شعر اشعار کمال خجندی

[S O-O M]

بما آن صوفی ببریده بینی

بغیر از عجز و مسکینی ندارد

نشاید جرم خود بینی بروبست

که آن بیچاره خود بینی ندارد

 

[S O-O M]

به مجمعی که دف از قول خویش میزند لاف
جواب دادنی اش در نفس به بانگ بلند

که در برابر من ای فراغ چنبر پوش
ز لطف لاف زنی تن زن و به طلبه مخند

 

[S O-O M]

پنج بیت قطعه ات کز گنج آمد فزون

من چه گویم چون نظامی را جوابش حد نبود

تو سخن کردی روانه نزد من من بنده آن

گر چه فکر نیک بود آن از تو این هم بد نبود

در جواب شعر چون آب روانت بیت ما

خانه زین بود و ما را زین روانتر خود نبود

 

[S O-O M]

ترک دنیای دون بگیر کمال

تا جهانیت مرد دین خوانند

هر که در بند ریش و دستارست

خاص و عامش بهیج نستانند

چون کلاه ار سریش هست بترک

همه بر فرقهاش بنشانند

 

[S O-O M]

جز آه و ناله ندارم به عاشقی هنری
مرا زدست هنرهای خویشتن فریاد

زاشک سرخ و رخ و زرد چون زیم بی غم
که هر یکی بدگر گونه داردم ناشاد

 

[S O-O M]

چون علاالدین ما بوقوت سماع
در فغان و خروش میآید

گوییا از حرارت انگشت
دیگ طوسی بجوش می آید

 

[S O-O M]

چوحاجی احمد کل از در شیخ
جدا افتاد زو افغان برآمد

روان بر منظر آن حاجی نی زن
طربناک و خوش و خندان برآمد

چو تابستان رسید و شد هوا گرم
کدو افتاد و بادمجان برآمد

 

[S O-O M]

چو همدمی و مصاحب بجای چنگ ای نی

تو آن نه ای که دل از صحبت تو برگیرند

بگو به صاحب نی مطربا کزان تیزی

اگر ملول شوی صاحب دگر گیرند

 

[S O-O M]

خواستم از صاحب مطبخ حساب
بره کان کشت و سه پایه را برد

گفت بر رسم فداکان سود تست
حشو آن همسایه بی مایه برد

پیه و کرده حاجی سقا گرفت
شیردانرا گنده پیر دایه برد

گفتمش دلرا کجا بردی که نیست
گفت دلرا دختر همسایه برد

 

[S O-O M]

درسخنم کزو زنم لاف
لاف از سخن چو در توان زد

بر فرق حسود قالبی گوی
آن خشت بود که پرتوان زد