ز بیداد تست اینهمه بر غریب

که شعر من آواره شهرهاست

 

[S O-O M]

سوال کرد یکی از علای دین گلکار

که تو غلام نئی روی تو سیاه چراست

جواب داد که هر موریی که میسازیم

چو آتشی بکنی دود آن بجانب ماست

سیاه رویی من عارضی است اصلی نیست

سیاه رویی بنده ز دود موریهاست

 

[S O-O M]

سلیهائی کز سهند آمد من و یاران ز کوشک
موج آن بالا و اوج کوشک میدیدیم پست

شد بطاق هر دریچه آب نزدیک آنچنان
کانزمان شستیم ما و هر که بود از کوشک دست

 

[S O-O M]

صاحبا شوکت دی ماه بان پایه رسید
که زحل کرسی نه پایه به هیزم بفروخت

بر قد هیچکس ایام قبایی نبرید
که طمع چشمه خورشید بان چشم ندوخت

میکند باد برفتن حرکتهای خنک
مگر این شیوه ز زهاد ریایی آموخت

با همه ذوق درون گرم نشد وقت کمال
تا که در خلوت او دمبدم آتش نفروخت

بر سر نقده وامی بدعاگو بفرست
پاره هیزم و انگار که آن نیز بسوخت